ตอนที่ 3 พิษกำหนัด[2]

"ขอบคุณท่านมือปราบเจ้าค่ะ หากท่านจะเข้าเมือง ท่านต้องกลับไปตามทางเดิมแล้วเลี้ยวขวา ไปอีกไม่ไกลก็ถึงแล้ว"

"อ้อ ที่แท้พวกเราก็มาผิดทาง ต้องขอบคุณแม่นางแล้ว" อิ่นเย่ามองสำรวจหญิงสาวเบื้องหน้า เห็นว่านางทั้งอัปลักษณ์ ทั้งยังต้องเลี้ยงดูลูกอ่อน ก็นึกสงสารไม่น้อย 

"แม่นางคงจะเข้าเมืองเหมือนกันสินะ ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปพร้อมกันเถิด จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์อย่างเมื่อครู่"

คนทั้งกลุ่มลงจากหลังม้า จุงม้าเข้ามาหา ชิงหลิงก็ได้แต่พยักหน้ารับ 

หลังจากที่แยกกับกลุ่มของมือปราบ ชิงหลิงก็หาบตะกร้าผักตรงไปที่ซอกกำแพงหลังตลาดด้วยความรีบร้อน เพราะสองเต้าของนางปวดจนแทบจะทนไม่ไหว แค่เสียดสีกับเนื้อผ้าก็ปวดแสบปวดร้อนไปหมด

พอมาถึง ก็เร่งถอดผ้ารัดเอวออก คลายสาบเสื้อลงไปไว้ที่ข้อพับแขน ก่อนจะปลุกเจ้าตัวเล็กขึ้นมาช่วยกินนม แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ช่วยให้ดีขึ้นเลย จู่ๆ ชิงหลิงก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมา

"เหตุใดถึงไม่ไปหาข้า"

แค่คิด คนผู้นั้นก็มาเสียแล้ว

หลี่ถงเยี่ยสาวเท้าเข้ามายืนเบื้องหน้า ก้มมองไปยังสองเต้าบวมเป่ง "ข้ารอเจ้าตั้งนานแล้ว ไปกันเถอะ พวกเราต้องคุยกัน"

ชายหนุ่ม ช่วยนางแบกตะกร้าผัก รอนางสวมเสื้อเรียบร้อยจึงพากันออกมาจากตรอก หาบตะกร้าถูกส่งให้บ่าวรับใช้ ก่อนที่หลี่ถงเยี่ยจะพาชิงหลิงกับลูกขึ้นรถม้าไป

ไม่นานรถม้าก็หยุดลงที่หน้าประตูในจวนหลังหนึ่ง "เข้ามาเถิด" คุณชายหลี่ประคองร่างบอบบางเปิดประตูเข้าไปภายใน "ข้าซื้อที่นี่เอาไว้ให้เจ้า ชอบหรือไม่ ต่อไป เจ้าก็ไม่ต้องไปขายผักแล้ว ข้าจะส่งเสียเลี้ยงดูเจ้ากับลูกเอง"

ฝีเท้าของชิงหลิงถึงกับหยุดลงทันทีที่ได้ยิน 

"เป็นอะไรไป ไม่ชอบหรือ?"

"คุณชาย ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้"

 "หลิงเอ๋อ ถึงข้าจะไม่อาจรับเจ้าเป็นอนุได้ แต่ก็ไม่ได้แปลว่าข้าจะเป็นคนไร้ความรับผิดชอบ"

ชิงหลิงไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไรให้คนตรงหน้าเข้าใจ นางไม่อาจใกล้ชิดกับผู้ใดมากเกินไปได้ 

"ข้าไม่ได้เลี้ยงดูเจ้าในฐานะนางบำเรอ อย่าเข้าใจผิด ข้าแค่ไม่อยากให้เจ้าลำบาก หากไม่สงสารตัวเอง ก็ควรสงสารลูกบ้าง" เหมือนอีกฝ่ายจะรับรู้ถึงความลำบากใจของนาง

"ข้าไม่อาจทิ้งท่านยายไว้ตามลำพัง" 

"จวนนี้ข้าซื้อให้เจ้าแล้ว อยากพาใครมาอยู่ด้วยมันก็เป็นสิทธิของเจ้า ไปเถิด เข้าไปข้างในก่อน แล้วค่อยคุยกัน เจ้าไม่อยากเอามันออกหรือ" ดวงตาคมเข้มเหลือมองไปยังทรวงอก ทำให้ชิงหลิงต้องยอมเดินเข้าไปด้านในแต่โดยดี

จะว่าไป วิธีที่คนผู้นี้ช่วยเอาน้ำนมของนางออก ก็นับว่าได้ผลไม่น้อย นางอยู่ได้เกือบทั้งวัน โดยไม่ต้องทรมาน

ถึงจะเรียกว่าจวนหลังเล็กแต่ภายในก็ดูหรูหราไม่น้อย ช่วยบ่งบอกฐานะของคุณชายรองตระกูลหลี่ได้เป็นอย่างดี 

หลี่ถงเยี่ย แม้จะขึ้นชื่อว่าเป็นคุณชายเจ้าสำราญ แต่แท้จริงก็มีกิจการในมือหลายอย่าง และกิจการเหล่านี้ก็เป็นเขาสร้างมันมาด้วยเอง 

เดิมทีฐานะของชายหนุ่มในตระกูลหลี่เป็นเพียงลูกสาวใช้อุ่นเตียง มารดาเสียไปตั้งแต่ยังเล็ก ยังดีที่ได้ความเอ็นดูจากฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ ภรรยาเอกในสมัยนั้นจึงรับหลี่ถงเยี่ยเป็นบุตรชายคนรอง

แต่หลังจากฮูหยินผู้เฒ่าเสียไป ฮูหยินใหญ่ผู้นั้นก็ไม่ดูดำดูดีเขาอีก กระทั่งนางมาเสียไปตอนเขาอายุได้สิบห้า ด้วยความเจ้าชู้มักมากของบิดา แค่ไม่ถึงเดือนก็แต่งฮูหยินคนใหม่เข้าจวน

เมื่อไร้ฮูหยินผู้เฒ่าคอยดูแล ซ้ำบิดายังเป็นคนเหลาะแหละ ทำให้ตระกูลหลี่ ภายนอกดูดี แต่ภายในแหลกเหลว คุณชายรองหลี่จึงไม่คิดแต่งงาน ทั้งยังไม่ยุ่งกับสตรีในจวนให้ปวดหัว

หลี่ถงเยี่ยสร้างเนื้อสร้างตัวมาด้วยลำแข้งของตัวเองตั้งแต่อายุได้สิบห้า พออายุได้ยี่สิบ ก็มีกิจการของตัวเองที่ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลหลี่ นับว่าเป็นคุณชายที่ทั้งหล่อทั้งรวยเป็นอันดับต้นๆ ของเมืองหงโจว แต่เสียอย่างเดียว เขาได้ความมักมากมาจากบิดา

ชิงหลิงวางตะกร้าบุตรชายลงบนตั่งในห้องโถง จากนั้นก็นั่งนิ่ง ไม่กล้ามองสำรวจไปทั่ว นางค่อนข้างเป็นคนเจียมเนื้อเจียมตัว ซ้ำยังติดจะขี้อาย

หากไม่ติดว่ามีปานแดงบนใบหน้า รูปร่างหน้าตาและผิวพรรณของชิงหลิงก็ไม่ต่างอะไรกับคุณหนูทั่วไป บางทีอาจจะดูดีกว่าด้วยซ้ำ

"ข้าเตรียมเปลเอาไว้ให้แล้ว มาเถิด"

หลี่ถงเยี่ยพานางเข้าไปห้องด้านใน ที่เหมือนจะเตรียมเอาไว้เพื่อเรื่องนั้นโดยเฉพาะ ลักษณะไม่ได้แตกต่างจากห้องที่หอละครเท่าไหร่ เพียงแต่ไม่ได้ปูพรม พอนึกถึงพรมขึ้นมา ชิงหลิงก็อายจนหน้าแดงแทบจะเป็นสีเดียวกับปาน

"วางลูกลงก่อนสิ" นางจำต้องวางลูกน้อยลงในเปล ก่อนจะถูกจับจูงให้มานั่งลงบนเตียงไม้ที่ใช้เบาะรองปูเอาไว้ แค่ถูกชายหนุ่มสัมผัสโดนหน้าอก ชิงหลิงก็เจ็บจนสะท้าน เหงื่อออกเต็มใบหน้า 

แต่ความเจ็บปวดกลับไม่ทำให้พิษกำหนัดในร่างสงบลง นางกัดฟันทนที่จะไม่จู่โจมร่างสูงตรงหน้า แล้วควบขี่ให้หายอยาก ปล่อยให้หลี่ถงเยี่ยดูดนมจากเต้าอวบอิ่มด้วยความทรมาน

"ถะ..ถงเยี่ย" ภาพในอดีตที่ใครๆ คิดว่านางจำไม่ได้แวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง