ตอนที่ 2 หอละคร[2]

เสียงของชายหนุ่มทำเอาชิงหลิงสะดุ้งเล็กน้อย คล้ายพึ่งจะรู้สึกตัว พอนางเห็นว่าผู้ใดเป็นคนช่วยนาง ก็รู้สึกตกใจไม่น้อย "ขะ..ข้าเอาผักมาขายเจ้าค่ะ"

นางลืมกระทั่งว่าบุตรชายกำลังกินนม จนเห็นสายตาของอีกฝ่ายที่มองมา ถึงได้ค่อยๆ หันกายไปทางอื่น ด้วยความอับอาย 

"ข้าช่วยเจ้าเป็นครั้งที่สองแล้ว" หลี่ถงเยี่ยเอ่ยเสียงแหบพร่า ไม่สนท่าทางหลบเหลี่ยง รั้งร่างบอบบางให้กลับเข้ามาในอ้อมกอด "เจ้าจะไม่ช่วยข้าบ้างหรือ?" 

ด้วยความเป็นห่วงบุตรชาย ชิงหลิงไม่กล้าที่จะขัดขืนดิ้นรน ได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้ แต่มีหรือคนที่ทนทรมานมาหลายวันอย่างคุณชายหลี่จะยอมปล่อยนางไป

"ลูกหลับแล้ว เจ้าจะไม่วางเขาลงหรือ?" หลี่ถงเยี่ยเอ่ยเสียงกระเส่า กำลังจะใช้นิ้วโป้งไล้ไปบนปานแดงบนใบหน้าของหญิงสาว แต่ถูกนางหลบเลี่ยง 

หากจะเอ่ยถึงความหล่อเหลาสง่างาม คุณชายหลี่นับเป็นอันดับต้นๆ ของเมือง รูปร่างสูงโปร่งแต่ไม่ผอมบางเหมือนพวกบัณฑิต ภายในนับว่ามีกล้ามเนื้อแข็งแกร่ง ด้วยความที่ยังชอบหาความสำราญใส่ตัว อายุยี่สิบสองแล้วก็ยังไม่ยอมแต่งงาน

"คะ..คุณชาย ทะ..ท่าน" ชิงหลิงพยายามเบี่ยงตัวออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย แต่เหมือนมันจะไม่เป็นผล จำต้องค่อยๆ ดึงหัวนมออกจากปากเล็กๆ นั่นอย่างเบามือ เพราะน้ำนมเริ่มจะไหล

และทุกๆ การกระทำของนาง ก็ทำให้ใครบางคนถึงกับลมหายใจสะดุด ส่วนแข็งขึงภายใต้กางเกงเนื้อดีพองตัวจนอึดอัด

"วางเขาลงสิ เจ้าคงไม่อยากให้ข้าทำในสภาพนี้กระมัง"

"คะ..คุณชาย ขะ..ข้าไม่" ชิงหลิงส่ายหน้าไปมา มองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ้อนวอน

เมื่อเห็นนางยังไม่ยอมวางลูกน้อยลง หลี่ถงเยี่ยจึงรั้งร่างบางไปที่เตียง ก่อนจะค่อยๆ พยายามดึงทารกออกจากอ้อมแขน จนในที่สุด ชิงหลิงก็ต้องยอมวางลูกลงบนเตียง ชายหนุ่มไม่รอช้า 

"คะ..คุณชาย อย่าเจ้าค่ะ" 

เต้าบวมเป่งที่ยังไม่ทันเก็บเข้าไปในอกเสื้อถูกดูดอย่างตะกละตะกลาม จนชิงหลิงผวาสุดตัว "อื้มมมม จะ..เจ็บ"

เดิมทีสองเต้าของนางในตอนนี้ สัมผัสโดนแทบไม่ได้ มันทั้งปวดทั้งบวม แต่นี่กลับไม่เพียงแค่สัมผัส แต่ถูกดูดอย่างแรง ย่อมต้องรู้สึกเจ็บเป็นธรรมดา แต่ก็เพียงไม่นาน ความรู้สึกอื่นก็เริ่มแทรกเข้ามา

ห้องพักบนหอละครแห่งนี้ ถูกสร้างไว้เพื่อหาความสำราญโดยเฉพาะ ลักษณะของมันจึงค่อนข้างแตกต่างจากห้องนอนทั่วไป 

บนพื้นปูด้วยพรมหนาสีแดง ติดผนังด้านหนึ่งมีเบาะรองที่ตัดเย็บอย่างหรูหรากองอยู่ เตียงนอนไร้เสาสูงเลยหัวเข่าเล็กน้อย บนหัวเตียงมีโต๊ะเตี้ยสำหรับวางจอกสุรา มองข้ามเตียงไปอีกฟากหนึ่ง มีฉากกั้น สำหรับเป็นห้องอาบน้ำ

ร่างบอบบางถูกดันให้นอนลงบนพื้นพรมในสภาพกึ่งเปลือย เสื้อของนางหลุดไปตอนไหนก็ไม่อาจรู้ เหลือเพียงกระโปรงผ้าฝ้ายที่ถูกเลิกขึ้นมากองอยู่บนหน้าขา

"คะ..คุณชาย"

"ข้าชื่อถงเยี่ย เรียกชื่อข้าสิ"

เสียงทั้งแหบทั้งสั้นพร่าที่ดังอยู่บนทรวงอก ทำให้ท้องน้อยของชิงหลิงบิดเป็นเกลียว "ถะ..ถงเยี่ย"

ฝ่ามือหนาล้วงเข้าไปใต้กระโปรง ดึงผ้าสามเหลี่ยมที่ปิดบังเนินเนื้ออวบอูมออก ก่อนจะลูบไล้เบาๆ ยิ่งร่างกายเกิดอารมณ์มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้น้ำนมที่คั่งค้างพุ่งออกมาอย่างแรง

หลี่ถี่เยี่ยหลับนอนกับสตรีมามากมายยังไม่เคยรู้สึกกระสันเท่านี้มาก่อนเลย ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้อยากสอดใส่เข้าไปกระแทกคนใต้ร่างให้สะใจ

ไวเท่าความคิด ใบหน้าหล่อเหลาที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบขาวรีบผละออกจากทรวงอกอวบอิ่ม ถอดอาภรณ์ของตัวเองออกอย่างลนลาน ก่อนจะดึงทึ้งอาภรณ์ที่เหลือไม่เต็มร่างของนางออก

คุณชายหลี่ไม่แม้แต่จะสนใจว่าพรมในห้องจะเลอะเทอะแค่ไหน "ขะ..ข้าไม่ไหวแล้ว" เข่าสองข้างสอดเข้าไปใต้ปรีหน่อง จับส่วนหัวแดงสุกปลั่งถูไถร่องรักที่กำลังฉ่ำเยิ้ม 

"อื้มมม"

แค่ส่วนหัวผลุบหายเข้ามา ร่างบอบบางก็เหยียดเกร็ง จนน้ำนมฉีดพุ่งไปไกล

"ถะ..ถงเยี่ย"

ปึก! ท่อนลำใหญ่ยาวสมส่วนถูกดันเข้ามาจนสุดในคราเดียว "อื้อออ" ความร้อนของมันทำให้ชิงหลิงสะท้านไปทั้งร่าง ช่องทางรักบีบรัดไม่หยุด

"เจ็บหรือ? ขอโทษที ข้าทนไม่ไหวแล้วจริงๆ" บั้นท้ายแกร่งขยับอย่างแรงสมกับความอยาก จนคนใต้ร่างโยกครอน สองเต้าใหญ่โตเด้งไปเด้งมา พาให้น้ำนมฉีดพุ่งไปทั่ว

พื้นพรมสีแดงเปียกท่วมไปด้วยน้ำสีขาวนวล หลี่ถงเยี่ยนั่งคุกเข่ากระดกบั้นท้ายกระแทกไม่ยั้ง เรือนกายแข็งแกร่งเปียกชุ่มไปด้วยน้ำนมที่กระเซ็นสาดมาโดน ไม่เว้นกระทั่งบนใบหน้าหล่อเหลา สภาพของชิงหลิงเองก็ไม่ได้ดีกว่ากันนัก

สองร่างอาบย้อมไปด้วยน้ำสีขาว 

ความจริง หลังจากที่คลอดบุตร ชิงหลิงรู้ว่าร่างกายของตนเองมีความต้องการสูงมาพักหนึ่งแล้ว ถึงไม่อยากเข้าใกล้บุรุษ แต่ไม่นึกว่าขนาดใบหน้านางอัปลักษณ์เพียงนี้ ยังมีคนสนใจ

"อูยยยย อื้มมม" ท่อนลำที่กำลังขยับอยู่ในช่องทางรัก ทำให้นางเสียวจนเผลอครางออกมาโดยไม่รู้ตัว

และการตอบสนองของนางก็ยิ่งไปเร้าอารมณ์ของคนด้านบน หลี่ถงเยี่ยประคองแผ่นหลังบอบบางให้ลุกขึ้นนั่ง เหยียดสองขาของตัวเองออก ปล่อยให้นางเป็นฝ่ายขยับ ปากก็ดูดนมไปพร้อมกัน

ด้วยความต้องการที่กักเก็บมานาน ทำให้ชิงหลิงนั่งขย่มท่อนเอ็นของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว

เสียง ตับๆ แจ๊ะๆ ดังไปทั่วห้อง 

"โอ่ว อยากเสร็จท่านี้เลยไหม หืม?" 

"อืม" นางตอบเขาได้เพียงเท่านั้น เพราะสมองของนางตอนนี้ แทบไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

หลังจากที่ขย่มอยู่พักใหญ่ ก็เหมือนว่าคุณชายหลี่จะเป็นฝ่ายทนไม่ไหวเสียเอง "แรงๆ เลย ขะ..ข้าใกล้แล้ว ซี๊ดดด"

ร่างบอบบางขยับตามคำขอ เพราะชิงหลิงเองก็ใกล้แล้วเช่นกัน เสียงตับๆ ดังอีกไม่นาน 

"อ๊าาาา"

"โอววว อูววว"

เสียงครางต่ำของทั้งสองก็ดังขึ้น พร้อมกับน้ำนมฉีดพุ่งเข้าที่ใบหน้าหล่อเหลาอย่างแรง และเป็นเวลาเดียวกับที่น้ำรักฉีดพุ่งเข้ามายังส่วนลึกในรูสวาทของชิงหลิง

 "อ่าาา" ฟู่... แฮ่กๆ ทั้งสองนอนหายใจหอบเหนื่อยทาบทับกันอยู่บนพื้น สภาพทั้งคนทั้งพรม ราวกับจมอยู่ในบ่อน้ำ 

หลี่ถงเยี่ยรู้สึกดีจนเกินบรรยาย สมกับที่แอบมองนางมาหลายวัน ถึงแม้กลิ่นคาวจะคละคลุ้งไปทั่วห้อง แต่ชายหนุ่มกลับไม่นึกรังเกียจ ซ้ำยังรู้สึกชอบ ยิ่งคิดส่วนที่พึ่งปลดปล่อยก็ยิ่งไม่ยอมอ่อนตัว  

ร่างของชิงหลิงถูกพลิกลงมาเป็นฝ่ายอยู่ล่าง "ข้าทำต่อได้ไหม"

"พอเถิดเจ้าค่ะ ข้าฝากตะกร้าผักไว้กับท่านป้า"

"เสื้อผ้าของเจ้าเลอะเทอะขนาดนั้น เจ้าจะลงไปได้อย่างไร" หลี่ถงเยี่ยพูดไปพลางใช้ฝ่ามือบีบเต้าอวบอิ่มเล่นไปพลาง จนหญิงสาวต้องรีบเอ่ยห้ามปราม

"คุณชาย! หยุดเถิดเจ้าค่ะ ข้าต้องรีบกลับจริงๆ "

"เฮ้อ! ก็ได้ ถ้าอย่างนั้น หลังจากเจ้าขายผักเสร็จแล้ว ข้าจะไปส่ง"

ชิงหลิงได้แต่พยักหน้าเป็นการตอบรับ อีกฝ่ายถึงได้ยอมลุกออกไป