ตอนที่ 1 แม่ค้าผัก [2]

เรื่องบนหอสามชั้น หญิงสาวหาได้รับรู้ หลังจากที่เจ้าตัวน้อยกินจนอิ่มก็หลับสนิทเหมือนอย่างเคย ชิงหลิงวางบุตรชายลงในตะกร้าอย่างเบามือ ก่อนจะเช็ดทำความสะอาดตัวเอง ยังดีที่วันนี้ผักของนางขายหมดแล้ว มิเช่นนั้นถ้าเสื้อผ้ามีกลิ่นน้ำนมคงจะดูไม่ค่อยดีนัก

เมื่อปีก่อนชิงหลิงนอนจมกองเลือดอยู่หน้ากระท่อม ยังดีที่ได้แม่เฒ่าให้ความช่วยเหลือ แต่พอนางฟื้นขึ้นมา กลับจำอะไรไม่ได้ ไม่รู้แม้กระทั่งตนเองเป็นใคร แม่เฒ่าจึงเรียกนางว่าชิงหลิง

หญิงสาวไม่เพียงแค่ได้รับบาดเจ็บ ซ้ำยังตั้งครรภ์อ่อนๆ นางพักอาศัยอยู่กับแม่เฒ่าในฐานะหลานสาวที่ถูกสามีทอดทิ้ง ต้องอุ้มท้องกลับบ้าน แม้จะถูกเหยียดหยามประณามมากแค่ไหน แต่นางก็ไม่เคยตอบโต้ 

หลังจากที่คลอดบุตรชาย ชิงหลิงก็พาลูกออกมาหาบผักขายแทนแม่เฒ่า ถึงแม้ว่าใบหน้าของนางจะอัปลักษณ์ แต่คนในเมืองก็นับว่ามีน้ำใจ ผักของนางขายหมดทุกวัน วันนี้ก็เช่นกัน 

หญิงสาวจัดการตัวเองเรียบร้อยก็แบกไม้คานขึ้นบ่า มือหนึ่งถือตะกร้า สาวเท้ากลับบ้าน

ในกระท่อมเล็กท้ายหมู่บ้านติดเชิงเขา หญิงสาวเปิดเปลือยช่วงบนกำลังให้นมบุตรด้วยสีหน้าทรมาน ความที่น้ำนมทั้งสองเต้ามีมากเกินไป จึงทำให้มันคั่งค้าง คัดจนปวดไปหมด

"เจ็บมากหรือนังหนู"

"เจ้าค่ะท่านยาย"

"มาเถิดเดี๋ยวข้าช่วยเอามันออกให้"

ชิงหลิงวางลูกน้อยลง แอ่นอกให้แม่เฒ่าช่วยบีบน้ำนมออก ผ่านไปพักใหญ่

"ค่อยยังชั่วขึ้นบ้างหรือยัง"

"ดีขึ้นแล้วเจ้าค่ะ"

"ข้าเก็บผักมาไว้ให้เจ้าแล้ว จะออกไปเลยหรือไม่" 

ตั้งแต่ตอนตั้งครรภ์ชิงหลิงลงมือทำแปลงผักด้วยตนเอง นำผักป่ามาปลูกไว้ข้างบ้าน แม่เฒ่ามักตื่นมาช่วยนางเก็บผักทุกเช้า 

"ไปเลยเจ้าค่ะ"

ชิงหลิงหาบตะกร้าผัก พร้อมกับหิ้วตะกร้าลูกน้อยเข้าเมืองเหมือนเช่นเคย ยังดีที่เจ้าตัวเล็กกินแล้วก็นอน ไม่เคยงอแงให้มารดาต้องเหนื่อย

หลังจากที่นางเอาผักขึ้นแผงขายได้ไม่นาน ก็ต้องรีบหาที่ลับตาคนเพื่อบีบเอาน้ำนมออก เพราะสองเต้าของนางปวดจนแทบทนไม่ไหว 

"ท่านป้า ข้าฝากดูแผงสักครู่นะเจ้าคะ"

"นมคัดอีกแล้วสิ ไปเถิดรีบไป ขืนปล่อยเอาไว้จะป่วยเอา"

ทุกวันก็เป็นเช่นนี้ ชิงหลิงต้องหลบไปรีดนมออก ยังดีที่แม่ค้าพ่อค้าร้านข้างๆ ต่างเป็นคนใจดี ช่วยดูร้านผักให้นาง 

หญิงสาวหิ้วตะกร้าบุตรชายหลบไปด้านหลังตลาดเหมือนเช่นเคย ซึ่งที่นั่นถือเป็นมุมอับมีซอกกำแพงบดบัง เพียงนั่งหันหลังก็ไม่มีคนเห็นแล้ว 

อึก! อาการปวด ทำให้ชิงหลิงต้องกัดฟันนิ่วหน้า ฝ่ามือที่กำลังรีดน้ำนมสั่นไปหมด 

"ให้ข้าช่วยไหม?"

เสียงทุ้มนุ่มที่ดังมาจากเบื้องหลัง ทำให้ร่างบอบบางผวาสุดตัว รีบยกผ้าขึ้นมาปิดสองเต้าอย่างรวดเร็ว นางไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร จึงทำได้เพียงส่ายหน้า เดิมที คิดว่าชายด้านหลังจะจากไป แต่กลับไม่เป็นเช่นนั้น

หลี่ถงเยี่ยสาวเท้าเข้าไปหาแผ่นหลังบอบบางอย่างช้าๆ

ตั้งแต่เห็นภาพวันนั้น คุณชายรองตระกูลหลี่ ก็อารมณ์ไม่ค่อยคงที่เท่าไหร่นัก เรียกหญิงสาวมาปรนเปรอเท่าไหร่ก็ไม่อิ่มเอม จนต้องมารอตัวต้นเหตุที่นี่ และหากวันนี้นางยังไม่มา เกรงว่าคุณชายอย่างเขาคงต้องเป็นฝ่ายบุกไปบ้านนางเอง

"ให้ข้าช่วยเถิด"

"มะ..ไม่รบกวนดีกว่าเจ้าค่ะ ขะ..ข้า อ๊ะ!" ชิงหลิงตกใจสุดขีด ที่เห็นอีกฝ่ายมายืนเบื้องหน้า สองมือลนลานจนทำอันใดไม่ถูก ผ้าที่ใช้ปิดสองเต้าก็เหมือนจะไม่ช่วยอะไร คิดจะขยับสาบคอเสื้อตรงข้อพับแขนกลับขึ้นมาใส่ก็ไม่ได้ จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาด้วยความอับอาย

หญิงสาวไม่ได้รู้ตัวเลยว่าสภาพตัวเองในยามนี้ แลดูยั่วยวนมากขนาดไหน

ภาพที่เห็นทำให้ชายหนุ่มต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างอยากลำบาก ในหัวของหลี่ถงเยี่ยมีเพียงเรื่องเดียว แล้วก็ไวเท่าความคิด สองมือคว้าเข้าที่ไหล่รั้งร่างบอบบางให้ยืนขึ้น

"อ๊ะ! ท่านจะทำอะไร อื้อ!"

"ชู่ๆ เบาหน่อย เจ้าคงไม่อยากให้ใครได้ยินกระมัง" ผ้าในมือถูกดึงออกโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว เผยสองเต้าเต่งตึงที่กำลังบวมเป่งอวดสายตาคมเข้ม "นี่ท่าน! อื้มมมม!"

สองแขนถูกตรึงติดกำแพง เต้านมที่กำลังปวด ถูกริมฝีปากหนาครอบครอง คนตรงหน้าดูดนมของนางราวกับทารก ทั้งความเจ็บและความรู้สึกแปลกเริ่มถาโถมชิงหลิงจนสมองมึนเบลอ เผลอปล่อยให้อีกฝ่ายกระทำตามใจ

เสียง อักๆ ดังขึ้นแผ่วเบา คนผู้นี้กลืนน้ำนมของนางเข้าไปจริงๆ ทั้งยังดูดกินอย่างตะกละตะกลาม แต่กลับทำให้นางรู้สึกดีขึ้นไม่น้อย 

ความเจ็บปวดเริ่มค่อยๆ จางหาย เปลี่ยนเป็นความรู้สึกแปลกใหม่เข้ามาแทนที่ ความร้อนของโพรงปากทำให้นางรู้สึกวาบหวิวในช่องท้อง ความรู้สึกมันแตกต่างจากยามที่บุตรชายดูดอย่างสิ้นเชิง

"คะ..คุณชาย ยะ..หยุดเถิดเจ้าค่ะ"

ใบหนาหล่อเหลาผละออกช้าๆ แต่สายตายังตกอยู่บนความเต่งตึงอวบอิ่มที่พึ่งลิ้มรส ก่อนจะแลบลิ้นออกมา ค่อยๆ บรรจงเลียคราบน้ำนมบนริมฝีปาก "ข้าช่วยเจ้าแล้ว เจ้าช่วยข้าบ้างได้หรือไม่" 

ที่แรกชิงหลิงยังไม่เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายพูด แต่พอสัมผัสได้ถึงความแข็งขึงที่กำลังบดเบียดหน้าท้อง นางถึงกับตกตะลึงแข็งค้าง

“อุแว้ๆ”  ยังดีที่เสียงร้องของเจ้าก้อนแป้งน้อยดังขึ้นขัดจังหวะ "ขะ..ข้าขอไปดูลูกก่อนนะเจ้าคะ"

การถูกขัดจังหวะในเวลาเช่นนี้ ทำให้คุณชายหลี่แทบจะคลั่ง ฟู่... ต้องผ่อนลมหายใจออกมาอย่างแรง ถึงจะต้องการมากแค่ไหน แต่ก็จำใจต้องปล่อยมือ 

พอทารกน้อยถูกอุ้มขึ้นมาไว้แนบอกมารดา ก็เงียบไปทันที มิหนำซ้ำยังทำท่าจะหลับต่อ 

"เจ้ายังไม่ได้ตอบข้า"

ชิงหลิงรีบวางลูกน้อยลง แล้วจัดสวมเสื้อผูกเอวแน่นหนาแทนคำตอบ นั่นยิ่งสร้างความหงุดหงิดให้หลี่ถงเยี่ยไม่น้อย 

คุณชายอย่างเขาอุตส่าห์ลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับนาง แต่นางกลับทำท่ารังเกียจ ด้วยความรู้สึกเสียหน้า หลี่ถงเยี่ยจึงผละไปด้วยความโมโห โดยไม่คิดจะเอ่ยอะไร

ชิงหลิงได้แต่ยืนเม้มปาก มองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทั้งที่ใบหน้าของนางอัปลักษณ์ถึงเพียงนี้ เหตุใดคุณชายหล่อเหลาอย่างเขาถึงได้มาสนใจ

ฝ่ามือเรียวบางยกขึ้นลูบไล้ปานแดงครึ่งหน้าเบาๆ ราวกับกลัวมันจะหลุดออก