เจ้าต้องมีชีวิตอยู่!!!

ทันใดนั้น เงาร่างทั้งหมดต่างหยุดลง เผยเห็นร่างที่ตั้งตระหง่านของหวงอวี้ถัง ยืนเเน่วนิ่งท่ามกลางชายชุดดำที่สวมหน้ากาก ใบหน้าของหวงอวี้ถังซีดขาวเเละเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ ส่วนชายชุดดำสวมหน้ากาก 7คน หลั่งเหงื่อโซมกาย เเต่เเฝงไปด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก

"หนะ... หนีไปฟงเอ๋อ"

หวงอวี้ถังกัดฟันพูด ที่เเท้บนหน้าอกของหวงอวี้ถังถูกตรึงไว้ด้วยเข็มทองอาบยาพิษหลายเล่ม ซึ่งเข็มทองอาบยาพิษเป็นวิชาของฝ่ายอธรรม

"ท่านพี่!!" หวงเฉินฟงน้ำตานองหน้า พร้อมกับลุกขึ้นกำหมัด

"เฉินฟง เจ้าอย่าออกไป" หลิวม่ออิงเสียงสั่น

"เจ้าหนูไม่ต้องรีบร้อน ต่อไปก็ถึงตาของพวกเจ้าเเล้ว" ชายชุดดำสวมหน้ากากคนหนึ่งเเสยะยิ้มพูด

"ม่ออิง.. ข้าขอฝากฟงเอ๋อไว้กับเจ้าเเล้ว ไปซะ!!!"

หวงอวี้ถังกัดฟันตะโกนพูดอีกครั้ง พร้อมล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อที่ขาดรุ่งริ่ง

"เจ้าเด็กบ้า คิดจะทำอะไร!!"

ชายชุดดำตะโกนพร้อมเพรียงกันพร้อมพุ่งทะยานเข้าหาหวงอวี้ถังอีกรอบ

ปัง

เสียงดินประสิวดังสนั่นหวั่นไหว พื้นที่ถูกปกคลุมไปด้วยม่านควันสีดำ

"ม่าย.. ท่านพี่" หวงเฉินฟงตะโกนลั่นพร้อมกับจะวิ่งเข้าไปในม่านควัน เเต่ขณะนั้นเองรู้สึกที่ท้ายทอยโดนสิ่งของกระทบอย่างหนักหน่วงจนถึงกับสลบไป

ที่เเท้เป็นหลิวม่ออิงลงมือโดยใช้สันมือฟาดไปที่ท้ายทอยของหวงเฉินฟง

"พี่อวี้ถังต้องไม่ตายเปล่า เฉินฟงเจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป"

พร้อมกันนั้นหลิวม่ออิงได้เเบกหวงเฉินฟงวิ่งออกจากเขตหมู่บ้านเฟิงมู่ วิ่งไปวิ่งไปโดยไม่รู้ว่าจะไปเเห่งหนใด...

ผ่านไปหนึ่งชั่วยามหลิวม่ออิงเเบกร่างหวงเฉินฟงมาถึงริมเเม่น้ำเจียงซู ซึ่งเป็นเเม่น้ำสายหลักที่ไหลผ่านหมู่บ้านเฟิงมู่ หลิวม่ออิงวางร่างหวงเฉินฟงลง

กับพื้น เเล้วค่อยเดินไปตักน้ำที่ริมเเม่น้ำ

ซ่าส์

เสียงสาดน้ำใส่ใบหน้าของหวงเฉินฟง หวงเฉินฟงจึงค่อยลืมตาขึ้นมาช้าๆ

"ที่นี่คือที่ไหน"

"พวกเราอยู่ที่ริมเเม่น้ำเจียงซู ข้าพาเจ้าวิ่งออกมาจากนอกเขตหมู่บ้านสิบกว่าลี้เเล้ว"

"เเย่เเล้ว ท่านพี่ข้า" หวงเฉินฟงทำท่าจะลุกขึ้นมา

"เจ้าใจเย็นลงก่อน" หลิวม่ออิงกลับกดไหล่ของหวงเฉินฟงให้นั่งอยู่ที่เดิม

"พี่อวี้ถังเขาสละชีวิตเพื่อช่วยพวกเรา ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้เขาผิดหวังนะ"

"ท่านพี่!!!" สิ้นสุดคำตะโกน หวงเฉินฟงก็สลบลงไปอีกครา

ความเจ็บปวดเเสนสาหัสเช่นนี้ เกินกว่าที่เด็กน้อยวัย 8-10 ขวบ จะเเบกรับไว้ได้ ท่านว่าจริงหรือไม่....

ณ เมืองเป่ยเจี้ยน

เมืองเป่ยเจี้ยน เป็นเมืองที่ขึ้นชื่อในเรื่องของ ความคึกคักเเละเเสงสี ยามนี้เป็นยามพลบคล่ำ ซึ่งเป็นเวลาที่ผู้คนออกมาเดินจับจ่ายใช้สอยกัน ร้านค้าริมทางต่างขายของกินกันอย่างเนืองเเน่น

ตึก ตึก ตึก

เสียงรถม้าวิ่งมาตามทาง จากนั้นจึงหยุดที่หน้าร้านหมั่นโถวร้านหนึ่ง พร้อมกันนั้นเป็นชายวัยกลางคนไว้หนวดเครารูปร่างรูปร่างอ้วนท้วมสมบูรณ์รายหนึ่ง ก้าวลงจากรถม้ามาอย่าช้าๆ

"เถ้าเเก่ ข้าเอาหมั่นโถวห้าลูก"

"ได้ขอรับนายท่าน รอสักครู่นะขอรับ" พร้อมกันนั้นเถ้าเเก่ร้านหมั่นโถวจึงหยิบหมั่นโถวห้าลูก ใส่ถุง ส่งให้กับชายวัยกลางคนอ้วนท้วมคนนั้น

"เอานี่ ไม่ต้องทอน" ชายวัยกลางคนอ้วนท้วมคนนั้นเหมือนไม่อยากเสียเวลามากความ จึงโยนทองเเท่งให้เถ้าเเก่ไปเลย

"ขอบคุณ นายท่านๆๆๆ" เถ้าเเก่ร้านหมั่นโถวรีบรับทองเเท่งด้วยความยินดี ลำพังทองเเท่งนี้ก็สามารถเลี้ยงชีวิตน้อยๆของเขาไปได้ทั้งชีวิตเเล้ว

จากนั้นชายอ้วนท้วมคนนั้นก็เดินไปถึงข้างหน้าต่างรถม้า พร้อมยื่นถุงหมั่นโถวเข้าไปในรถม้า

"เย่วเอ๋อ กินไอนี่รองท้องไปก่อน พวกเรายังต้องเดินทางอีกไกล"

ภายในรถม้าไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เเต่กลับมีมือที่ขาวผ่องเป็นยองใยข้างหนึ่งยื่นมารับถุงหมั่นโถวไป เเต่พวกเขาไม่ทันได้สังเกตุว่า บริเวณมุมกำเเพงตึกด้านหลังพวกเขา กับมีประกายตาเเห่งความหิวโหยของขอทานน้อยสองคนจับจ้องอยู่ .......