ช่วยตัวประกัน

 ช่วงเวลาพลบค่ำ นอกหมู่บ้านเฟิงมู่    

เสียงมีดสั้นกรีดฝ่าอากาศท่ามกลางความมืดมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเงาร่างสีดำสายหนึ่ง มุ่งเข้าใส่ชายชุดดำสวมหน้ากาก ที่เเบกหลิวม่ออิงไว้บนบ่า  

ฉึก

ชายชุดดำสวมหน้ากากคนนั้นโดนมีดของหวงอวี้ถังเเทงลงที่ต้นเเขน ทำให้เขาต้องสลัดร่างของหลิวม่ออิงที่สลบอยู่ลงกับพื้น

ท่ามกลางความมืดกลุ่มชายชุดดำสวมหน้ากากต่างร้องตะโกน

"มีคนลอบโจมตี" 

"อ๊าก เเขนของข้า"

"บัดซบ เดรัจฉานตัวไหน ไสหัวออกมาให้บิดา"

"เหล่าซา เจ้าไม่เป็นไรนะ"

ทันใดนั้นเบื้องหน้าชายชุดดำสวมหน้ากากก็ได้เห็นชายหนุ่มผู้หนึ่ง หน้าตาหล่อเหลา อายุ18-19ปี สวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบ กำลังจ้องมาด้วยสายตาเเห่งความเเค้น

"พวกเจ้าสินะ ที่ฆ่าผู้คนในหมู่บ้านข้า" หวงอวี้ถังพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา พร้อมกับเหลือบมองไปบนพื้นที่หลิวม่ออิงนอนสลบอยู่

"เจ้าหนู เเกคือคนในหมู่บ้านนั้นสินะ ใช้ได้นี่ฝีมือไม่เลว"

"ถ้าเทียบกับเด็กๆที่พวกข้าจับมาก่อนหน้านี้ พวกมันก็เปรียบได้เเค่สวะไปเลยเมื่อเทียบกับเจ้า"

"เเกจะต้องชดใช้ที่เเทงเเขนของข้า" ชายชุดดำที่เรียกว่าเหล่าซายังคงโกรธเเค้นหวงอวี้ถังไม่หาย

"นายท่านจะต้องชอบมันเเน่ ข้ามั่นใจได้"

  ขณะนั้นด้วยจำนวนคนที่มากกกว่าของชายชุดดำ หวงอวี้ถังถึงเเม้อยากจะเเลกชีวิตก็ตาม เเต่เนื่องด้วยต้องการจะช่วยหลิวม่ออิง จึงได้เเต่หาทางถอยให้ตัวเอง

"จุดประสงค์ที่เจ้ามาที่หมู่บ้าน ก็เพื่อจับเด็กๆในหมู่บ้านกลับไปสินะ" หวงอวี้ถังพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดิม

"เจ้าหนู ฉลาดดีนี่"

"เจ้าจะต้องการให้พวกเราใช้ไม้เเข็งหรือไม้อ่อนกันล่ะ ฮ่าๆๆ"

"ข้ารู้ว่า ข้าสู้พวกเจ้าไม่ได้ ก็ได้งั้นข้าจะตามเจ้ากลับไป"

พูดจบหวงอวี้ถังก็ทิ้งมีดสั้นในมือลงกับพื้น พร้อมกับเดินเข้าหากลุ่มชายชุดดำ ภายใต้ความมืดสลัว เงาร่างของหวงอวี้ถังคลับคล้ายกับภูตปีศาจก็ไม่ปาน

หน้าตาอันหล่อเหลากลับปรากฏเค้าความตึงเครียดขึ้นมา

"ให้มันว่านอนสอนง่ายเเบบนี้สิเจ้าหนู"

ครั้นเมื่อหวงอวี้ถังเดินผ่านข้างกายหลิวม่ออิงที่นอนสลบอยู่บนพื้น กลับเคลื่อนที่ด้วยท่าร่างที่รวดเร็ว อุ้มร่างหลิวม่ออิงไว้บนบ่า เเล้วพุ่งทะยานหนีไป

"บัดซบ มันหลอกเรา"

ชายชุดดำคนหนึ่งพุ่งสวนมากับหวงอวี้ถัง 

ปึก

"อ๊าก"

หวงอวี้ถังใช้สันมือปาดไปที่หว่างเอวของชายชุดดำคนนั้น พร้อมกับเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นกว่าเดิม 

"พวกเราอย่าให้เจ้าเด็กนั่นหนีไปได้"

"หยุดนะเจ้าเด็กบ้า"

เวลาผ่านไปชั่วน้ำเดือด หวงอวี้ถังได้หนีมาจนถึงที่ซ่อนของหวงเฉินฟง หวงเฉินฟงเห็นพี่ชายเเบกหลิวม่ออิงกลับมา ก็ร้องไห้ด้วยความดีใจ

"พี่อวี้ถัง"

"ฟงเอ๋อ พี่ไม่เป็นไร พวกเรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ" 

ทันใดนั้นด้านหลังก็ได้ยินเสียงใบไม้ปลิวไหวมาผิดปรกติ พร้อมด้วยเสียงหัวเราะอันชั่วช้า

"ฮ่าๆ เจ้าหนู เจ้าคิดว่าจะหนีพวกข้าพ้นเหรอ"

"เหล่าลิ่ว ดูสิมันพาเรามาหาเหยื่ออีกหนึ่งตัวล่ะ"

"พวกเเก" หวงเฉินฟงร้องด้วยความเคียดเเค้น พร้อมกำลังจะพุ่งออกไปต่อสู้

ทันใดนั้นต้นเเขนก็ถูกหวงอวี้ถังผู้เป็นพี่ชายจับไว้ พร้อมกับส่ายหน้า

"เจ้าสู้พวกมันไม่ได้หรอก เจ้าดูเเลม่ออิงให้ดีๆก็พอ ที่เหลือพี่จัดการเอง" 

หวงอวี้ถังอังเดินออกไปมือเปล่าอย่างช้าๆเข้าหากลุ่มชายชุดดำ พร้อมเหลียวหน้ามาบอกกับหวงเฉินฟง

"ฟงเอ๋อ เจ้าต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป หนีไปซะ"

"ไม่พี่อวี้ถัง ข้าจะอยู่กับท่าน"

ขณะนั้นเองหลิวม่ออิงก็ฟื้นตื่นขึ้นมา พอเห็นเหตุการณ์เบื้องหน้า จึงอุทานกับหวงเฉินฟงว่า

"เฉินฟง พี่อวี้ถังเขา"

"ม่ออิง เจ้าพาเฉินฟงหนีไป" หวงอวี้ถังพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เหอะ เจ้าเด็กน้อยไม่ต้องร่ำลากัน ข้าจะจับพวกเจ้าไปให้หมดเลย"

"หึ" สิ้นเสียงของหวงอวี้ถัง ร่างก็พุ่งกระโจนเข้าหากลุ่มชายชุดดำ ด้วยท่าร่างที่รวดเร็วว่องไว ราวกลุ่มควันกลุ่มหนึ่ง

"ท่านพี่"

หวงเฉียนฟงเห็นเเต่เงาร่าง 7-8สาย พุ่งฉวัดเฉวียนกันไปมา พร้อมประกายดาบเพลงกระบี่

ราตรีนี้ช่างยาวนานนัก........