ปะทะชายร่างอ้วน

ซึ่งขอทานน้อยทั้งสองคนก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คือหวงเฉินฟงกับหลิวม่ออิงนั่นเอง เนื่องจากในเวลานี้ทั้งสองคนตรากตรำเดินทางมานานหลายวัน รวม

ทั้งไม่มีเงินติดตัวเเม้เเต่ตำลึงเดียว เสื้อผ้าจึงได้เก่าขาด รวมถึงผมเผ้าหน้าตาที่สกปรกมอมเเมม จนใครๆที่เดินผ่านไปผ่านมาก็คิดว่าเป็นขอทาน

เวลานี้นับจากวันที่หนีออกจากหมู่บ้านเฟิงมู่มาถึงเมืองเป่ยเจี้ยน ก็เป็นเวลาสามวันเเล้ว ทั้งสองคนยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ลองขโมยของกินก็ลอง

มาเเล้วเเต่ล้มเหลวทุกครั้ง เเล้วครั้งนี้ล่ะ...

"เฉินฟง เจ้ากับข้าคิดเหมือนกันใช่ไหม"

"เจ้าอ้วนหมูตอนนี่ เราคงจะเเย่งหมั่นโถวมาได้ง่ายกว่าครั้งก่อนล่ะมั้ง"

"เเล้วเจ้ายังจะรออะไรอีกล่ะ ไป"

ว่าเเล้วทั้งคู่ก็ลุกออกจากมุมตึก เดินออกมาถึงหน้ารถม้า ชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วมเห็นดังนั้นจึงขวางพวกเขาที่หน้ารถม้า

"หยุดเลยเจ้าหนู เจ้าคิดจะทำอะไร" ชายร่างอ้วนตวาดใส่

"นายท่าน ข้าหิวเหลือเกิน เมื่อครู่ข้าเห็นท่านซื้อหมั่นโถวมาตั้งหลายลูก เเบ่งให้พวกข้าคนละลูกจะเป็นไรไป" หวงเฉินฟงทำหน้าตาน่าสงสาร

"ใช่ๆนายท่าน ถือซะว่าทำบุญทำทานเถอะนะ พวกเราสามวันเเล้วยังไม่ได้กินอะไรเลย" หลิวม่ออิงสมทบ

"ที่เเท้ก็พวกขอทานสกปรก หลีกไป!! เสียเวลาของข้า" ชายวัยกลางคนรูปร่างอ้วนท้วมไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง

"ไม่หลีกใช่ไหม ถุย ถุย" ชายร่างอ้วนกับถ่มน้ำลายใส่หวงเฉินฟงกับหลิวม่ออิง

"นี่เจ้า มันจะมากเกินไปละนะ" หลิวม่ออิงตวาด

หวงเฉินฟงขณะนั้นก็กำลังยื่นเเขนเสื้อปัดเช็ดสเลดน้ำลายอยู่ พร้อมก้มหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"พวกเจ้านี่ สงสัยถ้าข้าไม่ใช้กำลัง ก็คงไม่ยอมไปสินะ" ชายร่างอ้วนกำลังบิดข้อมือด้วยความโมโห

ซวบ

เสียงหมัดดังสนั่น ที่เเท้หวงเฉินฟง ฉวยโอกาสที่ชายร่างอ้วนไม่ทันตั้งตัว พุ่งเข้าไปต่อยที่ท้องของชายร่างอ้วน หวงเฉินฟงยิ้มอย่างมีความสุขในใจ

{โดนเเล้ว เราทำได้}

เเต่คาดไม่ถึงว่าพลังหมัดที่ต่อยออกไปอย่างร็วดเร็วนั้นกับถูกท้องอันใหญ่ยักษ์ของชายร่างอ้วนบีบหมัดนั้นเข้าไปคล้ายหลุมดำ หวงเฉินฟงเริ่มหน้าเสีย

{นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมกัน} ชั่วพริบตาเดียวความคิดต่างๆของหวงเฉินฟงเเล่นเข้ามาในหัว

โครม

พริบตาที่เร็วกว่าสายฟ้า หวงเฉินฟงลอยกระเด็นออกไปราวกับว่าวตัวนึงก็ไม่ปาน เมื่อตกถึงพื้นก็กระอักเลือดออกมา

"หึ เจ้าหนู เจ้าคิดว่าฝีมือเเค่นั้นจะมาอาศัยทีเผลอกับข้าอย่างงั้นเหรอ" ชายร่างอ้วนยิ้มอย่างเหี้ยมเกรียม

เวลานั้นไม่ว่าใครก็ไม่ทันสังเกตความเคลื่อนไหวในรถม้าคันนั้น เมื่อหน้าต่างรถม้าถูกเเหวกออกมาด้วยมือที่ขาวเนียนข้างหนึ่ง ภายในหน้าต่างมีดวงตาสุกใสราวกับน้ำค้างคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมองมาที่ขอทานน้อยทั้งสองคน

"ไอเเก่อ้วน เจ้ากล้าทำร้ายเพื่อนข้า" หลิวม่ออิงตวาดใส่ พร้อมง้างหมัดพุ่งเข้าใส่

"เข้ามา วันนี้บิดาจะสั่งสอนเด็กไม่รู้ฟ้าสูงเเผ่นดินต่ำเช่นเจ้าซักหน่อย" ชายร่างอ้วนก็กำลังเกร็งข้อมือ

ร่างสองสายพุ่งผ่านกันอย่างรวดเร็ว เเต่กลับมีคนนึงที่ล้มตัวลงนอนกับพื้น

"เยว่เอ๋อ พวกเราไปกันเถอะ คืนนี้พวกเรายังต้องหาที่พักเเถวนี้ หากชักช้าคงได้นอนข้างถนนเเน่" ชายกลางคนร่างอ้วนพูดพร้อมเเสยะยิ้ม ก้าวขาเดินขึ้นรถม้าไปอย่างภาคภูมิ ราวกับว่าเจอกระสอบทรายชั้นดีมาให้ระบายมือระบายตีน

ส่วนคนที่ล้มนอนกับพื้นก็คือหลิวม่ออิงนั่นเอง หวงเฉินฟงรีบประคองร่างของตัวเองคลานเข้ามาหาหลิวม่ออิงพร้อมประคองเขาขึ้นมา

เวลานั้นรถม้าคันนั้นก็กำลังเคลื่อนผ่านหน้าพวกเขาไป หลิวม่ออิงได้รับบาดเจ็บจนสลบไป ส่วนหวงเฉินฟงน้ำตาคลอเบ้ามองเข้าไปในรถม้า ไม่ทราบว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรืออย่างไร เพราะว่าดวงตาสุกใสราวน้ำค้างคู่นั้นก็กำลังจ้องมองมายังหวงเฉินฟง ชั่วเวลาที่สบตากันนั้นเหมือนเวลาทั้งโลกหยุดไปชั่วระยะหนึ่ง โลกทั้งใบหยุดหมุน

ตึก ตึก ตึก

รถม้าเเล่นเผ่านพวกเขาไปไกลเเล้ว ทิ้งให้เด็กหนุ่มผู้เดียวดายสองคน อ้างว้างอยู่บนถนนที่ปราดเปลี่ยวสายนี้...