หมั่นโถวเเห่งความหวัง

ณ เมืองเป่ยเจี้ยน

ยามนี้เป็นยามค่ำคืนของเมืองเป่ยเจี้ยน ผู้คนต่างทยอยเเยกย้ายเข้าบ้านเรือนของตน พ่อค้าเเม่ค้าต่างเก็บร้านรวงต่างๆ เเล้วเข้าบ้านไปนับเงินที่กอบโกยมาจากลูกค้าในวันนี้ บนถนนสายนี้มีเเต่ความมืดมิด ช่วงเวลานั้นเป็นฤดูหนาว ยิ่งตอกย้ำความโดดเดี่ยวของหัวใจ สายลมพัดไปพัดมา ทันใดนั้นก็ปรากฎละอองสีขาวร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า นั่นไม่ใช่ละออง.....มันคือหิมะ

ทั่วเมืองเป่ยเจี้ยนถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน เเต่ทว่าเเสงไฟกลับมืดมิด ดั่งมีดวงตาปีศาจคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาที่เมืองเป่ยเจี้ยน ทุกผู้คนต่างนอนหลับกันอย่างเป็นสุข เเต่กลับมีเด็กน้อยสองคนที่กำลังทนทุกข์กับความหนาวเหน็บนี้

ณ ตรอก เสินจี้

ตรอกเสินจี้ เป็นตรอกที่เล็กๆตรอกหนึ่ง ที่อยู่ติดกับหอนางโลมเซียงฉุย ภายในตรอกมีเงาร่างสองสายกำลังนั่งพิงกำเเพงหอบหายใจด้วยความเหนื่อยล้า นั่นก็คือ หวงเฉินฟงกับหลิวม่ออิงนั่นเอง

"ม่ออิง เจ้าไม่เป็นไรนะ" หวงเฉินฟงเอ่ยปากที่พวยพุ่งมาพร้อมกับไอความหนาว

"อาการเเค่นี้ ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ข้าพักสักครู่ก็ดีขึ้นเเล้ว เเค่กๆๆ" หลิวม่ออิงยังยิ้มสู้

หวงเฉินฟงเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ พลันเหม่อลอยไปชั่วขณะ พร้อมกับประกายหยาดน้ำตา

"เฉินฟง"

"เฉินฟง" หลิวม่ออิงพลันโบกมือผ่านสายตาของหวงเฉินฟง

"หา เจ้ามีอะไร"

"เจ้ากำลังคิดถึงพี่อวี้ถังใช่หรือไม่"

"ใช่เเล้ว นอกจากท่านพ่อกับท่านเเม่ ก็มีพี่อวี้ถังที่ดูเเลข้า" หวงเฉินฟงพูดเสียงสั่น

"ข้าเข้าใจความรู้สึกเจ้า ท่านพ่อท่านเเม่ กับคนในบ้านข้า ก็โดนพวกเดรัจฉานมันฆ่าตาย" หลิวม่ออิงกำหมัด

"พวกเราต้องเเก้เเค้น" หวงเฉินฟงกัดฟันพูด

"นั่นเเน่นอน ลูกผู้ชายเเก้เเค้นสิบปียังไม่สาย เเต่ว่าตอนนี้ข้าทั้งหนาวทั้งหิวเลยล่ะ" หลิวม่ออิงพูดพลางตัวสั่นสะท้านด้วยความหนาวของหิมะ

"หรือพวกเราจะต้องหนาวเเละอดตายที่เมืองเเห่งนี้" หวงเฉินฟงทอดถอนใจด้วยความสิ้นหวัง

"เจ้าอย่าท้อใจ พี่อวี้ถังบอกให้พวกเรามีชีวิตอยู่ต่อไป พวกเราก็ต้องอยู่ต่อไป"

หลิวม่ออิงพลันนึกความคิดอะไรบางอย่างออก จึงหันไปพูดกับหวงเฉินฟง

"เฉินฟง เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวข้ามา"

"เเล้วเจ้าจะไปไหน"

"ไปหาของกินมาให้เจ้าไง เดี๋ยวเราก็อดตายกันพอดี" หลิวม่ออิงพูดพลางลุกขึ้นยืน

"เเล้วเจ้าจะไปหาจากไหน"

"หลังร้านโรงเตี้ยมเเถวนี้ไง ข้าว่ามันต้องมีเศษอาหารเหลือที่ทิ้งไว้บ้างเเหละ ถึงจะไม่ค่อยสะอาดเเต่ว่า เราก็ไม่มีทางเลือกเเล้วล่ะ"

หลิวม่ออิงพูดพลางวิ่งหายลับไปกับกระเเสหิมะอันหนาวเหน็บ

"ม่ออิง เจ้าระวังตัวนะ!!!" เเว่วเสียงหวงเฉินฟงเเว่วมาตามสายลมด้านหลัง

ผ่านไป1ชั่วยาม

หวงเฉินฟงด้วยความอ่อนเพลียจึงเผลอหลับไป หวงเฉินฟงนอนขดอย่างกับลูกสุนัขตัวหนึ่งเนื่องจากห่าหิมะ บนร่างกายมีเเต่ชุดหยาบๆของชาวบ้านที่ขาด

กะรุ่งกะริ่ง ชุดเเค่นี้ไหนเลยจะทานความหนาวเย็นของฤดูอันโหดร้ายเช่นนี้ได้

ต่อก เเต่ก

ทันใดนั้นหูของหวงเฉินฟงก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอย่างเเผ่วเบากำลังเดินเข้ามาหาตนเองอย่างช้าๆ หวงเฉินฟงจึงสลึมสรือลืมตาขึ้น พร้อมกับถาม

"ม่ออิง ทำไมเจ้าไปนานจัง ข้าจะทนไม่ไหวเเล้ว"

"..."

"ม่ออิง เจ้า..." หวงเฉินฟงพึ่งลืมตาได้เต็มที่ เเต่ก็ต้องชะงักค้าง เพราะผู้ที่อยู่เบื้องหน้ากลับไม่ใช่หลิวม่ออิง

นั่นกลับเป็นดรุณีน้อยนางหนึ่ง

ดรุณีน้อยนางนี้อายุรุ่นราวคราวเดียวกับหวงเฉินฟง นางมีใบหน้ากลมเรียว สวมอาภรณ์สีขาวบริสุทธ์ เเต่ใบหน้าเย็นชาปานน้ำเเข็ง เหนือสิ่งอื่นใด บนใบหน้าที่เย็นชานั้น กลับปรากฏดวงตาสุกใสราวน้ำค้างคู่หนึ่ง นั่นมิใช่ดวงตาของผู้ที่อยู่ในรถม้าวันนี้เหรอ.... หวงเฉินฟงตกตะลึงชั่วขณะ

"เจ้า...เจ้าเป็นใคร ต้องการอะไร" หวงเฉินฟงพูดด้วยหวาดกลัวกับท่าทีเย็นชาของดรุณีนางนี้

"หรือ เจ้ามิใช่ต้องการของกิน" ดรุณีน้อยนางนั้นเอ่ยปากคำเเรก

หวงเฉินฟงต้องตกตะลึงอีกครา เสียงที่ออกจากปากดรุณีนางนี้ เป็นเสียบราบเรียบเเต่กลับเเฝงไปด้วยความนุ่มนวล จากนั้นหวงเฉินฟงพลันมองไปในมือของดรุณีนางนั้น

ในมือที่ขาวผ่องของดรุณีนางนั้นกลับถือถุงหมั่นโถวตอนนั้นไว้!!!

"เจ้า...เจ้าจะให้ไอนี่กับข้าเหรอ"

"ตอนนี้ข้าเหลือหมั่นโถวอยู่ลูกเดียว เจ้ารับไป" ดรุณีน้อยยังพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับยื่นถุงหมั่นโถวให้

"ขอบ..ขอบคุณ เเม่นาง" หวงเฉินฟงยื่นมือที่สั่นงันงกรับถุงหมั่นโถวจากมือดรุณีนางนั้นไว้

ชั่วเวลานั้น ในสมองของหวงเฉินฟงเหมือนโดนมนต์สะกด ภาพความหลังอันโหดร้ายที่ได้เผชิญมา กลับถูกกลบไปด้วยภาพใบหน้าของดรุณีน้อยนางนั้น

ทั้งคู่สบตากันชั่วครู่หนึ่ง....

จากนั้นดรุณีน้อยนางนั้นจึงหันหลังเเละเดินกลับไปอย่างเเผ่วเบา

"เดี๋ยวก่อนเเม่นาง เจ้า...เจ้าชื่ออะไร" หวงเฉินฟงรีบตะโกนถาม

ดรุณีน้อยนางนั้นหยุดเดินเเละเหลือบตามาทางด้านหลังเเวบหนึ่ง

"หากมีวาสนา คงได้พบกันใหม่" พร้อมกับเดินฝ่าห่าหิมะหายไปกับสายลม....

ปล่อยให้หวงเฉินฟง นั่งพิงกำเเพง ถือถุงหมั่นโถว อ้าปากตาค้างอยู่ ณ ที่นั้น

ครึ่งชั่วยามผ่านไป

"เฉินฟง ข้าได้มาเเล้วๆ"

เมื่อหลิวม่ออิงวิ่งมาที่ซึ่งหวงเฉินฟงนั่งอยู่ กลับทำท่างงงัน เพราะเห็นถุงหมั่นโถวใบหนึ่งในมือของหวงเฉินฟง......หมั่นโถวเเห่งความหวัง.....