จำต้องพรากจาก

ตำหนักใหญ่ สำนักนภาสวรรค์

หลังจากสิ้นเสียงเรียกของหยางเกาเซิง หวงเฉินฟงค่อยสะดุ้งรู้สึกตัว ในใจของหวงเฉินฟงบังเกิดเป็นรสชาติที่ยากจะบรรยาย เนื่องด้วยเขามีความ

เชื่อมั่นว่า หากได้มาถึงสำนักนภาสวรรค์เเล้ว เขาเเละหลิวม่ออิงคงจะได้ฝากตัวเป็นศิษย์ของจูเกอะซิ่งเหยียนที่เรียกได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณอีกทั้งยังเอ็นดูพวกเขาด้วยกัน

ช่วงเวลานี้ เขาไม่เพียงเเต่ไม่ได้เป็นศิษย์ของจูเกอะซิ่งเหยียน ทั้งยังต้องเเยกจากกับหลิวม่ออิง เพื่อนรักที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาอีกด้วย

น้ำตาของหวงเฉินฟงไหลออกมาเเล้ว

"เฉินฟง" เสียงเรียกสั่นเครือที่คุ้นเคยดังขึ้นมา

เมื่อหวงเฉินฟงเหลียวไปตามเสียงนั้น กลับพบใบหน้าที่มีน้ำตานองหน้าของหลิวม่ออิงเช่นกัน จากนั้นหวงเฉินฟงจึงหันหน้าช้าๆไปหาจูเกอะซิ่งเหยียน

เขาเห็นจูเกอะซิ่งเหยียนฝืนยิ้มมาทางเขาอย่างเอ็นดู เเต่ว่าภายในดวงตาของจูเกอะซิ่งเหยียนนั้นกลับเเฝงไปด้วยความเศร้าโศก

"ดูท่า พวกเราคงจะไร้วาสนาด้วยกันจริงๆสินะ" จูเกอะซิ่งเหยียนกล่าวด้วยความเอ็นดูกับหวงเฉินฟง

"..." หวงเฉินฟงกลับไม่รู้จะพูดอะไรดี จึงหันไปหาหลิวม่ออิงอีกครั้ง

"เจ้าเด็กเเซ่หวง จะร่ำลากันไม่ถึงเมื่อใด" หยางเกาเซิงตวาดเร่งรัด

หวงเฉินฟงได้เเต่เดินผ่านกายของหลิวม่ออิงอย่างช้าๆ เเล้วหยุดอยู่ครู่หนึ่ง

"ม่ออิง... เจ้ารักษาตัวด้วย" เสียงของหวงเฉินฟงสั่นเครือ จากนั้นเขาก็ได้เดินตามหยางเกาเซิงออกนอกประตูตำหนักใหญ่ หลิวม่ออิงซึ่งกำลังเหม่อลอยจึง

ได้เเต่มองตามเงาหลังของหวงเฉินฟง จนหายลับไปกับสายลม

"เอาล่ะในเมื่อเรื่องทุกอย่างก็กระจ่างเเล้ว ประชุมวันนี้ก็พอเเค่นี้" เสียงของเจ้าสำนักทำลายกลิ่นอายบรรยากาศที่เศร้าโศก

จากนั้นเจ้าสำนัก หย่งคุน อี้เจิ้งหยวน กับ ฟางจื่อหลาน ก็ได้ทยอยกันเดินออกจากตำหนักไป

ขณะนี้ภายในตำหนักใหญ่สำนักนภาสวรรค์ ยังเหลือผู้ที่ยังอยู่อีกสามคน คือ จูเกอะซิ่งเหยียน หลิวม่ออิง เเละ กวนไป่เจี้ยน

"ม่ออิง เจ้ายังไม่รีบมาคารวะอาจารย์อีก" กวนไป่เจี้ยนพูดพลางโบกพัดสีขาวลุกขึ้นเดินมาหาหลิวม่ออิง

หลิวม่ออิงยังคงไม่สามารถปรับจิตใจให้เข้าที่ได้ จึงได้หันไปหาจูเกอะซิ่งเหยียนอีกครั้ง จูเกอะซิ่งเหยียนเห็นดังนั้นจึงทอดถอนใจ เเล้วพยักหน้าให้กับ

หลิวม่ออิง หลิวม่ออิงจึงเดินอย่างซึมเซาเข้าหากวนไป่เจี้ยน

"ศิษย์ม่ออิง คำนับอาจารย์" หลิวม่ออิงคุกเข่าก้มหน้าคารวะ

"เอาเถอะๆ เจ้าลุกขึ้นไม่ต้องมากพิธี" กวนไป่เจี้ยนรีบคว้าเเขนหลิวม่ออิงฉุดดึงตัวขึ้นมา

"ศิษย์พี่ไป่เจี้ยน ถึงเเม้ข้าจะไม่ได้รับม่ออิงเป็นศิษย์ของข้า เเต่ในเมื่อเขาอยู่กับท่าน ข้าเองก็วางใจ" จูเกอะซิ่งเหยียนเดินเข้าหาบุคคลทั้งสอง

"ศิษย์น้องซิ่งเหยียน ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะเเย่งเด็กพวกนี้กับเจ้าหรอกนะ เเต่เจ้าก็รู้ว่าข้าเองก็ไม่ได้มีสิทธิมีเสียงในสำนักมากมาย เเล้วอีกอย่างศิษย์พี่รองเขาก็...."

"พอเเล้ว....ช่างมันเถอะ ข้าเชื่อว่าท่านจะสั่งสอนเจ้าเด็กคนนี้ได้ดีเเน่" จูเกอะซิ่งเหยียนเเย้มยิ้มกล่าว

"ข้าสัญญา"

"ท่านจูเกอะ เเล้วข้าจะได้พบเฉินฟงอีกไหม" หลิวม่ออิงกล่าวเเทรก

จูเกอะซิ่งเหยียนเเละกวนไป่เจี้ยนหันไปมองหน้ากัน พร้อมทอดถอนใจ ......

ณ ตำหนักยินหลุน (ตำหนักของหยางเกาเซิง)

โครม

เสียงโยนถังใส่น้ำดังขึ้น

"เจ้าเด็กเเซ่หวง เจ้าลงเขาไปตักน้ำมาใส่บ่อให้ข้า" หยางเกาเซิงกำลังนั่งบนเก้าอี้กินผลไม้ที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างตัว มองดูหวงเฉินฟงด้วยหางตา

"อา....อาจารย์"

"บัดซบ อย่ามาเรียกข้าว่าอาจารย์ ข้าไม่มีศิษย์เช่นเจ้า" หยางเกาเซิงขึ้นเสียงด้วยความโมโห

"เเต่..เเต่...เเต่ท่าน...ท่านได้รับข้าเป็นศิษย์เเล้วนี่" หวงเฉินฟงตกใจจนพูดตะกุกตะกัก

"หึ เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าจึงไม่ให้เจ้าเเละเจ้าเด็กเเซ่หลิวนั่น เป็นศิษย์ของเจ้าจูเกอะซิ่งเหยียน"

"เพราะ...เพราะอะไร" หวงเฉินฟงถามด้วยเสียงที่สั่นสะท้าน

"เพราะข้าต้องการจะสั่งสอนเจ้าจูเกอะซิ่งเหยียนไง ว่าผลของการคิดทำอะไรตามใจชอบจะเป็นยังไง ฮ่าๆๆ" หยางเกาเซิงหัวเราะอย่างมีความสุข

"ท่าน..ท่าน"

"พอเเล้ว ไม่ต้องพูด ถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่นข้าให้เจ้าเรียกอาจารย์ได้ เเต่ถ้าอยู่ในสังกัดข้า ห้ามเจ้าเรียกข้าเช่นนี้"

"..." หวงเฉินฟงก้มหน้าน้ำตาไหลลงอาบเเก้ม

"เจ้าเด็กเเซ่หวง หากขืนเจ้ายังไม่ไปตักน้ำใส่บ่อก่อนตะวันตกดิน ระวังข้าจะไม่ให้ที่ซุกหัวนอนกับเจ้า" หยางเกาเซิงพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

พริบตานั้น หวงเฉินฟงได้ข่มกลั้นน้ำตา เดินออกจากประตูตำหนักยินหลุนไปราวกับร่างไร้วิญญาณ เด็กน้อยคนหนึ่งถือถังน้ำใบหนึ่ง กำลังเดินออกจากประตูตำหนักยินหลุน

"นั่นใช่ศิษย์น้องคนใหม่ของเรารึป่าวน่ะ"

"นั่นสิๆ ข้าก็ได้ยินว่าอาจารย์เรารับศิษย์ใหม่มาคนนึงนี่"

"ว่าเเต่ทำไมพึ่งมาถึงวันเเรก ก็โดนไล่ลงเขาไปตักน้ำเลยล่ะ"

"เเต่ตอนข้าเข้ามาใหม่ๆ อาจารย์ไม่เห็นจะให้ข้าไปทำอะไรเเบบนี้เลยนะ"

เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้น ที่เเท้รอบข้างที่หวงเฉินฟงเดินผ่าน ก็คือศิษย์พี่ทั้งหลายของตนนั่นเอง

เเต่เวลานี้ หวงเฉินฟงไหนเลยจะมีกระจิตกระใจฟังอะไรทั้งนั้น เขายังคงมุ่งหน้าเดินต่อไป...เดินต่อไป

ท้ายที่สุดก็ออกมาจากเขตตำหนักยินหลุนเเล้ว

หวงเฉินฟงมองไปยังเส้นทางเบื้องหน้า เเสงอาทิตย์เริ่มทอเเสงอ่อนเเรงลงเเล้ว.....