ตอนที่ 4 พบหน้า

ตอนที่ 4 พบหน้า

ทางด้านเหมันต์กับเพทายที่กำลังนั่งดื่มอยู่ด้วยกัน ทั่งสองกำลังคุยกันถูกคอ อยู่ๆก็มีพนักงานในร้านเดินเข้ามาขอความคิดเห็น

“เฮียคะ มีน้องผู้หญิงคนหนึ่งมาขอเช่าลุง เธอบอกว่าเลือกไม่ถูก อยากให้ทางร้านเลือกไปให้เธอหน่อย เฮียช่วยเลือกให้หน่อยได้มั้ยคะ หนูไม่กล้าตัดสินใจ”

“เมื่อไหร่”

“เธอต้องการพรุ่งนี้ค่ะ”

“ขอดูรายละเอียดสัญญาหน่อย” ในสัญญาเช่าระบุข้อมูลส่วนตัวของลูกค้าครบถ้วน เพทายจึงไม่ต้องถามข้อมูลจากลูกน้องให้เสียเวลา

“นี่ค่ะ” ลูกน้องยื่นสัญญาให้คนเป็นลูกพี่รับเอกสารเอามาถือไว้

“ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวงานนี้เฮียจัดการให้”

“ค่ะ” เมื่อลูกน้องเดินออกไปแล้ว คนเป็นลูกพี่ที่กำลังนั่งดื่มอยู่กับเพื่อน ส่งสายตามองลงไปในกระดาษสัญญาที่ถืออยู่ในมือ เขาอ่านข้อมูลคร่าวๆ อยู่ๆก็นึกสนุกขึ้นมา อยากให้เพื่อนที่ชอบมานั่งบ่นว่าเบื่อหาอะไรสนุกๆทำ

“ไอ้เหม”

“หืม...”

“มาเป็นลุงให้ลูกค้ากูสักงานสิ” ร้านดอกไม้กระต่ายน้อยเพทายรู้จัก ถึงแม้ว่าสองอาชีพนี้จะดูแตกต่างกัน แต่ในตัวเมืองจังหวัดเดียวกัน คงไม่แปลกที่เขาจะเคยพบเคยเจอเจ้าของร้านดอกไม้ ร้านนี้มาบ้าง ส่วนข้อมูลในสัญญา ตรงตามที่เพทายเข้าใจ ผู้เช่าเป็นผู้หญิงสถานะโสด อายุยี่สิบห้าปี...น่าสนใจ!

“ไม่ล่ะ” เหมันต์ปฏิเสธทันที

“เถอะน่า...คิดซะว่าแก้เบื่อ อยากหาเพื่อนคุยไม่ใช่เหรอ”

“กูไม่ชอบเอาใจใคร ชอบเป็นคนถูกเอาใจมากกว่า” ยังไงซะเหมันต์ก็ยังไม่สนใจอยู่ดี

“มึงไม่รู้อะไร ผู้หญิงมีสัญชาตญาณเป็นฝ่ายเอาใจผู้ชายอยู่แล้ว เธอคนนี้อาจจะเอาใจเก่งกว่าผู้หญิงที่ผ่านๆมาของมึงก็ได้” ประโยคนี้เพทายพูดเชียร์ให้เพื่อนยอมเป็นลุงให้ก็เท่านั้น

“มึงอย่ามาหลอกล่อกูซะให้ยาก กูไม่บ้าจี้ตามมึงหรอก”

“นะ...กูขอร้องล่ะ ช่วงนี้ลุงร้านกูขาดแคลนอย่างที่เล่าให้ฟังนั่นแหละ กูไม่อยากเสียลูกค้า มึงช่วยกูสักงานนะ”

“ค่าแรงกูล่ะ”

“จ่ายตามที่ลูกน้องกูได้ มึงเจ็ดสิบ กูสามสิบ ส่วนมื้อนี้กูเลี้ยงมึงเอง”

“เออๆ แล้วกูต้องทำอะไรบ้าง”

“ไม่เกินความสามารถของมึงหรอกน่า แต่ก็มีกฎของลุงอยู่นิดหน่อย”

“อะไร”

“อ่ะ ลองอ่านดู” เพทายยื่นแคตตาล็อกให้เพื่อนเอาไปอ่านแล้วจึงอธิบายต่อว่า

“หลักๆก็ไม่มีอะไรมาก มึงก็แค่สุภาพกับลูกค้าหน่อย ไม่ต้องเล่าเรื่องส่วนตัวให้ลูกค้าฟังแต่ให้รับฟังเรื่องของเธอแทน ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างหนุ่มสาวไม่ควรมีเด็ดขาดแค่นี้แหละ”

“ก็ไม่ยาก”

“สรุปมึงตกลงแล้วนะ”

“คืนนี้หาที่นอนให้กูด้วย ถ้าให้กูกลับบ้านแล้วต้องมาใหม่ กูคงไม่มานะขนาดนั้น” ถึงแม้ว่าจังหวัดจะอยู่ติดกัน แต่ระยะทางจากบ้านของเหมันต์มาที่นี่ก็ไกลกันมาก แถมยังต้องใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมง

“รู้แล้วน่า ชนแก้ว!”

"เคร้ง!"

เช้าวันรุ่งขึ้น

@เหมันต์&กระต่าย

ในขณะที่ผมกำลังขับรถไปตามแผนที่ที่ไอ้เพทายให้มา ผมก็อดคิดไม่ได้ว่าเจ้คนที่เช่าลุงจะแก่ขนาดไหน แล้วผู้หญิงที่เช่าลุง ต้องการอะไรจากผู้ชายประเภทนี้ แต่ถ้าเป็นผู้ชายเช่าผู้หญิงแล้วล่ะก็ คงหนีไม่พ้นเรื่องบนเตียงอย่างแน่นอน ส่วนผู้หญิงเช่าผู้ชาย ผมคิดไม่ออกจริงๆ

คิดไปคิดมาผมก็ขับรถมาถึงหน้าร้านดอกไม้ หน้าร้านติดป้ายขนาดใหญ่มีข้อความชื่อร้านเขียนว่า ร้านดอกไม้กระต่ายน้อย น่าจะใช่ที่นี่แหละ

“ร้านนี้เหรอวะ” ผมบ่นพึมพำคนเดียว จากนั้นจึงหาที่จอดรถแล้วเดินเข้าไปด้านในร้านเพื่อแนะนำตัว ในหัวนึกภาพใบหน้าป้าแก่ๆมาตลอดทาง

“กริ๊ง!” เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นตอนที่ผมผลักประตูเปิดเข้าไปด้านใน จากนั้นก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยเชิญพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ผม

"เชิญค่ะ" ผมเดินเข้าไปพร้อมกับกวาดสายตามองหาคนเช่าลุง แต่ผมกลับไม่เห็นใครเลยนอกจากเธอ

"รับดอกไม้อะไรดีคะ" ผมไม่ได้มาซื้อดอกไม้...ควรจะบอกกับเธอยังไงดี ตอนนี้ทั้งเธอและผม ยืนมองหน้ากันไปมาอยู่อย่างนั้น เป็นผมที่ต้องเป็นฝ่ายถามให้ชัดเจน

"ผมมาจากร้านเหล้าเพทายครับ"

"ร้านเหล้า...มาทำไมคะ" เธอถามพร้อมกับมีสีหน้างุนงงอย่างเห็นได้ชัด ผมลืมถามชื่อคนเช่าจากไอ้เพทายมาซะด้วยสิ เบอร์ลูกค้าก็ไม่ได้ขอมา คิดว่าแค่วันเดียว...เอายังไงดีวะ

"ในร้านนี้ ยังมีคนอื่นอีกมั้ยครับ"

"ไม่มี" หรือว่าผมจะมาผิดร้าน แต่ไม่น่าใช่นะ...หน้าร้านมีชื่อร้านเขียนไว้ชัดเจน

"ผมคือลุงเช่าที่ทางร้านเหล้าส่งมาครับ เจ้าของร้านบอกว่าคนที่ร้านนี้เช่าผมวันนี้ ให้ผมมาที่ร้านนี้แต่เช้า" จะว่าไปแล้วผมก็เขินเหมือนกันนะที่ต้องมาแสดงตัวแบบนี้ต่อหน้าเด็ก

"ห๊ะ!" ตกใจอะไรวะ อย่าบอกนะว่าเป็นแม่ของเธอคนนี้ มีผัวหรือเปล่าวะ ผมจะซวยมั้ยเนี่ย!

"รอเดี๋ยวนะคะ" ฉันรีบวิ่งเข้าไปด้านในร้านทันที เมื่อคืนฉันเมา ตื่นขึ้นมาตอนเช้าคิดว่าตัวเองฝันไป ฉันจำได้คลับคล้ายคลับคลาเหมือนว่ามีการเซ็นสัญญาอะไรสักอย่าง หลังจากเซ็นสัญญาเสร็จ ฉันก็จัดการโอนเงิน ฉันคิดว่าเรื่องทั้งหมดเป็นความฝัน แต่เขาคนนี้มาได้ยังไง

“กระเป๋า!” ฉันรีบค้นกระเป๋าสะพายใบเมื่อวานของตัวเอง คิดว่าถ้าฉันไม่ได้ฝันไปจะต้องเจอสัญญาในกระเป๋าอย่างแน่นอน ฉันรีบค้นกระเป๋าอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็เจอกระดาษหนึ่งใบ

“เรื่องจริงเหรอวะเนี่ย...มือถือล่ะ” ฉันรีบเดินออกไปหยิบมือถือที่วางไว้ เอาขึ้นมาดูหลักฐานการโอนเงิน

“เชี้ย...” มีเงินโอนออกไปหมื่นสี่ไม่รวมค่าอาหารกับเครื่องดื่ม...ฉันอยากจะบ้า!

“นี่น้อง...ตกลงคนเช่าอยู่ที่ร้านนี้มั้ย” เสียงเข้มๆของคนตัวสูงส่งเสียงถาม ทำให้ฉันออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง ไหนๆก็จ่ายเงินไปแล้วนี่...เอาก็เอาวะ!

".........." เงินจะแดกก็ยังไม่มี แล้วเป็นบ้าอะไรเช่ามาได้ตั้งเจ็ดวัน อยากจะเอาหัวตัวเองโขกต้นเสาให้ตายไปเลย โอ๊ย!! ครั้นจะขอเงินคืนก็ไม่กล้าพอ เช่าแล้วก็เช่าไป ทีหน้าทีหลังจะไม่ดื่มแอลกอฮอล์อีกเด็ดขาด คิดว่าตัวเองดื่มไปแค่หน่อยเดียว ไม่คิดว่ามันจะทำให้คนดีๆเสียสติไปได้ถึงขนาดนี้

"นี่น้อง ตกลงที่ร้านนี้ยังมีคนอื่นอีกมั้ย"

“หนูเอง หนูเป็นคนเช่าลุงมาเอง”

“ห๊ะ...เธอน่ะเหรอ” ผมรู้สึกงุนงงกับกิริยาของเธอคนนี้เมื่อสักครู่นี้นิดหน่อย

“นี่ค่ะ หลักฐาน” เธอยื่นกระดาษให้ผมดู น่าจะเป็นสัญญาเช่า ผมรับเอากระดาษแผ่นนั้นมาถือไว้ แล้วกวาดสายตาอ่าน อยู่ๆสายตาของผมก็จับจ้องมองลงไปตรงข้อความที่ระบุจำนวนวันเช่า

“เจ็ดวัน!” ผมอุทานออกมาเสียงดัง ก่อนมาไอ้เพื่อนตัวแสบมันไม่ได้บอกว่ากี่วัน ผมจึงเข้าใจเอาเองว่าแค่วันนี้วันเดียวก็เลยรับปากช่วยมัน

“ค่ะ เจ็ดวัน” เธอส่งยิ้มเจื่อนมาให้ ผมไม่รู้ว่าเธออดอยากปากแห้งผู้ชายมาจากไหน ขนาดผมที่เป็นผู้ชายทั้งแท่ง เวลาจะซื้อผู้หญิงแต่ละครั้ง ยังไม่เคยซื้อนานเท่ากับเธอมาก่อนเลย ในสัญญาระบุอายุของเธอ ยี่สิบห้าปี สถานะโสด...หน้าตาก็จัดว่าดีใช้ได้แต่ทำไมเลือกที่จะเช่าลุง โอ้ย...ช่างเถอะ! ตอนนี้ผมขอจัดการไอ้เพื่อนตัวแสบก่อนแล้วกัน