บทที่ 3 สถานะที่เลือกไม่ได้ 2

“ฉันไม่ใช่โสเภณี อย่ามาดูถูกฉันแบบนี้” หล่อนว่าเสียงเขียว และนั่นก็ทำให้เขาถึงกับฟิวส์ขาด มือหนาจับไหล่เล็กทั้งสองข้างแล้วเขย่าอย่างแรง

“เชลยอย่างคุณมีสิทธิ์ตบผมด้วยเหรอไงพิม อย่าลืมนะว่าตอนนี้คุณเป็นลูกกระต่ายในกำมือของผม ถ้าผมบีบ คุณก็ตาย ถ้าผมคลายคุณก็รอด”

“ลูกไก่ ไม่ใช่ลูกกระต่าย” หญิงสาวแก้ให้

“นั่นแหละ ลูกไก่อย่างคุณไม่มีสิทธิ์ต่อรอง”

“คนเฮงซวย คุณไม่มีอำนาจมาบงการฉันตามใจชอบแบบนี้”

“ทำไมจะไม่มี…คุณมันเลือดเย็น ใจร้าย ทำร้ายมี๊ของผมได้ลงคอ ตอนนี้คุณไม่รู้จักใคร ไม่มีที่ไป คุณอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีผม หัดสำนึกในบุญคุณซะบ้าง !”

“คุณก็ใจร้ายไม่ต่างกันหรอกค่ะ” หยาดน้ำใสเริ่มเอ่อคลอนัยน์ตาคู่สวย ปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์หวั่นหวาด หวาดกลัว และสับสน ไม่ให้แสดงออกมาให้เขาได้รู้มากไปกว่านี้ เพราะหล่อนไม่อยากให้เขามองหล่อนด้วยสายตาสมเพชอีก “ตอนนี้ฉันความจำเสื่อม คุณไม่ให้โอกาสฉันเลย บางทีฉันอาจจะไม่ใช่คนร้ายก็ได้”

“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะพิม ความจริงคุณควรจะขอบคุณผมนะที่ผมไม่ส่งคุณให้ตำรวจ”

“ทำไมล่ะ ถ้าจะทำแบบนี้กับฉัน คุณก็พาฉันไปส่งตำรวจเถอะค่ะ ฉันไม่กลัวคุกอีกต่อไปแล้ว” หล่อนตะโกนก้อง ดวงตาแดงก่ำ แทบสะอึกเมื่อได้ยินเขาสวนกลับมา

“เพราะผมเสียดายหน้าสวยๆ หุ่นเอ็กซ์ๆของคุณยังไงล่ะพิม ผมจะทำให้คุณเจ็บปวดเสียใจมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะผมอยากรู้นักว่าคนอย่างคุณมีความรู้สึก มีหัวใจบ้างหรือเปล่า ทำไมถึงคิดจะฆ่าคนอย่างเลือดเย็นแบบนี้ มี๊ของผมท่านผิดอะไร”

“ฉัน…” ตั้งท่าจะแย้งต่อ แต่ไม่ทันได้พูดอะไร หล่อนก็ชาวาบไปทั้งร่างเมื่อสองมือใหญ่ประคองแก้มบางไว้แล้วก้มลงจูบเรียวปากอิ่มอย่างรวดเร็วและดุดัน

จูบที่ไร้ซึ่งปรานี บดขยี้คลึงเคล้นแต่ก็ทำให้หญิงสาวหวามไหววูบวาบ เหมือนถูกสูบพลังออกจากร่างจนแทบฝืนทนยืนต่อไปไม่ไหว

ขาเรียวสั่นระริก มือกำเสื้อบริเวณอกของเขาไว้แน่นอย่างลืมตัว

นี่หรือที่เรียกว่าจูบ…ชวนให้ซาบซ่านแม้ว่าหัวใจจะเจ็บหนึบ

มีผู้หญิงคนไหนบ้างที่อยากโดนดูถูกว่าไร้ค่า เขาทำราวกับหล่อนไม่มีชีวิตจิตใจ จูบที่มอบให้ก็หาใช่ความรัก มีเพียงความใคร่และอยากกลั่นแกล้งเท่านั้น…เหมือนอยากประกาศให้หล่อนรู้ทางอ้อมว่า หล่อนไม่มีทางหนีเขาพ้น

สักพัก ชายหนุ่มก็ถอนจูบออก แล้วผลักหล่อนให้ออกห่าง บอกว่า “อาบน้ำแล้วพักผ่อนซะ คุณยังไม่หายดี แล้ววันนี้ก็คงจะเหนื่อยมามาก พักให้เต็มที่ล่ะ ส่วนผมจะลงไปอาบน้ำชั้นล่าง”

ร่างสูงเดินไปคว้าผ้าขนหนูมาพาดบ่าแล้วตรงไปที่ประตู แต่ก่อนจะออกจากห้อง เขาได้หันมามองหล่อนแล้วพูดอย่างหยามหมิ่น

“อ้อ แล้วคุณก็ไม่ใช่โสเภณีนะ เพราะผมจะไม่ให้เงินคุณแม้แต่บาทเดียว คุณคือของฟรีสำหรับผม จำไว้ !”

ปัง !

เขาปิดประตูเสียงดัง ทิ้งให้หล่อนยืนนิ่งอยู่กลางห้อง สักพักขาก็อ่อนแรงจนทนหยัดยืนต่อไปไม่ไหว ค่อยๆรูดตัวลงนั่งกองกับพื้นแล้วปล่อยโฮดังลั่น

ทำไม…ทำไมหล่อนต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย โชคชะตากำลังเล่นตลกกับหล่อนใช่ไหม

“ฉันเกลียดคุณ คุณเป็นคนไร้เหตุผลที่สุดเลย ฮือๆๆ” น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะจากดวงตาคู่สวยหยดแล้วหยดเล่า และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ

อนาคตช่างมืดมน หากต้องถูกเขาจองจำตามอำเภอใจเช่นนี้ตลอดไป หล่อนจะทำอย่างไร

หล่อนต้องหนี…หนีทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน แต่ที่แน่ๆหล่อนไม่ต้องการเป็นที่ระบายความใคร่ของผู้ชายคนนั้น

นัยน์ตาสีฟ้าอมเทาเจ้าเสน่ห์ที่มักมองหล่อนอย่างเย็นชาและขุ่นเคือง ริมฝีปากสีกุหลาบสวยๆที่มักเหยียดยิ้มอย่างเยาะหยัน และเสียงทุ้มเซ็กซี่ที่มักพ่นแต่คำแย่ๆเพื่อบั่นทอนความรู้สึกของหล่อน

ขืนอยู่ใกล้เขามากไปกว่านี้ ก็ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรต่อไป

หล่อนยอมออกไปเผชิญโลกภายนอกอย่างโดดเดี่ยว ยังดีกว่าต้องอยู่บ้านหลังเดียวกับมัจจุราช !!!