บทที่ 3 สถานะที่เลือกไม่ได้ 1

บทที่ 3

สถานะที่เลือกไม่ได้

“ซวยชะมัด ซวยที่สุด แย่จริงๆ” ประโยคนี้ดังจากปากเบ็คนับครั้งไม่ถ้วน ขณะขับรถไปบนท้องถนนที่มีรถแล่นผ่านไปมาประปราย

ส่วนพิไลวรรณนั้น หล่อนนอนบนเบาะที่ปรับจนต่ำอย่างหมดเรี่ยวแรง ไม่มีแรงแม้แต่จะโต้กลับ

จวบจนกระทั่งรถแล่นเข้าจอดในอาณาเขตบ้านหลังกะทัดรัด แต่ตกแต่งไว้น่ารัก กุ๊กกิ๊กด้วยโทนสีฟ้า ขาว รอบบ้านคือหญ้าสีเขียวสดที่ถูกตัดเจียนให้ปลายยอดสม่ำเสมอกัน

ชายหนุ่มดับเครื่องยนต์ แล้วหันมาถามคนข้างกายว่า

“เป็นไง…ดีขึ้นหรือยัง”

“ดีขึ้นแล้วค่ะ”

“งั้นก็ลงจากรถ” เสียงเข้มออกคำสั่ง และหล่อนก็ไม่คิดต่อต้าน เพราะยังเหนื่อยไม่หาย

มือเล็กผลักประตูให้เปิดออก ก่อนพาขาสั่นๆออกไปยืนนอกรถ โดยมีชายหนุ่มตามมาติดๆ เขาจับแขนหล่อนยึดไว้ข้างหนึ่ง แล้วบังคับพาเดินเข้าไปในตัวบ้าน

“ลุงชลเป็นลูกน้องของคุณเหรอคะ” หล่อนเปิดปากถามถึงชายชรา ซึ่งเขาก็ตอบว่า

“ลุงชลเป็นคนแถวนี้แหละ ผมจ้างให้เขาไปรับพาคุณมาที่นี่”

“อ๋อ…” หล่อนครางรับในลำคอ แล้วเงียบไป ขณะที่ชายหนุ่มหันมองรอบตัวบ้านราวกับจะหาใครสักคน

“อร…” เขาเอ่ยเรียก แต่ไม่มีใครขานรับ หรือว่าอรอนงค์จะออกไปข้างนอก “อร…อยู่หรือเปล่า”

เมื่อไม่พบคนที่เขาเรียก ชายหนุ่มจึงพาพิไลวรรณขึ้นชั้นสอง ขณะที่หล่อนถามอย่างสงสัย

“อรคือใครคะ”

“ลูกติดของแม่ผมน่ะ แม่ชื่อเอลิซ่าแต่งงานกับพ่อจนมีผมขึ้นมา แต่เมื่อ 5 ปีก่อน แม่กับพ่อหย่ากัน แม่มาแต่งงานกับหนุ่มไทยที่มีลูกติดโตเป็นสาวแล้ว อยู่ด้วยกันได้แค่ 4 ปีกว่าๆ สามีใหม่ของแม่ก็เสียชีวิต”

เขาหยุดพูดลงเพียงเท่านั้นเมื่อมาถึงหน้าห้องห้องหนึ่ง เท้าใหญ่ผลักประตูให้เปิดออก แล้วลากหล่อนเข้าไป

“เบาๆสิ ฉันเจ็บข้อเท้าอยู่นะ” หญิงสาวอิดออด

“คุณเจ็บข้อเท้า แต่ผมเจ็บใจ คุณหลอกให้ผมดูดพิษงูออกให้คุณ”

“ก็ฉันตกใจนี่นา อยู่ดีๆก็โดนงูกัด”

“เหอะ…” เขาทำเสียงชนิดหนึ่งในลำคอ ก่อนจะถอดเสื้อเหวี่ยงไปที่พื้น เล่นเอาหญิงสาวถึงกับตาพองด้วยความตกใจ

“อะไรน่ะ…ถอดทำไม ลามกที่สุด”

หน้าคมตึงขึ้นชั่วขณะ พลางตอบเสียงกระแทก “แล้วจะให้ผมใส่เสื้อที่เปื้อนอาเจียนคุณจนเหม็นหึ่งนั่นไปทั้งวันเลยเหรอไง”

“คุณคุยดีๆกับฉันไม่ได้เหรอไง ทำไมต้องตะคอกด้วยล่ะ”

“คุณสำคัญกับผมมากนักหรือไง ผมถึงต้องพูดจาดีๆกับคุณน่ะ ห๊ะ” เหมือนเขาจะไม่ยอมแพ้ เพราะโต้กลับมาทุกครั้งที่หล่อนโวย และนั่นก็ทำให้หญิงสาวนิ่งเงียบ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันตลอดเวลาอย่างไม่พอใจนัก

ขณะที่เบ็คชี้นิ้วไปที่เตียงกว้าง “เห็นนั่นไหม”

“ให้ฉันดูเตียงทำไมคะ”

“นั่นคือสถานที่ทำงานของคุณ”

“คุณ…นี่หมายความว่า…” หล่อนอ้าปากค้าง ขณะที่เขาเบือนหน้ากลับมามองหน้าหวานนิ่งแล้วกระตุกยิ้มเย็น

“ใช่ อย่างที่คุณคิดนั่นแหละ”

“หมายความว่าคุณจะให้ฉันทำหน้าที่ปูเตียง เก็บกวาดห้องนอนให้คุณงั้นเหรอคะ ตกลงค่ะ…งานจิ๊บจ๊อยแค่นี้ สำหรับฉันถือว่าสบายมาก”

“จะบ้าเหรอไง โง่หรือแกล้งซื่อกันแน่” เบ็คตะคอกลั่น ปวดตุบๆบริเวณข้างขมับ นึกอยากบีบคอคนตัวเล็กตรงหน้าขึ้นมาตะหงิดๆ

ตั้งแต่เจอหล่อน ชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

เคยคิดว่าจะมาพักผ่อนที่เมืองไทย โดยมาอยู่ที่บ้านแม่ แต่ไม่คิดเลยว่าแม่จะตกบันไดเพราะฝีมือของผู้หญิงหน้าใสๆที่เขาจ้างให้มาเป็นคุณครูชั่วคราว ซ้ำพิไลวรรณยังความจำเสื่อม เมื่อออกจากโรงพยาบาลมาได้ หล่อนก็หนีเขาเข้าไปในป่าลึก โดนงูเขียวกัดแต่โวยวายซะใหญ่โตจนเขาต้องก้มดูดพิษออกให้ทั้งๆที่ขาของหล่อนเปื้อนไปด้วยฝุ่นและคราบดิน จากนั้นก็ต้องแบกหล่อนหนีกระสุนปืนจากเจ้าของสวนจอมโหดนั่นอีก

สรุปคือ…เขาซวยเพราะหล่อน !

“ผมจะให้คุณบริการผมบนเตียงจนกว่าผมจะพอใจ” เขาอธิบายอย่างใจเย็น ก่อนจะหน้าหันไปอีกทางเมื่อถูกหล่อนตบอย่างแรง

เผียะ !