ตอนที่ 4

หลังเลิกงานจากปั๊มน้ำมัน พุดซ้อนก็ไปรับจ๊อบล้างชามก๋วยเตี๋ยวที่หน้าปากซอยอยู่จนสองทุ่มครึ่งถึงจะได้กลับมาที่บ้าน หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาเก่าๆ ที่มีเพียงตัวเดียวภายในบ้านหลังเล็กๆ ด้วยความอ่อนเพลีย กำลังจะม่อยหลับไปแต่เสียงของน้าบานเย็นก็ดังขึ้นมาซะก่อน

“กลับซะดึกเชียวนะยายพุด”

หญิงสาวยันตัวนั่งตรง และหันไปจ้องหน้าน้าของตัวเอง

“พุดไปทำงานหาเงินมาจ่ายค่าเช่าบ้าน ค่าไฟ ค่าน้ำ แล้วก็ค่าใช้จ่ายของน้าเย็นไง ถ้าพุดกลับเร็ว เงินมันจะพอใช้หรือไง”

คำพูดแข็งๆ ของหลานสาวทำเอาบานเย็นถอนใจออกมา หล่อนไม่ได้รักใคร่ไยดีอะไรพุดซ้อนนักหนาหรอก แต่ก็ไม่ถึงกับเกลียดชังอะไร แต่ที่เลี้ยงดูมาจนโตนี่ก็เพราะต้องการเรียกร้องทุกอย่างจากเศรษฐีเนาว์ โชติวรรธนาเท่านั้นเอง หล่อนรอมานานแล้ว รอคอยวันที่จะสุขสบาย และวันนั้นก็ใกล้จะเดินทางมาถึงเต็มที่แล้ว

“เออๆ น้ารู้แล้วล่ะน่า ไม่ต้องมาทวงบุญคุณหรอก”

บานเย็นกระแทกก้นลงนั่งบนเก้าอี้ไม้เก่าๆ ที่ตั้งอยู่ข้างๆ โซฟาที่พุดซ้อนนั่งอยู่อย่างแรง และก็ต้องหน้าเบี้ยวเมื่อความเจ็บระบมวิ่งมาเยือนที่ก้น

“พุดไม่ได้ทวงบุญคุณน้าเย็นหรอกนะ แค่บอกเหตุผลให้ฟัง เอาละ พุดจะไปอาบน้ำแล้ว”

หญิงสาวตัดบทและกำลังจะลุกขึ้นเดินหนี แต่ก็ถูกน้าเย็นหยุดทุกการกระทำเอาไว้ด้วยคำพูดที่น่าประหลาดใจซะก่อน

“น้ามีเรื่องจะคุยกับแก เกี่ยวกับเนาว์ โชติวรรธนา”

ใบหน้างามบูดบึ้งขึ้นมาในทันทีเมื่อได้ยินชื่อของผู้ชายคนนี้

“พุดจะไม่ฟังเรื่องของผู้ชายคนนี้ พุดเกลียดคนพวกนี้”

บานเย็นถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ อดด่าตัวเองไม่ได้ที่เสี้ยมสอนให้พุดซ้อนเกลียดคนพวกนี้มากเกินไปจนเด็กสาวไม่อยากแม้แต่จะได้ยินชื่อ

“น้ารู้แล้ว แต่พุดต้องฟังน้าก่อน”

“พุดไม่ฟัง!”

หญิงสาวร่างบอบบางปฏิเสธเสียงแข็ง หล่อนลุกขึ้นยืนกำลังจะเดินหนี แต่บานเย็นกลับเดินไปขวางหน้าเอาไว้ซะก่อน พุดซ้อนจ้องหน้าน้าสาวด้วยความไม่พอใจ

“น้าเย็นจะเอายังไงกับพุดกันแน่ ทีเมื่อก่อนพุดพูดถึงพวกเขา น้าเย็นก็บอกว่าอย่าพูด แล้วพอพุดไม่อยากได้ยิน น้าเย็นกลับอยากให้พุดฟัง”

“ถ้าหากพุดอยากแก้แค้นให้พี่บานเช้า พุดก็ต้องฟังน้า”

ชื่อของมารดาทำให้พุดซ้อนยุติการต่อต้านทุกอย่าง หล่อนจ้องหน้าน้าบานเย็นเขม็ง

“น้าเย็นหมายความว่ายังไง?”

บานเย็นระบายยิ้มกว้างออกมา จากนั้นก็ดึงแขนหลานสาวให้นั่งลงบนโซฟาตัวเดิมโดยมีตัวเองนั่งตามลงไปติดๆ บนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ข้างๆ กัน

“พุดจะต้องเข้าไปทวงสิทธิ์ของตัวเองที่คฤหาสน์โชติวรรธนา”

“ว่าไงนะน้าเย็น!”

พุดซ้อนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ แทบไม่เชื่อหูในสิ่งที่ได้ยิน แต่พอสมองประมวลคำพูดของคู่สนทนาได้อย่างถ่องแท้แล้ว หญิงสาวก็รีบปฏิเสธเสียงแข็งทันควัน

“ไม่เอา! พุดจะไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด!”

“อย่าโง่นักเลยยายพุด ตอนนี้ไอ้แก่เนาว์นั่นมันเหลือแกเป็นหลานสาวอยู่คนเดียวแล้ว เพราะแม่นาบุญอะไรนั่นก็แต่งงานกับมหาเศรษฐีกรีกไปแล้ว สมบัติมากมายทั้งหลายของโชติวรรธนาก็จะเป็นของแก แกจะสบายไปตลอดชาติ...”

“รวมทั้งน้าเย็นด้วยใช่ไหมล่ะ” พุดซ้อนหยันออกมาอย่างรู้ทัน และก็ไม่คิดจะคล้อยตามง่ายๆ

“มันก็ใช่นั่นแหละ”

บานเย็นยิ้มเจื่อนๆ แต่ก็พยักหน้ารับอย่างไม่รอให้เสียเวลา จากนั้นก็ชักแม่น้ำทั้งสิบสายขึ้นมาหว่านล้อมหลานสาวอย่างไม่คิดรั้งรอ

“มันเป็นทางเลือกที่ดีมากเลยนะพุด เราจะสบายกันไม่ต้องหาเช้ากินค่ำแบบนี้อีกแล้ว”

“ไม่! พุดจะไม่มีวันเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนที่ฆ่าแม่ของพุด พุดเกลียดคนพวกนี้!”

บานเย็นถอนใจออกมา พลางด่าตัวเองอยู่ภายในอกที่โกหกมากเกินไปจนทำให้พุดซ้อนฝังใจแบบนี้ แต่ไม่มีทางที่หล่อนจะให้พุดซ้อนมาขัดขวางความสบายของหล่อนได้หรอก ต่อให้ต้องบังคับหล่อนก็จะต้องลากพุดซ้อนไปยังคฤหาสน์โชติวรรธนาในฐานะคุณหนูใหญ่ให้ได้

“ถ้าเกลียดพุดก็ยิ่งต้องเข้าไปรู้ไหม”

“น้าเย็นหมายความว่ายังไงคะ?” ดวงตาหวานฉ่ำเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม บานเย็นเห็นแล้วก็ยิ้มกว้างอย่างมีเลศนัย

“ก็หมายความว่าหากพุดเข้าไปอยู่ภายในคฤหาสน์โชติวรรธนาเมื่อไร เมื่อนั้นพุดก็จะสามารถทำทุกอย่างเพื่อให้ตาแก่เนาว์ล่มจมหรือเสียชื่อเสียงได้อย่างง่ายดาย พุดจะทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้คนพวกนั้นเจ็บปวด”

ความเงียบงันแล่นเข้ามาแทนที่เมื่อพุดซ้อนนั่งนิ่งและคิดตามคำพูดของบานเย็น

‘จริงสินะ หากหล่อนได้เข้าไปอยู่ในนั้น หล่อนก็จะสามารถทำอะไรก็ได้ตามอำเภอใจ และแน่นอนว่าสิ่งที่หล่อนตั้งใจจะทำมันจะต้องทำให้เนาว์ โชติวรรธนาอับอายขายหน้าจนต้องแทรกแผ่นดินหนีเลยทีเดียว’

“พุดเห็นด้วยกับความคิดน้าไหม”

พุดซ้อนหรี่ตามองบานเย็นนิ่งนาน ก่อนที่คำพูดที่บานเย็นรอคอยจะเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากอิ่มเต็มสีแดงสดตามธรรมชาติแผ่วเบาแต่มั่นคงยิ่งนัก

“ค่ะ พุดจะทำตามความคิดของน้าเย็น...พุดจะทำทุกอย่างเพื่อทำลายคนพวกนั้น”

บานเย็นลอบยิ้มสมใจออกมาทันที

“ดีมากพุด งั้นพุดไปอาบน้ำเถอะหลานรัก อีกสองวันน้าจะพาพุดเข้าไปทวงสิทธิ์ทุกอย่างที่พุดควรจะมีควรจะได้จากตาแก่เนาว์”

“น้าเย็นอย่าดีใจไปล่ะ เพราะสิ่งที่พุดทำลงไปทั้งหมดนี้ก็เพื่อแก้แค้นให้แม่เท่านั้น ไม่เกี่ยวกับสิ่งที่น้าเย็นอยากจะได้เลยแม้แต่นิดเดียว” พุดซ้อนเอ่ยพลางลุกขึ้นยืนใบหน้าราบเรียบ

“น้าก็ไม่ได้คิดอย่างนั้นสักหน่อย น้ายินดีกับพี่บานเช้าต่างหาก”

“ให้มันจริงเถอะน้าเย็น” หญิงสาวละสายตาจากใบหน้าของน้าบานเย็น ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำทันที

“ขอบคุณนะยายพุดที่จะทำให้น้ามีเงินใช้ไม่ขาดมือ”

บานเย็นยิ้มกว้างด้วยความตื่นเต้นที่ต่อจากนี้ไปตัวเองจะมีเงินจำนวนมากให้ใช้อย่างไม่ขาดมืออีกแล้ว และมั่นใจได้เลยว่าหล่อนจะต้องย้อนกลับเข้าไปคลายเครียดในบ่อนอีกอย่างแน่นอน