7 ผู้ชายเอาแต่ใจ

ความตึงเครียดเกิดขึ้น เมื่อพวงชมพูถูกบังคับให้กลับไปนั่งโต๊ะด้วยเสียงดัง เธออับอายผู้คนมาก ทำอะไรไม่ถูก เห็นสายตาแต่ละคู่ที่มองมานั้น เต็มไปด้วยความเวทนา อยากรู้ และเยาะหยัน เธอมีความรู้สึกว่าเหมือนเป็นทาส

ใช่ ! ทาส คำนี้เหมาะกับเธอมากที่สุด เขาเป็นผู้บงการชีวิตของเธอทุกอย่าง ไม่ว่าจะขยับตัวไปไหนก็ต้องรายงานให้รับรู้ และถ้าขัดใจ เสียงโวยวายก็ต้องตามมา

พวงชมพูทำตามคำสั่งเขาอยู่ร่ำไป โดยไม่มีโอกาสที่จะทำสิ่งใด หรือมีความคิดเป็นของตัวเอง หญิงสาวอยากจะร้องไห้ เนื้อตัวสั่นด้วยความโกรธ แต่เก็บอารมณ์เอาไว้ ไม่กล้าแสดงออกมา พยายามกักเก็บเอาไว้ให้มากที่สุด เหมือนระเบิดเวลาที่รอวันระเบิดขึ้นมา

“เธอไม่พอใจที่พี่ไม่ให้ไปกับเพื่อนใช่ไหม ทำไมล่ะ พี่พยายามดึงเธอให้สูงขึ้นมา มีค่า ไม่ใช่ผู้หญิงต๊อกต๋อย คนเห็นก็เมิน”

“พี่ เอ่อ ชมพู....”

“อะไร เธอจะแย้งหรือ ว่ามาสิ สิ่งที่พี่พูดมันผิดตรงไหน แย้งได้เลย พี่ดึงเธอขึ้นมาให้สูงกว่าเดิมมาก มีกิน มีใช้ ไม่อดอยาก”

หญิงสาวเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที แอบกำมือแน่น แต่ไม่ให้เขาเห็น มีความรู้สึกว่าสันติภาพดูถูกเพื่อนของเธอมากเกินไป มองเหมือนเป็นพวกเศษสวะ คนประเภทนี้น่ะหรือที่จะเป็นสามีในอนาคต ขนาดยังไม่ได้แต่งงานกัน เขายังบังคับเสียจนแทบกระดิกตัวไม่ได้

“เลิกพูดถึงเรื่องนี้เถอะค่ะ”

สาวสวยตัดบท เพราะไม่อยากให้เรื่องลุกลามไปมากกว่านี้

“แต่ชมพูทำให้พี่อายคุณอร เขาคงหัวเราะเยาะที่เห็นพี่วิ่งไล่ตามผู้หญิงที่ไม่มีอะไรเลยอย่างเธอ ทั้งที่พี่เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่โต ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้”

คำพูดของเขา สร้างความเจ็บปวดแก่พวงชมพูไม่น้อย

“เท่ากับพี่มองชมพูเป็นคนไม่มีค่าใช่ไหม จริงสิ เราไม่มีอะไรเลยจริง ๆ แม้แต่เงินต้องอาศัยเขากิน และใช้”

เมื่อเขาดูถูกอย่างนี้ พวงชมพูสุดจะทนจึงกล่าวออกมาเบา ๆ เพราะกลัวโต๊ะข้าง ๆ จะได้ยิน แล้วเก็บเอาไปนินทา ชายหนุ่มขบกรามแน่น สายตาที่มองเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

“ไม่ต้องพูดอย่างนี้อีก เอาล่ะกินข้าว อิ่มแล้วนั่งรอ ธุระของพี่ยังไม่เสร็จ ห้ามออกไปไหน ถ้าไม่มีอะไรทำก็เอาหนังสือขึ้นมาอ่าน”

นั่นไง เขาบังคับเธออีกแล้ว ผู้ชายเอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ ทำตัวเป็นศูนย์รวมจักรวาลทั้งหมด

“ค่ะ มีอะไรอีกไหมคะ”

พวงชมพูประชดบ้าง และก็ได้เรื่อง ทำให้เขาโกรธอีก

“ไม่ต้องประชด ถ้าหากว่าอึดอัดนัก ได้ พี่จะให้เธอเป็นอิสระ แล้วเราก็จบกัน พี่จะไม่สนใจใยดีว่าเธอว่าจะเป็นอย่างไร มีข้าวกิน มีเงินใช้ไหม”

สันติภาพยกเรื่องเงินขึ้นมาอ้างอีกแล้ว หญิงสาวหน้าเศร้าขึ้นมา ซ่อนน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหล เพราะรู้ว่าไม่อาจจะทำให้ดีขึ้นมาได้ นอกจากมีแต่ความตึงเครียด เพราะเขาเป็นผู้ชายที่ยึดเอาตัวเองเป็นหลัก ไม่สนใจต่อความรู้สึกของผู้อื่น เคยกระทำตนเช่นไรก็ทำเช่นนั้น เธอเจ็บเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะหลุดพ้นจากเขาเสียที

“เด็กนั่น เป็นอะไรกับคุณคะ”

จู่ ๆ อรชุมาถามขึ้น ชายหนุ่มถอนใจออกมาดัง ๆ หันหน้าไปมอง เห็นสาวน้อยนั่งรับประทานอาหารเงียบ ๆ แล้วเขาตวัดตามองหุ้นส่วนร้านอาหารอีกครั้ง

“แฟนผมเอง”

“ใจร้ายจัง พูดอย่างนี้ ไม่กลัวเลยว่าอรจะเสียใจขนาดไหน”

หญิงสาวบีบน้ำตาออกมาด้วยความเสียใจ เขามองชั่วครู่ รู้สึกสงสาร กล้าที่จะกุมมือนุ่มเอาไว้ แล้วบีบเพียงเบา ๆ แต่เธอยกมือเช็ดขอบตาบ่อย ๆ ความจริงแล้วเขาไม่มีความรักมอบให้สาวสวยที่มีมาดสง่างามแม้แต่น้อย

สันติภาพคบกับเธอในฐานะหุ้นส่วนกันเท่านั้น ความใกล้ชิดผสมกับดื่มเข้าไปมาก จึงพลาดท่าเสียทีด้วยความพลั้งเผลอ แม้เธอบอกว่าต่างไม่มีพันธะต่อกันก็ตาม แต่ไป ๆ มา ๆ อรชุมากลับมีทีท่าว่าสนใจเขาออกนอกหน้า เขาจึงได้แต่โทษตัวเองว่าไม่ควรยุ่งกับเธอเลย

“อร เราตกลงกันแล้วนี่ เรื่องราวของเรา จะไม่มีพันธะ จบแล้วจบเลย เราคบกันในฐานะเพื่อนเท่านั้นนะ”