5 จอมเผด็จการ 1

หญิงสาวทำเสียงเบื่อ ๆ เมื่อคนที่เป็นแฟน สอบถามว่าทำอะไร จากที่คิดว่าจะแข็งข้อ แต่ไม่กล้า เพราะรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่เข้มงวดมากเกินไป หากว่าไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ อาจจะเกิดปัญหาใหญ่ตามมา

เขามีบุญคุณตรงที่ช่วยเหลือค่าใช้จ่ายในการเรียนและชีวิตประจำวัน ถ้าสันติภาพไม่ยื่นมือเข้ามาช่วย เธอคงยุติการเรียนไปแล้ว ลำพังป้าที่เป็นข้าราชการ เงินเดือนนิดเดียว แค่ผ่อนบ้านกับกินอยู่ ก็แทบไม่พอ

พ่อแม่ของเธออย่าได้หวังว่าจะช่วย เพราะต่างกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง แม่มีสามีใหม่และเธอก็ได้น้องเล็ก อายุแค่สามขวบ ส่วนพ่อนาน ๆ ถึงจะมาให้เห็นหน้า ไปทำงานต่างจังหวัด คงจะมีผู้หญิงใหม่ เงินที่พ่อให้จำนวนน้อยนิด ไม่พอต่อค่าใช้จ่าย และกว่าพ่อจะเอาเงินมาให้เป็นเวลาเกือบ 5 เดือน

เธอดิ้นรนไปหางานทำ กระทั่งผ่านหน้าบริษัทท่องเที่ยวของสันติภาพ รู้ว่ารับพนักงานพาร์ท ไทม์ ให้เป็นรายวัน ช่วยรับโทรศัพท์ และติดต่อลูกค้า เธอตกลงทำทันที เขาให้ความสนใจเป็นกรณีพิเศษ กระทั่งมีความสนิทสนมจนถึงขั้นเป็นแฟน สันติภาพให้ความช่วยเหลือเรื่องค่าใช้จ่ายเต็มที่ และวางกฎต่าง ๆ ให้แก่เธอ บอกว่าเพื่อสร้างวินัยให้เคยชิน คนที่ทำตัวตามสบายเกินไป ชีวิตจะไม่ประสบความสำเร็จ

“เอาอีกแล้ว ถอนใจอยู่เรื่อย ไม่ต้องกลุ้มหรอกน่า เขารักเธอก็ต้องทำแบบนี้แหละ”

“แต่น่าเบื่อ”

“เธอคิดดู ถ้าไม่มีพี่สันติ เธอคงไม่สุขสบายอย่างนี้หรอก”

“เรารู้น่า เรื่องนี้แหละ ทำให้เราไปไหนไม่ได้ ต้องคอยรับใช้บุญคุณที่เขามีให้ ท่วมหัว ท่วมหูหมดแล้ว ถ้าหากว่าเราเจอผู้ชายที่ดีกว่าเขาล่ะ เราก็ไม่กล้า”

หญิงสาวเศร้าอีกครั้ง ลาวัลย์เห็นใจเพื่อน และสงสารสันติภาพ เมื่อรู้ว่าพวงชมพู พยายามที่จะหนีจากเขา ติดอยู่ที่บุญคุณ เท่ากับว่าพวงชมพูไม่มีความรักมอบให้ คบหาเพื่อเงิน

บางทีอาจจะเป็นแค่ความไม่พอใจชั่ววูบเท่านั้น ความจริงแล้ว เพื่อนคงรักเขา แต่ไม่รู้ตัว เพราะเบื่อกฎเหล็กมากกว่า

“ไม่เอา อย่าพูดอย่างนี้ พี่สันติภาพรู้เข้า เขาจะไม่พอใจ ไปเถอะ ได้เวลาเรียนแล้ว อย่าทำหน้ามุ่ย ไม่สวยเลย”

“เธอเป็นเพื่อนที่น่ารักมาก เรารักเธอจริง ๆ ลาวัลย์”

“จ้ะ เราก็รักเธอ ชมพู เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”

สองสาวยิ้มให้กันด้วยมิตรภาพของความเป็นเพื่อน ในที่สุดทั้งสองเข้าเรียนชั่วโมงสุดท้ายด้วยความตั้งใจ กระทั่งเลิกเรียน พวงชมพูได้แต่โบกมือให้เพื่อนที่พากันขึ้นรถแท็กซี่ เพื่อน ๆ ไปเดินแหล่งชอปปิงสำหรับวัยรุ่น

เธออยากไปมาก ติดอยู่ที่สันติภาพไม่ยอมให้ไป บอกว่าจะมารับ เพียงไม่ถึงสิบนาที เขาเดินทางมาถึง รถยนต์คันหรูจอดเทียบปลายเท้า เธอเปิดประตูขึ้นไปโดยเร็ว

“เพื่อนพากันไปเดินซื้อของ”

หญิงสาวเปรยออกมา ให้เขารู้ว่าเธออยากไปเหมือนกัน แต่คนทำธุรกิจ สร้างเงินมากมาย คงไม่สนใจที่จะไปเดินย่ำต๊อกแบบนั้น แหล่งชอปปิงของเขาคือห้างสรรพสินค้า อยากได้อะไรก็ซื้อตามความพึงพอใจ

“ทำไมล่ะ อยากไปหรือไง”

“ค่ะ นานแล้วไม่ได้ไปกับเพื่อน”

“ไปเดินข้างถนนอย่างนั้น เดี๋ยวก็ไม่สบาย ชมพูอย่าลืมสิว่าเป็นโรคภูมิแพ้ ไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง ขาดเรียนอีก”

เงียบ โดยดุษฎี สิ่งที่สันติภาพพูดออกมานั้นเป็นความจริงทุกอย่าง เธอเป็นโรคภูมิแพ้ ถ้าหากว่าเจอสิ่งไม่ดีเข้าไป ร่างกายที่อ่อนแอจะล้มเจ็บทันที บางครั้งไม่สบายนอนซมหลายวัน กระนั้นก็ยังรู้สึกขัดใจ

รู้ว่าทำอะไรไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง เขาจะคอยขวางความสุขอยู่เรื่อย มีความรู้สึกว่าชีวิตในช่วงวัยสาวขาดหายไป ไม่ได้ทำสิ่งที่ชอบ โดยเฉพาะเพื่อน ได้ยินคนนั้นคนนี้พูดเรื่องไปเที่ยว ซื้อของ เธอก็อยากทำอย่างนั้นบ้าง แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้น

ชีวิตมีแค่เรียน กลับบ้าน และสันติภาพ ไม่เคยที่จะออกนอกกฎที่สันติภาพตั้งเอาไว้ เขาเป็นคนที่เข้มงวดกับเธอมากเกินไป ไม่เคยหวาน ทำตัวเหมือนชายหนุ่มทั่วไปที่มักจะเย้าแหย่คนรัก หรือแสดงความรักให้คนอื่นรับรู้