4 จอมเผด็จการ

หญิงสาวใบหน้าใสสะอาด เครื่องเคราบนใบหน้าจิ้มลิ้ม เหมือนสาวญี่ปุ่น ซึ่งอยู่ในชุดนักศึกษา ทว่า ความหมองในดวงตาคู่นั้น บ่งบอกว่าไม่มีความสุข ลาวัลย์เพื่อนวัยเดียวกันได้แต่มองด้วยความสงสัย

หลายครั้งที่ถาม หรือเรียกชื่อ พวงชมพูไม่ได้ยิน ได้แต่นั่งเหม่อ บ่งบอกถึงความทุกข์ที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน

“ชมพู ชมพู เธอเป็นอะไร เราเรียกตั้งหลายครั้ง ทำไมไม่ขาน หรือว่าเธอไม่สบาย”

คราวนี้พวงชมพูสะดุ้ง หันมามองเพื่อน คิ้วโก่งเรียว เลิกขึ้นเล็กน้อย เป็นอาการของความสงสัย ลาวัลย์ถอนใจเฮือกใหญ่

“มีอะไรจ๊ะ เรียกเสียงดังเชียว”

พวงชมพูฝืนความรู้สึกแสนเศร้า ถามเพื่อน พยายามยิ้ม แต่ดูแล้วเหมือนกำลังร้องไห้ ลาวัลย์แปลกใจต่อท่าทีของเพื่อนมาก คงมีเรื่องในใจที่รุมเร้าหนัก แต่ไม่กล้าพูดออกมา พวงชมพูเป็นคนที่ชอบเก็บงำเรื่องไม่ดีเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว

“ถ้าเรียกเบา ๆ เธอก็ไม่ได้ยิน เราเรียกเธอหลายครั้งแล้วนะ จนคิดว่าหลังจากเรียนเสร็จจะพาเธอไปเช็กประสาทหูหน่อย สงสัยเสื่อม”

ลาวัลย์แกล้งพูดไปอย่างนั้นเอง เพื่อให้พวงชมพูรู้สึกดีขึ้น

“ขอโทษจ้ะ คือว่าเรามีเรื่องต้องคิดอีกเยอะ”

พวงชมพูยังมีความเศร้าเจืออยู่ในดวงตาคู่งาม บัดนี้มีแต่ความเศร้า จนลาวัลย์รับรู้ได้

“แหม เรื่องอะไรนักหนา ในเมื่อเธอก็มีชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุข โอเคไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ แต่ก็มีป้ารักเธอปานแก้วตาดวงใจ แล้วก็ยังมีพี่สันติรักเธอยิ่งกว่าใคร ดูแลยิ่งกว่าลูกเสียอีก”

สันติหรือสันติภาพเป็นคนรักของพวงชมพู อายุเขามากกว่าเกือบสิบปี เขามีบริษัทเกี่ยวกับทัวร์เป็นของตัวเอง ฐานะดี หลังจากตกลงเป็นแฟนกัน เขาจะเข้ามาดูแลและจัดการในชีวิตเธอ ตีตารางเอาไว้ให้ทำตามที่เขาต้องการทุกอย่าง

แรก ๆ พวงชมพูก็ปฏิบัติตามเพราะความรัก เมื่อเวลาผ่านไป เธอจึงรู้ว่าสันติภาพเข้ามาจุ้นจ้านวุ่นวายกับชีวิตมากเกินไป จนรู้สึกว่าไม่มีอิสระ

พวงชมพูไม่มีอิสระทั้งความคิดและการดำเนินชีวิต จะไปไหนแต่ละทีจะต้องรายงานให้สันติภาพรู้ ถ้าเขาเห็นว่าไม่ดีก็จะไม่ยอมให้ไป แม้ว่าเธอขัดหรือฝืนจะเกิดปัญหาจนถึงขั้นทะเลาะกัน ความรักจึงไร้ความสุข กลายเป็นเศร้าเสียจนทนแทบไม่ได้

“ว่าไง เงียบไปอีกแล้ว สงสัยทะเลาะกับแฟนแน่ ๆ”

ลาวัลย์คาดเดา ซึ่งก็เป็นไปตามนั้น

“ใช่ เรากับเขามีเรื่องกันบ่อยมาก ไม่รู้ว่าจะวางกฎอะไรกับชีวิตเรานักหนา อันนั้นก็ไม่ได้ อันนี้ก็ไม่ได้”

“เขารักมากก็ห่วงมากเป็นธรรมดา เธอน่าจะดีใจด้วยซ้ำ”

“แต่มันมากเกินไป หลังเลิกเรียน เราอยากเดินกับพวกเธอ เขาไม่ยอม มารับกลับบ้าน ให้อยู่กับเขาตลอด เหมือนเราเป็นนักโทษ”

จากคนเงียบ ๆ เก็บความรู้สึกเก่ง ในเวลานี้พวงชมพูได้ระบายความอัดอั้นตันใจออกมาจนหมดสิ้น ลาวัลย์อ้าปากหวอ รู้แล้วว่าเพื่อนกำลังทุกข์อย่างหนักเกี่ยวกับคนรัก แต่เธอไม่สามารถช่วยอะไรได้ ในเมื่อพวงชมพูตัดสินใจที่จะเป็นแฟนกับสันติภาพ ผู้ชายรูปหล่อ ฐานะเยี่ยม เพื่อน ๆ ต่างพากันอิจฉา แต่พวงชมพูกำลังหนีกฎเหล็กที่เขาวางเอาไว้

“เกินไป เขาไม่ดุขนาดนั้นหรอก”

“เธอไม่รู้อะไร หลังจากส่งเรากลับบ้านแล้ว ยังโทรศัพท์มาหาทุกครึ่งชั่วโมง จนกว่าจะหลับ คนประสาทดีที่ไหนเขาทำกัน เรากลัวมาก ถ้าแต่งงานกันไป อยู่ด้วยกันตลอด เราอาจเป็นประสาทก็ได้นะ”

“ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก พี่สันติเป็นคนดีมากนะ”

หลังจากเห็นพวงชมพูเริ่มใส่อารมณ์แก่ผู้ที่แฟนตัวเองว่าเข้มงวดต่อชีวิตมากเกินไป ลาวัลย์ติงทันที เธอไม่ต้องการให้ทั้งสองมีปัญหา เพราะรู้ว่าเป็นคนดีทั้งคู่ แต่ดูเหมือนว่าพวงชมพูจะเครียดมากเกินไป ใบหน้าหมอง ริมฝีปากสวยสั่นระริก

สันติภาพชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อ เป็นหนุ่มในฝันที่สาว ๆ ต่างถวิลหา แต่ก็แปลก เธอไม่เคยใส่ใจต่อรูปลักษณ์ภายนอกของเขาแม้แต่น้อย

“ใช่ เขาเป็นคนดีสำหรับคนอื่น แต่กับเรา แปลกมาก สร้างแต่ความยุ่งยาก เราไม่ชอบเลย ผู้ชายที่เป็นแบบนี้”

“เธออย่าคิดมากเลย เธอน่ะโชคดีกว่าผู้หญิงตั้งหลายคน ฉันเองยังอิจฉาเลย มีแฟนดี ๆ อย่างนี้ ปล่อยให้หลุดมือไป น่าเสียดายนะ”

“ลองเป็นแฟนกับเขาไหมล่ะ นี่ไง พูดยังไม่ทันขาดคำเลย โทรศัพท์มาอีกแล้ว ค่ะ กำลังพัก เดี๋ยวก็จะเข้าเรียนต่อแล้ว”