ตอนที่ 9 ต้องได้รับอนุญาตจากท่านอ๋องก่อน

"เจ้าเป็นลูกเต้าเหล่าใครกันถึงมากับท่านอ๋องได้"

แม่นมลี่ฉุนเอ่ยพลางบิดผ้าสะอาดที่ชุบน้ำค่อยๆเช็ดตัวหญิงสาวให้อย่างเบามือ ความร้อนจากกายสาวติดผ้าตามมาด้วยจนนางรู้สึกเห็นใจ ใบหน้างดงามอีกทั้งผิวยังขาวเนียนละเอียด แล้วเหตุใดมือถึงได้ด้านเช่นนี้มิเหมือนคุณหนูในห้องหอทั่วไป อีกทั้งกายแต่งกายอาภรณ์ที่นางสวมใส่เป็นผ้าธรรมดาที่มีขายตามท้องตลาด หรือว่านางจะเป็นสตรีชาวบ้านธรรมดากัน แม้แต่คุณหนูในห้องหอที่งดงามและเพียบพร้อม หรือแม้กระทั่งองค์หญิงแคว้นต่างๆท่านอ๋องยังมิได้สนใจหรือชายตาแล จะมาสนใจสตรีชาวบ้านธรรมดาได้อย่างไรกัน ถึงนางจะไม่ได้ตัดสินคนที่ฐานะแต่ความเป็นไปได้ที่ท่านอ๋องจะชอบคนอย่างนางก็ยากและดูเป็นไปไม่ได้เหมือนกัน

ทางโจวหนิงเฉินหลังปล่อยให้หญิงสาวไว้กับแม่นมลี่ฉุนก็ตรงดิ่งเข้ามายังห้องทำงานทันที ผู้ช่วยทั้งสามเข้ามาหาผู้เป็นนายอย่างรู้หน้าที่ เขานั่งเขียนจดหมายหนึ่งฉบับอยู่ชั่วครู่ก่อนจะยื่นมันให้โม่โฉ่ว

"นำจดหมายนี้ไปให้เสนาบดีหวง"

"ขอรับ"

โม่โฉ่วรับคำก่อนจะออกไปทำตามผู้เป็นนายอย่างรู้หน้าที่

"ข้าต้องการนิ้วน้องหลี่จางเหว่ยก่อนอาหารค่ำ"

"ขอรับ"

"เดี๋ยว! เอามานิ้วเดียวพอ เขายังต้องทำงานอีกมากเพื่อชดใช้สิ่งที่ตนเองกระทำ"

หวังเหล่ยมองหน้าผู้ช่วยอีกคน เฟยอินรับคำสั่งผู้เป็นนายและออกไปทำตามคำสั่งทันที ความเงียบเข้าปกคลุมหวังเหล่ยไม่กล้าพูดอะไร เนื่องด้วยดูออกว่าผู้เป็นนายคงโกรธมากและอารมณ์ไม่ดี

"ท่านหมอมาแล้วหรือยัง"

"หมอหลวงกำลังตรวจอยู่ขอรับ คงใกล้จะเสร็จแล้ว"

หวังเหล่ยเอ่ยออกไปตามตรง หมอที่มาตรวจให้หญิงสาวนั้นมิใช่หมอธรรมดา แต่เป็นหมอหลวงจากในวังจึงมั่นใจเรื่องการเก็บความลับเป็นอย่างดี โจวหนิงเฉินเดินตรงดิ่งไปยังห้องนอนของตนเองภายในตำหนักเดียวกัน

"เป็นเช่นไรบ้าง"

"เรียนท่านอ๋อง นางเพียงมีไข้และพักผ่อนมิเพียงพอเท่านั้น คงเพราะอยู่ในกลางอากาศหนาวนานจนเกิดไอเย็นในร่างกาย พักผ่อนให้มากทานยาตามเทียบยาที่กระหม่อมเขียนให้ก็หายแล้วพะยะคะ"

"อื้ม ขอบใจเจ้ามาก หวังเหล่ยไปส่งท่านหมอ"

"ทูลลาพะยะคะ"

หมอหลวงเอ่ยจบก็เดินออกไปจากห้องทันที เหลือเพียงชายหนุ่มและหญิงสาวในห้องสองต่อสอง ใบหน้าคมมองร่างบางที่หลับไปเพราะฤทธิ์ยาก่อนหน้านี้ นางพลัดเปลี่ยนอาภรณ์และอยู่ใต้ผ้าห่มหนาแล้ว แบบนี้ดูดีขึ้นเป็นเท่าตัว มือหนาคว้ามือของหญิงสาวออกมาจากผ้าห่ม จากนั้นค่อยๆแกะผ้าทำแผลที่นิ้วอย่างเบามือกลัวว่านางจะเจ็บ และทำแผลให้นางใหม่อย่างตั้งใจ

"ท่านอ๋องให้ข้าทำให้นางเองดีหรือไม่เจ้าคะ"

แม่นมที่พึ่งเข้ามาใหม่เอ่ยถามผู้เป็นนาย

"มิต้อง เจ้าไปเตรียมอาหารมาเถิด หากนางตื่นขึ้นมาจะทานเลย"

"เจ้าค่ะ"

แม่นมลี่ฉุนรับคำอย่างเรียบง่ายและเดินออกไป นางยอมรับตรงๆว่าเท่าที่รู้จักท่านอ๋องมามิเคยเห็นเขามุมนี้มาก่อน ทั้งอ่อนโยนและใส่ใจยิ่งแล้วไปใหญ่ สตรีนางนี้ดูเหมือนจะมีความสำคัญต่อท่านอ๋องเอามากเลยจริงๆ

มือหนายังคงตั้งใจทำแผลให้นางและพันไว้อย่างเรียบร้อย จากนั้นทายาแก้ฟกช้ำที่ข้อมือให้นางต่อ

"เจ้าคงเจ็บมิน้อย มิต้องห่วงข้าจัดการเขาให้แล้วนะ"

ขณะที่พูดเขาก็ทายาเสร็จพอดี มือหนาวางแขนเรียวไว้ใต้ผ้าห่มเช่นเดิม ก่อนจะกุมลงไปหวังจุมพิตที่หน้าผากเนียนอย่างที่ใจต้องการ แต่ริมฝีปากยังไม่ทันได้สัมผัสก็ต้องเงยหน้าขึ้นเนื่องด้วยไม่สามารถทำได้ เขาไม่ควรฉวยโอกาสกับนางเช่นนี้ ก่อนจะลุกไปตรวจบานหน้าต่างว่าปิดสนิทหรือยัง เขาไม่อยากให้ลมเข้ามาในห้องนี้เลย และเดินออกไปจากห้องให้นางได้พักผ่อน

ตกดึกในช่วงยามจื่อร่างบางที่นอนหลับไปนานค่อยๆลืมตาขึ้น ภาพเพดานไม้ที่ไม่คุ้นตาทำเอาหญิงสาวตกใจรีบลุกขึ้นนั่ง ดวงตางามมองสำรวจร่างกายตนเองที่มิได้สวมใส่เสื้อตัวเดิม อีกทั้งเตียงกว้างและห้องนอนหรูเช่นนี้มิใช่จวนทั่วไป พลางทำให้คิดถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นกับตนเองเมื่อคืน ดวงตากลมโตเริ่มเอ่อหล่นไปด้วยน้ำใส ความหวาดกลัวทวีคูณขึ้นในใจกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับตนเอง

แก๊ก! แง่น~

เสียงเปิดประตูของผู้มาใหม่เรียกความสนใจหญิงสาว ร่างบางถอยกรูไปที่ขอบเตียงอีกข้างทันที

"ตื่นแล้วหรือ"

แม่นมลี่ฉุนเอ่ยทักทายหญิงสาวพลางเดินไปหานางที่เตียง ลู่เข่อซินไม่เอ่ยตอบใบหน้าของนางยังเต็มไปด้วยความหวาดกลัว บวกกับร่องรอยของคราบน้ำตาบนหน้าทำให้แม่นมลี่ฉุนเข้าใจ

"มิต้องกลัว ข้าคือแม่นมลี่ฉุน"

"มะ....แม่นมลี่ฉุน ท่าน....เอ่อ....ข้า...."

หญิงสาวหวาดกลัวจนไม่รู้จะเอ่ยเช่นไร เหมือนกับกวางน้อยที่กำลังตกใจสุดขีด ไม่รู้ว่าระหว่างตนสลบไปนั้นเกิดเรื่องอันใดขึ้นมาบ้าง และมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ที่นี่คือที่ไหนกัน อาภรณ์ที่นางสวมใส่อีกทุกอย่างในร่างกายนางยังเป็นเช่นเดิมหรือไม่ คนที่ผ่านเรื่องเลวร้ายมานับไม่ถ้วนเช่นนางกังวลไปหมดเสียทุกอย่าง

"เจ้ากลับมาพร้อมกับท่านอ๋อง ที่นี่คือจวนโจว เจ้าไม่สบายมากท่านอ๋องจึงได้ให้หมอหลวงมาตรวจ อีกทั้งอาภรณ์นั้นข้าเป็นคนเปลี่ยนให้เอง"

แม่นมลี่ฉุนเอ่ยพลางรินยาต้มและยื่นให้นาง มือเรียวที่ถูกเปลี่ยนผ้าทำแผลที่นิ้วให้แล้วค่อยๆเอื้อมมือไปรับมาอย่างสั่นเทา คำพูดของแม่นมผู้นี้ทำให้นางใจชื่นมาบ้างที่อย่างน้อยก็ไม่ได้เกิดเรื่องไม่ดีเหมือนที่นางคิดก่อนหน้า กลิ่นยาขมลอยปะทะเข้าจมูกจนนางต้องเบี่ยงหน้าหนี แม่นมลี่ฉุนที่เห็นเช่นนั้นจึงได้ใส่น้ำตาลก้อนไปเล็กน้อยตามที่ท่านอ๋องได้กำชับมา หญิงสาวยกขึ้นดื่มจนหมดอย่างว่าง่ายและส่งถ้วยเปล่าให้คืน

"ข้า...."

"หากเจ้ายังมิดีขึ้นก็นอนพักอีกหน่อยเถิด"

"คือว่าข้า....ข้าอยากกลับแล้วเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกไปตามตรง ไม่อยากอยู่ที่นี่ไม่ว่าจะผู้คน สถานที่หรูหรานี่อีก นางเป็นเพียงบ่าวรับใช้เองนะ ถึงนางไม่เคยดูถูกอาชีพนี้ของตนเองแต่รู้ดีว่าตนเองไม่เหมาะกับที่นี่เอาเสียเลย

"ข้าคงให้เจ้าไปยังมิได้ ต้องได้รับอนุญาตจากท่านอ๋องก่อนถึงเจ้าจะออกไปได้"

"ท่านอ๋องอยู่ที่ใดเจ้าคะ"

..........

ณ ห้องทำงาน

"ท่านอ๋องอยู่ด้านใน"

แม่นมลี่ฉุนเอ่ยบอกหญิงสาวก่อนจะเดินออกไป ลู่เข่อซินยืนอยู่หน้าห้องที่ประตูถูกเปิดอยู่ มองเข้าไปด้านในพบว่าเขากำลังยุ่งวุ่นวายอยู่กับรายงานมากมายกองโต ใต้แสงเทียนสีเหลืองดวงเล็กๆ ภาพตรงหน้าของชายหนุ่มช่างสมบรูณ์แบบ นางมิแปลกใจเลยว่าเหตุใดเขาถึงเป็นที่หมายตาต่อสตรีทั่วแผ่นดิน ขนาดนางที่ใจมั่นคงไม่เคยมองผู้ใดนอกใจเจียวมิ่งคนรักยังต้องหยุดชมเขาเช่นนี้เลย

"เข้ามาได้แล้ว ด้านนอกอากาศหนาว"