ตอนที่ 8 ดูแลนางให้ดี

รถม้าเคลื่อนตัวลงจากเขาท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย ดวงตาคมทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างด้วยแววตานิ่งเรียบ ถึงแม้ในใจจะอยากอยู่ใกล้นางให้นานหน่อย แต่อากาศหนาวเช่นนี้เขาก็ไม่อยากให้หญิงสาวตากลมอยู่ข้างนอกนานเหมือนกัน ชายหนุ่มมองไปยังผ้าม่านทางออกที่ถูกปิดไว้บริเวณที่หญิงสาวนั่งอยู่ ถึงแม้จะไม่เห็นนางก็ตามนี่นับเป็นครั้งแรกที่เขาออกตัวช่วยหญิงสาวซึ่งหน้าเช่นนี้

'ผู้ที่มีสิทธิ์ดูแลและได้ใจนางไปครองกลับไม่ใส่ใจ แต่คนเช่นข้าที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่เข้าใกล้ยิ่งโหยหาที่จะถนอมเจ้าให้ดี'

อากาศหนาวบวกกับเมื่อคืนหญิงสาวได้รับบาดเจ็บ ทำให้กว่าจะได้นอนก็เข้ายามอิ๋นแล้ว อีกทั้งยังต้องตื่นเช้ามาที่นี่ทำให้นางรู้สึกว่าตนเองจะไม่สบายเสียแล้ว นางอยากโกรธเจียวมิ่งที่ปล่อยให้ตนรอนานเช่นนี้แต่ก็ทำอย่างนั้นไม่ได้ นางรักเขามากจริงๆทั้งคู่ผ่านอะไรด้วยกันมาตั้งหลายปี ความน้อยใจที่ถูกละเลยมักเกิดขึ้นบ่อยครั้งในช่วงเข้าปีที่สามที่คบหากัน นั่นเพราะเขางานยุ่งมากขึ้น เขาคือคนที่ดีที่สุดรองลงมาจากท่านพ่อท่านแม่ที่จากไป และในใจรู้ดีว่าเขาหายไปเพื่อกำลังทำบางอย่างช่วยชาวบ้านอยู่ แบนนี้จะให้นางโกรธเขาลงได้อย่างไรกันมันคงดูเห็นแก่ตัวเกินไป

"อีกสองเค่อกว่าจะถึง หิมะตกแรงขึ้นเรื่อยๆข้าว่าเจ้าเข้าไปนั่งกับท่านอ๋องด้านในเถิด"

ใบหน้าที่เริ่มแดงขึ้นเพราะพิษไข้ทำให้หวังเหล่ยอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเตือนนาง

"มิเป็นไรข้าทนได้ เจ้าส่งข้าที่เรือนตลาดนะ"

"เพราะเหตุใด"

สภาพของนางควรกลับไปนอนพักเสียมากกว่า ไม่ควรออกไปที่อื่นเลย

"สองวันนี้ข้าลาหยุดน่ะ"

หญิงสาวเอ่ยออกไปตามตรง ทุกปีนางจะเก็บวันหยุดไว้เพื่อไปหาพวกท่านทั้งสอง ปกตินางก็หยุดเพียงวันนี้เดียว แต่เพราะเมื่อคืนเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นทำให้นางยังไม่อยากกลับจวนหลี่เสียเท่าไหร่ ลาหยุดเพิ่มอีกวันก็มิเป็นไรเพราะส่วนใหญ่นางไม่ค่อยลาหยุดไปที่ใดอยู่แล้วเหมือนบ่าวรับใช้คนอื่นๆ

มือเรียวกระชับเสื้อคลุมแน่นขึ้น โชคดีเหลือเกินที่มีเสื้อคลุมท่านอ๋องและเขาอนุญาตให้คนเช่นข้าติดรถมาด้วย มิเช่นนั้นนางคงหนาวตายอยู่ที่นี่แน่เลย เวลาผ่านไปไม่ถึงเค่อเท่านั้นร่างกายที่ใจสู้เมื่อสักครู่เบลอหลับไปเสียแล้ว

"แม่นางลู่ ลู่เข่อซิน! ลู่เข่อซินเจ้าไหวหรือไม่"

หวังเหล่ยเอ่ยพลางเขย่าร่างบางเบาๆเนื่องด้วยกลัวว่านางจะตกรถม้า

"เกิดอันใดขึ้น"

คนด้านในได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่จึงเอ่ยถามจากด้านใน หวังเหล่ยหยุดรถม้าทันที

"เรียนท่านอ๋องแม่นางลู่หลับไปแล้วขอรีบ"

ทันทีที่หวังเหล่ยเอ่ยจบ ร่างใหญ่ก็เปิดม่านออกมาทันที มือหนาอังไปที่หน้าผากและคอพบว่าหญิงสาวตัวร้อนมากๆ จึงได้อุ้มร่างบางเข้าไปในรถม้า

"กลับจวน"

"ขอรับ"

ทันทีที่ได้รับคำสั่งรถม้าก็เคลื่อนตัวเร็วขึ้นจุดหมายปลายทางคือจวนตระกูลโจว คนตัวเล็กขยับเข้าหาความอุ่นอยากไม่รู้ตัว อาการปวดตัวและหัวที่หนักอึ้งทำเอาลืมตาไม่ขึ้นด้วยซ้ำ ร่างบางหนาวสั่นจนคนตัวใหญ่อดสงสารไม่ได้ที่จะดึงเข้ามากอด หัวใจของชายหนุ่มเต้นรัวขณะที่หญิงสาวซุกหน้าไปที่แผ่นอกกว้าง เพราะเขารู้ดีว่าทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง นางเป็นสตรีที่มีเจ้าของแล้ว มือหนากระชับอ้อมกอดนางมากขึ้น ส่วนอีกข้างก็กุมมือเรียว ดวงตาคมมองนิ้วมือที่เขากำลังกุมอยู่มีผ้าพันแผลพันเกือบครบทุกนิ้ว อีกทั้งร่องรอยเขียวช้ำที่ข้อมือนั้นอีก ขนาดตอนที่นางเล่าหน้าหลุมศพบิดายังร้องให้เจ็บปวดเสียขนาดนั้น เมื่อคืนตอนเจอเหตุการณ์คงหวาดกลัวมิน้อย เรื่องนี้เขาปล่อยผ่านไปไม่ได้จริงๆคนที่ทำร้ายนางต้องได้รับผลที่ตนกระทำ

"หนาว....."

เสียงแหบแห้งเอ่ยออกมาเบาๆ ใบหน้าคมก้มลงไปฟังนางใกล้ๆ

"หนาวมาก ข้าไม่ชอบอากาศหนาวแล้ว เหตุใดเจ้ามาช้าเช่นนี้....."

คนป่วยที่อยู่ในอ้อมกอดบ่นออกมา และพร่ำตำหนิคนรักของตนเอง เหมือนกับว่าคำพูดเหล่านั้นคอยเตือนเขาเสมอว่านางมีคนของตนเองอยู่แล้ว มือหนาข้างที่โอบนางกำแน่นอย่างอดกั้นอารมณ์ ยิ่งเห็นนางเจ็บปวดเขาเองก็ยิ่งเจ็บปวดไม่ต่างจากนาง

........

ณ จวนตระกูลโจว

รถม้าเคลื่อนตัวไม่นานก็มาหยุดที่หน้าจวน โจวหนิงเฉินอุ้มหญิงสาวลงจากรถม้าท่ามกลางสายตาของผู้คนมากมาย ตรงดิ่งเข้าตำหนักตนเองโดยมิได้สนใจสายตาผู้ใด โชคยังดีที่มีเสื้อคลุมตัวใหญ่ปิดร่างบางจนมิดทำให้ผู้คนไม่เห็นใบหน้าของนาง

"ไปตามหมอมา"

ชายหนุ่มเอ่ยบอกพ่อบ้านเนียนเจินที่มายืนรอรับที่หน้าจวน แต่เขาก็ไม่ได้รู้มาก่อนว่าท่านอ๋องจะพาผู้หนึ่งมาด้วย เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบไปทำตามที่สั่งทันที นี่นับเป็นครั้งแรกที่ท่านอ๋องพาผู้อื่นกลับมาด้วย ที่จวนตอนนี้เกิดเรื่องวุ่นวายเอาเสียแล้วมิใช่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร แต่เพราะบ่าวไพร่พากันตกใจจนทำตัวไม่ถูกเท่านั้นเอง

โจวหนิงเฉินอุ้มหญิงสาววางที่เตียงกว้างในห้องนอนตนเอง ไม่นานแม่นมลี่ฉุนก็เข้ามาหาอย่างรู้หน้าที่

"ที่เหลือให้ข้าจัดการเองเถิดเจ้าค่ะท่านอ๋อง"

มือใหญ่ชะงักไปชั่วครู่ เพราะนางเป็นสตรียังมิได้ออกเรือนคงดูมิดีหากเขาจะทำเอง

"ดูแลนางให้ดี"

"ท่านอ๋องมิต้องเป็นห่วง"

หลังได้ยินเช่นนั้นชายหนุ่มก็เดินออกไปจากห้องทันที แม่นมลี่ฉุนเดินไปดูหญิงสาวที่หลับไหลเพราะพิษไข้ อยากรู้เช่นกันว่าสตรีเช่นไรถึงทำให้ท่านอ๋องถึงขนาดอุ้มกลับจวนมาด้วยตนเองเช่นนี้ คราแรกที่ได้ยินพ่อบ้านเนียนเฉินให้รีบมาหาท่านอ๋องนางเองก็ไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน

ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูด้านนอกเรียกความสนใจนาง

"แม่นมลี่ฉุนให้ข้าเข้าไปช่วยหรือไม่เจ้าคะ"

บ่าวรับใช้นางหนึ่งตะโกนเข้ามายังด้านในห้อง

"มิต้อง เจ้าเตรียมน้ำอุ่นกับอาภรณ์สะอาดมาให้ข้าเป็นพอ"

นางเอ่ยตะโกนกลับไป เนื่องรู้ดีว่าท่านอ๋องคงยังไม่อยากให้ผู้ใดเห็นนาง อีกทั้งเรื่องนี้จะต้องขออนุญาตผู้เป็นนายก่อน มือที่เริ่มเหี่ยวแล้วเนื่องด้วยอายุมากกว่าหกสิบห้าปีสัมผัสไปที่ใบหน้าเรียวของหญิงสาว