ตอนที่ 6 อากาศหนาวเช่นนี้นางยังจะรอคนผู้นั้นอีก

เช้าวันถัดมา

บนภูเขาสูง ต้นไม้บริเวณโดยรอบมีเพียงต้นเล็กๆและส่วนใหญ่จะเป็นป่าไผ่ บริเวณโดยรอบปกคลุมไปด้วยหิมะขาวจนแทบไม่เห็นพื้นดิน โชคดีที่วันนี้หิมะไม่ตกแต่ถึงอย่างนั้นก็มีลมอ่อนๆยิ่งทำให้อากาศหนาวมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ สถานที่แห่งนี้มีหลุมฝังศพจำนวนหนึ่ง ท่านพ่อและท่านแม่ของนางก็ถูกนำมาฝังที่นี่เช่นกัน ที่หน้าป้ายวิญญาณของทั้งคู่มีของเซ่นไหว้และสุรามากมายกองอยู่ด้านหน้า ลู่เข่อซินเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าผู้ใดมาไหว้ เพราะทั้งครอบครัวของนางตอนนี้เหลือเพียงหญิงสาวแค่คนเดียวเท่านั้น แต่ทุกปีที่เป็นวันครบรอบพอนางมาถึงของพวกนี้ก็มีอยู่ก่อนแล้ว บางปีนางก็พยายามมาเร็วหน่อยแต่เพราะรอบรถม้าที่มาที่นี่มีน้อย ก็มักเห็นว่ามันมีอยู่ก่อนแล้วทุกที หลังจากนั้นตนจึงมาหาพวกท่านพร้อมกับดอกไม้สดในมือเท่านั้น

"ฮื่อๆ ข้าพยายามแล้วเจ้าค่ะท่านพ่อ ข้าพยายามแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ แต่เพราะข้าอ่อนแอเกินไป ฮื่อๆ"

หญิงสาวร้องออกมาไม่หยุดหลังเล่าเรื่องที่ตนถูกหลี่จางเหว่ยรังแกเมื่อคืนให้พวกท่านฟัง จนเกือบเอาตนเองไม่รอดหน้าป้ายหลุมศพ ร่างบางคุกเข่าก้มลงร้องให้สะอื้นออกมาไม่หยุด เสียงสะอื้นของนางดังลั่นไปทั่วพื้นป่าแห่งนี้ เหมือนว่าตนเองได้ระบายออกไปต่อหน้าคนที่นางสามารถอ่อนแอได้

"อาหารเหล่านี้เป็นของที่สหายพวกท่านมาเยี่ยมหรือเจ้าคะ ดีเสียจริงที่พวกท่านมีสหายเช่นนี้ เดิมทีวันนี้ข้ามิได้ตั้งใจจะมาผู้เดียว เจียวมิ่งคนรักของข้าตั้งใจจะมาด้วย แต่เขาติดธุระด่วนจึงมีเพียงข้าที่มา แต่ท่านพ่อท่านแม่อย่างโทษเขานะเจ้าคะ เจียวมิ่งได้เลื่อนตำแหน่งเป็นรองแม่ทัพ เขาต้องดูแลบ้านเมืองความสงบสุขต้องมาก่อน ท่านไม่ต้องห่วงเขาดูแลใส่ใจข้าเป็นอย่างดี อีกทั้งขากลับเขาจะมารับข้าที่บนเขา ไว้ก่อนแต่งงานข้าจะพาเข้ามาพบพวกท่านให้ได้เจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยพลางเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม ก่อนจะวางช่อดอกไม้สดไว้ที่หน้าหลุมศพและคำนับพวกท่าน โดยที่ไม่รู้เลยว่าตั้งแต่ต้นที่นางมาถึง ทุกคำพูดที่นางเอื้อนเอ่ย เสียงสะอื้น น้ำตาหยดแรก ล้วนแต่มีคนผู้หนึ่งกำลังเฝ้ามองอยู่ มือหนากำเข้ากันแน่นด้วยความโมโหหลังได้ยินเรื่องที่นางเจอเมื่อคืน ความโมโหของเขาเกินขีดจำกัดเสียแล้ว

"ไหนเจ้าบอกว่าท่านอ๋องจะไม่มาอย่างไรเล่า"

โม่โฉวเอ่ยถามหวังเหล่ยที่ยืนอยู่ข้างๆ มองดูผู้เป็นนายอยู่ไม่ห่าง

"เมื่อวานท่านอ๋องพูดกับข้าเช่นนั้นจริงๆนะ ข้าเองก็แปลกใจมิน้อยเช่นกัน"

"ท่านอ๋องมาเช่นนี้ทุกปี อีกทั้งขึ้นเขามาตั้งแต่ยามเหม่า ข้าเองก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดถึงต้องตรงกับฤดูหนาวเหน็บนี้กัน อากาศเช่นนี้ท่านอ๋องต้องรอแม่นางลู่กว่าหลายชั่วยาม เพียงเพื่อยืนแอบดูนางไกลๆเช่นนี้"

ทั้งคู่เอ่ยยังไม่ขาดคำ เกล็ดน้ำแข็งใสก็ร่วงหล่นลงมาจากฟากฟ้า

"รถม้าที่ขึ้นเขาจะมาอีกยามใด"

ร่างใหญ่ที่เงียบไปนานเอ่ยถามลูกน้อง

"หิมะตกหนักเช่นนี้เกรงว่าคงไม่มีมาแล้วขอรับ"

หวังเย่วเอ่ยตอบผู้เป็นนาย

"อากาศหนาวเช่นนี้นางยังจะรอคนผู้นั้นให้มารับอีกหรือ แล้วต้องรออีกนานเท่าใดกัน อาภรณ์ที่สวมก็มิหนาเอาเสียเลย"

โจวหนิงเฉินเอ่ยกับตนเองในใจขณะที่มองหญิงสาว ร่างบางกอดตนเองแน่น ใบหน้าแดงระเรื่อเมื่อสัมผัสอากาศหนาว ที่หน้าผากมีผ้าทำแผลเล็กๆที่ติดอยู่ คงเป็นบาดแผลที่นางถูกขอบโต๊ะอย่างที่เล่าก่อนหน้านี้ ไหนจะร่องรอยเขียวซ้ำที่ข้อมือนั้นอีก เมื่อวานตอนพบนางที่ตลาดยังไม่มีเสียด้วยซ้ำ บาดแผลตามร่างกายของนางเขาจำได้ทุกจุด ที่ใดหายแล้วที่ใดมีเพิ่ม

เวลาล่วงเลยไปกว่าสองชั่วยามแล้ว จนเขาเองก็ที่มีเสื้อคลุมหนาก็ยังแทบทนมิได้ นางต้องยืนอยู่เช่นนั้นชะเง้อหน้ามองหารถม้าของคนผู้หนึ่งที่ไม่มาเสียที ความอดทนเขาเองก็มีขีดจำกัด ร่างใหญ่เดินตรงเข้าไปหาหญิงสาวทันที