ตอนที่ 5 ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

ตกดึกในคืนนั้นเอง ลู่เข่อซินถูกเรียกให้ยกชาร้อนเข้าไปให้คุณชายหลี่จางเหว่ยที่เรือน ถึงนางจะหาทางปฏิเสธแล้วก็มิอาจทำได้ นี่ก็ยามห้ายแล้วนางเกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดี อีกทั้งสายตาของชายหนุ่มยามที่มองตนนั้นดูน่ากลัวและไม่น่าไว้ใจ ทางเดินทอดยาวไปยังเรือนของชายหนุ่มถูกจุดด้วยตะเกียงส่องแสงสว่าง ในมือถือถาดน้ำชาสั่นเล็กน้อยเพราะความกลัว นางปฏิเสธและให้คนอื่นไปส่งแทนแล้วแต่ก็ทำไม่ได้ เดิมทีก็เป็นเพียงบ่าวไหนเลยจะกล้าขัดคำสั่งผู้เป็นนายได้

ก๊อกๆ

มือเรียวเคาะประตูเสียงดัง

"เรียนคุณชายรอง ข้านำชามาให้เจ้าค่ะ"

"เข้ามา"

เสียงอนุญาตจากคนด้านในเรือนดังออกมา ลู่เข่อซินสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่อย่างทำใจ ก่อนจะตัดสินใจผลักประตูเข้าไป

เพล้ง!

เสียงถาดน้ำชาหล่นลงพื้นจนถ้วยชาแตกกระจาย ทันทีที่หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปก็ถูกมือหนากำแน่นที่ข้อมือ กระชากให้หญิงสาวเข้าอ้อมกอดร่างใหญ่ ลู่เข่อซินตะเกียกตะกายผลักใสชายหนุ่มอย่างสุดกำลัง อีกทั้งกรีดร้องให้คนมาช่วยไม่หยุด แต่ถึงอย่างนั้นแรงสตรีตัวเล็กๆไหนเลยจะสู้บุรุษร่างใหญ่ได้

"คุณชายปล่อยข้านะเจ้าค่ะ ปล่อยข้า"

โอ๊ย~~~ ปัก!

เสียงร้องตะโกนของชายหนุ่มดังออกมาหลังถูกหญิงสาวกัดเข้าที่ไหล่จนจมเขี้ยว ถึงนางจะเป็นอิสระแต่ก็ถูกสะบัดอย่างแรงจนร่างบางเซไปกระแทกที่ขอบโต๊ะไม้ ศีรษะชนที่มุมพอดีโลหิตสีแดงสดไหลลงมาตามกรอบหน้า หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อยเนื่องด้วยรู้สึกมึนหัว นางไม่เสียเวลาอยู่ที่นี่ต่อแม้เพียงเสี้ยววิ รีบพาตนเองกระเสือกกระสนออกไปจากเรือนแห่งนี้ทันที เพียงอีกก้าวแค่ก้าวเดียวเท่านั้นนางก็จะหนีออกไปได้ แต่เหมือนว่าฟ้าจะไม่เป็นใจ เมื่อข้อมือขาวถูกฝ่ามือใหญ่จับเข้าให้ดึงนางเข้ามาสู่อ้อมกอดเขาอีกครั้ง ร่างเล็กคุกเข่าไปกับพื้นอ้อนวอนให้เขาเห็นใจ

"คุณชายได้โปรดปล่อยข้าไปเถิดเจ้าค่ะ อย่าทำอันใดข้าเลย"

หญิงสาวเอ่ยไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบน้ำหน้า

"ปล่อยไปอย่างนั้นหรือ อีกเดี๋ยวเจ้าก็จะออกเรือนกับไอ้รองแม่ทัพนั้น เจ้าอยู่ที่จวนนี้มาเกือบห้าปีข้ายังไม่มีสิทธิ์ได้แตะต้องเจ้าเลยจะออกไปง่ายๆเช่นนั้นหรือ ฝันไปเถอะ"

ชายหนุ่มไม่เอ่ยเปล่าแต่ยังพยายามจะข่มเหงนางอีกด้วย

"คุณชายนายท่านหลี่เรียกพบขอรับ"

หลี่จางเหว่ยยังไม่ทันได้ลงมือก็ถูกคนผู้หนึ่งเอ่ยขัดเสียก่อน ทำให้ชายหนุ่มโมโหมิน้อย ปล่อยให้นางเป็นอิสระและจัดอาภรณ์ตนเองก่อนจะเดินไปเปิดประตู

"ไป!"

เขาเอ่ยกับพ่อบ่านป๋อเหวินเสียงดังและเดินออกไป จวนแห่งนี้บิดาเขาเป็นใหญ่เรียกหายามใดก็ต้องรีบไปทันที พ่อบ้านป๋อหลินรีบหันมาส่งสัญญาณให้นางรีบออกไป หญิงสาวที่เป็นอิสระรีบวิ่งออกจากเรือนทันที วิ่งตรงเข้าห้องพักตนเอง ดวงตากลมโตไม่อาจลืมขึ้นได้เพราะเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำตาใส เสียงระส่ำปนเสียงสะอื้นปานจะขาดใจขณะที่มือก็เก็บข้าวของตนเองใส่ในถุงผ้า ถิงถิงทำตัวไม่ถูกที่เห็นสหายวิ่งร้องให้เข้ามาในห้อง เนื่องรู้ดีว่านางคงเจอเรื่องอย่างที่ทั้งคู่คาดการณ์ไว้แล้วว่าอาจเกิดขึ้น นางเองก็เป็นเพียงบ่าวรับใช้ก่อนหน้านี้จึงไม่รู้จะทำเช่นไร จึงได้รีบไปบอกพ่อบ้านป๋อหลินเพื่อหาทางช่วยสหายได้

"ซินซินเจ้าใจเย็นๆ เจ้าใจเย็นก่อน"

ถิงถิงรีบเอ่ยปลอบสหายทันที ลู่เข่อซินโผล่เข้ากอดแน่นพร้อมปล่อยโฮออกมายากที่จะควบคุม ถิงถิงทำได้เพียงกอดหญิงสาวตอบ หากเป็นนางเจอเรื่องเช่นนี้ก็คงสภาพไม่ต่างกัน

"ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ข้าไม่กล้าอยู่ที่นี่แล้วถิงถิง ฮื่อๆ"

"ใจเย็นๆนะ ข้าเข้าใจความรู้สึกเจ้า"

ถิงถิงลูบหลังสหายเบาๆ ชีวิตบ่าวรับใช้อย่างพวกนางก็เป็นเช่นนี้ หากบ่าวที่เป็นสตรีผู้ใดงดงามและอยากสบายก็ใช้ทางลัด พวกนางสองคนเข้ามาที่นี่พร้อมกันจนอีกไม่นานก็จะครบห้าปีแล้ว ทุกครั้งก็หลบเลี่ยงมาได้ตลอด จนมาครั้งนี้ที่ลู่เข่อซินไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งได้ ภาวนาให้ไม่มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแต่มันก็เกิดขึ้นจนได้ กว่าครึ่งชั่วยามในที่สุดหญิงสาวก็สงบลง ถิงถิงทำแผลที่ศีรษะให้หญิงสาวและทายาที่ข้อมือ รอยฝ่ามือใหญ่ทั้งเขียวซ้ำและแดงก่ำ ไม่ต้องนึกเลยว่าตอนที่นางถูกจับที่ข้อมือนั้นรุงแรงมากเพียงใด

"หากเจ้าไปตอนนี้ ที่ผ่านมาตลอดห้าปีก็จะสูญเปล่าเลยนะซินซิน"

ถิงถิงเอ่ยอย่างเตือนสติสหาย

"ข้ารู้...."

อีกแค่เดือนกว่าๆนางก็จะเป็นอิสระแล้ว ทุกเดือนนางจะได้เงินเดือนจากการเป็นบ่าวรับใช้ก็จริง แต่เงินจากการขายตัวเป็นบ่าวจะได้หลังจากครบสัญญา และเงินนั้นก็มากพอที่นางจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้สบายๆ หากนางถอดใจไปตอนนี้ที่นางทำงานทั้งหมดตลอดห้าปีก็ไร้ค่า

"เจ้าอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนข้าจนครบกำหนดได้หรือไม่ เจ้ามิต้องห่วงข้าจะปกป้องเจ้าเอง ข้าสาบานว่าหากคุณชายใหญ่เรียกเจ้าไปพบอีกข้าจะปฏิเสธแทนเจ้าและรีบไปบอกพ่อบ้านป๋อหลินทันที"

"......"

ลู่เข่อซินไม่เอ่ยตอบเพียงหยักหน้าเท่านั้น นางอยากเป็นอิสระก็จริงแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่โง่ขนาดทิ้งเงินจำนวนมากเพราะอารมณ์ร้อน โชคดีที่วันนี้พ่อบ้านป๋อเหลินมาช่วยนางได้ทัน แต่เหตุการณ์นี้นางไม่มีวันปล่อยไปง่ายๆเป็นแน่ ถึงอย่างไรชายผู้นั้นก็ต้องชดใช้ให้กับสิ่งที่ตนเองกระทำกับนางวันนี้