ตอนที่ 4 เจ้าควรตัดใจจากนางได้แล้ว

ณ ตลาด

เสียงเจี๊ยวจ้าวของผู้คนที่มาเดินตลาด บางก็นำเสนอข้าวของร้านตน บ้างก็ตะโกนเรียกลูกค้าดูคลึกคลื้น วันนี้ลู่เข่อซินติดตามหลี่ซูฮวากับคนใช้อีกสองคน นางมิได้เป็นคนรับใช้คนสนิท จึงมีหน้าที่หลักคือถือข้าวของที่นางซื้อ วันนี้ทั้งวันหญิงสาวเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ตั้งแต่ต้นยามซื่อจนตอนนี้ยามเว่ยแล้ว เท้าของนางปวดจนแทบหัก แขนสองข้างที่หอบหิ้วข้าวของก็จะไม่ไหวแล้วเช่นกัน

"อ้ายเหรินข้าจะนำของไปเก็บที่รถม้าสักครู่ หากคุณหนูถามบอกวะ....."

"ไปเถิดๆ"

หญิงสาวยังเอ่ยไม่ทันจบก็ถูกบ่าวรับใช้อีกคนขัดเสียก่อน และรีบหันไปประจบเอาใจผู้เป็นนาย หญิงสาวจึงทำได้เพียงเดินหันหลังนำข้าวของไปไว้ที่รถม้าก่อน มือเรียวปาดเหงื่อที่ไหลอาบหน้าถึงแม้ว่าตอนนี้จะหนาวมากก็ตาม แต่ติดตามมากับผู้นี้เหน็ดเหนื่อยยิ่งกว่าซักผ้าอยู่ที่จวนเสียอีก เพราะนางมิใช่บ่าวรับใช้คนสนิท

จ๊อก~

เสียงท้องร้องดังออกมายากที่จะควบคุม ยามเว่ยแล้วแต่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักคำแม้กระทั้งน้ำเปล่าสักหยด แต่ก็ทำได้เพียงอดทนก้มหน้าทำตามคำสั่งผู้เป็นนาย เดินตรงกลับไปยังที่พวกนางอยู่ แต่ขณะนั้นนางกลับพบผู้มาใหม่ยืนสนทนากับหลี่ซูฮวาอยู่ ไม่ว่าจะรูปร่างและความสง่างามของชายผู้นี้เปล่งประกายมาแต่ไกล ผิวพรรณของท่านอ๋องนับว่าดีเสียยิ่งกว่าคุณหนูของนางเสียอีก ส่วนโจวหนิงเฉินมองเห็นหญิงสาวอยู่ก่อนแล้วจึงตั้งใจเข้ามา ซูอันเพ่ยมองตามสายตาของสหายไปหยุดที่สาวใช้ของหลี่ซูฮวาก็เข้าใจทันที

"พวกท่านทั้งสองกำลังไปที่ใดกันเจ้าคะ"

"อ่อ....พวกข้ากำลังจะไปทานอาหารที่โรงเตี๊ยมกุ้ยหลาน มิทราบว่าคุณหนูซูฮวาทานอันใดแล้วหรือยัง"

"ข้าเองก็ยังไม่ได้ทานข้าวเช่นกันเจ้าค่ะ มิรู้ว่าหากข้าไปด้วยแล้วจะรบกวนท่านอ๋องกับท่านแม่ทัพหรือไม่"

"ไม่เลยแม่นาง ข้าทานข้าวกับเขาสองคนเหงายิ่ง ไปเถิด"

ซูอันเพ่ยเอ่ยพรางผายมือให้หญิงสาวเดินนำไปก่อนและเดินตามไป สายตาคมมองร่างเล็กที่เตินตามผู้เป็นนาย ก่อนจะยิ้มส่งให้นาง รอยยิ้มนั้นทำเอาลู่เข่อซินทำตัวไม่ถูก จึงได้แต่ยิ้มตอบพลางก้มหน้าเดินตามไป ถึงแม้ในใจจะแปลกใจไม่น้อย ท่าทีของท่านอ๋องยามที่มองตนนั้นเหมือนมีบางอย่างอยู่ในใจหากนางไม่ได้เข้าข้างตนเองจนเกินไป

ทั้งสามทานอาหารร่วมกันที่ห้องส่วนตัว มีหลายคราที่โจวหนิงเฉินแอบมองลู่เข่อซินอยู่บ่อยครั้ง แต่นางก็เอาแต่ก้มลงมองพื้นอย่างเจียมตัว เพราะในห้องนี้มีแต่คนฐานะไม่ธรรมดา หากจะพูดตำแหน่งของอ๋องหนิงเฉินก็เรียกได้ว่าเทียบเท่าฮ้องเต้ ส่วนอีกคนก็เป็นถึงแม่ทัพใหญ่ มันอึดอัดจนนางอาเจียน ยิ่งบวกกับที่ตนไม่ได้ทานข้าวทั้งเช้าและกลางวันเช่นนี้ด้วย นางกลัวเหลือเกินว่าท้องตนเองจะร้องออกมาสร้างความอับอายต่อหน้าทุกคน

"เจ้าเองใช่หรือไม่ คนรักของรองแม่ทัพเจี่ยวมิ่ง"

ซูอันเพ่ยเอ่ยทักหญิงสาวก่อน คนรักลูกน้องเขาเคยเห็นผ่านตามาบ้าง แต่ไม่คิดว่านางจะคือคนเดียวกับที่สหายแอบรักมานานเช่นกัน เขาเองก็อยากจะรู้ว่าทำไมคนเช่นนางถึงครองใจบุรุษระดับโจวหนิงอ๋องได้ หากดูแล้วก็ไม่ได้ต่างกับสตรีทั่วไปด้วยซ้ำ

"เรียนท่านแม่ทัพ ใช่แล้วเจ้าค่ะ"

ไม่มีอะไรต้องปิดบัง หญิงสาวเอ่ยตอบออกไปตามตรง ซูอันเพ่ยหันมามองสีหน้าของสหายที่ยังคงนิ่งเรียบ แต่ถึงอย่านั้นก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาเขาไปได้ ทั้งคู่คบหากันเป็นสหายมานานนับสิบปี ตอนนั้นเขาเป็นเพียงทหารกล้าในสนามรบ ส่วนโจวหนิงเฉินเป็นแม่ทัพใหญ่ ออกศึกที่ใดก็กำชัยชนะกลับมาทุกครา ตอนแรกที่เขาได้ยินว่าชายหนุ่มจะสละตำแหน่งทุกอย่างและปลีกไปใช้ชีวิตสงบสุขยังแปลกใจมิน้อย

"ข้ายินดีกับเจี่ยวมิ่งด้วยที่ได้เลื่อนตำแหน่ง"

"ขอบคุณท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ"

ลู่เข่อซินเอ่ยเพียงเรียบๆเท่านั้น

"พวกท่านจะไปที่ใดต่อหรือไม่"

หลี่ซูฮวาที่ถูกแย่งความสนใจไปก่อนหน้าเกิดความไม่พอใจมิน้อย นางเป็นถึงคุณหนูใหญ่ตระกูลกลับเลือกสนทนากับบ่าวรับใช้ชั้นต่ำนั้น

"ข้าว่าจะอยู่สนทนาธุระสำคัญกับเขาอีกเดี๋ยวก็จะกลับ แล้วเจ้าเล่า"

เป็นซูอันเพ่ยที่เอ่ยตอบ โจวหนิงเฉินเพียงยกชาขึ้นดื่มเท่านั้น หลี่ซูฮวาสังเกตได้ว่าชายหนุ่มไม่ค่อยสนใจนางเท่าใด แต่ท่าทีเช่นนั้นกลับยิ่งทำให้นางสนใจเขามากขึ้นไปอีก

"หากพวกท่านมีเรื่องต้องสนทนาต่อ ข้าเองก็ต้องขอตัวกลับก่อนเจ้าค่ะ นี่ก็ยามเซินแล้วฤดูนี้มืดค่ำเร็วนัก"

"ข้าไปส่ง"

"มิต้องเจ้าค่ะ พวกท่านอยู่สนทนากันเถิดใกล้เพียงเท่านี้เอง เช่นนั้นทูลลาเจ้าค่ะท่านอ๋อง ลาก่อนเจ้าคะแม่ทัพเพ่ย"

หลี่ซูฮวาเอ่ยพรางย่อกายทำความเคารพทั้งสอง ก่อนจะเดินออกไป บ่าวรับใช้รวมถึงลู่เข่อซินเองก็ทำความเคารพเช่นกัน แต่ครานี้ชายหนุ่มกลับพยักหน้าให้นาง ทุกคนดูตกใจมิน้อยโชคดีที่หลี่ซูฮวาเดินออกไปก่อนแล้วไม่เห็นท่าทางเช่นนี้ของท่านอ๋อง ดวงตาคมมองตามร่างบางที่เดินผ่านหน้าตนไป พลางคิดในใจที่นิ้วของนางมีผ้าพันแผลเพิ่มอีกแล้ว

"เจ้าตัดใจเสียเถิด อีกไม่นานนางก็จะออกเรือนแล้ว"

ซูอันเพ่ยหันมาเอ่ยเตือนสหายของตน

"อื้ม"

ร่างใหญ่เอ่ยรับในลำคอ ยามที่ได้เห็นนางเขาทำได้เพียงแอบมองไม่กล้าที่จะมองนางตรงๆอย่างเต็มตาด้วยซ้ำ เนื่องด้วยไม่อยากให้นางต้องลำบากใจหรือหาเรื่องให้นางต้องเดือดร้อน ชายหนุ่มสัญญากับตนเองว่าหลังจากที่นางออกเรือนแล้วเขาจะไม่ขอรับรู้ชีวิตนางอีกต่อไป