ตอนที่ 17 ท่านอ๋องข้ามิได้ขโมยพู่กันท่านใช่หรือไม่เจ้าคะ

เช้าวันถัดมา

เพล้ง!

เสียงถ้วยชาแตกที่พื้นเสียงดังเนื่องด้วยแรงปาจากคนผู้หนึ่ง หลี่ซูฮวาดูเหมือนจะมีน้ำโหไม่น้อยที่ถูกลู่เข่อซินบอกว่าพู่กันนั้นเป็นของตนเอง นางเป็นถึงคุณหนูใหญ่อีกทั้งบิดายังเป็นถึงเสนาบดีกรมคลังไหนเลยจะเอาของของบ่าวรับใช้มาเป็นของตน หญิงสาวมาทวงเช่นนี้ก็ยิ่งทำให้นางเสียหน้า พลางหันไปมองหน้าอ้ายเหรินที่นั่งตัวรีบไม่กล้าสบตาผู้เป็นนาย ทำให้นางรู้ได้ทันทีว่าพู่กันที่นางนำมาให้ตนเมื่อวานนั้นเป็นของลู่เข่อซินจริงๆ

"เจ้ามั่นใจได้อย่างไรว่านี่คือพู่กันของเจ้า"

"ตรงด้ามจับพู่กันเรียบถูกวาดลวดลายอย่างประณีตเป็นรูปใบไผ่หนึ่งก้าน เหนือขนพู่กันถูกแกะสลักเล็กๆเป็นรูปมังกรขดตัวพันอยู่ ที่ปลายด้ามด้านบนมีหยกสีใสรูปดอกเถาฮวาห้ากลีบเจ้าค่ะ"

ขณะที่ลู่เข่อซินเอ่ยสาธยายมือเรียวของหลี่ซูฮวาก็หยิบพู่กันนั้นขึ้นมาดู พบว่าที่นางพูดไม่มีผิดไปเลยแม้แต่น้อย แต่แล้วอย่างไรตอนนี้พู่กันนี้เป็นของนางแล้ว จะให้นางเสียหน้าคืนพู่กันไปคงถูกผู้อื่นบอกว่านางแย่งของบ่าวรับใช้ อีกทั้งท่านอ๋องก็ชอบพู่กันด้ามนี้มาก หากให้นางไปแล้วจะมีตัวอย่างที่ใดสั่งทำอีกด้ามเอาใจชายหนุ่มกัน

"สตรีเช่นเจ้าจะมีของเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ไม่รู้หนังสือ ดูก็รู้ว่าเจ้าโกหก"

"เป็นของข้าจริงๆเจ้าค่ะคุณหนูใหญ่ มีคนให้ข้ามาอีกที ได้โปรดคุณหนูคืนพู่กันให้ข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ มันมีความสำคัญกับข้ามากๆ"

ลู่เข่อซินเอ่ยขอร้องหญิงสาวจากใจจริง

"บังอาจ! นี่เจ้ากำลังกล่าวหาว่าข้าขโมยของบ่าวรับใช้เช่นเจ้าหรือ"

หลี่ซูฮวาแสร้งโวยวายใส่หญิงสาวเสียงดัง

"เอะอะอะไรกันหรือ เสียงดังเชียว"

หลี่เมิ่งเหยาเดินเข้ามาในเรือนเอ่ยถามผู้เป็นบุตรสาว

"ท่านแม่ นางหาว่าข้าเอาของนางไปเจ้าค่ะ"

หลี่ซูฮวารีบเอ่ยบอกมารดาทันที หลี่เมิ่งเหยามองพู่กันในมือของบุตรสาว มันคือพู่กันที่ท่านอ๋องเอ่ยชมและอยากได้เมื่อวาน

"เปล่านะเจ้าค่ะ ข้าพูดจริงๆพู่กันนั้นมีคนให้มา"

ลู่เข่อซินรีบเอ่ยแก้ต่างทันที

"เท่าที่ข้าดูพู่กันนี่คงไม่ต่ำกว่าหนึ่งเหรียญภู่ทอง คนเช่นเจ้าจะรู้จักผู้ใดกันที่มอบของล้ำค่าเช่นนี้ให้"

"คนผู้นั้นคือ...คือว่า....."

ลู่เข่อซินไม่กล้าเอ่ยนามท่านอ๋องออกไป เพราะนางไม่อยากให้ใครรู้ว่าท่านอ๋องเคยช่วยนางไว้ อีกทั้งต่อให้นางบอกความจริงไปก็ไม่มีใครเชื่อนางเป็นแน่ อีกทั้งคงหัวเราะเยาะหาว่านางโกหก ท่าทีของหญิงสาวที่ดูลังเลไม่กล้าบอกทำให้หลี่เมิ่งเหยาตัดสินนางไปแล้ว ถึงลู่เข่อซินจะเป็นเจ้าของพู่กันนี้จริง แต่เรื่องที่รับปากว่าจะหามาให้ท่านอ๋องก็ยังสำคัญกว่านางอยู่ดี

"ตอบมิได้หรือ เช่นนั้นก็แสดงว่าเจ้าขโมยมาจริงๆ อีกทั้งยังกล่าวหาว่าบุตรสาวข้าขโมยของของเจ้า จับนางไว้! นำนางไปโบยห้าสิบไม้"

"เจ้าค่ะ"

หลังคำสั่งของหลี่เมิ่งเหยาบ่าวรับใช้กว่าห้าคนก็มาคุมตัวหญิงสาวออกไปทันที

"ไม่จริงนะเจ้าคะ ข้ามิได้ขโมยใครมามีคนให้ข้ามาจริงๆ"

ลู๋เข่อซินเอ่ยตะโกนร้องบอกว่าตนเองบริสุทธิ์ใจขณะที่ถูกลากออกไป

"ท่านแม่นางเป็นถึงคนรักของรองแม่ทัพเจียวมิ่งแบบนี้จะไม่เป็นอันใดหรือเจ้าคะ คราที่แล้วเรื่องของพี่ชายใหญ่เขาก็ถูกท่านพ่อตำหนิไปไม่น้อย"

หลี่ซูอวาเอ่ยถามผู้เป็นมารดา

"ครานี้มิเป็นอันใดเพราะนางทำผิดจริงๆ พู่กันนี่คือของเจ้ามิใช่ของนาง ขอเพียงท่านอ๋องชอบของสิ่งนี้บ่าวรับใช้เพียงคนเดียวท่านพ่อเจ้าไม่ว่าอันใดหรอก ใช่ว่านางได้พู่กันมาจากท่านอ๋องเสียหน่อยที่เราต้องกังวล"

"เจ้าค่ะ คนเช่นนางไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง"

.......

ณ กลางลานบ้าน

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

เสียงไม้แข็งกระทบเข้าที่หลังบางไม่หยุด ลู่เข่อซินนอนคว่ำไปกับไม้และถูกบ่าวรับใช้โบยที่หลังต่อเนื่องหลายครา หลังบางมีโลหิตสีแดงซึมออกมาจากเนื้อผ้าเป็นทางยาวหลายสาย ในปากคาบผ้าขาวกัดเอาไว้ น้ำตาไหลออกมาแต่กลับไร้เสียงสะอื้น หลี่ซูฮวาและหลี่เมิ่งเหยาเองก็เดินมายืนดูการโบยนี้ด้วยเช่นกัน

12! ตุบ! 13! ตุบ! 14!

เสียงของอ้ายเหรินช่วยนับจำนวนครั้งที่ถูกโบยด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสะใจ เมื่อคืนนางถูกตบหน้าไปถึงสามครารู้สึกเครียดแค้นหญิงสาวไม่หาย

........

"ท่านอ๋อง! แม่นางลู่เกิดเรื่อแล้วขอรับ"

หวังเหล่ยรีบเข้ามารายงานผู้เป็นนายขณะที่ชายหนุ่มกำลังดื่มชาในโรงเตี๊ยม โจวหนิงเฟิงรีบลุกและเดินลงมาจากโรงเตี๊ยมชั้นสอง ก่อนจะกระโดดขึ้นหลังม้าและควบมันมาที่จวนหลี่ทันที โชคดีที่โรงเตี๊ยมที่เขาอยู่ไม่ได้ไกลมาก ใช้เวลาไม่ถึงเค่อก็มาถึงแล้ว ชายหนุ่มตรงดิ่งเข้าไปบริเวณที่หญิงสาวถูกโบยอยู่

"ทางนี้ขอรับท่านอ๋อง"

พ่อบ้านป๋อเหวินรีบเข้ามาหาชายหนุ่มแล้วนำทางไปยังลานกลางบ้าน

35! ตุบ! 36! ตุบ!

โจวหนิงเฉินมองหญิงสาวที่หลังเต็มไปด้วยเลือด ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ที่มุมปากของนางมีโลหิตซึมออกมา

"ทะ...ท่านอ๋อง"

เป็นหลี่ซูฮวาที่เห็นก่อนคนอื่นรีบตรงดิ่งไปหาชายหนุ่มทันทีถึงแม้ว่าจะกำลังตกใจอยู่ก็ตาม แต่ร่างใหญ่กลับหลบได้ทัน เดินตรงมายังร่างบางที่นอนคว่ำจมกองเลือด ก่อนจะคุกเข่าลงข้างหนึ่งต่อหน้านาง ลู่เข่อซินมองผู้มาใหม่ด้วยตาพร่ามั่วก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ

"ท่านอ๋อง ขะ...ข้า ข้ามิได้ขโมยพู่กันของท่านใช่หรือไม่"

คำพูดของหญิงสาวทำเอาเขาเจ็บปวดใจจนต้องกัดฟันแน่นจนเห็นกรามชัด หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าพู่กันนั้นผู้ใดให้นางมา