ตอนที่ 15 เจ้าได้พู่กันนี่มาจากที่ใดหรือ

ณ ห้องโถงใหญ่

หลี่จื่อหาน ฮูหยิน และหลี่ซูฮวาออกมาต้อนรับโจวหนิงเฉินด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม โอกาสดีและหายากเช่นนี้มิได้มีบ่อยครั้งนัก เขารู้สึกว่าจวนหลี่ดูเหมือนจะมีวาสนากว่าผู้อื่น เพราะในช่วงหลายปีมานี้ท่านอ๋องมักมาเยือนที่จวนตนบ่อยๆ แค่เขามาเยือนก็ทำให้มีขุนนางหลายคนเข้ามาหาเขาไม่น้อย

"ชาร้อนเจ้าค่ะท่านอ๋อง ฮวาเออร์เตรียมไว้ให้ท่านโดยเฉพาะตั้งแต่รู้ว่าท่านอ๋องจะมาเลยนะเจ้าคะ"

หลี่ซูฮวาเอ่ยพลางรินชาให้ชายหนุ่ม ท่วงท่าของหญิงสาวดูเรียบร้อยและอ่อนหวาน รอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา วันนี้หญิงสาวแต่งกายด้วยชุดเรียบๆมิเหมือนทุกวัน เนื่องด้วยรู้มาว่าท่านอ๋องชอบสตรีแต่งกายเช่นนี้จึงอยากเอาใจเป็นพิเศษ

"ได้ยินมาว่าเสนาบดีหวงเลือกส่งเหว่ยเออร์ไปช่วยคุมงานก่อสร้าง ร่วมกับกรมโยธาเป็นเพราะท่านอ๋องทรงกรุณา หากไม่แล้วบุตรชายของข้าผู้นี้คงไม่ได้ทำผลงาน อยู่แต่เรือน ข้ายังมิได้ขอบคุณท่านอ๋องเลยพะยะคะ"

หลี่จื่อหานขอบคุณเขาจากใจจริง หลี่จางเหว่ยถึงแม้จะเป็นบุตรชายคนโตแต่กลับไม่มีความสามารถเหมือนบุตรชายคนอื่น วันๆเอาแต่เที่ยวเล่นมิสนใจงานหลวง ทั้งที่เขาเป็นถึงเสนาบดีกรมคลัง การเดินทางไปครั้งนี้กับกรมโยธาหากกลับมาก็สามารถเสนอผลงานสร้างตำแหน่งให้เขาได้ แต่ก็ยังรู้สึกเป็นกังวลเพราะอยู่ใต้สุดของแคว้นดูจะไกลเกินไปบ้าง

"มิลำบาก เพียงแต่ข้าไม่รู้ว่าวันนั้นเกิดเรื่องไม่ดีกับคุณชายหลี่จางเหว่ย ไม่รู้ว่าไปด่วนปุบปับเช่นนี้จะเตรียมตัวกันทันหรือไม่"

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเรียบๆ แต่ในใจของเขามิได้อยากส่งไปแค่ทางใต้สุดของแคว้น แต่ยังส่งไปยังนรกเสียมากกว่าด้วยซ้ำ

"ขอบคุณท่านอ๋องที่ทรงเป็นห่วง เฮ้อ~ป่านนี้ข้าก็ยังหาตัวคนร้ายมิได้เลยขอรับ"

"ยังจับมิได้อีกหรือ"

"ขอรับ คงเป็นฝีมือใครสักคนที่รู้ล่วงหน้าว่าเหว่ยเออร์จะได้เดินทางไปกับกรมโยธาด้วย จึงขัดขวางมิให้เขาทำสำเร็จ โชคชะตาบุตรชายข้าผู้นี้ช่างโชคร้ายนัก ดีที่ไม่เป็นอันใดมาก"

หลี่จื่อหานเอ่ยด้วยสีหน้าลำบากใจ อย่าให้รู้ว่าเป็นคนของผู้ใดส่งมา มิเช่นนั้นเขาจะตอบแทนให้สาสมเลยค่อยดู ยิ่งเขามีท่านอ๋องคอยหนุนหลังเช่นนี้ด้วย ยิ่งทำให้เขาไม่เกรงกลัวผู้ใดทั้งนั้น

โจวหนิงเฉินมองท่าทีของหลี่จื่อหานและยกชาขึ้นดื่ม ที่มุมปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อยด้วยความพอใจ ส่วนหวังเหล่ยที่รู้ดีว่าเป็นฝีมือผู้ใดก็แอบยิ้มไม่ต่างจากผู้เป็นนาย ที่ท่านอ๋องมาที่จวนนี้บ่อยๆก็เพราะมีคนผู้หนึ่งอยู่ หาไม่แล้วท่านอ๋องคงไม่มีทางมาเหยียบที่นี่ ฝีมือของเฟยอินดีเสียกว่าองครักษ์มือหนึ่งที่คอยอยู่ข้างกายฝ่าบาทเสียอีก ไปมาไร้ร่องรอยไหนเลยจะจับตัวเขาได้ แต่ถ้าจะให้พูดว่าใครมีฝีมือที่สุดในแคว้น ก็คงไม่พ้นอดีตแม่ทัพใหญ่คนก่อนอย่างท่านอ๋องเช่นกัน หากจะพาคนมาเอาชีวิตเขาคงต้องมากกว่าร้อยคนเหมือนเหตุการณ์เมื่อห้าปีที่แล้ว ที่ท่านอ๋องบาดเจ็บหนักที่สุดในชีวิต

"แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณน้ำใจท่านอ๋องบ้าง ฮวาเออร์ภาพวาดของเจ้าเมื่อหลายวันก่อนงดงามยิ่ง จะใช้มันมอบให้ท่านอ๋องได้หรือไม่"

เป็นหลี่เมิ่งเหยาเอ่ยขึ้นบ้างหลังจากฟังบทสนทนาพ่อลูกไปนาน นางตั้งใจพูดเพื่อให้บุตรสาวได้มีจังหวะเอาใจชายหนุ่ม

"เจ้าค่ะท่านแม่"

หลี่ซูฮวาเอ่ยพลางเดินไปหยิบภาพวาดที่เตรียมไว้ก่อนแล้วมาให้ชายหนุ่ม โจวหนิงเฉินรับมาอย่างไม่ปฏิเสธ ก่อนจะกางมันออก เป็นภาพวาดทิวทัศน์น้ำตกท่ามกลางป่าไผ่

"ฮวาเออร์ทราบมาว่าท่านอ๋องชมชอบความสงบ จึงตั้งใจวาดน้ำตกท่ามกลางป่าไผ่เป็นสถานที่ๆเงียบสงบไร้ความวุ่นวายจากผู้คน หากวันใดท่านอ๋องทำงานเหนื่อยล้าเพียงมองภาพวาดนี้ก็อาจจะพาใจให้สงบ"

หญิงสาวเอ่ยอย่างอธิบาย

"ภาพวาดนี่....."

"อุ้ย! ขออภัยเจ้าค่ะ ข้ายังวาดมันไม่เสร็จดี"

โจวหนิงเฉินยังเอ่ยไม่ทันจบก็ถูกหญิงสาวเอ่ยขัดเสียก่อน พลางหันมารับพู่กันจากสาวใช้และจุ่มหมึกวาดบริเวณตรงนั้น ทุกอย่างดูเตรียมพร้อมเหมือนนางตั้งใจเอาไว้ หลี่ซูฮวาขยับเข้าไปใกล้ชายหนุ่มอย่างตั้งใจ ใช้พู่กันวาดบริเวณตรงนั้นให้เสร็จสิ้น เพียงได้ใกล้และสัมผัสตัวชายหนุ่มเล็กน้อยนางก็พอใจแล้ว

โจวหนิงเฉินไม่ได้สนใจหญิงสาว เอาแต่มองพู่กันที่นางใช้อยู่ เขาดูมิผิดแน่พู่กันด้ามนี้เป็นด้ามเดียวกับที่เขาให้ลู่เข่อซิน มือหนาที่กำลังจับด้ามภาพวาดกำแน่นจนเห็นเส้นเลือด รู้สึกโมโหและน้อยใจที่สิ่งของที่เขาให้นางกลับมาอยู่ในมือของผู้อื่นเช่นนี้ หวังเหล่ยที่ยืนด้านหลังถึงกับกลืนน้ำลาย

"เจ้าได้พู่กันนี่มาจากที่ใดหรือ งดงามยิ่ง"

"ข้าได้มาจากร้านธรรมดาเล็กๆ เพียงอยากช่วยชายชราผู้นั้นให้ขายหมดเร็วๆจะได้กลับบ้านไปพักเจ้าค่ะ หากท่านอ๋องชอบวันหลังข้าจะไปสั่งทำให้"

"รบกวนแม่นางแล้ว"

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ

"หึ! เจ้าจะไปหาสั่งทำที่ใดกัน ช่างคนเดียวที่ทำพู่กันนี้อยู่ทางเหนือสุดของแคว้น อีกทั้งเขาไม่ยอมทำพู่กันให้ใครนอกจากท่านอ๋อง"

หวังเหล่ยเอ่ยกับตนเองในใจ