ตอนที่ 13 คุณชายรองไม่อยู่ที่จวนแล้ว

"ข้ารับพู่กันนี้เอาไว้ไม่ได้เจ้าค่ะ มันมีค่ามากเกินไป"

หญิงสาวเอ่ยออกไปตามตรง พู่กันธรรมดายังราคาเกือบสิบเหรียญภู่เงิน นางทำงานครึ่งเดือนถึงจะซื้อมันได้ ส่วนพู่กันที่ท่านอ๋องให้นางนั้นดูก็รู้ว่ามันไม่ใช่ถูกๆเหมือนพู่กันธรรมดาทั่วไปเป็นแน่ ทั้งวัสดุที่ใช้และลวดลายงดงามนั้นด้วย

"ข้าไม่ใช้พู่กันต่อจากผู้อื่น เจ้ารับไว้เถิดอย่างไรเสียก็ดีกว่าทิ้ง"

"ก็ได้เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านอ๋องอีกครั้งสำหรับพู่กันนี่"

"วันนี้เจ้าไปพักเถิด"

"ทูลลาเจ้าค่ะ"

หญิงสาวเอ่ยพลางรับกล่องใส่พู่กันจากเขามาและใส่มันเข้าไปอย่างดี น้อยครั้งนักที่จะมีคนให้ของ หญิงสาวจึงตั้งใจเก็บมันไว้อย่างดี ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ดวงตาคมมองตามแผ่นหลังบางและจะยิ้มกว้างออกมา มองลายมือไก่เขี่ยสองแผ่นที่นางเขียนชื่อตนเอง พับมันใส่กล่องและเก็บไว้อย่างดี จากนั้นถอนหายใจและพิงที่เก้าอี้อย่างอารมณ์ดี

"เวลาที่ได้อยู่ใกล้นางช่างเดินเร็วเหลือเกิน" ชายหนุ่มเอ่ยกับตนเองในใจ

ลู่เข่อซินยิ้มกว้างเดินไปยังห้องนอน หวังเหล่ยที่เดินสวนมารู้สึกแปลกใจมิน้อย

"เจ้าช่วยงานท่านอ๋องเสร็จแล้วหรือ"

"เสร็จแล้วเจ้าค่ะ"

"เจ้ากับข้าอายุเท่ากันมิต้องเอ่ยเช่นนี้ก็ได้ ว่าแต่ในมือเจ้าถืออะไรมาน่ะ"

หวังเหล่ยเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะกล่องในมือหญิงสาวคล้ายกับกล่องพู่กันที่ท่านอ๋องสั่งทำพิเศษ ชอบและหวงแหนมากจนเจ้าตัวเองยังไม่กล้าหยิบมาใช้เพราะเกรงว่าช่างฝีมือจะทำไม่ดีเท่านี้เดิมอีก ลู่เข่อซินก้มมองกล่องที่ตนเองถือพลางชูขึ้นให้ชายหนุ่มเห็นชัดๆ

"กล่องพู่กันนี้หรือ ท่านอ๋องให้ข้ามา"

"หะ...ให้เจ้าหรือ"

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงติดขัดพลางอุทานถามตาโต นึกว่าตนเองหูฝาดไป

"ใช่ มีอันใดกัน"

"เปล่าหรอกเจ้าไปเถิด ท่านอ๋องเรียกพบข้าแล้ว"

ลู่เข่อซินที่ได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าเข้าใจและเดินออกไป หวังเหล่ยตบหน้าตนเองเบาๆอย่างเรียกสติ พลางคิดในใจว่านางช่างเป็นคนที่ทำลายกฎหลายๆอย่างของท่านอ๋องจริงๆ

เช้าวันถัดมา

"นางไปแล้วหรือ"

โจวหนิงเฉินเอ่ยถามเสียงเรียบขณะที่กำลังนั่งดื่มชาร้อนอยู่

"นางไปตั้งแต่ปลายยามเหม่าแล้วขอรับ"

หวังเหล่ยเอ่ยตอบผู้เป็นนายหลังเดินออกมาจากห้องนอนที่หญิงสาวใช้ก่อนหน้านี้

"เดี๋ยว เอาเสื้อคลุมที่นางใส่มาให้ข้า"

ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินเอาเสื้อคลุมผู้เป็นนายไปเก็บ ก็ถูกเรียกไว้เสียก่อนจึงได้นำมันไปไว้ข้างๆผู้เป็นนายและเดินออกไป ดวงตาคมมองเสื้อคลุมของตนเองแต่มันถูกหญิงสาวสวมใส่ก่อนหน้านี้ เสื้อคลุมธรรมดาแต่ในใจกลับรู้สึกหวงแหนขึ้นมาเสียอย่างนั้น ก่อนจะยกชาขึ้นดื่มแล้วมองไปยังนอกตำหนัก บรรยากาศที่ดูอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อยฟ้าเปิดให้เห็นดวงอาทิตย์สองวันที่ผ่านมา วันนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นมืดครึ้มหิมะกลับมาตกหนักอีกแล้ว

ลู่เข่อซินกางร่มออกจากจวนโจวท่ามกลางหิมะที่โปรยปรายลงมา ระหว่างทางทำให้นางได้ทบทวนเรื่องราว คนที่นางไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้พานพบกลับมีเขาเข้ามาช่วยเหลือ ส่วนคนที่เฝ้าคำนึงหากลับไร้วี่แววพบเจอ หลายเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ทำให้คราวนี้นางโกรธเจียวมิ่งจริงๆเสียแล้ว

"เจ้ากลับมาเสียที ข้าไปหาเจ้าที่โรงเตี๊ยมกลับมิพบ"

ถิงถิงเอ่ยทักทายสหายพลางจูงมือนางมานั่งที่เตียง

"มีอันใด หรือว่าเจียวมิ่งมาหาข้า"

"ท่านรองแม่ทัพหรือ ไม่เห็นมานะ"

คำตอบของสหายทำเอาหญิงสาวตัวชา นางหายไปสองวันแต่คนรักกลับไม่ออกตามหาเลย เรื่องวันครบรอบวันตายของท่านพ่อท่านแม่ ลู่เข่อซินบอกเขาล้วงหน้าเป็นอาทิตย์เพื่อให้เขาได้เตรียมตัวเพราะอยากให้ไปด้วยกัน พอถึงวันที่ต้องไปจริงๆเขาติดธุระด่วนไปไม่ได้แล้ว ถึงนางจะเสียใจแต่เขาก็สัญญาว่าจะตามไปรับที่บนเขา แต่นางรออยู่นานกลับไร้วี่แววเขาปรากฏตัว หากมิได้ท่านอ๋องป่านี้นางคงนอนแข็งตายอยู่บนเขาแล้ว ตลอดเวลาที่อยู่จวนอ๋องนางกังวลว่าเขาจะร้อนใจที่นางหายไป แต่กลับเป็นว่าเขาไม่แม้กระทั่งรู้ว่านางหายตัวไปด้วยซ้ำ

"ชั่งน่าสมเพชเสียจริงๆลู่เข่อวิน" หญิงสาวเอ่ยกับตนเองในใจ

"นี่เช่อซิน ลู่เข่อซิน"

ถิงถิงขึ้นเสียงพลางเขย่าร่างบางเมื่อเห็นว่านางเอาแต่เหม่อลอย

"เจ้าเป็นอันใดหรือเปล่า"

"เปล่าน่ะ แค่คิดอันใดนิดหน่อย ว่าแต่เจ้าเถิดไปหาข้าถึงโรงเตี๊ยมมีอันใด"

"ไปบอกข่าวดีกับเจ้าอย่างไร"

"ข่าวดีอันใดหรือ"

"ก็คุณชายรองหลี่จางเหว่ย ไม่อยู่ที่จวนแล้ว"

"ห๊า~ ได้อย่างไร"

ลู่เข่อซินอุทานออกมาเสียงดัง นางไม่อยู่จวนเพียงแค่สองวันเท่านั้นเหตุใดถึงเกิดเรื่องมากมายเช่นนี้

"เมื่อวานก่อนวันที่เจ้าขึ้นเขาไปตกเย็นมาคุณชายที่นอนอยู่ในเรือนดี ตื่นมานิ้วกลับหายไปหนึ่งนิ้วข้าเห็นตอนเขาวิ่งออกมาจากเรือนร้องหาท่านหมอให้รีบมารักษา รอยเลือดยังเป็นทางอยู่เลย แล้วเจ้ารู้หรือไม่วันนี้เองก็มีคำสั่งจากกรมโยธาให้เขาเดินทางไปช่วยซ่อมแซมเขื่อนที่ทางใต้ของแคว้นวันรุ่งขึ้นทันที เรื่องทุกอย่างเร่งด่วนจนข้าวของก็ตะเตรียมไม่ทัน ทำได้เพียงส่งคนไปก่อนแล้วค่อนส่งของไปตามหลัง"

"แล้วพบคนร้ายหรือไม่"

"นั้นแหล่ะที่น่าแปลก ไม่พบคนร้ายอีกทั้งเวรยามก็แน่นหนา ต้องเป็นคนที่มีฝีมือไม่ธรรมดามิใช่พวกรับจ้างทั่วไปเป็นแน่ เรื่องนี้นายท่านหลี่ค่อนข้างให้ความปลอดภัย"

"........"

คำพูดของถิงถิงทำให้นางตกใจไม่น้อยที่ได้ยิน เรื่องคุณชายจางเหว่ยที่นางเป็นกังวลว่าอีกเดือนกว่าๆที่ต้องอยู่ที่นี่ถูกจัดการแล้ว แต่ทุกอย่างดูไม่ชอบมาพากลเอาเสียเลย คนร้ายฝีมือต้องดีระดับไหนกัน ถึงเข้ามาทำร้ายคุณชายถึงในจวนได้

"ท่านอ๋องนิ้วของ....."

คำพูดของหวังเหล่ยก็ผุดขึ้นมาในหัว แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคำสั่งของท่านอ๋อง เพราะอาทิตย์ก่อนเขายังมาที่จวนหลี่อยู่เลย เห็นพูดคุยกับนายท่านหลี่ คุณหนูซูฮวาและคุณชายจางเหว่ยด้วยดีมิได้มีเรื่องผิดใจกัน อีกทั้งเขาจะทำเรื่องพวกนี้ไปเพื่ออันใด ก่อนที่นางจะรีบส่ายหัวไล่ความคิดตน