ตอนที่ 2-ตอกย้ำ

กรงรักในมือซาตาน

ตอนที่ 2

(ตอกย้ำ)

...เสียงครวญของหญิงอื่นที่บ่งบอกว่ากำลังทำอะไร ดังเล็ดลอดเข้ามาในส่วนของการรับฟังชัดเจน ผนังกั้นที่เป็นบานกระจกหนาระหว่างห้องหับสวยหรูที่ฟาตินเรียกว่ากรงขัง ผ้าม่านผืนหนาสีทองถูกเปิดออกอย่างตั้งใจ เธอเห็นสองร่างกายที่กำลังเริงรักอย่างเร่าร้อน การตอกย้ำดวงจิตที่น้อยนิดของเธอ ก็แค่นางบำเรอที่เขาใช้เศษเงินซื้อมาสนองตัณหาความใคร่

ไม่รู้แน่ว่าการซื้อตัวเธอมาแอบแฝงอะไร แต่ที่ค่อนข้างแน่ใจคือท่านเชคฮอานัสผู้นี้บาดหมางกับชายที่เธอปันใจให้เพียงแรกเจอ

...ฟาตินยืนมองการกระทำที่แสนหฤหรรษ์ของคนทั้งสอง ด้วยแววตาเศร้า ดวงตาคละเคล้าด้วยม่านน้ำตาสีใส ดวงใจเหมือนถูกฝ่าเท้าเหยียบจมผืนพสุธา ใบหน้าของชายหนุ่มหันมองมาทางเธอและยกยิ้มมุมปากดั่งเย้ยหยัน ไม่รู้ว่าเพราะอะไรกันถึงต้องทำให้เธอเห็น แม้หัวใจดวงน้อยของฟาตินจะยังไม่มีเขา แต่เขาก็ใช้ร่างกายเธอบำเรอตัวเอง ไม่คิดจะยำเกรงเธอเพียงสักนิด หัวจิตหัวใจของเขาทำด้วยอะไร ประดุจดั่งซาตานร้ายก็ไม่ปาน

"คนใจร้าย" แม้จะเจ็บปวดต่อภาพที่เห็น ความเย็นชาจากสายตาที่มองมายังเธอ ยิ่งย้ำคุณค่าที่มีในตัวให้ต่ำลง เธอดั่งกับถูกปมเชือกหนามัดแน่นไม่รู้คลาย หัวใจแทบมลายแดดิ้นกับพื้นเย็น

ร่างกายงามหันหลังแนบพิงกับผนังกระจกที่เย็นฉ่ำจากเครื่องทำความเย็นที่มีในห้อง ดวงตากลมอาบล้นด้วยม่านน้ำตา แม้จะมองไม่เห็นต่อการกระทำที่หยาบช้าแต่ว่าภาพที่เคลื่อนไหวในหัวเธอนั้นยังตราติดในความทรงจำ ขนาดไม่ได้รักยังถูกหยามได้ถึงเพียงนี้หากวันหนึ่งหรือวันใดหัวใจของฟาตินมีพื้นที่เพียงพอให้แก่เขา เธอจะปวดร้าวเพียงไหนกัน?

"จะย่ำยีกันไปถึงไหน...แค่นี้ยังไม่สาแก่ใจหรืออย่างไร ฟาตินคนนี้ไปทำอะไรให้หมางแก่ใจนักหรือ" เธอพร่ำพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น กำปั้นเล็กทุบลงหัวเข่าที่ตั้งชัน ก้มหน้าฟุบกับเข่าร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บช้ำ

"เลิกสำออยแล้วไปทำหน้าที่ของตัวเอง" เสียงเหี้ยมของเขาเอ่ยขึ้นเมื่อเวลานานพอกับความสุขสมกับหญิงอื่นที่เขาชื่นมื่นก่อนจะเข้ามายังห้องของเธอ

"................." ฟาตินนิ่งเงียบแล้วทำเพียงเงยหน้ามองชายตัวสูงที่ยืนตรงหน้าเท่านั้น

"ไม่มีหูหรือไง เราสั่งทำไมไม่ทำตาม" อานัสพูดด้วยน้ำเสียงเข้มปะปนความไม่พอใจเมื่อฟาตินนั้นเพิกเฉยต่อคำสั่ง

"..............." เธอยังคงนิ่งดังเดิมไม่ปริปากพูด แต่พยายามหยัดตัวให้ลุกยืนแม้จะฝืนแรงล้าแค่ไหนก็ตามที

ปึก อึก!! แผ่นหลังบางกระแทกกับผนังกระจกหนาจนเธอนั้นสะอึกเพราะความเจ็บจากแรงชายที่ผลักดันเต็มแรง

"อย่าท้าทายเรา!!" มือหนาบีบปากของฟาติน แรงชายชาตรีที่มากล้น ทำให้คนตัวเล็กนั้นน้ำตาไหลพรากเพราะเจ็บปวด เจ็บเพียงใดแต่ไม่ยอมปริปากอ้อนวอน เธอทำเพียงมองหน้าเขาที่กำลังทารุณร่างกายให้เจ็บช้ำด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

"อึก ฮึก ท่าน มัน ไร้ หัวใจ" ฟาตินพยายามขยับปากพูด ดวงตาคมจ้องมองหน้าอานัสอย่างตัดพ้อ เมื่อหัวใจของเธอเริ่มท้อแท้และสิ้นหวัง ต้องก้มหน้ายอมรับชะตากรรมที่มีอย่างอดสู

"จำใส่หัวให้รู้ไว้...อย่าคิดท้าทายคนแบบเราหากยังอยากมีชีวิตอยู่!" อานัสสะบัดมือให้หลุดจากปากของฟาตินอย่างแรงจนร่างบางนั้นเซถลาล้มพับกองกับพื้นแข็ง

"อึก ฮึก ฮึก" ใบหน้าสวยกระแทกลงกับพื้นเต็มแรง หน้าผากนูนสวยเกิดบาดแผลจนเจ็บปวด เธอค่อย ๆ เงยหน้าจ้องสบตาชายตัวสูงที่ยืนมองเธอด้วยแววตาแข็งกร้าว

...ครู่สายตาคมดุที่มองเห็นบาดแผลตรงหน้าผากเกิดความห่วงใย เมื่อเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา แต่เขาก็ปรับสีหน้าให้เย็นชาดังเดิมอย่างไม่รู้สึกผิดต่อการกระทำที่รุนแรง

"เลิกมารยา!! แล้วไปทำหน้าที่บำเรอเราซะ"

"อ๊ะ! เจ็บ"

อานัสกระชากแขนของฟาตินให้ลุกยืนก่อนจะลากเธอมายังเตียงนอนนุ่ม และทุ่มเธอลงกับเตียงจนร่างกายบางสวนเด้งความแรงถ่วง แรงเหวี่ยงทำให้เธอนั้นจุกและเจ็บตามร่างกาย รอยช้ำมากมายจากการที่เขาทารุณยังคงทิ้งร่องรอยเจือจาง

แคว่ก แคว่ก

เสื้อผ้าผืนบางที่สวมใส่ถูกฉีกขาดอย่างไร้ความไยดี ผิวเนียนใสเกิดรอยแดงเพราะการเสียดสี เธอเจ็บปวดแต่ก็ไม่อาจพูดพร่ำออกมาได้ ปล่อยเพียงธารน้ำตาให้ไหลรินอย่างไม่อาจยับยั้ง หัวใจเหม่อลอยดั่งไร้จุดหมาย ปล่อยให้เขากระทำต่อร่างกายของเธอตามแต่ใจต้องการ เมื่ออย่างไรเสียก็ไม่อาจทัดทานความดิบเถื่อนและขัดขืนเขาได้ ข่มตาหลับยอมรับชะตากรรมนี้อย่างทำใจ...