ตอนที่ 4 วันแรกของการเป็นแฟน

อรรถกึ่งลากกึ่งดึงตัวอุ่นรักให้เดินตามมาถึงบันไดหนีไฟ เมื่อถึงที่แล้วอรรถก็ปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ มองหน้าด้วยความเกรี้ยวกราด ข้อเสียของอรรถคือเวลาที่เขาโมโหอย่างหนักหน่วง จะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ร้ายของตัวเองได้ อุ่นรักเพิ่งจะเคยเห็นโหมดนี้ของอรรถเป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่รู้จักกันมา

“ทำไมทำตัวไม่มีมารยาทอย่างนี้อ่ะ”

“ก็เราไม่ชอบให้อุ่นไปอยู่ใกล้ไอ้นั่นไงล่ะ เรารู้นะว่ามันคิดจะจีบอุ่น”

“แต่เราไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับพี่ตี๋เลยนะ” อุ่นรักพยายามอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจ

“แต่มันคิด! เราจะไม่ยอมให้มันเข้าใกล้อุ่นได้อีกเด็ดขาด”

“มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกอรรถ เพราะเราทำงานในบริษัทเดียวกัน อรรถอย่างี่เง่าได้ป่ะ”

“นี่อุ่นก็เห็นดีเห็นงามกับมันใช่ไหม ให้มันจับมือถือแขน และไอ้ขนมนี่ก็เอาไปทิ้งเลยเราไม่ชอบ” ว่าแล้วอรรถก็แย่งถุงขนมนั้นมา แล้วทิ้งลงบนพื้นก่อนจะใช้เท้าเหยียบจนแหลกละเอียด จากนั้นก็พยายามจะถอดกำไลข้อมือออก แต่อุ่นรักไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นเด็ดขาด

“หยุดเดี๋ยวนี้นะอรรถ ทำไมถึงได้ทำนิสัยแย่ ๆ อย่างนี้ ฮึก” อุ่นรักรับไม่ได้กับพฤติกรรมของคนรัก จึงกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ คบกันวันแรกอรรถก็นิสัยเปลี่ยนไปแล้วหรือนี่ เขาคิดถูกหรือผิดกันแน่ที่ตอบตกลงไป

“ถ้าอุ่นชอบเราจะซื้อให้ เอาให้แพงกว่านี้เป็นร้อยเท่าพันเท่าก็ได้”

“ไม่! เราไม่ได้สนว่าของมันจะถูกหรือแพง แต่เรามองที่คุณค่าของมันมากกว่า เราไม่นึกเลยว่าอรรถจะเป็นคนอย่างนี้ นี่สินะนิสัยที่แท้จริงของอรรถ เราเพิ่งจะคบกันได้วันเดียวก็ออกลายซะแล้ว เราคิดผิดมากจริง ๆ ที่ตัดสินใจคบกับนาย ฮือ ๆ ๆ” อุ่นรักเอ่ยออกไปตรง ๆ เขาไม่อยากให้อรรถเป็นอย่างนี้เลย ไม่ชอบเลยจริง ๆ

“อุ่น! เราขอโทษจริง ๆ เรารักอุ่นมาก เรากลัวว่าอุ่นจะรักคนอื่นมากกว่าเรา” อรรถพยายามจะเดินเข้าไปสวมกอดอีกฝ่าย แต่อุ่นรักกลับออกแรงผลักที่แผงอกแกร่งให้ออกห่างจากตัว

“คนรักกันเขาไม่ทำให้กันเสียใจหรอก อย่าเข้ามาใกล้เรา”

“เราขอโทษนะครับ เราจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว เราสัญญานะ” อรรถใช้ความพยายามอยู่นาน กว่าจะสามารถทำให้ร่างเล็กเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดได้ ช่วงแรกอุ่นรักพยายามขัดขืน แต่ไม่นานก็หมดฤทธิ์ ปล่อยให้คนรักกอดเอาไว้อยู่อย่างนั้น

“ฮือ ๆ ๆ เราไม่ชอบที่อรรถเป็นแบบนี้เลย”

“เราจะไม่ทำนิสัยแบบนั้นให้อุ่นเห็นอีก เราสัญญานะครับคนดี เรารักอุ่นนะ อย่างอแงน้า” อรรถว่าพลางยกมือหนาขึ้นมาลูบที่เรือนผมนุ่มอย่างเบามือ ปลอบใจคนรักให้หายงอน

“อรรถสัญญาแล้วนะ”

“ครับผม อรรถสัญญา”

ตอนนี้อุ่นรักเริ่มยิ้มได้แล้ว เจ้าตัวจึงเงยขึ้นไปมองหน้าคนรัก ใบหน้าขาวใสนั้นเต็มไปด้วยคราบน้ำตา อรรถจึงใช้มือเกลี่ยออกให้จนหมด จากนั้นก็โน้มใบหน้าลงมาจุมพิตที่กลางหน้าผากนุ่มอย่างบรรจง

“หายงอนได้แล้ว”

“อื้อ”

เมื่อได้รับสัมผัสจากชายผู้เป็นที่รัก ก็ทำให้อุ่นรักหายงอนได้ไม่ยาก แถมเจ้าตัวยังอ้อนอีกฝ่ายด้วยการกอดเอาไว้แน่น ซบแก้มขาวลงบนแผงอกแกร่งอยู่อย่างนั้น เขายอมรับว่ารักผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิน มากเกินกว่าจะเผื่อใจไปรักคนอื่นได้

อรรถได้แต่ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหลงใหลตัวเองได้ถึงขนาดนี้ เขาจะต้องรีบทำอะไรบางอย่างก่อนที่ตี๋จะมาแย่งอุ่นรักไปเสียก่อน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ แผนการที่เขาวางไว้มันจะต้องพังทลายลงอย่างแน่นอน

เมื่อถึงเวลาเลิกงานแล้ว อรรถก็สะพายกระเป๋าเดินตรงมาที่แผนกบัญชี มาถึงแล้วก็พบว่าอุ่นรักเองก็กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ เตรียมตัวจะกลับเช่นเดียวกัน

“มารับเจ้าหญิงกลับบ้านครับ” เดินมาถึงอรรถก็หยอดคำหวานใส่ทันที ทำเอาเพื่อนร่วมงานในแผนกของอุ่นรัก ต่างก็ทำหน้าเหม็นความรักแทบจะทุกคน

“แหวะ ฉันจะอ้วก จะหวานอะไรเบอร์นั้นยะ” เหมียวเอ่ย

“หวานตรงไหนครับพี่เหมียว นี่ธรรมดาแล้วนะ” อรรถตอบ

“ธรรมดาแล้วใช่ปะเนี่ย ไม่อยากจะคิดเลยว่าถึงห้องจะหวานกันขนาดไหน” เหมียวยังเอ่ยแซวไม่หยุด

“พี่เหมียวพูดอะไรก็ไม่รู้” อุ่นรักเขินจนตัวบิด ยิ่งโดนคนรักจ้องมองมาปานจะกลืนกินอย่างนั้น ทำเอาเจ้าตัวไปไม่เป็นเลยทีเดียว

“ไปกันเถอะเราหิวแล้ว”

“ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับพี่เหมียว” ว่าแล้วอุ่นรักก็ยกมือไหว้รุ่นพี่

“จ้าแล้วเจอกันวันจันทร์”

“ครับผม”

จากนั้นอุ่นรักก็เดินไปหาชายหนุ่มที่ยืนรออยู่ คนตัวสูงคว้ามือเรียวเอามาประสานไว้ เดินยิ้มอย่างมีความสุขเคียงข้างกันไป