ตอนที่ 4 ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ

ปัง! ปัง! ปัง!

“เปิดประตูเดี๋ยวนี้”

เสียงทุบประตูห้องดังขึ้นปลุกให้นภัทรที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมห้องตื่นขึ้นมา

“ถ้าไม่เปิดกูจะพังเข้าไป” เสียงเคลวินดังแว่วเข้ามา แต่เจ้าตัวยังคงนั่งนิ่งเพราะรู้ดีว่ายังไงเคลวินก็เข้ามาได้อยู่ดี จะลุกหรือไม่ลุกไปเปิดประตูมันก็ไม่ต่างกัน

“ได้มึงเจอกูแน่” สิ้นสียงของเคลวินประตูก็ดังขึ้นอีกครั้งและตอนนี้มันรุนแรงกว่าครั้งแรกมาก

ปัง! เพล้ง!

เสียงดังขึ้นจนทำให้นภัทรถึงกับสะดุ้ง เขารู้สึกหวาดกลัวแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม

“มึงกล้าดียังไงขัดคำสั่งกู ลุกขึ้นมา” เคลวินกระชากแขนร่างบางให้ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล

“โอ๊ย! เจ็บ!”

นภัทรเอ่ยเสียงลอดไรฟันออกมาด้วยความเจ็บปวด ทุกส่วนในร่างกายมันบอบช้ำมากเหลือเกินจากการกระทำที่ป่าเถื่อนของอีกฝ่าย

“อย่ามาทำสำออย”

“อย่ามาแตะตัวกู” นภัทรเอ่ยแล้วถลึงตาใส่

“ทำอย่างกับกูอยากถูกเนื้อต้องตัวมึงมากซะอย่างนั้นล่ะ”

“ถ้างั้นก็ปล่อยแล้วออกไปเลย” เจ้าตัวยังคงต่อล้อต่อเถียงอย่างไม่ได้รู้สึกกลัวแต่อย่างใด

“กูไปแน่ ถ้ามึงไม่อยากได้ของที่กูเอามาให้ กูก็จะเอามันกลับไป” เคลวินเดินไปหยิบถุงข้าวและเสื้อผ้าที่สั่งให้ลูกน้องซื้อมา กำลังจะเดินออกไปจากห้อง

“เดี๋ยว! กะ...กูอยากได้” นภัทรจำเป็นต้องยอมเอ่ยขอร้องนั่นเพราะตอนนี้ ท้องไส้เริ่มปวดแสบปวดร้อนขึ้นมาด้วยความหิว ตั้งแต่มายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยแม้แต่คำเดียว แถมตอนนี้ก็มีแค่กางเกงยีนเพียงตัวเดียวที่ห่อหุ้มร่างกาย เขาจะต้องไม่อ่อนแอให้นายนั่นเห็นและต้องมีแรงเพื่อที่จะหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้

เคลวินโยนถุงเสื้อผ้าให้พร้อมกับวางถุงข้าวไว้บนพื้นอย่างไม่ใส่ใจ

“กินข้าวแล้วก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ กูให้เวลายี่สิบนาทีเสร็จแล้วออกไปหากูข้างนอกห้ามช้าเด็ดขาด” เคลวินสั่งก่อนที่จะเดินออกไป

นภัทรเดินไปหยิบข้าวกล่องขึ้นมาแล้วก็รีบกินด้วยความหิวโหย ตั้งแต่เกิดมาชีวิตเขาไม่เคยตกต่ำขนาดนี้มาก่อน แต่พอนึกถึงครอบครัวขึ้นมามันก็ทำให้มีแรงฮึดสู้ขึ้นมาอีกครั้ง และจะต้องรู้ความจริงให้ได้ว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เคลวินเกลียดครอบครัวเขาได้มากขนาดนี้

“ผมคิดถึงพ่อกับแม่มากเหลือเกิน ผมต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้”

หลังจากนภัทรทานข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สดชื่นแล้วเดินออกไปหาเคลวินตามคำสั่ง ตอนนี้เขาต้องจำยอมทำทุกอย่างตามที่นายนั่นสั่งเพราะรู้ดีว่าหากขัดใจจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

“ออกมาแล้วเหรอ” เคลวินจ้องมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงไปซะแล้ว

นี่คือครั้งแรกที่นภัทรได้เดินออกมาสูดบรรยากาศนอกห้อง เขาพบว่านอกจากบ้านพักหลังเล็ก ๆ ที่เพิ่งจะออกมานั้นก็ยังมีคฤหาสน์หลังใหญ่อยู่อีกฝั่ง โดยฝั่งด้านหน้าคฤหาสน์เป็นหน้าผาสูงชันที่เห็นวิวของท้องฟ้าและน้ำทะเลจนสุดลูกหูลูกตา ดูมุมไหนก็ไม่เห็นจะมีทางออกเลยแม้แต่ทางเดียว

“มองหาทางหนีอยู่รึไง?” เคลวินเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างบางมองซ้ายมองขวาโดยที่ไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย

“ปะ…เปล่า” นภัทรตอบขณะยืนอยู่

“นั่งลงสิ”

ร่างเล็กยอมนั่งลงแต่โดยดี แต่ไม่ยอมมองหน้าคนที่กำลังสั่งเลยแม้แต่น้อย

“มึงเห็นบ้านหลังนั้นไหม” เคลวินเอ่ยถามอีกครั้ง

“เห็น ทำไม?” นภัทรหันไปมองแล้วตอบ

“วันนี้ช่วงเย็น ๆ กูจะพามึงไปอยู่ที่นั่นเตรียมตัวให้พร้อม”

“ทำไมต้องบอกด้วยล่ะถึงเวลามึงก็พากูไปเลยสิ ยังไงกูก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว” นภัทรเอ่ยเสียงแข็ง

“มีหลายเรื่องที่มึงต้องรู้และปฏิบัติตัวหากเข้าไปอยู่ที่นั่น” เอ่ยพร้อมกับจิบน้ำชาไปด้วยอย่างสบายใจ

“ก็ว่ามาสิ”

“มึงจะเข้าไปอยู่ที่นั่นในฐานะคนใช้ มีหน้าที่คอยปรนนิบัติกูและทำงานร่วมกับคนอื่น ๆ โดยไม่มีข้อแม้และห้ามเกี่ยงงาน”

ในใจตอนนี้นภัทรรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยที่ไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวอย่างที่เข้าใจ อย่างน้อยเขาอาจมีเพื่อนที่จะช่วยให้ออกไปจากที่นี่ได้

“ไม่มีปัญหา”

“กูบอกไว้ก่อนนะว่า คนที่บ้านหลังนั้นล้วนแต่เป็นคนของกูและจงรักภักดีกับกูทั้งนั้น มึงอย่าคิดว่าจะมีคนช่วยมึงออกไปจากที่นี่ได้ เพราะไม่งั้นมึงอาจจะไม่มีชีวิตรอดกลับไปหาครอบครัวมึงอีก และอีกอย่างมึงต้องเรียกกูว่าคุณเคลวินอย่างที่คนอื่น ๆ เรียก ห้ามเรียกกูมึงเด็ดขาดไม่งั้นมึงโดนดีแน่”

“มีอะไรจะสั่งอีกไหม” นภัทรทำหน้าเบื่อหน่าย

“มี…คืนนี้เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ” เคลวินพูดแล้วยกยิ้มให้

นภัทรได้ยินก็สะบัดหน้าหนีแล้วเดินเข้าไปในห้องทันที

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ” นภัทรนั่งลงบนเตียงแล้วก็เอามือทุบหมอนเพื่อระบายอารมณ์ เขาไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดีถึงจะหลุดพ้นไปจากตรงนี้ได้

*-*-*-*-*-*