ตอนที่ 3 เสียตัว

หลังจากผ่านบทรักที่สุดแสนจะป่าเถื่อนหลายต่อหลายรอบ ตอนนี้นภัทรนอนกอดตัวเองเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง พร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เขาไม่เคยเจอเรื่องร้าย ๆ แบบนี้มาก่อนและที่สำคัญคนที่ทำร้ายเขากลับเป็นคนในความทรงจำที่เขาเคยประทับใจอีกด้วย แต่หลังจากนี้ไปมันคงไม่มีทางที่จะกลับไปญาติดีกับคนแบบนั้นได้อีกแล้ว

“ร้องซะให้พอเดี๋ยวมึงก็จะชินเอง” เคลวินที่กำลังนอนหายใจหอบเหนื่อยอยู่เปลี่ยนท่าทีมากอดร่างบางจากด้านหลังเอาไว้ แล้วระดมจูบไปที่ไหล่ขาวและลำคอ จนนภัทรรู้สึกสะอิดสะเอียนมากเหลือเกิน

“อย่ามาแตะเนื้อต้องตัวกูอีกคนเลวอย่างมึงมันต่ำเกินกว่าที่จะมาทำแบบนี้กับกู” นภัทรเอ่ยออกมาเสียงแข็งแล้วขยับตัวออกไปห่าง ๆ อย่างทุลักทุเลเพราะยังเจ็บที่ช่วงล่างมากเหลือเกิน

“ใช่! คนต่ำ ๆ อย่างกูนี่แหละเป็นผัวมึงแล้ว ฮ่า ๆ” เคลวินเอ่ยพร้อมกับขยับตัวไปใกล้ ๆ แล้วเอื้อมมือไปเกี่ยวเอวร่างบางเอาไว้หลังจากนั้นก็ดึงเข้ามาแนบชิดกับร่างอันเปลือยเปล่าของตัวเอง

“กูเกลียดมึงอย่ามาใช้คำนั้นกับกู” นภัทรพยายามขัดขืนแล้วพยุงตัวขึ้นเพื่อหาเสื้อผ้ามาใส่ แต่เสื้อเขาเพิ่งจะโดนคนตัวโตฉีกมันขาดไปแล้วจึงได้แต่เพียงใส่กางเกงเท่านั้น

เคลวินมองร่างบางอย่างพอใจแล้วก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียง

“เดี๋ยวกูให้คนไปซื้อเสื้อผ้ามาให้รวมทั้งข้าวด้วยอยู่ในห้องนี้ห้ามออกไปไหนจนกว่ากูจะสั่ง”

เคลวินเดินไปใส่กางเกงเฉกเช่นเดียวกันแล้วเอาเสื้อพาดไว้บนบ่า

นภัทรยังคงนั่งกอดเข่าอยู่ที่มุมห้องไม่พูดไม่จา

“ถ้ากูเห็นมึงไปเสนอหน้าข้างนอกรับรองมึงได้เจอดีแน่ ถ้าไม่เชื่อกันก็อย่าหาว่ากูไม่เตือน” เคลวินสั่งแล้วเดินออกไปจากห้องทันที

เมื่อเห็นว่าคนตัวโตออกไปจากห้องแล้วก็รีบวิ่งไปล็อกห้องเอาไว้ อย่างน้อยมันก็ทำให้เขาอุ่นใจไปเปลาะหนึ่งแล้วก็กลับมานั่งที่เดิม

“พ่อครับ แม่ครับ ผมกลัวมากเหลือเกิน ฮือ ๆ ๆ”

นภัทรนั่งกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้นในตอนนี้เขาคิดถึงครอบครัวมากเหลือเกิน สิ่งที่ได้เจอวันนี้มันช่างโหดร้ายเกินกว่าที่จะรับได้

ต่อไปนี้คงไม่มีพี่วินอีกแล้วสินะ….ไม่มีอีกแล้ว