ตอนที่ 5 ทนฟังไม่ได้เหรอ

“ป้าภาครับผมพาคนรับใช้คนใหม่มาฝากให้ดูแล” เคลวินเอ่ยกับป้าภาซึ่งเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่

“ได้ค่ะคุณเคลวิน ไม่ทราบว่าจะให้พักห้องไหนคะ” ป้าภาถามเพราะดูจากรูปร่างหน้าตาแล้วไอ้หนูคนนี้ไม่น่าจะใช่คนใช้ธรรมดาแน่ ๆ หล่อนรู้สึกสงสัยเลยถามออกไป

“ให้พักห้องคนใช้ ป้าใช้งานได้เต็มที่เลยนะ” เคลวินบอกแล้วปรายตามองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หลังจากนั้นก็เดินขึ้นไปชั้นบน

นภัทรยิ้มให้ป้าภาแล้วก็ยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม อย่างน้อยการรู้จักสร้างสัมพันธไมตรีที่ดีเอาไว้น่าจะเป็นผลดีกับเขามากกว่า

“ไหว้พระเถอะจ้ะ ว่าแต่เอ็งชื่ออะไรล่ะ” ป้าภาเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มให้

“ผมชื่อนภัทรครับ เรียกผมว่าภัทรเฉย ๆ ก็ได้ครับป้าภา”

“รูปร่างหน้าตาผิวพรรณไม่น่าเป็นคนใช้เลยดูสิ” ป้าภาเข้ามาจับมือเรียวของนภัทรพลิกไปมา

“เอ่อ…ขนาดนั้นเลยเหรอครับป้า ยังไงซะตอนนี้ผมก็เป็นคนใช้แล้วคงไม่ต้องมีอะไรสงสัยแล้วมั้งครับ” นภัทรยิ้มให้

“เดี๋ยวป้าจะพาเอ็งไปที่ห้องพักก่อนละกันแล้วค่อยแจงงานให้อีกที” ป้าภาบอก

“ครับป้า”

นภัทรเดินตามหลังป้าภาไปพร้อมกับสังเกตภายในบ้าน คฤหาสน์หลังนี้ใหญ่โตราวกับราชวัง แต่เขาไม่ยักเห็นคนพลุกพล่านเลยแม้แต่น้อย

“นี่ห้องเอ็งนะ ว่าแต่ไม่มีของใช้อะไรติดตัวมาเลยเหรอ” ป้าภาถาม

นภัทรมองหน้าแล้วยิ้มแหย ๆ ให้ ในวันที่เขาโดนจับตัวมานั้นของทุกอย่างมันอยู่ที่สนามบินทั้งหมดมีเพียงเสื้อผ้าและโทรศัพท์มือถือติดตัวมาก็เท่านั้น แต่ช่างโชคร้ายที่โทรศัพท์มือถือเขากลับโดนพวกมันเอาไปซะอีก คิดแล้วก็เจ็บใจมากเหลือเกิน

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวป้าไปเอาของป้ามาให้ก่อนละกันแล้ววันหลังค่อยไปซื้อเอาเอง” ป้าภาบอก

“แถวนี้มีร้านขายของด้วยเหรอป้า” นภัทรถามด้วยความสนใจ

“บนเกาะนี้มันไม่มีหรอก ถ้าจะมีก็อีกเกาะโน่นนักท่องเที่ยวเยอะคุณเคลวินเลยเปิดให้คนมาเช่าพื้นที่ขายของ แต่ถ้าจะไปก็ต้องแจ้งคุณเคลวินก่อนเดี๋ยวป้าไปเอาของมาให้เอ็งก่อนนะ” ป้าภาบอกแล้วก็เดินออกไปทันที

นภัทรเปิดประตูเข้าไปในห้องแถวเล็ก ๆ ที่มีประมาณสิบห้องเรียงรายกันอยู่ เมื่อเปิดเข้าไปภายในห้องก็พบว่ามีเฟอร์นิเจอร์ครบครันไม่ว่าจะเป็นตู้ เตียง จะดีก็ตรงที่มีห้องน้ำในตัวนี่ล่ะที่ทำให้เขาพอจะอุ่นใจได้

หลังจากนั้นเจ้าตัวก็เดินออกมาจากห้องแล้วเดินไปดูรอบ ๆ บริเวณนั้น พื้นที่ขนาดใหญ่บนเนินเขาสูงแบบนี้ถ้าหนีออกไปก็คงจะไม่รอดแน่ ๆ และอีกอย่างเขาเองก็ไม่ชำนาญทาง ต้องตีสนิทกับคนที่นี่เพื่อหาลู่ทางหนีออกไป ตอนนี้ในหัวของนภัทรคิดได้แค่นี้และน่าจะเป็นทางเดียวที่ดีที่สุดแล้ว

“นาย ๆ มาใหม่เหรอ” ‘เอก’ คนสวนของที่นี่เอ่ยทักทาย

เอกเป็นหนุ่มใต้ผิวเข้มโครงหน้าคมคายได้รูปตามฉบับหนุ่มใต้แท้ ๆ เขาเดินถอดเสื้อแล้วเอาพาดบ่าไว้เผยให้เห็นเรือนกายอันกำยำ

“เอ่อ…ครับผมมาใหม่” นภัทรตอบรับอย่างงง ๆ พร้อมกับมองหน้าผู้ทักทาย

“เราชื่อเอกเป็นคนสวนที่นี่ แล้วนายล่ะชื่ออะไร” เอกถามพร้อมกับยิ้มให้

“เราชื่อภัทร ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เจ้าตัวยิ้มตอบ

“เช่นกัน ๆ อยู่ห้องนี้เหรอ” เอกชี้ไปที่ห้องพักห้องใหม่ของนภัทร

“ใช่ ๆ”

“เฮ้ย ดีเลยจะได้มีเพื่อนคุย เราอยู่ห้องข้าง ๆ นี่เอง” เอกบอกพร้อมกับแสดงสีหน้าท่าทางตื่นเต้น นั่นเพราะที่นี่มีคนน้อยและส่วนมากจะเป็นผู้หญิงอีกต่างหาก เขาเลยแทบจะหาเพื่อนคุยไม่ได้เลย

“จริงสิ ดีเลยเวลาเรามีอะไรสงสัยจะได้ถามเอก” นภัทรบอก

“ได้เลย ๆ เดี๋ยวเราเข้าไปอาบน้ำก่อน ช่วงเย็น ๆ เราค่อยไปกินข้าวด้วยกันนะ”

“โอเค” ว่าแล้วเอกก็เดินยิ้มเข้าไปในห้องพักทันที

นภัทรยืนยิ้มอยู่อย่างนั้นหลังจากที่ได้มีเพื่อนคุย ทำให้รู้สึกว่าการอยู่ที่นี่มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด อย่างน้อยก็มีป้าภาและเอกซึ่งเป็นคนนิสัยดีพอที่จะคบหาได้ แต่ถึงกระนั้นตอนนี้ยังคงไม่ไว้ใจใครที่นี่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เพราะต่างก็เป็นลูกน้องของผู้ชายคนนั้น

“คิดจะเอาไอ้เอกเป็นผัวอีกคนรึไง”

นภัทรหันไปมองยังต้นเสียงก็พบว่าเป็นเคลวินที่กำลังยืนมองดูเขาอยู่ เจ้าตัวจึงมองหน้าอย่างไม่สบอารมณ์แล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้องทันที

“จะไปไหนแค่นี้ทนฟังไม่ได้รึไง” เคลวินยังคงพูดจายียวนแล้วเอื้อมมือไปจับแขนเรียวเอาไว้