ตอนที่ 4-เชลยบนเตียง

แม้จะเจ็บปวดตามร่างกายที่บอบช้ำ การกระทำที่ป่าเถื่อนไร้ความไยดี ทว่าก็ไม่สามารถสั่งน้ำตาให้รินไหล เพราะมันแสดงถึงความอ่อนแอ หล่อนอดกลั้นอย่างเข้มแข็ง หันไปประจันหน้ากับคนป่าเถื่อน ที่ตอนนี้เพ่งพิศสายตาจดจ้องอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ

"เดรัจฉานที่สุด!" หล่อนลุกขึ้นยืนอย่างท้าทาย ไม่ได้คิดเกรงกลัวสายตานั้นแต่อย่างใด พ่นคำด่าทอหยาบโลนใส่หน้า แม้ว่าร่างกายจะได้เรี่ยวแรง แต่หล่อนก็ยังอดทนฝืนกลั้นให้ลุกยืน

"เราเป็นได้ยิ่งกว่านั้น!...จัสซีเนีย"

"อ๊ะ! ฉันเจ็บ...ปล่อย!"

เมื่อคำพูดของจัสซีเนียเปล่งออกมา จาร์มาล์ไม่รอช้าปรี่ประชิดตัวของจัสซีเนีย และบีบคอเจ้าหล่อนทันที แววตามีความเกรี้ยวโกรธต่อคำตำหนินั้น แต่ก็ยังกัดฟันยอมผ่อนปรนน้ำหนักมือ การตายที่ง่ายดายมันยังไม่สาแก่ใจของคนเฉกเช่นเขา ในเมื่อเขาทรมานและเจ็บปวดเจียนตาย ผู้ที่กระทำแก่เขาก่อนย่อมได้รับผลที่มากกว่าหลายเท่า

"เจ็บแค่นี้มันยังน้อยไป...เพราะสิ่งที่เธอทำกับเรามันหนักหนากว่านี้หลายเท่า!!"

"กะ แกหมายถึงอะไร แค่ก ๆ...ฉันไม่เข้าใจ"

แววตาคมดุเปล่งประกายความแค้น ลงน้ำหนักมือบีบคอของจัสซีเนียแน่นกว่าเดิม ทำให้จังหวะการหายใจหล่อนนั้นเริ่มยากลำบากและติดขัด คำพูดที่หูได้ยินทำเอาจัสซีเนียไม่เข้าใจ ดั่งกับหล่อนนั้นเคยบาดหมางทั้งที่ไม่เคยรู้จักกัน อย่างกับหล่อนนั้นฆ่าคนในครอบครัวของเขาก็ไม่ปาน ทั้งที่ควรเป็นหล่อนเสียมากกว่าที่แค้นเขา กับการทำให้พ่อและพี่ชายของเธอต้องดับชีวิตลงอย่างน่าอนาจใจ แม้จะก่อนหน้าจะได้ยินประโยคเช่นเดียวกัน...แต่เธอก็ไม่สามารถเข้าใจถ่องแท้ ได้แต่ฉงนงุนงง ย้อนถามกลับไปก็ไร้ซึ่งการอธิบายขยายความ

"ตอแหล!"

"พูดอะไร ขะ ของแก...แค่ก ๆ"

เสียงกร้าวสบถดังอย่างดุดัน คำพูดที่เข้าหูดั่งเสแสร้ง ยิ่งทำให้จาร์มาล์นั้นลงน้ำหนักมือบีบคอจัสซีเนียแรงกว่าเดิม จนเธอแค่นเสียงแห้ง ๆ หายใจยากลำบากยิ่งขึ้น ใบหน้าแดงก่ำพยายามสูดอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด สองมือพยายามดึงมือแกร่งให้ออกห่าง แต่แรงเพียงน้อยนิดของหญิงสาวจะสู้แรงชายชาตรีเช่นเขาได้อย่างไร ดวงตากลมสีนิลแทบถลนออกนอกเบ้า เพราะสูดอากาศเข้าปอดได้ไม่เพียงพอ จนจัสซีเนียแทบจะหมดลมหายใจ สายตาของหล่อนจ้องมองหน้าจาร์มาล์ในระยะใกล้ ไม่ได้สื่อถึงการอ้อนวอนร้องขอแต่อย่างใด แต่แววตานั้นกลับทำให้จาร์มาล์วูบไหว เพียงจ้องมองไม่กี่วินาที เหมือนมีรัศมีบางอย่างครอบงำความรู้สึกภายในใจส่วนลึก จนเขาปล่อยมือจากคอของเธอลงกับพื้นแข็ง สะบัดแรงจนจัสซีเนียฟุบหน้ากระแทกลงพื้น

ตุบ!

"แฮ่ก แฮ่ก..." เมื่อสิ้นพันธนาการโหดร้าย จัสซีเนียรีบพ่นลมหายใจแรงอย่างเหนื่อยหอบ สูดอากาศเข้าปอดอย่างเร็วพลัน ครั้นเกือบตายด้วยฝีมือเขา แต่เขานั้นก็ฉุดเธอจากความตายขึ้นมาดังเดิม

"แพศยาอย่างเธอ มันไม่ควรมีลมหายใจร่วมกับเรา...แต่คิดไปคิดมามันยังไม่สาแก่ใจ กับสิ่งที่เธอทำไว้อย่างแสนสาหัส แม้เธอต้องการจะสิ้นลมหายใจ แต่ตราบใดที่เราไม่อนุญาต เธอก็จะไม่มีโอกาสได้รับสิทธิ์นั้น นอกจากความทรมานเจียนตาย ที่เราจะเป็นคนประเคนมันให้เอง เตรียมรับมือกับสิ่งที่จะเจอนับจากนี้ให้ได้ก็แล้วกัน!"

"ฉัน!...ไม่กลัวแกหรอก ไอ้ฆาตกรใจโฉด"

"อย่าให้เราโกรธมากกว่านี้ เพราะชีวิตของเธออาจจะดับลงก่อนเวลาอันควร"

ความแกร่งที่มีเกินหญิง แม้ร่างกายจะไม่เอื้ออำนวย จัสซีเนียก็ยังพยายามหยัดตัวลุกยืนประจันหน้าท้าทาย ไม่ได้กลัวตายแต่อย่างใด ความแค้นที่มันฝังใจ ภาพการตายของบิดาและพี่ชายมันยังติดตาเธอไม่เคยเลือนหาย แถมพี่สาวอีกคนก็ยังหายตัวไป โดยไม่รู้เห็นร่องรอยนับตั้งแต่ที่โจรร้ายป่าเถื่อนจุดไฟเผาบ้านจนวอดวาย และความเกลียดชังยังฝังใจไม่ลดเลือนหายไปแม้แต่น้อย

"ตราบใดที่คนชั่วอย่างแกมีลมหายใจ จัสซีเนียคนนี้จะไม่มีวันตาย!" แววตาที่มุ่งมั่น น้ำเสียงที่หนักแน่น เปล่งออกมาอย่างไร้ความกลัว หล่อนค่อย ๆ ขยับขาเดินเข้าไปประจันหน้ากับจาร์มาล์ จ้องมองตาคมดุนั้นอย่างท้าทาย

"ปากดี...งั้นก็จงรอรับความทรมานได้เลย!" ร่างกายสูงกำยำก้มมองคนที่ตัวเล็กกว่า ยกยิ้มมุมปากอย่างดูแคลน แม้นคำพูดที่หนักแน่นของหล่อน ก็ไม่อาจจะสะท้อนให้เขากลัว ก็แค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มีหรือจะสู้ชายชาตรีเฉกเช่นเขาได้

"โอ๊ะ! กะ แกจะทำอะไร?" จาร์มาล์ผู้โหดร้าย ก้าวขาเดินเผชิญหน้า แววตาเฉี่ยวดุดันเพ่งเพิศมองลึกเข้าไปในดวงตากลมสีนิลนั้น ทำให้หล่อนค่อย ๆ เดินถอยหลังให้ออกห่างก้าวต่อก้าวด้วยความหวาดระแวง ก่อนที่ร่างของหล่อนจะปลิวกระทบกับอกแกร่ง ด้วยมือหนากระชากข้อมือของหล่อนสุดแรง

"แม้ว่าเธอจะบอบช้ำและป่วย ก็ยังฉายความสวยงามบนใบหน้า บางทีการใกล้ชิดนารีเช่นเธอ อาจจะทำให้เราเปลี่ยนใจและควบคุมตัวเองไม่ไหว" ความเล่ห์เหลี่ยมร้ายกาจ สายตาที่ดุดันผันกลายเป็นอ้อล้อ ไล่สายตากวาดมองเรือนร่างเสลาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

มือหนึ่งพันธนาการข้อมือเล็กนั้นไว้แน่นหนา อีกมือลูบไล้ตามใบหน้าเรียวอย่างแผ่วเบา

"อ๊ะ!...เจ็บ" ปากหนาได้รูปขยับพูดยั่วยวน จวนให้จัสซีเนียนั้นเผลอไผล โดยไม่รู้ทันเลยว่าจะต้องเจ็บตัวอีกครา มือหนากำผมของหล่อนแล้วดึงกระชากจนใบหน้าเชิด สร้างความเจ็บแปลบแก่หล่อนเพิ่มไปอีก

"การเป็นเชลยในกรงขังนั่นมันทรมาน แต่การเป็นเชลยบนเตียงก็แค่ครางเท่านั้น..."

"ไม่มีทาง!"

สายตาสองคู่สบจ้องมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ชายชาตรีที่เหนือกว่า ยังคงปุกปั่นยั่วโมโหอีกคนที่อยู่ในพันธนาการ วาจาที่ไม่เสนาะหูสำหรับจัสซีเนีย ทำให้หล่อนนั้นเปล่งวาจาปฏิเสธเสียงแข็ง ศักดิ์ศรีที่หล่อนมีจะไม่ยอมให้โจรโหดเฉกเช่นจาร์มาล์ได้ย่ำยีเป็นแน่

"คิดว่าจะรอดงั้นรึ?...ฝันไปเถอะ!" เพียงสิ้นคำพูดแข็งกร้าว ร่างกายอันบอบช้ำของจัสซีเนียก็ปลิวไปตามแรงเหวี่ยงทันที ไม่มีความปรานีแม้ว่าหล่อนนั้นจะเจ็บป่วย แผ่นหลังบางกระแทกกับพื้นที่นอนนุ่มจนยุบตัว เข็มน้ำเกลือที่อยู่บนหลังมือหลุดร่วง แต่จาร์มาล์ก็หาได้สนใจ แม้จะเห็นว่าเลือดไหลซึมออกมา

เขาตามไปคาบคร่อมเรือนร่างเสลานั้น มือหนึ่งกำข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้ในอุ้งมือเดียว กดฝังลงจนจมที่นอน อีกมือบีบคอของจัสซีเนียไร้ความอ่อนโยน บีบไม่ถึงกับให้ตาย แต่บีบเพื่อไม่ให้สามารถขัดขืนได้

"อ๊ะ.....ไอ้ชั่ว! ปล่อยฉัน ปล่อย!" สองขาแดดิ้นด้วยแรงที่มี แต่ก็ยังไม่อาจจะช่วยให้หลีกหนีรอดพ้น

"ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นนี่นา.....หื้มมมม" เสียงพูดแผ่วเบาใกล้หู ฟังดูแล้วดั่งคนจิตป่วยไม่ปกติ

จมูกคมสันไล่ดอมดมตามผิวกายละเอียด จัสซีเนียพยายามดิ้นขัดขืนแต่ก็ไม่มีแรงพอที่จะต่อต้าน หล่อนรู้สึกขยะแขยงชายผู้นี้เสียยิ่งกระไร ไม่อยากให้สัมผัสร่างกายแม้เพียงเสี้ยว แต่เหมือนเรี่ยวแรงจะผ่อนปรนลงเพราะเหน็ดเหนื่อย ไร้หนทางต่อสู้ได้อีกต่อไป

"ไอ้คนเลวปล่อยฉัน!" พยายามเบือนหน้าหนีจากการดอมดมเท่าที่แรงจะมี ปากก็พ่นคำด่าทอไปพลาง แต่ทุกอย่างที่เปล่งออกมา จาร์มาล์ผู้ป่าเถื่อนก็หาได้แยแส เขายังคงกระทำกับร่างกายของหล่อนอยู่ร่ำไป สูดดมกลิ่นกายสาวเข้าปอด บ้างก็ขบเม้มผิวกายนั้นจนเกิดรอยแดง มันแรงพอที่จะสร้างความเจ็บแสบให้แก่จัสซีเนีย

"คนดี ๆ มันไม่เหมาะกับหญิงแพศยาอย่างเธอหรอก จัสซีเนีย!" ขยับใบหน้ามาจ้องมอง แล้วเปล่งวาจาหยามเหยียดกระแทกหน้าหล่อนอย่างเย้ยหยันดูแคลน จากนั้นก็เคลื่อนคล้อยร่างแกร่งแทรกกลางระหว่างขาเรียว จับสองขาของหล่อนแยกออกห่างอย่างรุนแรงด้วยขาแกร่งของเขาทั้งสองข้าง ตามด้วยยกยิ้มมุมปากที่ทำจัสซีเนียนึกหวั่นกลัว

"กรี๊ด!!!"

ท่ามกลางความร้อนระอุในทะเลทรายที่กว้างใหญ่ไพศาล หนึ่งคนลนลานเพื่อหาทางรอดจากเงื้อมมือของคนใจร้าย หล่อนตะเกียกตะกายหลีกหนี แม้จะไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แต่ก็ยังพยายามเหมือนกับปลาน้อยที่ต้องการน้ำเพื่อต่อลมหายใจ แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นแรงชายชาตรีที่มีมากกว่า สองขาที่ดันฝืนหนี ถูกมือดีของจาห์มาล์ลากกลับมาดังเดิม และจัดการกับเสื้อผ้าที่ห่อคลุมร่างกายของหล่อนจนขาดวิ่น ไม่เหลือชิ้นดี แล้วจึงงัดความยิ่งใหญ่ที่อยู่ในร่มผ้าออกมา จดจ่อลงตรงรอยแยกความสาว

“ว้าย กรี๊ด!! ปล่อยฉันไอ้ระยำ!”

“หึ!”

กึด!

การดิ้นทุรนทุรายก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของจาห์มาล์แม้แต่น้อย เขาจัดการสอดแทรกความเป็นตัวตนอันยิ่งใหญ่ ดั่งกับปีศาจร้ายประทานให้ นำพาเข้าสู่กลางกลายความสาวอย่างไม่ผ่อนปรน จนความสาวของหล่อนนั้นฉีกขาดจนเกิดเสียงแว่วเข้าหู

“(เอ๊ะ ทำไมนะ?)”

“กรี๊ด!! ไอ้ชั่ว! คนอย่างแกจะไม่มีวันตายดี”

“....ดีแต่ปากอย่าบังอาจเหิมเกริมกับเราจัสซีเนีย”

ความสาวที่เป็นเหตุให้สงสัย แต่ต้องละทิ้งจากความคิดทิ้งไป เมื่อเสียงแข็งกร้าวของหล่อนดังเข้าส่วนของการรับฟัง ด้วยคำพูดหยาบคายด่าทอทั้งน้ำตา แต่ว่ามีหรือคนอย่างจาห์มาล์จะหาแคร์ไม่ เขาจัดการกระแทกแก่นกายเข้าสู่กายสาวอย่างดิบเถื่อน ไร้ซึ่งความอ่อนโยนและปรานี ดั่งกับความแค้นในอกกำลังถูกระบายออกมาอย่างบ้าคลั่ง จนร่างกายของจัสซีเนียนั้นสั่นคลอนไปตามแรง

"ฮึก อึก”

ร่างกายบางนอนนิ่งดั่งท่อนไม้ ปล่อยให้ชายใจเหี้ยมย่ำยีกระทำต่อเรือนกายตามอำเภอใจ เพราะรู้ดีแก่ใจว่ายังไงก็ไม่อาจหนีพ้น ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างเชื่องช้า ยอมจำนนต่อการกระทำอันโหดร้ายป่าเถื่อน แม้จะเจ็บปวดสักเพียงใดก็ไม่ยอมปริปากอ้อนวอน นอกจากหล่อนจะจดจำชายชั่วเช่นจาห์มาล์อย่างไม่มีวันลืม มีโอกาสเธอจะเอาคืนเขาเป็นแน่

การที่จาห์มาล์ต้องการทรมานเธอยังไม่สาแก่ใจด้วยเหตุใดก็ไม่อาจรู้แน่…แต่ที่แน่ชัดคือหล่อนนั้นจะตราหน้าเขาไปจนวันตาย

สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือยอมถูกกระทำย่ำยี ร่างกายหนาเสียดสีสัมผัสกับผิวกายของหล่อน ตัวตนความเป็นชายพองตัวด้วยมีอารมณ์ที่พัดพา มือหนาเคล้นคลึงเต้าอิ่มจนเต็มมือ บีบแรงด้วยอารมณ์ดิบในตัวจนจัสซีเนียนั้นเจ็บแปล๊บนิ่วหน้างอ แต่ก็ยังอดทนอดกลั้น

“ดูสิจะทนได้สักกี่น้ำ อ่า...” เสียงเย้ยหยันเมื่อน้ำเสียงที่ต้องการจะฟังในยามนี้ ไม่แม้แต่จะปริปากเพียงเสี้ยว

“ไปตายซะ! ไอ้โจรชั่ว!”

“หึ!”

ปึก ปึก ปึก ตับ ตับ ตับ เสียงของหล่อนไม่สะเทือนความรู้สึกของจาห์มาล์แต่อย่างใด นั่นยิ่งทำให้เขากระแทกแก่นกายด้วยความแรงมากกว่าเดิมอย่างไม่รู้เหนื่อย

"ฮึก ฮึก”

จัสซีเนียได้แต่เก็บกลั้นความเจ็บปวด พูดอะไรมากไปก็ไม่ได้ เปิดเปลือตาเพ่งพิศสายตาจดจ้องจาห์มาล์อย่างเคียดแค้น

"แค่สายตาต่ำ ๆ เช่นนั้น คิดว่าคนอย่างจาห์มาล์จะกลัวหรือไง หึ!...ฝันไปเถอะ อ่าส์"

คำพูดมากมายที่ดูแคลน น้ำเสียงที่เปล่งออกมาช่างเย้ยหยัย พร้อมกับกระแทกร่างกายของหล่อนอย่างถาโถมดั่งพายุทะเลทรายที่เร่าร้อน

จัสซีเนียได้แต่นอนจ้องมองชายกำยำตรงหน้าทั้งน้ำตา สิ่งที่หล่อนพบเจอมันคือชะตากรรมหรือไร ทั้งที่ต้องเป็นหล่อนหรือไม่ต้องแก้แค้นเอาคืน แต่ทำไมถึงได้สวนทางกันอย่างไร้ความยุติธรรม หรือนี่จะเป็นวิบากกรรมที่หล่อนต้องชดใช้!

"อึก!!"

หล่อนจุกและเจ็บตรงกลางกาย เมื่อความเป็นชายจ้วงแทงเข้ามาอย่างไร้ความปรานี หล่อนเจ็บแสบตรงกายสาว เพราะตัวตนที่ยิ่งใหญ่ของเขาเสียดสีรุนแรง ยิ่งเขากระแทกยิ่งสร้างความเจ็บให้แก่หล่อนมหาศาล

"ผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอต้องเจอแบบนี้...บางทีมันอาจจะน้อยไปเสียด้วยซ้ำ!!”

แม้จะขยับร่างกายสนองตัณหาให้ตัวเอง ความยำเกรงในคำพูดก็ยังไม่มี พูดจาเสียดแทงด่าทออย่างหยามศักดิ์ศรี ทั้งที่ใช้ร่างกายของหล่อนบำเรอตัณหา ดั่งกับจะฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็น! ให้จบสิ้นในวันนี้

ร่างกายที่อ่อนแอจากพิษไข้ เริ่มจะรองรับไม่ไหว สายตาของเธอที่จดจ้องมองโดยรอบเริ่มเลือนลาง มองเห็นชายตรงหน้าแยกร่างได้ ทุกอย่างเริ่มพล่าเบลอไม่ชัดเจน

"......ฮึก! ฉะ ฉันไม่ วะ ไหว"

คำวิงวอนสั้น ๆ ที่เปล่งออกมาอย่างคนอ่อนแรง หล่อนเจ็บปวดรวดร้าวจนแทบทนไม่ไหว ชายที่กำลังแสดงบทรักกับหล่อนทำให้หล่อนแทบอยากกัดลิ้นตาย แต่ก็ทำไม่ได้! ในเมื่อเขายังไม่ได้รับความเจ็บปวดเช่นกับเธอ...จึงทำได้เพียงอดทนเท่าที่จะทำได้

"คิดว่ามีสิทธิ์ขอร้อง อ่า อย่างนั้นเหรอ ซี๊ด...อ่า"

เสียงกระเส่าหอบพร้อมจังหวะสวนเอวจ้วงแทงดั่งบ้าคลั่ง คำพูดเจ็บปวดหลั่งออกมา ยิ่งจาห์มาล์กระแทกหนักหน่วงเท่าใด ยิ่งทำให้หล่อนสายตาพล่าเบลอมองไม่ชัดเจนเท่านั้น ดั่งกับสติที่มีจะเริ่มเลือนหายไป

"แกมันเป็นอสูรร้ายสิงกายมนุษย์! แกมัน!...."

เพี๊ยะ!!

ความฝืนทนที่จะลืมตามอง จัสซีเนียสลัดหัวไปมาเรียกสติ หล่อนเปล่งเสียงพูดแข็งกร้าวและดวงตาที่รุ่งโรจน์ด้วยไฟแค้นพลันหายไป เมื่อฝ่ามือใหญ่ปะทะกับพวงแก้มจนหันไปอีกทาง

ปึก! ปึก! ปึก!

เขาสวนเอวเข้าออกกระแทกร่างกายของหล่อนอย่างโหดร้าย เมื่อได้ยินคำด่าทอจากปากของหล่อน ร่างกายของจัสซีเนียสั่นคลอนแทบวิงเวียน

"ฮือ ปล่อยนะ! ไอ้คนใจร้าย ออกไปจากร่างกายฉัน...ออกไป!"

แม้จะถูกทำบทรักแต่คนที่ไม่อยากให้ทำพยายามขัดขืน หล่อนรวบรวมแรงที่มีในเฮือกสุดท้าย และทุบตีลงอกแกร่ง แต่ด้วยแรงหญิงที่น้อยกว่า จึงถูกมือหนากดตรึงเหนือหัวจนแน่นิ่ง สุดท้ายแล้วก็ไม่อาจรอดพ้นต่ออสูรร้ายในกายมนุษย์ไปได้

เพี๊ยะ!!

"อย่าปากดีให้มาก...นี่มันแค่ความทรมานเบื้องต้นเท่านั้น มีอีกมากที่เธอจะต้องเจอ!”

ความโมโหเมื่อถูกต่อว่า จึงพลั้งมือหนาฟาดลงเต็มแรง จนเลือดไหลกบปากของจัสซีเนียมากกว่าเดิม เพราะมันซ้ำรอยเก่าก่อนหน้า

เขากระแทกแก่นกายอย่างต่อเนื่องไม่รู้เหนื่อย คนใต้ร่างที่จำนนทำได้เพียงนอนหลับตานิ่ง ยอมรับต่อการกระทำที่ปวดใจ

“ฉัน...เกลียดแก”

คำพูดสุดท้ายที่แสนจะแผ่วเบาก่อนสติที่หล่อนมีจะดับวูบและเลือนหายไป เมื่อสภาพร่างกายของหล่อนไม่อาจจะทานทนต่อความทรมานนี้ได้ไหว....

(12)