บทที่ 3

รถยนต์คันเล็กตีวงเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ พอมองออกจากตัวรถเห็นบิดายืนรออยู่หน้าบ้าน เจ้าของใบหน้างามรูปไข่ก็ถึงกับถอนหายใจยาว คงมีเรื่องสำคัญจริงๆ บิดาถึงโทรสั่งให้กลับบ้าน ทั้งๆ ชั่วโมงเรียนกำลังจะเริ่มแล้ว และหากไม่มีเรื่องสำคัญจริงๆ บิดาเธอคงไม่ออกมายืนรอเธอถึงหน้าคฤหาสน์เป็นแน่

ชาครียาก้าวลงจากรถยนต์คันเล็ก มีกระเป๋าสะพายบนบ่า หอบหนังสือเรียนสองสามเล่มมาไว้ในอ้อมแขน เหลือบสายตาไปมองสบตากับดวงตาของบิดา ก็เกิดอาการขนหัวลุกพอง ตัวสั่นสะท้านเพราะความหวาดกลัว จนแทบไม่กล้าก้าวเดินต่อ

‘บ้าจริง! ทำไมถึงรู้สึกเหมือนถูกยมบาลยื่นมือรอรับอยู่ยังไงยังงั้น’

ชาครียาพึมพำอยู่ในใจ สายตาของบิดาที่จ้องมองเขม็ง ทำให้เธอรู้สึกเช่นนั้น รู้สึกดั่งประตูนรกกำลังเปิดรอให้เธอเข้าไปเยือน

เมื่อร่างบางของชาครียาเดินเข้ามาใกล้ ดอนโลเรนซาก็ตะคอกเล่นงานลูกสาวในทันที

“ทำไมมาช้านัก ฉันรอแกเป็นชั่วโมงแล้ว”

ได้ยินเช่นนั้น ชาครียาก็หลุบสายตามองเวลาบนนาฬิกาข้อมือเรือนเล็ก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเอ่ยค้านบิดาเพื่อแก้ต่างให้กับตนเอง

“หนูไม่ได้มาช้าถึงเพียงนั้นนะคะ จากมหาวิทยาลัยมาถึงที่บ้าน หนูใช้เวลาขับรถแค่สามสิบนาทีเองนะคะคุณพ่อ”

“หยุด! อย่ามาเถียงฉัน สามสิบนาที หรือหนึ่งชั่วโมง ฉันก็ถือว่ามาช้าทั้งนั้น” ดอนโลเรนซายกมือชี้หน้า ตะคอกด่าลูกสาว

ชาครียากัดเม้มเรียวปากไว้แน่น หลุบสายตาลง เธอเป็นคนผิดเสมอในสายตาของบิดา

“คุณพ่อมีเรื่องด่วนอะไรหรือคะ ถึงได้เรียกหนูกลับบ้านกะทันหัน”

ชาครียาเอ่ยถามหลังจากเงยหน้าขึ้นมองบิดาด้วยแววตาเรียบเฉย พยายามปิดบังความเสียใจไว้ เพราะบิดาไม่คิดจะให้เธอเข้าไปในบ้านหลังใหญ่หลังนี้ ยังคงยืนคุยกับเธออยู่หน้าบ้านเช่นเดิม

ดอนโลเรนซากวาดสายตามองลูกสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า กระตุกยิ้มเย็น ก่อนจะเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงซึ่งเต็มไปด้วยความเคียดแค้น เมื่อต้องพูดถึงว่าที่ดอนคนใหม่

“ฉันต้องการให้แกไปแบล็คเมล์ไอ้ลูฟร์”

ชาครียาเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง นิ่งเงียบไปนานหลายนาที เอ่ยถามบิดาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

“อะ...อะไรนะคะ จะให้หนูไปแบล็คเมล์คุณ...คุณลูฟร์”

“ใช่ ที่แกได้ยินนั้นถูกต้องแล้ว ฉันต้องการให้แกทำอย่างที่ฉันบอกไป”

ดอนโลเรนซาย้ำคำเสียงห้วน แผนการทำลายลูฟร์ผุดขึ้นในหัวสมองทันทีที่ได้ยินตาเฒ่ารอสโซบอกว่าจะเลือกดอนคนใหม่ในวันนี้

แค่เพียงเอ่ยถึงชื่อของลูฟร์ คาดิโอร์ มาเฟียเลือดร้อน ซึ่งหล่อเหลาอย่างหาตัวจับได้ยาก อีกทั้งยังเย่อหยิ่ง ยโส ทะนงตน ทว่าสาวๆ ทั่วทั้งกรุงโรมและอิตาลี ต่างก็ใฝ่ฝันอยากตกอยู่ในอ้อมกอดของมาเฟียผู้นี้เหลือเกิน ใบหน้างามของชาครียาก็แดงซ่าน อาการร้อนวูบวาบแล่นงานทั่วเรือนกาย เพราะเธอก็เป็นหนึ่งในสาวๆ ที่อยากตกอยู่ในอ้อมกอดของลูฟร์เช่นเดียวกัน

“ทำไมคุณพ่อต้องให้หนูทำแบบนั้นด้วยค่ะ”

ชาครียาสะกดความรู้สึกที่ตนเองมีต่อลูฟร์ไว้ ในหัวสมองเต็มไปด้วยความสงสัย ว่าบิดาจะให้เธอไปแบล็คเมล์ลูฟร์ด้วยวิธีใด และทำไมท่านต้องทำเช่นนั้นด้วย

“แกไม่จำเป็นต้องรู้เหตุผล ทำตามที่ฉันสั่งก็พอ”

ดอนโลเรนซาเค้นเสียงห้าม พลางกวักมือเรียกให้ลูกสาวขยับเข้ามาใกล้ตนเอง

“มาใกล้ๆ ฉันจะบอกว่าแกต้องทำอย่างไร สำหรับการสร้างสถานการณ์แบล็คเมล์ไอ้ลูฟร์ในครั้งนี้”

ชาครียาจำต้องทำตามคำสั่งของบิดา ก้าวเท้าไปหยุดยืนไม่ห่างจากบิดามากนัก รอฟังคำสั่งที่ท่านจะบังคับให้เธอต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ

“คุณพ่อจะให้หนูทำยังไงคะ”

ดอนโลเรนซาแสยะยิ้ม ดวงตาแข็งกร้าวเมื่อนึกถึงลูฟร์แล้วเอ่ยบอกลูกสาวว่า

“แกต้อง...”

ชาครียาถึงกับผงะตัวเซ เมื่อได้ยินแผนการแบล็คเมล์มาเฟียเลือดร้อนที่บิดาได้เอ่ยบอกออกมา แค่เพียงได้ยินประโยคแรกจากปากของบิดา หญิงสาวก็ถึงกับตัวชา หัวสมองเต็มไปด้วยความมึนงง คำพูดในตอนท้ายของบิดาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา จำไม่ได้ว่าบิดาสั่งว่าอย่างไรบ้าง

“เข้าใจที่ฉันสั่งแล้วใช่ไหม ชาครียา”

ดอนโลเรนซาเค้นเสียงถาม หลังจากเอ่ยบอกแผนของตนเองไปแล้ว แต่ชาครียาเอาแต่นิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรออกมา

ชาครียาส่ายหน้าช้าๆ หัวสมองสั่งให้ผู้เป็นเจ้าของปฏิเสธการทำตามคำสั่งของบิดา

“ไม่! หนูไม่ทำ หนูไม่ทำเด็ดขาด”

และนี่! ก็คือผลการตอบแทนที่ชาครียาได้รับจากการปฏิเสธบิดา

เพียะ! เพียะ!

ใบหน้ารูปไข่ไม่ได้เป็นที่ระบายความโกรธของบิดาแค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่ดอนโลเรนซาตบลงไปบนใบหน้าของลูกสาวถึงสองครั้งด้วยกัน แรงปะทะของฝ่ามือใหญ่ ทำเอาร่างบางระหงถึงกับเซถลาไม่ต่างจากนกปีกหัก ทรุดฮวบกองอยู่กับพื้น ใบหน้างามปรากฏรอยฝ่ามือทั้งห้า เลือดแดงฉานไหลกบปากตามรอยปริแตกตรงมุมปาก

ชาครียาเต็มไปด้วยความตกใจ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะถูกบิดาทำโทษด้วยวิธีนี้ หญิงสาวพยายามเช็ดคราบเลือด ขณะเอ่ยถามบิดาเสียงสั่น

“คุณพ่อ! ทำไมต้องตบหนูด้วย”

“ฉันตบหน้าแก เพื่อเป็นการทำโทษที่แกปฏิเสธคำสั่งของฉัน”

ดอนโลเรนซาตอบเสียงห้วน โทสะแล่นทั่วตัว ขณะเดินเข้าหาร่างเล็กของลูกสาวที่ยังคงนั่งคลุกฝุ่นอยู่กับพื้น

“ถ้าหากแกยังคิดปฏิเสธไม่ทำตามที่ฉันต้องการ แกก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตอยู่อีก”

“คุณพ่อ!” ชาครียาร้องเสียงหลง นึกไม่ถึงว่าจะได้ยินคำนี้จากบิดา

“ลุกขึ้น นังชาครียา แกต้องทำตามแผนของฉันเดี๋ยวนี้”

ดอนโลเรนซาคว้าต้นแขนเล็กของลูกสาว กระชากร่างบางให้ลุกขึ้นโดยไม่ปรานีปราศรัย ไม่สนใจเสียงร้องเพราะความเจ็บของลูกสาว และก่อนชาครียาจะระวังตัว เสื้อตัวสวยของเธอก็ถูกบิดาจับฉีกออกจากกัน จนกระดุมเสื้อหลุดออกจากรังดุมทุกเม็ด

แคว๊ก!

“กรี๊ดดด!!!”

ชาครียาหวีดเสียงร้องด้วยความตกใจ ยกมือปัดแขนของบิดา กำลังจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกมือหยาบคว้าเส้นผมกระชากร่างบางให้ถลากลับมาอยู่ที่เดิม

“ต้องทำให้สมบทบาทหน่อย นังชาครียา”

ว่าแล้วดอนโลเรนซาก็วางมือลงไปบนศีรษะเล็ก ขยี้มือแรงๆ จนกระทั่งเส้นผมยาวนุ่มสลวยแตกกระเซิงดูยุ่งเหยิงไปทั้งหัว เมื่อสร้างสถานการณ์เรียบร้อยแล้ว ก็ผลักร่างเล็กของลูกสาวให้ถอยออกห่าง จ้องมองคนตรงหน้าเขม็ง ก่อนจะแหงนศีรษะปล่อยเสียงหัวเราะน่าสะพรึงกลัวกับผลงานของตนเอง

“ฮ่าๆๆ นังชาครียา แบบนี้ค่อยดูสมบทบาทหน่อยว่ามึงเพิ่งถูกฟัดมาหยกๆ”

ชาครียาร้องไห้โฮ มือเล็กสั่นเทารวบตัวเสื้อเข้าหากันแน่น ดวงตากลมโตแดงก่ำนองไปด้วยหยาดน้ำตา จ้องมองบิดาด้วยความเจ็บปวดเสียใจ

“ทำไม...ทำไม...คุณพ่อถึงทำกับหนูแบบนี้คะ”

ดอนโลเรนซาไม่สนใจร่างเล็กที่สะอื้นร้องไห้จนตัวสั่นโยน ไม่มีความเมตตาให้กับลูกสาว เพื่อความยิ่งใหญ่บนเส้นทางของมาเฟียแล้ว เขาสามารถทำได้ทุกอย่าง

“หุบปาก! ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้”

“ไม่! หนูไม่ไป”

ชาครียาพยายามจะวิ่งหนี แต่ก็ถูกบิดาตามจับไว้ได้ ก่อนจะจับยัดเข้าไปในรถยนต์

“เข้าไปนังชาครียา ฉันจะพาแกไปหาคนที่ทำให้แกมีสภาพแบบนี้”

“ปล่อยหนูไปเถอะคะ คุณพ่อ...”

ชาครียาตะโกนอ้อนวอนขออิสระ แต่ก็ไม่ได้รับสิ่งนั้นจากบิดาผู้มีใจอำมหิตโหดเหี้ยม

“ไปบ้านไอ้ลูฟร์เดี๋ยวนี้” ดอนโลเรนซาสั่งคนขับรถ

ลูกน้องชั่วซึ่งทำหน้าที่เป็นสารถี รู้หน้าของตนเองดี รีบกระชากรถออกจากบริเวณคฤหาสน์ มุ่งตรงไปยังคฤหาสน์ของว่าที่ดอนคนใหม่อย่างรวดเร็ว

“คุณพ่อ...ปล่อยหนูไป”

ชาครียาร้องไห้หวีดเสียงขอความเมตตาจากบิดา ถลาไปที่ประตูรถ พยายามจะเปิดประตูให้ได้ แต่ก็ถูกล็อกทุกด้านจากปุ่มบังคับด้านคนขับ

“ทำตามที่ฉันสั่ง แล้วฉันจะปล่อยแกไปทั้งชีวิต”

ดอนโลเรนซาเค้นเสียงตอบ มองสารรูปของลูกสาว แล้วก็หัวเราะร่วนด้วยความสะใจกับการสร้างสถานการณ์โค่นว่าที่ดอนคนใหม่ ใบหน้ารูปไข่บวมช้ำมีเลือดแห่งกรังตรงมุมปาก ดวงตาแดงก่ำเอ่อนองไปด้วยหยาดน้ำตา เสื้อผ้าขาดวิ่นจนเจ้าตัวต้องรวบเข้าหากันเพื่อไม่ให้เห็นปทุมถัน ช่างดูสมจริงยิ่งนัก ใครๆ ก็ต้องเชื่ออย่างแน่นอนว่า ชาครียาถูกลูฟร์ ‘ข่มขืน’ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

ชาครียาร้องไห้จนดวงตาบวมช้ำ พยายามทุบกระจกรถยนต์หวังหาอิสระให้กับตนเอง จนมือเล็กทั้งสองปวดระบมไปหมด แต่เธอไม่สนใจความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นกับมือเล็ก เธออยากหนีไปให้พ้น ไม่อยากทำตามคำสั่งของบิดา ที่สั่งให้เธอแบล็คเมล์ลูฟร์ว่าเขาคือมาเฟียชั่วที่สร้างตราบาปให้กับเธอ หญิงสาวไม่ต้องการร่วมมือกับบิดา เพราะมันเป็นวิธีสกปรกเกินไปสำหรับการโค่นมาเฟียด้วยกันเอง

แต่ถ้าหากไม่ทำตามคำสั่งของบิดา เธอจะถูกเขาฆ่าทิ้ง และแน่นอนว่าหากทำตามแผนการของบิดา เธอก็ต้องถูกมาเฟียเลือดร้อนอย่างลูฟร์ คาดิโอร์ ฆ่าทิ้งเช่นเดียวกัน