1/4 ครอบครัว

วิชัยพาภาณุไปเจอกับคนนู้นที คนนี้ที จนตอนนี้ ภาณุถอนเงินในบัญชีของเพ็ญแขบางส่วน เอาไปหุ้นซื้อที่ดินแปลงใหม่อีกสองแปลง ทั้งที่แปลงแรกขายไปได้เพียงไม่กี่ไร่ ถ้าคิดเป็นราคาต่อไร่ก็ถือว่าได้กำไร แต่ปัญหาคือเงินจำนวนหลายล้านไปจมอยู่กับที่ดิน ที่สร้างประโยชน์อะไรไม่ได้

ก่อนกลับบ้านสามคนแม่ลูกแวะซื้ออาหารกลับไปกินพร้อมหน้าพร้อมตากันที่บ้านแทนการนั่งกินที่ร้านอย่างทุกครั้ง พิมพกานต์สัมผัสได้ถึงความไม่สบายใจของมารดาที่แสดงผ่านทางสีหน้าที่ดูหมองคล้ำลง

“กลับกันแล้วเหรอสามสาวสุดสวยของบ้าน” ภาณุกลับมาถึงบ้านก่อนลูกได้เพียงไม่กี่นาที

“รดางอนคุณพ่อแล้ว งานอะไรจะสำคัญกว่าการไปรับรดากับพี่พิมพ์” มือกอดปกปากเล็กถูกดันขึ้นไปจนติดจมูก ตามประสาลูกคนเล็กที่โดนเอาใจ

“พ่อขอโทษนะ เอาไว้ครั้งหน้าจะพาไปเที่ยว อีกสองเดือนก็จะเรียนจบกันแล้ว สงสัยพ่อต้องพาไปเที่ยวต่างประเทศเป็นการฉลองเสียหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นรดาหายโกรธแล้ว แต่ถ้าคุณพ่อผิดสัญญา รดากับพี่พิมจะไม่พูดกับคุณพ่อเลย ไม่นวดหลังให้ด้วย แล้วไม่ต้องมาง้อเลย โกรธนานาเลยคอยดู”

น้องสาวคนเล็กงอนพ่อคนเดียวไม่พอ ต้องเอาชื่อพิมพกานต์เข้าไปด้วยทุกครั้ง เพราะรู้ว่าพี่สาวสุดที่รักพร้อมจะคิดเหมือนเธอเสมอ

“ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ” เพ็ญแขส่ายหัวให้กับความเจ้าแง่แสนงอนของลูกสาว

หลังจากจัดการอาหารบนโต๊ะเรียบร้อย รดาเองขอตัวขึ้นไปคุยโทรศัพท์บนห้องนอนเพราะกำลังมีความรัก ส่วนพิมพกานต์ช่วยมารดาเก็บกวาดถ้วยชามอยู่ในครัว ภาณุเองก็สาละวนอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ หลายครั้งที่พิมพกานต์สังเกตเห็นบิดาของเขา เอามือกุมขมับทำหน้าวิตกกังวล

“คุณแม่คะ ตอนนี้ที่บ้านเรา กำลังมีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่าคะ” ลูกสาวคนโตอดเป็นห่วงบุพการีไม่ได้จึงถามจากมารดาแบบตรงๆ

“มีลูก แต่ไม่เป็นไร พ่อกับแม่ช่วยกันแก้ปัญหาได้ ลูกไม่ต้องเป็นห่วง” เพ็ญแขหันมาตอบก่อนจะหันหลังให้คนถามเพราะไม่อยากให้ลูกสาวเห็นความกังวลบนใบหน้าที่มันยิ่งนับวันยิ่งแสดงชัด

“คุณแม่คะ ถ้ามีอะไรที่พิมพ์ช่วยได้ บอกพิมพ์นะคะ”

“จ้าลูก ไปพักเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว เดี๋ยวแม่ก็จะขึ้นไปนอนเหมือนกัน”

พิมพกานต์รับรู้ได้ว่ามารดากำลังไม่สบายใจ ส่วนบิดาของเธอก็กำลังเครียดกับสิ่งที่กำลังทำ แต่ในเมื่อทั้งคู่ยังไม่เล่าอะไรให้เธอฟัง พิมพกานต์ก็คิดว่าคงเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ที่เธอเองคงยังไม่ถึงเวลาต้องรู้