ตอนที่ 11 : ไฟแค้น 4

“อย่างที่บอกว่าติดต่อพี่เพชรไม่ได้ เพลินโทรมาตั้งหลายวันแล้วก็ยังไม่ติดสักที” หญิงสาวกดตัดสายทิ้งหลังปล่อยให้ดังถี่จนเกิดความรำคาญ

“แล้วไอ้วันสุดท้ายที่คุยกัน มันบอกอะไรบ้าง” นำทัพกัดกรามแน่นก่อนถามคำถามใหม่ เขาหรี่ตาเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายชะงักไป เหมือนมีเรื่องคิดอยู่ในใจ

‘เพลินพี่อยู่บ้านไม่ได้แล้ว มีคนตามจะฆ่าพี่พี่ต้องหนี’

“เอ่อ ปะเปล่าไม่มีอะไร” ท่าทางเลิ่กลั่กของพาเพลิน ทำให้คนถามต้องโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ๆ กับหญิงสาว

“มันบอกว่าอะไร พูดออกมาเพลินอย่าให้ฉันต้องใช้กำลัง” สายตาดุ ๆ กับน้ำเสียงนิ่ง ๆ ทำให้พาเพลินไม่กล้าพูดความจริงออกมา ท่าทางอ้ำอึ้งยิ่งทำให้นำทัพโมโห เอื้อมมือไปจับต้นแขนของพาเพลินเอาไว้

“บอกมา !”

“โอ๊ย ! บอกว่าจะไปอยู่ที่อื่นสักพัก” คนถูกเขาบีบต้นแขนถึงกับร้องออกมา ก่อนตอบเขาแล้วหลบตาไปอีกทาง

นำทัพได้ยินคำตอบแล้ว แต่ยังไม่ปักใจเชื่อในทีเดียว เขายอมปล่อยมือที่จับต้นแขนของพาเพลินออก เอียงหน้ามองคนที่กำลังหวาดกลัวเขา จนต้องยกมือข้างหนึ่งขึ้นกอดแขนอีกข้างเอาไว้

“มันทำให้น้องสาวฉันตาย แต่มันก็ยังกล้าทิ้งน้องสาวตัวเองไว้ที่นี่ หึ ช่างกล้า คิดหรือว่าฉันจะไม่แก้แค้น” คนพูดเก็บโทรศัพท์มือถือของพาเพลิน ใส่กระเป๋าเสื้อของตัวเอง

“คุณแทนคุณเอามือถือเพลินไปทำไม” พาเพลินมองเขาแบบไม่ไว้วางใจ เห็นเขามองมาด้วยสายตา เหมือนอยากขย้ำเธอให้แหลกคามือ คิดทบทวนคำพูดก่อนหน้าของเขา ก็ต้องหัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ

‘...คิดหรือว่าฉันจะไม่แก้แค้น’

“นี่คุณ...” หรือเขาจะหมายถึงเธอ หญิงสาวถึงกับใจหายวาบ รีบลุกขึ้นจากโซฟาทำท่าจะเดินหนีขึ้นไปบนบ้าน

“คิดว่าจะรอดเหรอเพลิน ขึ้นบ้านก็ดีสิ มีเตียงพร้อม” เขาพูดดักทางเอาไว้ นั่นทำให้พาเพลินขยับตัววิ่ง หมายจะออกให้พ้นจากตัวบ้านไป แต่ก้าวไปได้แค่สามก้าวก็ถูกกระชากกลับ ด้วยพละกำลังอันมหาศาลจากเขา

“ปล่อยนะ ! จะทำอะไรเพลิน !” คนถูกรวบไว้ทั้งตัว ดิ้นรนหนีอย่างทุลักทะเล

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ถ้ามันได้ข่าวน้องสาวตัวเองหายตัวไป มันจะยังกล้ามุดหัวอยู่อีกไหม” นำทัพรวบท่อนแขนของหญิงสาวไว้ด้านหลัง แล้วดันหน้าให้หันมาเผชิญกันตรง ๆ

“พี่เพชรไปทำอะไรให้ ถึงได้มาทำกับเพลินแบบนี้” เมื่อหนีไม่พ้นก็ต้องสู้กันซึ่ง ๆ หน้า

“มันทำให้เทียนตายยังไงล่ะ”

“เทียนฆ่าตัวตายใคร ๆ ก็รู้”

“เออ แต่สาเหตุมันมาจากพี่ชายของเธอ” เขาบีบคางพาเพลินแน่นจนเจ้าตัวน้ำตาเล็ด พร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวย อดคิดอย่างเคียดแค้นไม่ได้ ว่าผู้หญิงคนนี้มีสายเลือดเดียวกัน กับคนที่ทำให้น้องสาวของเขาต้องตาย

“เทียนฆ่าตัวตายเอง พี่เพชรไม่เกี่ยวอะไรด้วยทั้งนั้น อ้าย !” พาเพลินถูกเหวี่ยงไปกระแทกกับขอบโต๊ะวางทีวี หญิงสาวเซจนล้มลงไปกองอยู่กับพื้น รู้สึกเจ็บจุกไปหมดทั้งตัว

“อย่ามาพูดเหมือนพี่ชายตัวเองดีนักหนา” นำทัพตรงเข้าไปกระชากตัวของหญิงสาวให้ลุกขึ้นจากพื้น

“มานี่” แล้วลากให้ออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว

“คุณแทน ! คุณจะทำอะไร จะพาเพลินไปไหน มันเจ็บนะ !” หญิงสาวรู้ดีว่าต่อให้เธอร้องตะโกนให้คนช่วย ก็จะไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ

“ไปสะสางความแค้นกันไงเพลิน”

“คุณมันบ้า เพลินจะแจ้งตำรวจให้มาจับแน่”

“มีชีวิตให้รอดก่อนเถอะเพลิน” นำทัพพูดจบก็ดันตัวของหญิงสาวเข้าไปในรถของตนเอง

“อย่าคิดหนี ฉันยิงปืนแม่นซะด้วย” เขาดึงชายเสื้อตัวนอกออก เผยให้เห็นปืนสั้นกระบอกหนึ่งเหน็บเอวอยู่

พาเพลินถึงกับกลืนน้ำลายลงคอหนืด ๆ แววตาของเขาบอกว่าเอาจริง มือที่กำลังจะเปิดประตูรถเพื่อหนี ถึงกับค้างไว้ที่เดิม หันหน้ามามองคนที่เปิดประตู เข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับด้วยความหวาดกลัว รถเคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว เธอเอ่ยขอร้องเขาไปตลอดทาง แต่คงเหมือนเสียงสายลมพัดผ่านหู ไม่ได้เข้าไปในความรู้สึกนึกคิดของเขาแม้แต่น้อย

“คุณแทนคุณคิดดี ๆ นะ อย่าทำอะไรเพลินเลย แล้วเพลินจะไม่ไปบอกใครเรื่องนี้ เพลินสัญญา” พาเพลินยังไม่ละความพยายามในการโน้มน้าวใจเขา

“ถ้าพูดอีกคำเดียว ฉันอาจเปลี่ยนใจ ยิงเธอทิ้งแถวนี้ก็ได้นะเพลิน” เขาขู่ได้ผลพาเพลินกลัวจนไม่กล้าปริปากออกมาอีกเลย มีเพียงหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอเบ้า ด้วยความรู้สึกหวาดกลัวต่อเรื่องราวที่ต้องเผชิญอยู่ สุดท้ายก็กลั้นไม่ไหว จนต้องสะอื้นไห้ออกมาดัง ๆ

“ฮะฮรึก ฮื้อ ๆ ๆ”

“โธ่เว้ย ! บอกว่าไม่ให้พูดแต่ดันร้องไห้ พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องใช่ไหม” เขาเลี้ยวรถเข้าข้างทาง ลากตัวของพาเพลินออกมา

“ถนนเส้นนี้มีแต่ป่ากับเหว รู้ไหมถ้าตายไปแล้วโยนศพลงเหวไป ก็ไม่มีใครรู้หรอกว่าศพของเธออยู่ก้นเหวนี่”

“คุณทำไม่ถูก เพลินไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย มาทำแบบนี้กับเพลินได้ยังไง ฮึก ฮื้อ ๆ ฮะฮรึก”

“เธอลองมาเป็นฉันดูสิเพลินเธอจะเข้าใจ น้องสาวถูกไอ้ผู้ชายเลว ๆ ทำร้ายจนต้องฆ่าตัวตาย เธอจะรู้ว่าเรื่องผิดถูกมันไม่อยู่ในหัวอีกต่อไป มันคิดอยู่อย่างเดียวว่าจะเอาคืนยังไงให้สาสม รู้ไหมไอ้เพชรมันเลวแค่ไหน พอรู้ว่าเทียนตายมันเลือกที่จะหนีไปเลย แทนที่จะมาขอขมาศพ มารับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำ แต่นี่มันเลือกหนีเอาตัวรอด”

“พี่เพชรคงรู้ถ้าไปงานศพจะต้องเจอกับอะไร ยังไงก็ตายอยู่ดีสู้หนีไปไม่ดีกว่าเหรอ ถ้าเพลินเป็นพี่เพชรเพลินก็จะหนีเหมือนกัน” เพราะคิดว่าตัวเองคงไม่รอด พาเพลินเลยโต้กลับเขาอย่างไม่ลดละ ท่ามกลางความมืดของป่าเขา และถนนเส้นนี้ยามค่ำคืนนั้นแสนเปลี่ยน คนเลี่ยงไปใช้ถนนใหญ่กันหมด เขาพาเธอมาเส้นนี้คงมีจุดประสงค์อยากฆ่า เพื่อเอาแก้แค้นพี่ชายของเธอ

“ฉันไม่กลัวคุณหรอก” หญิงสาวเงยหน้าท้าทายเขาแบบลืมกลัว

“ปากดีนักนะ งั้นก็ตายอยู่นี่ซะ”

พาเพลินแทบหยุดหายใจ เมื่อกระบอกปืนถูกเล็งมาที่หน้าของเธอ หญิงสาววาดมือไปด้านหลังแล้วกำดินขึ้นมา

“โว้ย !” ปาใส่หน้าเขาสุดแรง จังหวะที่เขาเซถอยไปด้านหลัง เธอก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีในทันที

“โอ๊ย !” เคราะห์ร้ายที่ความมืดบริเวณนี้ ทำให้เธอมองไม่เห็นก้อนหินที่โผล่เหนือพื้นขึ้นมา สะดุดล้มลงไปกองอยู่บนพื้นอีกครั้ง เธอสวมกางเกงขาสั้น หัวเข่าจึงครูดไปกับพื้นถนนจนได้แผล ขยับตัวลุกก็ไม่ได้ข้อเท้าน่าจะแพลง

“ฮื้อ ๆ ๆ” เมื่อหนีต่อไปไม่ได้ ก็ปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง ได้ยินเสียงเขาเดินมาข้างหลัง พาเพลินก็หลับตาลงช้า ๆ เธอคงต้องกลายเป็นผีเฝ้าป่าแห่งนี้ไปแล้วจริง ๆ

ทว่าตัวของเธอกลับถูกช้อนขึ้นจากพื้นถนน เขาอุ้มเธอกลับไปที่รถ

“โอ๊ย !” นำทัพแทบจะโยนพาเพลินเข้าไปในนั่งในรถด้วยความโกรธ อีกคนเจ็บไปหมดทั้งตัวจนน้ำตาเล็ด สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาไม่ยอมหยุด

“มันน่าทิ้งให้ตายอยู่ข้างทางจริง ๆ ปากดีนัก”

“ก็ทิ้งเลยสิ ฮื้อ ๆ ไหนก็จะฆ่าอยู่แล้วนี่”

“ฆ่าทิ้งเลยมันตายง่ายไป เก็บไว้แก้แค้นพี่ชายเธอไม่ดีกว่าเหรอ ไอ้เพชรมันต้องได้เห็นว่าน้องสาวของมัน ต้องได้ผลกรรมแบบเดียวกับที่น้องสาวฉันเจอ” พูดจบเขาก็ขับรถออกไปในทันที ผ่านถนนหนทางเปลี่ยวขึ้นเรื่อย ๆ เป็นทางที่พาเพลินไม่คุ้นเลย