ตอนที่5 ชีวิตใหม่ !

EP 5

..“เตย”..

ตลอดระยะเวลาที่อยู่โรงพยาบาลทั้งพ่อกับแม่ก็ดูแลเราแล้วก็ปลอบใจเราคือความรู้สึกโคตรเสียใจ ที่ทำให้พ่อกับแม่ผิดหวังที่ตัดสินใจแบบนั้นคือวินาทีที่เราฆ่าตัวตายเราคิดแค่ว่าเราทำให้พ่อกับแม่อับอายขายหน้า เราไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้วแต่พอหลังจากที่เราได้กินน้ำยาล้างห้องน้ำเข้าไปมันมีความรู้สึกว่าชีวิตเรามีค่ามากเลย มันโคตรทรมานมันปวดมันเจ็บ กว่าเราจะหายก็หลายวันเลยแหละระบมไปทั้งตัวเพราะว่าหมอล้างท้องเราแล้วก็ด้วยฤทธิ์ยาด้วยตอนนี้พ่อกับแม่ก็ได้จ่ายค่ารักษาพยาบาลเรียบร้อยแล้วและรอรับเรากลับบ้าน

“น้องเตยเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จยังลูกกลับบ้านกันดีกว่าพ่อไปทำของอร่อยๆให้กิน”พ่อของเราเดินมาหาเราที่เตียง เราเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วแหละเราลงจากเตียงพร้อมกับคุกเข่าลงที่พื้น

“น้องเตยจะทำอะไรลูก”พ่อก้มมาเอามือจับไหล่เราแม่ของเราก็ยืนอยู่ข้างพ่อเช่นกันเรายกมือไหว้พร้อมกับก้มกราบลงที่เท้าของพ่อกับแม่

“ฮึ้บเตยขอโทษสำหรับทุกอย่างเตยเป็นลูกที่ไม่ดีพ่อกับแม่ให้อภัยเตยด้วยนะคะ”พ่อกับแม่นั่งลงเเละพ่อจับไหล่ทั้งสองข้างดึงไปกอด

“ทิ้งอดีตแล้วกลับไปเริ่มต้นใหม่กันนะลูกหนูคือลูกสาวของพ่อกับแม่พ่อกับแม่เลี้ยงหนูได้เราไม่จำเป็นที่จะต้องไปแคร์คนอื่น ใครจะพูดยังไงก็เรื่องของเขารู้แค่ว่าพ่อกับแม่รักหนูก็พอแล้ว”เราโคตรภูมิใจเลยที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่ท่านประเสริฐจริงๆถ้าเป็นคนอื่นเราคิดว่าพ่อกับแม่ต้องเคือง พ่อกับแม่ต้องว่าเรา บางทีอาจจะไล่เราออกจากบ้านเลยก็ว่าได้แต่นี่ป่าวเลยพ่อกับแม่เราให้กำลังใจให้เราไปเริ่มต้นใหม่ให้ลืมอดีตที่เหี้ยๆอดีตที่ไอ้นั่นมันทำไปกับเรา เราก็พอที่จะลืมแล้วก็กรวดน้ำไปให้กับมัน

“ฮื่อๆเตยรักพ่อกับแม่นะคะ เตยจะเป็นคนใหม่เป็นลูกที่ดีของพ่อกับแม่แต่จะไม่แคร์คนอื่น”

“เก่งมากลูกกลับบ้านกันดีกว่าคิดถึงบ้านแล้วเดี๋ยวแม่จะทำของโปรดให้ลูกกินทุกอย่างเลย"เราเเละพ่อกับแม่ก็กลับบ้านโดยที่รถของพ่อ พ่อกับแม่เราไม่ได้ขายอาหารมาหลายวันแล้วแหละตั้งแต่เรากินยาฆ่าตัวตายทำให้ท่านทั้งสองขาดรายได้เรากลับไป เราจะเป็นคนใหม่เป็นลูกพ่อกับแม่ช่วยพ่อกับแม่ทำงาน ]ฃ

ตัด

เราทิ้งอดีตไว้ที่โรงพยาบาลหมดแล้วความเจ็บปวดแล้วก็ทิ้งไว้ที่นั่นหมดแล้วกลับมาที่บ้านเราต้องเป็นคนเข้มแข็งถ้าเราอ่อนแอคนที่จะเหยียบเราก็คือคนข้างบ้านคนที่ไม่หวังดีกับครอบครัวเรานั่นแหละ เตยคนใหม่จะไม่ให้ใครมาดูถูกอีกขาดจะสวนกลับให้หมดทุกคน เราเข้ามาในห้องมานั่งที่เตียง หยิบโทรศัพท์ของเราออกมาเราไม่เคยได้จับโทรศัพท์เลยนะเพราะว่าแบตหมดเราเพิ่งเอามาชาร์ตพอเปิดเครื่อง ภาพหน้าจอโทรศัพท์ของเราหรอก็เป็นรูปเรากับไอ้ต้นไงเมื่อก่อนนี้รักกันมากแม้แต่หน้าจอก็ยังเอาเป็นรูปคู่ เรากำลังจะลบแต่สายก็ดันเข้ามาก่อนนั่นเป็นเบอร์ของ ปรางเพื่อนรักของเราเราเลยกดรับ

“ฮัลโหล”

“เตยแกเป็นยังไงบ้างทำไมโทรหาหลายวันก็ไม่ติดเป็นห่วงนะรู้เปล่าไม่โทรติดต่อกลับมาเลย”พอเรารับสายปรางเพื่อนของเราก็ถามด้วยความเป็นห่วงนั่นแหละ

“ขอโทษนะปรางพอดีเตยมีปัญหานิดหน่อยอ่ะ”

“เตยโอเคใช่ไหม”

“โอเคแล้วขอบใจมากนะเดี๋ยวเตยจะเปลี่ยนเบอร์แล้วก็จะโทรหา”

“ปรางเจอพี่ต้น”

“เราไม่อยากได้ยินชื่อของมันเรากับมันไม่รู้จักกันหรือไม่เกี่ยวข้องกันอีกขอโทษนะที่พูดแบบนี้แต่ปรางเป็นเพื่อนเตย เตยขออย่าพูดชื่อมันให้เตยได้ยินอีก เตยไม่รับรู้เรื่องอะไรของมันทั้งนั้น”

“โอเคเตยทิ้งมันให้หมดอดีตไม่ดีแล้วเริ่มต้นใหม่นะบอสรอเลยกลับมาทำงานนะ”คือเราเองก็ลืมเลยให้ปรางลางานให้แล้วมาติดที่เรากินยาฆ่าตัวตายด้วยก็ไม่ได้โทรบอกบอก

“ฝากขอโทษทีนะปรางเราคิดว่าเราจะอยู่กับพ่อกับแม่เราสักพักอ่ะ ถ้ายังไงเราจะขึ้นไปยื่นใบลาออกนะ”

“ถึงกับต้องออกเลยหรอเตย เธอจะอยู่กับพ่อกับแม่เธอ แล้วเตยจะมีเงินพอใช้หรอเธอต้องหาเงินให้พ่อกับแม่เธอสิ”ที่ปรางพูดก็ถูกนะขายอาหารตามสั่งก็ได้ดีจริงแต่ถ้าเราไปทำงานอีกแล้วก็ได้เงินเยอะไม่รู้สิเดี๋ยวค่อยคิดแล้วกันขอปรึกษาพ่อกับแม่ก่อน

“เดี๋ยวเราขอปรึกษาพ่อกับแม่ก่อนนะ”

“จ้าแล้วอย่าลืมโทรหาปรางนะ”

“เค”เราวางสายจากปรางแล้วสายอีกสายก็เข้ามาทันทีแต่เป็นเบอร์แปลกหรือว่าเป็นเบอร์บอสโทรมาตามเราไปทำงานหรือเปล่าเนี่ยเราเลยกดรับ

“ฮัลโหลค่ะ”

“เตย”คือเสียงที่พูดขึ้นเป็นเสียงไอ้ต้น มันเปลี่ยนเบอร์โทรมาคือแค่ได้ยินเสียงน้ำตามันก็ไหลแล้วเหมือนเอามีดมากรีดที่หัวใจ

“โทรมาทำเหี้ยอะไร”

“เงินเหลือสองแสนเอามาแบ่งกันคนละแสนอย่าเห็นแก่ตัว”ที่มันโทรมามันไม่ได้โทรมาง้อเราหรือว่าโทรมาขอโทษมันโทรมาทวงเงินที่เหลือกับเรา

“ฝันไปเถอะมึงไม่มีสิทธิ์แล้วไอ้ต้น อยากได้มากนักก็ไปฟ้องเอา ไอ้สารเลว”

“อย่าไห้กูเจอนะเตย”

ตุ๊ดๆๆเรากดวางสายพร้อมกับเปิดโหมดเครื่องบินเพื่อตัดสัญญาณ ถ้าถามว่าร้องไห้หรือเปล่าร้องเลยแหละ มันเจ็บไงเราเข้าไปที่อัลบั้มรูปแทบทุกรูปที่เราถ่ายมัน แล้วก็เป็นรูปคู่กับมันเรากดรีเซตลบทิ้งทุกอย่างแล้วก็ปิดเครื่องถอดเอาซิมออก ถ้าถามว่าเรื่องงานก็มีนั่นแหละแต่ถ้าติดต่อเราไม่ได้จริงๆทางบริษัทจะติดต่อกับปรางเอง

ลาก่อนผู้ชายสารเลวเราอาบน้ำล้างหน้าเรียบร้อยแล้วก็แต่งตัวลงมาด้านล่าง เห็นพ่อกับแม่เรากำลังจะเตรียมของพวกหั่นผักหั่นของอะไรแบบนี้ เอาไว้เตียมไปเปิดร้านวันพรุ่งนี้เราเลยมาช่วยเขาทำ ถ้าเมื่อก่อนเราคงเดินหนีอ่ะคือเราไม่ทำนะเมื่อก่อนนี้แล้วพ่อเราก็ไม่ให้ทำด้วย

“ทำอะไรกันอยู่หรอคะเตยช่วย”เรานั่งลงและหยิบผักมาเพื่อที่จะหันนั่นแหละแต่พ่อรีบหยิบออกจากมือเรา

“ไม่เอาน้องเตยเดี๋ยวมีดบาดมือลูก”

“พ่อเตยโตแล้วนะ”

“สำหรับพ่อเตยยังเป็นเด็กเสมอ พ่อกับแม่ทำเอง น้องเตยพักผ่อนเถอะลูก”

“พ่อคะแม่คะพ่อกับแม่อยากให้เธออยู่ที่นี่หรือป่าว คือเตยลางานมาถ้าพ่อกับแม่ให้แต่อยู่ที่นี่เลยจะขึ้นไปลาออก”

“แม่แล้วแต่พ่อเลย”

“พ่อหรอพ่อก็อยากให้น้องเตยอยู่กับพ่อกับแม่ แต่ทุกคนก็ย่อมมีสิทธิ์เลือกพ่อเคารพการตัดสินใจของลูก ถ้าน้องเตยอยากกลับไปทำงานก็ไปแต่ก็กลับมาหาพ่อกับแม่บ่อยๆ”

“รักพ่อที่สุดเลย ฟอด"เรากอดพ่อหอมเเก้มท่าน เราก็ไม่รู้ว่าเราควรเลือกอยู่กับครอบครัวหรือว่าเราไปหาเงิน เห้อ~แต่ตอนนี้ขอพักไว้ก่อน อยู่กับพ่อกับแม่ซักอาทิตย์ก่อน เราก็ลุกเดินออกมาหน้าบ้านนั่นแหละคือจะทำช่วยพ่อกับแม่ก็ไม่ให้เราทำ ถ้าเราอยู่นี่พ่อกับแม่ก็ต้องทำงานเลี้ยงเรา คือท่านก็ลำบากเราคงต้องกลับไปทำงานที่บริษัทนั่นแหละพอเราเดินออกมานอกบ้านก็เห็นป้าข้างบ้านยืนมองเราพร้อมกับสายตาที่เหมือนดูถูก

“ได้ข่าวว่ากินยาฆ่าตัวตายหรอ อย่างว่าแหละเนาะเป็นหม้ายขันหมาก ทำให้พ่อแม่อับอายขนาดนั้น”เขาพูดขึ้นแลพมองหน้าเราแล้วก็เบะปากยิ้มเหมือนผู้ชนะคุณไม่รู้หรอกว่าการที่ฉันเจอมามันทรมานขนาดไหนแต่การที่คุณมาพูดแบบนี้ทำให้ชีวิตของฉันตัดสินใจ ทำผิดได้เลย

“ไม่มีงานไม่มีการทำกันหรอ ถึงได้มาสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้านอย่าเพิ่งว่าคนอื่นรอดูลูกเจ้าของก่อนก็แล้วกัน ลูกตัวเองดีแล้วหรอ"เราตอกกลับป้าพวกนั้นไปลูกพวกแกเองก็ไม่ได้ดีอะไรนักหรอกเรียนก็ไม่จบแถมยังไปทำงานขายตัวอยู่ในเมืองอีกต่างหาก เรารู้ทุกอย่างแต่เราเลือกที่จะไม่พูดเราไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเรื่องคนอื่น

“นี่เธอฉันอายุมากกว่าเธอนะทำไมถึงพูดแบบนี้พ่อแม่ไม่สั่งสอน”เราโคตรขึ้นเลยอ่ะด่าเราได้แต่ถ้ามาด่าพ่อกับแม่เรานะเราก็ไม่เอาไว้เหมือนกันเราเดินตรงเข้าไปเลยแหละแต่พ่อมาจับแขนเราไว้ก่อน

“น้องเตยใจเย็นๆลูก”เราหันมองหาพ่อที่เขาพยักหน้าให้เราใจเย็นๆเราก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ

“เลี้ยงลูกไม่สั่งไม่สอนไม่รู้จักผู้หลักผู้ใหญ่แบบนี้แหละถึงไม่ได้ดี”

“ผู้ใหญ่แบบนี้ไม่น่าเคารพหรอก ลูกฉันไม่ได้ดีที่เป็นหม้ายขันมาก แต่ลูกฉันก็ไม่เคยทำตัวสำส่อนหรือเรียนไม่จบ ลูกฉันเรียนจบทำงานที่บริษัทอย่างดีส่วนลูกของเธอทำงานอะไรเรียนก็ไม่จบแถมยังท้องไม่มีพ่ออีกต่างหากฉันเลือกที่จะไม่พูดเรื่องของคนอื่นเลือกที่จะไม่ขุดคุ้ยแต่ถ้ามายุ่งวุ่นวายกับชีวิตครอบครัวของฉันฉันจะประจานให้หมดเลย”พ่อของเราพูดออกมาป้าข้างบ้าน สีหน้าซีดลงทันทีเรารู้ทุกอย่างแหละครอบครัวของเรากับครอบครัวของป้าข้างบ้านคือบ้านติดกันใช่ป่ะก็ต้องรู้แต่ครอบครัวของเราไม่เลือกที่จะสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน แล้วพ่อของเราก็ไม่เคยเป็นคนที่พูดแบบนี้ด้วยแต่ครั้งนี้เหมือนท่านอดไม่ไหว

“เอออย่ามาผ่านหน้าบ้านฉันก็แล้วกัน”

“หึแก่แล้วควรที่จะทำตัวให้ลูกหลานเคารพแต่ทำตัวต่ำให้ลูกหลานดูถูก”

“ขอบคุณนะคะพ่อ เตยไม่เห็นพ่อเคยพูดแบบนี้เลย”

“พ่อก็ไม่อยากพูดเรื่องของคนอื่นหรอกแต่ถ้าใครมาดูถูกลูกสาวพอ่ใครมาทำให้ลูกสาวพ่อเจ็บ พ่อเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน"

“คะอย่างนั้นเตยขอออกไปเดินเล่นก่อนนะ”

“อย่ากลับมืดนะลูกมันอันตราย”

“ค่ะพ่อ”