ตอนที่4 ขอให้ลูกฟื้น.!

EP 4

“ทำไมต้องพูดว่าลูกผมขนาดนั้น”พ่อของเตยออกมาว่าเพื่อนข้างบ้านที่คอยแอบสอดรู้สอดเห็นเเละเอาไปนิทากันทำไห้พ่อของเตยโกรธเเละออกมาว่า

“ฉันป่าวนะ”มนุษย์ป้าข้างบ้านรีบหลบเเล้วเดินเข้าไปในบ้านกันหมดเลยเเหละเเม่ของเตยรีบออกมาห้ามสามีที่กำลังโมโห พ่อของเตยรักเตยมากเขาไม่ได้โกรธลูกสาวเลยที่งานเเต่งล่มเเต่อาจจะเเค่ผิดหวังเล็กน้อยเพราะตนได้เริ่มเตียมงานเเล้วเท่านั้นเอง

“พ่อๆใจเย็นๆนะปากชาวบ้านก็แบบนี้เเหละ”เเม่ของเตยรีบมาดึงสามีเข้าไปในบ้าน เเละบอกกับสามีพูดกับสามีให้ใจเย็นๆกลัวจะเกิดเรื่องนั่นเเหละ

“ไปดูลูกกันเเม่”ทั้งสองคนก็พากันเดินขึ้นมาด้านบนของบ้านมายืนอยู่หน้าประตูห้องของลูกสาวเเต่ต้องได้ยินเสียงดิ้นเเล้วเสียงเหมือนคนอ้วกเพราะที่ห้องก็ไม่ได้เก็บเสียงดีขนาดนั้น

พรึ่บๆเเคร๊กๆเเหวะๆๆ

“น้องเตย”พ่อของเตยหันมามองหน้าภรรยาด้วยสีหน้าที่ซี๊ด

“เตยเปิดประตูหน่อยลูกๆเตยฮื่อๆหนูเป็นอะไรหรืป่าว”แม่ของเตยใช้มือทุบไปที่หน้าประตูเพื่อให้ลูกสาวเปิดประตูแต่ก็พบกับความเงียบแล้วก็ได้ยินเสียงเหมือนคนทุบ พื้น

“น้องเตยเเม่หลบพรึ่บปึก!ปึก! เเคร๊ก”พ่อของเตยใช้ตีนถีบประตูเข้าไปสองสามครั้งจนประตูหลุดแล้วเขาก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องเเต่ไม่พบลูกสาวได้ยินเสียงดิ้นพรึ่บๆอยู่ในห้องน้ำ ผู้เป็นพ่อรีบเข้าไปที่ห้องน้ำ เขาถึงกับน้ำตาไหลที่เห็นลูกสาวกำลังนอนน้ำลายฟูมปาก แล้วก็ดิ้นทุรนทุรายอยู่ในห้องน้ำตาของเขาไหลอาบแก้ม ขาทั้งสองข้างแทบจะไม่มีแรงยืนลูกสาวที่ตนรักมากกำลังฆ่าตัวตาย

“กรี๊ดเตยฮื่อๆ”เเม่ของเตยกรี้ดออกมาเสียงดังก่อนที่จะนั่งลงกับพื้นแล้วใช้สองมือปิดปากเขาเห็นลูกสาวของเขาแทบทำใจไม่ได้แต่พ่อของเตยยังตั้งสติทันรีบอุ้มลูกสาวในถ้าเจ้าสาวออกมาจากห้องแล้วรีบลงมาโดยที่ไม่ได้สนใจภรรยาเพราะว่าตอนนี้ต้องสนใจลูกสาวก่อนลูกสาวของเขายังไม่สิ้นใจลูกสาวของเขายังคงดิ้นทุรนทุรายอยู่

“ฮื่อๆน้องเตยหนูอย่าเป็นอะไรนะลูกฮื่อ ฮื่อ”พ่อของเตยรีบอุ้มเตยมาขึ้นรถ เขามีรถยนต์แต่ไม่ใช่รถใหม่ ไม่ใช่รถหรูเพียงเป็นรถกระบะธรรมดาแล้วแม่ของเธอก็รีบวิ่งลงมาตามสามีกับลูกขึ้นรถพ่อของเตยขับรถด้วยความไวเพื่อมุ่งหน้าตรงไปที่โรงพยาบาล

โรงพยาบาล

สองสามีภรรยานั่งกอดกันอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินเพื่อรอดูอาการของลูกสาว ตอนนี้คุณหมอกำลังช่วยล้างท้องให้กับน้องเตยลูกสาวของเขา

“ฮื่อๆพ่อลูกของเราจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม”แม่ของเธอแทบตั้งสติไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้กอดสามีพ่อของเตยก็ได้แต่ปลอบใจแล้วก็รอดูผลกับหมอ รอดูว่าหมอจะช่วยลูกสาวไว้ได้ทันหรือเปล่าทั้งสองคนได้แต่ภาวนาให้ลูกสาวนั้นปลอดภัย

“ฮึ้บเตยต้องปลอดภัยขอให้ลูกปลอดภัยแลกด้วยอะไรก็ยอม ฮื่อๆอย่าเป็นอะไรเลยนะลูกกลับมาหาพ่อกับแม่มาอยู่ด้วยกันฮึ้บ”พ่อเตยร้องไห้และกอดภรรยา เขาทั้งสองภาวนาให้ลูกสาวนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ลูกสาวแล้วฟื้นขึ้นมาไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรเขาก็ยอม

2 ชั่วโมงผ่านไป..

2ชั่วโมงผ่านไปคุณหมอได้เปิดประตูออกมาแล้ว พ่อและแม่ของเตยรีบลุกขึ้นแล้วมาจับมือคุณหมอที่ออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“ฮึ้บหมอครับลูกสาวผมเป็นอย่างไรบ้างเขาปลอดภัยใช่ไหม”ทั้งเสียงที่สั่นและน้ำตาที่ไหลพ่อของเตยฝืนพูดพยายามพูดให้ชัดเพื่อถามคุณหมอ

“คนไข้ปลอดภัยแล้วครับดีนะที่พามาทันทางเราเลยล้างท้องได้ทัน แต่ตอนนี้ให้อยู่ดูอาการในห้องฉุกเฉินก่อน เดี๋ยวจะย้ายเข้าไปในห้องพักฟื้นนะครับ”พ่อกับแม่ของเต้ยหันมายิ้มให้กันก่อนที่จะยกมือไหว้คุณหมอแล้วคุณหมอก็ยกมือไหว้รับพ่อกับแม่ของเตยเช่นกันและเขาทั้งสองคนก็มายืนกอดกัน เพราะว่าดีใจที่ลูกสาวของตัวเองนั้นปลอดภัย

แล้วทางโรงพยาบาลก็ได้ย้ายเตยเข้ามาในห้องพักฟื้น พ่อของเตยให้ลูกอยู่ในห้องพิเศษเพราะว่ากลัวลูกสาวจะหนวกหูถ้าอยู่ในห้องรวมหลายๆคน เตยถูกล้างท้องตอนนี้นอนเหงื่อแตกเต็มตัวด้วยความร้อนของฤทธิ์ยาและสายออกซิเจนที่ยังคงครอบจมูกอยู่ แม่ของเตยได้ทำหน้าที่เช็ดตัวให้กับลูกสาวเช็ดหน้า

“ญาติคนไข้คะพยายามเช็ดตัวให้กับคนไข้นะคะเพราะว่าด้วยฤทธิ์ยาที่คนไข้กินเข้าไปมันทำให้ร้อนและเขาจะเหงื่อแตกแบบนี้ จนกว่าจะหมดฤทธิ์ยาค่ะพยายามเช็ดตัวให้บ่อยๆถ้ามีอะไรเรียกพยาบาลหน้าห้องนะคะ”พยาบาลได้บอกพ่อกับแม่ของเตยแล้วก็เดินออกมา

“โธ่ลูกสาวพ่อไม่เป็นไรแล้วนะหมดทุกข์หมดโศกต่อจากนี้ไปจะมีแต่ความสุขนะลูก”ผู้เป็นพ่อเอามือด้านขวาของตัวเองมาลูบหัวลูกสาวที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงของโรงพยาบาลพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเขามีลูกสาวเพียงคนเดียวและเขาก็รักมาก ถึงเขาจะไม่ใช่คนรวยแต่เขาก็ไม่เคยเลี้ยงลูกให้ลำบาก

“ฮึ้บเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นที่ทำให้ลูกเราเป็นแบบนี้ขอให้มันไม่มีความสุข”แม่ของเตยทั้งโกรธแล้วก็เกลียดต้นที่ทำให้เตยเป็นแบบนี้ เขาเอ่ยเเช่งไอ้ต้นไม่มีความสุขแล้วก็เจอแต่ความชิปหาย

“อื้อ”มือของเตยปัดไปไปตามตัวเพราะว่าตัวเองนั้นร้อนเหมือนทุรนทุราย แม่ของเตยรีบเช็ดตัวอีกครั้ง

ตัด

..“เตย”..

ฉันเจ็บที่หน้าท้องเจ็บที่คอเจ็บที่จมูกความรู้สึกเหมือนฉันกำลังถูกทุบทั้งตัว แค่หายใจออกมาเบาๆยังมีความรู้สึกว่าเจ็บท้องแล้วก็ร้อนมาก พอฉันลืมตาขึ้นมาฉันเห็นเพดานสีขาวแล้วก็หลอดไฟมีกระปุกน้ำเกลือ แล้วฉันหลับตาลงอีกครั้งก่อนที่จะนึกเรื่องราวที่ฉันฆ่าตัวตายอยู่ในห้องน้ำแล้วน้ำตาของฉันนั้นก็ไหลออกมา ฉันยังไม่ตาย ฉันลืมตาขึ้นมาเห็นแม่ของฉันนั่งจับมือของฉันอยู่ข้างเตียงมีผ้าที่เปียกน้ำอยู่ในมือพ่อของฉันอยู่ที่โซฟาโดยที่นั่งพิงโซฟาหลับ มีแต่พ่อกับแม่ที่อยู่เคียงข้างฉัน ทำไมเธอถึงไม่ตายไปให้จบให้สิ้นทำไมฉันถึงต้องฝืนมาด้วย รู้หรือเปล่าว่ามันโคตรทรมานเลยในหัวใจของฉันมีแต่แผลมีแต่รอยกรีดจากผู้ชายคนนั้นไม่พอ ยังไม่เจอคนข้างบ้านซ้ำเติมฉันจะอยู่ยังไง

“เตยฟื้นเเล้วพ่อๆลูกฟื้นเเล้ว"แม่ของฉันรีบลุกขึ้นยิ้มแล้วก็เรียกพ่อว่าฉันฟื้นแล้วพ่อรีบลุกมาหาฉันก่อนที่จะวิ่งออกไปนอกห้องฉันพูดไม่ได้เพราะว่ามีที่ครอบครอบปากหรือให้อ๊อกซิเชน ฉันได้แต่น้ำตาไหลที่ได้เห็นหน้าพ่อไม่เห็นหน้าแม่ แล้วพยาบาลเขาก็เข้ามาถอดที่ให้อ๊แกซิเจนออกให้

“คนไข้มีอาการยังไงบ้างคะปวดหัวไหม”

“ฮึ้บปวดทั้งตัว จ็บคอ”เราพูดออกมาเสียงแผ่วเพราะว่าเราเจ็บคอเหมือนว่ามีอะไรลงไปบาดคอถึงกระเพาะเลยแหละมันเจ็บไปทั้งตัวปวดท้องปวดไปหมด

“เป็นเพราะทางโรงพยาบาลได้ล้างท้องให้กับคนไข้นะคะไม่ต้องตกใจเดี๋ยวก็หายค่ะเดี๋ยวขอวัดความดันหน่อยนะคะ ”พยาบาลเขาก็ได้วัดความดันนู่นนี่นั่น แล้วก็ออกไปพ่อของฉันได้เดินมาจับมือข้างขวาของฉันแล้วก็เอามือด้านขวาของเขา มาลูบที่หัวของฉันก่อนที่จะก้บมาจูบหน้าผากของฉันทำให้ฉันน้ำตาไหลแล้วมองหน้าพ่อฉันเป็นลูกที่ไม่ดีเลยฉันเป็นลูกที่เลวฉันทำให้ผู้ชายคนนี้เสียใจไม่รู้กี่ครั้ง

“ลูกสาวไม่เป็นอะไรแล้วนะเดี๋ยวก็หายเจ็บแค่นิดเดียวนะฮึ้บ”พ่อของฉันพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นแล้วก็น้ำตาที่ไหลออกมาฉันไม่เคยเห็นพ่อร้องไห้ก็มีครั้งนี้นี่แหละที่พ่อของฉันร้องไห้

“ฮื่อๆ”พูดไม่ออกหรอกฉันอยากจะบอกกับพ่ออยากจะขอโทษพ่อเเต่ทำไม่ได้มือของก็ปวดทั้ง 2 ข้างมันยกไม่ขึ้นแล้วเสียงของมันก็ไม่ออก ได้แต่นอนร้องไห้แล้วก็มองหน้าพ่อกับแม่

“ฮึ้บอย่าทำแบบนี้อีกนะลูกหนูยังมีพ่อกับแม่ที่รักหนูมากที่สุดต่อจากนี้ไปเราจะมีความสุขอยู่ด้วยกันนะกลับมาเป็นน้องเตยของแม่นะ”คงไม่มีใครประเสริฐพ่อกับแม่เราแล้วแหละเราไม่ควรแคร์คนอื่นหรือคนข้างบ้านจนทำให้พ่อกับแม่เสียใจเราเองที่ผิดที่โง่

“ฮึ่บพ่อกับแม่รักน้องเต้ยที่สุดพักผ่อนนะลูกเดี๋ยวพ่อจะลงไปซื้อโจ๊กอร่อยอร่อยมาไว้ไห้นะกินของอ่อนๆก่อนเนาะ เดี๋ยวหายแล้วกินของอร่อยๆ ของโปรดที่หนูชอบไง”

“ฮื่อๆ”เราได้แต่ร้องไห้และพยักหน้าให้กับพ่อและแม่เราพูดไม่ออกจริงๆเราเจ็บคอ มันเหมือนมีอะไรมาทิ่มแทงอยู่ในคอเลย ชีวิตของเราเหมือนตายเเล้วเกิดใหม่ มันทรมานทั้งกายเเล้วก็ใจมันเเผลที่ไอ้ต้นมันทำกับเรามันฝังลึกสุดคั่วหัวใจเลยเเหละชีวิตเราป่นปี้เพราะมันเพราะผู้ชายเหี้ยๆแบบมันที่ทรยสความรักที่เรามีให้