ตอนที่3.ลาโลก ,!!

Ep 3

...“เตย”...

สองมือกุมที่หัวของตัวเองฉันไม่เคยหลับฉันได้เลย ได้เเต่นั่งร้องไห้นั่งคิดเรื่องราวที่พึ่งเจอมา โคตรเลวฉันไม่เคยเอะใจฉันไว้ใจเขาทุกอย่างคือ5ปีอ่ะไม่ใช่5เดือนไงเราไว้ใจเขาเเละเคารพเขาคิดว่าเขาคือหัวหน้าครอบครัวเเล้ว แต่มันพังจนเเทบไม่อยากเดินต่อเลย เราไม่รู้เราไปต่อไม่ถูกเราจะบอกพ่อกลับเเม่เราแบบไหน

ก๊อกๆ“เตยปรางเข้าไปนะ”เเคร๊กแล้วปรางก็เปิดประตูเข้ามา เราเงยหน้ามองปราง เรานั่งอยู่กับพื้นแล้วก็กอดเข่าอยู่ ปรางเดินมาหาเราและเธอคุกเข่าลงข้างเราและเอามือมาจับมือเรา

“สู้ๆนะเดี๋ยวมันก็ผ่านไป”มือของเพื่อนที่จับเเขนเราเเละคำพูดที่ให้กำลัง

“ฮื่อๆปราง เตยไม่เหลืออะไรแล้วทุกอย่างพังหมดเลย ฮื่อๆเตยเจ็บเหลือเกินฮื่อๆทำไมทุกอย่างเป็นแบบนี้ปราง เตยผิดอะไร เตยไปทำเวรกรรมกับใครไว้ ฮื่อๆ”

“เตยๆตั้งสตินะ มันก็แค่ผู้ชายเลวๆคนเดียวที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเตย ปรางรู้มันยากที่จะทำใจแต่มันก็ยังดีกว่าที่เตยแต่งงานไปแล้วและทุกอย่างมาพังลงไม่ใช่หรอ อนาคตของเรามันไม่แน่นอนเสียใจได้แต่อย่าจมปลักกับมันนะเตย ไม่รักพ่อกับแม่ของเตยหรอ”

“ฮื่อๆ”

“ปรางไปทำงานก่อนนะเตยคงไปทำงานไม่ไหวเดี๋ยวปรางลาบอสให้”

“ฮึ้บปรางเตยจะกลับบ้าน”

“อย่างนั้นเดี๋ยวเรากับพี่เกมไปส่ง”

“ฮึ้บไม่เป็นไรขอบใจนะที่ช่วยเหลือเเละก็ขอบคุณที่ไปรับเตยเมื่อคืนขอบคุณที่ให้เตยอยู่เตยขอกลับบ้านไปหาพ่อกับเเม่”

“โอเคกลับบ้านไปตั้งสติกลับบ้านไปพักผ่อนถ้าพร้อมแล้วก็กลับมาทำงานอนาคตของเรายังอีกไกล เชื่อปรางเถอะว่าคนเลวๆแบบนั้นไม่มีทางได้ดีแน่นอนเวรกรรมและผลกรรมจะต้องตามทันมันในเร็ววันนี้พรุ่งนี้ เหมือนกงกรรมนั่นแหละ”

“ฮึ้กอื้ม”

บ้าน

กลับบ้านมาครั้งนี้เรามาเพียงคนเดียวมาตัวคนเดียวโดยที่ไม่มีมันมาด้วย เหมือนทุกๆครั้งที่กลับบ้านมาจะมีมันมาด้วยจนคนแถวบ้านรู้จักมันหมดแล้ว แล้วพ่อกับแม่ของเรา ก็เริ่มจะเตรียมงานรอเช่นพิมพ์การ์ดงานเเต่งสั่งของชำร่วย เราเดินก้าวขาเข้ามาที่หน้าบ้านมีเพียงกระเป๋าสะพาย 1 ใบพร้อมกับน้ำตาพี่เอ่อล้นออกมาเรามองบ้านของตัวเองที่มีพ่อกับแม่อยู่ เรามันโง่ที่เอาเงินไปออกรถให้กับมัน ควรที่เราจะเอาเงินมาให้พ่อกับแม่ของเรา มันทั้งเสียใจแล้วก็เจ็บใจเราโง่เอง

“เตย”รอยยิ้มของแม่ที่ได้เห็นลูกกลับบ้านเป็นรอยยิ้มที่เราเห็นแล้วเรายิ่งร้องไห้เรายิ่งเจ็บเรากำลังจะทำให้พ่อกับแม่อายเรากำลังจะเป็นหม้ายขันหมาก

“ฮึ๊บแม่”พรึ่บเรากอดเเม่ร้องไห้เราเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นบอกแม่กับพ่อยังไง

“เตยเป็นอะไรหรอลูก”เเม่จับไหล่เราทั้งสองข้างเเละจ้องมองหน้าเรา

“ฮึ้บเตยคิดถึงพ่อกับแม่ค่ะพ่ออยู่ไหนหรอ”

“พ่อออกไปตลาดไปซื้อของไป เข้าบ้านกันดีกว่าคิดถึงจังเลยลูก”เราเข้ามาในบ้านมานั่งในบ้าน 2 มือที่กุมกันแน่น ในสมองตอนนี้เราไม่รู้จะเริ่มพูดกับพ่อกับแม่ยังไงเราไม่รู้จะบอกยังไง พ่อของเราก็กลับมาแล้วเราได้เพียงแต่กลั้นน้ำตาไว้อยู่

“อ้าวน้องเตยมาทำไมไม่บอกพ่อล่ะพ่อจะได้ออกไปรับ”พ่อเห็นหน้าเราเเละยิ้มพ่อจะเรียกเราว่าน้องเตยเราคือลูกสาวคนเดียวของเขาพ่อกับแม่ตามใจเราถึงเราจะไม่ใช่คนรวยแต่เขาก็เลี้ยงเราได้สุขสบายแล้วก็ส่งเราเรียนในที่ดีๆ

“พ่อไปซื้อของมาหรอ”

“ใช่ๆ แล้วต้นล่ะมาคนเดียวหรอ”พ่อของเราหันมองรอบๆก่อนที่จะถามหาไอ้ต้น

“เตยมาคนเดียวค่ะ”

“เตยแม่ได้การ์ดมาแล้วนะ 200 กว่าใบดูสิ่นี่แม่จ้างเขาพิมพ์ชื่อเลยจะได้ไม่ต้องมานั่งเขียน เป็นแบบที่ลูกส่งมาให้แม่นั่นแหละดูสิกลิ่นหอมเชียว”แม่ยกตะกร้าที่ใส่การ์ดแต่งงานจำนวน 200 กว่าบาทมาวางไว้ที่โต๊ะต่อหน้าเรา มันเป็นการ์ดแต่งงานระหว่างเรากับไอ้ต้น คือวินาทีนี้น้ำตาของเราก็ไหลออกมาเลยมันอั้นไม่อยู่แล้วพ่อกับแม่มองหน้ากัน เเละมานั่งข้างเราแล้วก็เอามือมาโอบไหล่เรา

“น้องเตยหนูเป็นอะไรลูก”พ่อก้มหน้ามาถามเรา

“ฮื่อๆมันไม่มีการแต่งแล้วพ่อฮื่อๆทุกอย่างพังหมดแล้ว ฮื่อๆหนูถูกทิ้งหนูถูกมันไล่ออกจากบ้านฮื่อๆ”

“นี่หมายความว่า”พ่อเอามือออกจากตัวเราแล้วก็มองหน้าเรา เราพยักหน้าให้พ่อเราผิดเต็มๆ

“ฮื่อๆเตยขอโทษฮื่อๆพ่อเเม่เตยขอโทษ”

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เหลืออีกแค่เวลาไม่พอเดือนงานกำลังจะเกิดขึ้น แล้วแม่กับพ่อก็เตรียมอะไรไว้แทบทุกอย่าง”

“พ่อคิดไว้แล้วว่าคนแบบมัน ต้องเป็นแบบนี้ น้องเตยไม่เคยเชื่อพ่อเลย”

“ฮื่อๆเตยขอโทษฮื่อๆ”

“ไปพักผ่อนเถอะลูกอะไรที่มันผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิดดีแล้วแหละ ลูกเสียใจในตอนนี้ดีกว่าแต่งงานกันไปแล้วลูกต้องมาเสียใจทีหลัง ยังไงน้องเตยก็คือลูกพ่อ”เรากอดพ่ออีกครั้งปล่อยน้ำตาออกมาแล้วก็ร้องไห้โฮเราควรจะรักผู้ชายคนนี้มากที่สุดเราควรจะทุ่มเททุกอย่างให้ผู้ชายคนนี้ผู้ที่เป็นพ่อของเราไม่ใช่ผู้ชายสาระเลวคนนั้น

“ไม่เป็นไรนะ วันพรุ่งนี้ต้องดีกว่าวันนี้”

“ฮื่อๆ”เราอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ลงมากินข้าวกับพ่อกับแม่ของเรา เขาไม่พูดเรื่องนั้นเขาชวนเรากินข้าวถามว่าอร่อยไหมอยากกินอะไรพ่อกับแม่จะหาให้ เราเรียนจบควรที่จะมาดูแลท่านแต่เปล่าเลย เราเรียนจบกลับไปดูแลผู้ชายหาเงินให้ผู้ชายใช้ หาเงินให้กับมันกว่าจะคิดได้ก็หมดตัว เราเดินออกมานอกบ้านเพื่อที่จะไปชายหาดชายทะเลนั่นแหละจะไปเดินเล่น ไประบายความเครียดแต่เราก็เจอเพื่อนบ้านที่หันมองเรา คือเราไม่รู้หรอกว่าเขามองเราแบบไหน หรือว่าพวกเขารู้แล้วว่างานแต่งของเราล่มคนเเถวนี้ชอบสอดรู้สอดเห็นด้วย

“ทำไมงานแต่งถึงล่มล่ะเตยไม่อายคนอื่นบ้างหรอที่พ่อกับแม่เตรียมงานแต่งไว้แล้วลูกสาวถูกผู้ชายทิ้งมา คนเป็นพ่อเป็นแม่น่าอับอายนะมีลูกสาวแบบนี้”

“อย่ามายุ่งเรื่องของเตยได้ไหม”เขาไม่ใช่ญาติหรือว่าพี่น้องอะไรของเราหรอกเขาเป็นเพียงเพื่อนข้างบ้านที่ไม่หวังดีที่พร้อมที่จะเหยียบเราไม่ได้มีเพียงคนเดียวนะเขายืนอยู่กันหลายคนแล้วหลายคนนั้นหันมองเรากันทุกคน

“ถ้าฉันเป็นแม่เธอนะฉันผูกคอตายไปแล้วมีลูกสาวแบบนี้ไปให้เขากินฟรีแล้วก็ งานแต่งล่มพ่อกับแม่ของเธอก็คุยจัง ว่าลูกสาวจะแต่งงานนู่นนี่นั่นสุดท้ายแล้วก็หน้าแตกทั้งครอบครัว”โคตรเจ็บเลยคำพูดของคนที่พูดกัดที่แบบดูหมิ่น

“ฮึ้บอย่ามายุ่งกับออกไปฮื่อๆ”เรากำลังจะเดินออกไปแต่ต้องวิ่งกลับเข้ามาในบ้าน วิ่งขึ้นห้องประตูล็อคแล้วนั่งร้องไห้ขนาดเรายังโดดขนาดนี้แล้วพ่อกับแม่เราเขาจะโดนว่าโดนดูถูกขนาดไหนทำไมมึงเป็นลูกที่เลวแบบนี้เตย เป็นลูกสาวคนเดียวควรที่จะทำให้พ่อแม่ภูมิใจแต่กลับทำให้พ่อแม่ขายหน้า

เราเดินเข้ามาในห้องน้ำพร้อมกับหยิบ ขวดน้ำยาล้างห้องน้ำขึ้นมา เตยมึงไม่สมควรอยู่บนโลกใบนี้มึงทำให้พ่อกับแม่เสียใจเตยทำให้พ่อกับแม่เสียหน้า ทำให้ทุกคนดูถูกพ่อกับแม่ชีวิตของมึงคงไม่มีค่าอีกต่อไปแล้วอโหสิกรรมให้ลูกด้วยถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้เตยมาเป็นลูกพ่อกับแม่ใหม่นะ

“ฮื่อๆเตยขอโทษ อึก”เราบีบน้ำยาล้างห้องน้ำเข้าไปในปากมันทั้งขมทั้งแสบลิ้น ทั้งอ้วก แล้วมันก็เหม็นมึนหัวเรากินเข้าไปอึกเดียงวมันก็อ้วก