บทที่ 7

"เมื่อกี้พ่อฟังผิดใช่ไหม" ศิลาพูดพร้อมกับปลายหางตามองไปดูเพื่อน ตอนนี้เริ่มกลัวแล้ว..กลัวว่าเพื่อนจะลุกขึ้นมากระทืบลูกชายตัวเอง

"พ่อฟังไม่ผิดหรอกครับ อย่าขัดขวางความรักของเราทั้งสองคนเลยนะครับ"

"พวกเราสองคนกำลังเรียนอยู่ เอาไว้เรียนจบค่อยคุยเรื่องนี้ กลับบ้านกันลูก" กองทัพเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว คนเป็นพ่อยื่นมือไปกำลังจะคว้าแขนลูกสาว ให้ออกมาจากอ้อมกอดของลูกชายเพื่อน

"ไม่ค่ะพ่อ สโนว์รักพี่เทวิน สโนว์ไม่ได้ขู่ถ้าพ่อไม่ให้เราสองคนจดทะเบียนกัน ลูกจะหนีตามพี่เขาไป" พอพูดจบใบหน้าสวยหวานนั้นก็แนบลงกับลำตัวของคนที่เธอบอกรัก

อึก! ถ้าตั้งใจฟังคงได้ยินเสียงกลืนน้ำลายลงคอของอีกฝ่าย ทำไมเขาถึงรู้สึกแปลกๆ ก็รู้อยู่ว่าที่เธอทำไปแค่เล่นละคร

"เอาเป็นว่าพ่อจะเก็บไปพิจารณา แต่วันนี้พ่อจะพาน้องกลับบ้านก่อน" กองทัพยังคงพูดแบบใจเย็น

"ไม่ค่ะ สโนว์ไม่กลับ" สโนไวท์กอดเทวินแน่นขึ้น "พ่อคะตอนนี้เราสองคนพักอยู่ด้วยกันแล้วค่ะ"

จากที่ยืนอยู่กองทัพถึงกับทิ้งตัวลงนั่งที่เดิมแบบไม่มีแล้วเรี่ยวแรงที่จะยืน คงแบบนี้สินะที่ลูกสาวอยากย้ายออกมาอยู่หอพัก

"เทวิน!" ศิลาจ้องลูกชายตาเขม็ง ไม่คิดว่าลูกชายจะชิงสุกก่อนห่าม แถมกับลูกสาวเพื่อนด้วย

"เราสองคนรักกันจริงๆ ครับพ่อ อย่าขัดขวางความรักของเราเลยนะ อีกสักครู่นายทะเบียนก็จะมาถึงแล้ว พ่อช่วยเป็นพยานให้กับความรักของเราทั้งสองคนด้วย" เทวินแกะมือของเธอออก แล้วทิ้งตัวลงคุกเข่าต่อหน้าพลโทกองทัพบิดาของหญิงคนรักที่เขาแอบอ้าง

กองทัพตวัดสายตามองไปที่ศิลา ศิลาก็ไม่รู้จะทำอะไรได้มากกว่านี้แล้ว ทั้งสองมองตากันอยู่ครู่หนึ่ง

"พ่อคะถือว่าเห็นแก่ความรักของเราสองคนนะคะ" สโนไวท์ลงไปคุกเข่าข้างๆ เทวินอีกคน

"สโนว์อย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวคุณจะเจ็บเข่าเอา" เทวินสอดมือเข้าไปใต้เข่าเพื่อให้เธอใช้มันรอง

อึบ.. และสโนไวท์ก็ไม่ปฏิเสธ เข่าทั้งสองข้างของเธอขยับขึ้นมาทับไว้บนฝ่ามือหนานั้น

กองทัพเห็นแบบนี้แล้วก็เริ่มใจอ่อน เพราะดูเหมือนเทวินจะเป็นห่วงลูกสาวของเขามาก

"เห็นใจ..อือ.. เราสองคนเถอะครับ" แม่เจ้าประคุณเอ้ยกินช้างเข้าไปหรือไง ..มือของเขาเริ่มจะรับน้ำหนักเข่าเธอไม่ได้แล้ว

"พ่อว่าลุกขึ้นมานั่งคุยกันดีๆ ดีกว่า"

"คุณพ่อยอมแล้วใช่ไหมคะ" ในขณะที่พูดหญิงสาวก็ค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้น

"พ่อยังไม่บอกเลยว่ายอม"

อึบ! ได้ยินพ่อพูดว่ายังไม่ยอม สโนไวท์ก็เลยทิ้งเข่าลงมาที่เดิม

"ถ้าคุณพ่อไม่ยอมสโนว์ก็จะนั่งคุกเข่ากับพี่เทวินอยู่แบบนี้ จนกว่าคุณพ่อจะยอม..ใช่ไหมคะที่รัก" ประโยคสุดท้ายดวงตางามปลายมองมาดูเจ้าของฝ่ามือที่เธอทับอยู่