บทที่ 6

"เชิญที่ห้องนี้เลยค่ะ" พนักงานของร้านอาหารออกมารอต้อนรับท่านนายพลทั้งสอง

ก๊อก..ก๊อก.. ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในห้อง พนักงานได้เคาะส่งสัญญาณบอกคนด้านในก่อนเพื่อเป็นมารยาท

"??/???" พอประตูเปิดออกเท่านั้นแหละ จากที่คุยหัวเราะเดินตามกันมาเมื่อสักครู่ถึงกับพูดไม่ออก

"เทวิน!" ศิลาตะคอกลูกชายให้ปล่อยคนที่กำลังกอดอยู่

"ทำอะไรกัน" กองทัพก็ตกใจไม่แพ้เพื่อนเลย เพราะผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอดของลูกชายเพื่อนก็คือลูกสาวของเขานั่นเอง

"คุณพ่อคะ" สโนไวท์ใช้มือดันหน้าอกเทวินเล็กน้อย เพื่อไม่ให้หน้าอกของเธอสัมผัสกับอีกฝ่าย

"ปล่อยน้องนะเทวิน" ถึงแม้กองทัพไม่พูดศิลาก็ต้องห้ามลูกชายไม่ให้ทำแบบนี้

ถ้าคนที่กอดลูกสาวอยู่ไม่ใช่ลูกชายเพื่อนรัก ปืนที่พกติดรถประจำคงได้ใช้งานก็วันนี้แหละ

"ผมกับสโนว์เรารักกันครับ" เขาไม่ยอมปล่อยแถมยังกอดเธอแน่นกว่าเดิม

"อะไรนะ?!" ประโยคนี้พ่อทั้งสองพูดขึ้นแทบจะพร้อมกัน

"คุณพ่อฟังไม่ผิดหรอกครับ ผมรักเธอ"

"ตั้งแต่เมื่อไร" กองทัพถามเพราะไม่คิดว่าพวกเขาจะสนิทสนมกันจนถึงขั้นที่เรียกว่ารัก

"ตอนที่น้องเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยครับ" ถ้าจะบอกว่าก่อนหน้านั้น พวกท่านต้องสงสัยแน่ เพราะเธอกับเขาไม่เคยนัดเจอกันเลยด้วยซ้ำ

"แต่น้องยังเด็กมาก" ถึงแม้กองทัพอยากจะได้เทวินเป็นลูกเขย แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ เพราะลูกสาวเพิ่งจะ 18 เมื่อไม่กี่วันมานี้เอง

"ลูกรักพี่วินค่ะ"

ดวงตาคมมองต่ำลงไปดูผู้หญิงที่เขากอดอยู่ ถึงแม้มันจะเป็นประโยคบอกรัก แต่น้ำเสียงที่เธอพูดเหมือนท่องมาเลย

"พ่ออยากให้พวกเราทั้งสอง.."

"เราจะแต่งงานกันครับ" เทวินชิงพูดก่อนที่ท่านนายพลพ่อของเธอจะพูดจบ

"ห๊าา!!" ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะตกใจอะไรก่อนดี

"ใช่ค่ะพ่อ เรารักกัน เราจะแต่งงานกัน"

"ถ้าแม่รู้"

"พ่ออย่าบอกแม่นะคะ"

กองทัพหันมองสบตาเพื่อนรักที่นั่งอยู่ข้างๆ จะเป็นไปได้ยังไงที่ลูกสองคนจะแต่งงานกันโดยไม่ให้บอกแม่

"ถ้าพ่อไม่ยอมให้เราแต่งงานกัน ลูกจะหนีตามพี่เทวินไป"

กองทัพถึงกับพูดไม่ออก อะไรมันจะขนาดนั้น

"นะครับผมขอแต่งงานกับน้องนะ"

"เรื่องนั้นพ่อไม่ห้ามหรอก แต่รอให้น้องเรียนจบก่อนได้ไหม"

"ได้ครับ ถ้าน้องเรียนจบเราจะจัดงานแต่งกัน แต่ระหว่างนี้ผมขอจองน้องไว้ก่อนได้ไหมครับ"

"หมั้นหมายกันน่ะเหรอ"

"จดทะเบียนสมรสครับ"