บทที่ 8

ถ้าเขาเจรจากับพ่อทั้งสองท่านไม่ได้ ก็ยังไม่ให้นายทะเบียนเข้ามา เพราะถ้านายทะเบียนเข้ามาเห็นว่ามีการแย้งเรื่องนี้จากผู้ใหญ่ การจดทะเบียนสมรสครั้งนี้อาจจะไม่เกิดขึ้นก็ได้

"ลุกขึ้นทั้งสองคน มาคุยกันดีๆ" กองทัพคิดว่าตายเป็นตาย ในเมื่อเด็กรักกันขนาดนี้ ค่อยเคลียร์กับเมียทีหลังแล้วกัน เพราะเขารู้ดีว่าถ้า มโนราห์ภรรยารักรู้เรื่อง สโนไวท์คงไม่เห็นเดือนเห็นตะวันอีกแน่

"คุณพ่อยอมให้เราทั้งสองจดทะเบียนสมรสกันแล้วใช่ไหมคะ"

"ท่านบอกว่าให้ลุกขึ้นไปคุยกัน" เทวินกระซิบพูด เพราะถ้าเธอไม่ลุกตอนนี้ มือของเขามีหวังได้ตัดทิ้งแน่

"ไม่ค่ะ ถ้าคุณพ่อไม่ตกลง สโนว์ก็ไม่ลุก"

แม่คุณเอ้ยจะเล่นสมบทบาทไปถึงไหน

"ลุกขึ้นมา"

"เย่ดีใจจังเลยค่ะ" ก่อนที่จะลุกสโนไวท์ทิ้งแรงลงที่เข่าแบบลืมตัว

ซี๊ดดดด อย่าให้ถึงทีเอาคืนแล้วกัน ..ชายหนุ่มค่อยๆ ยกมือที่เพิ่งเป็นอิสระขึ้นมามองดู เพราะตอนนี้มันแทบจะขยับนิ้วไม่ได้

"ไหวไหมล่ะเรา" ศิลามองลูกชายก็รู้แล้ว ให้ผู้หญิงทับนานขนาดนั้น

"ไหวสิครับพ่อ ก็ผมรักของผมนี่" ปากบอกรักแต่สายตาเอาเรื่อง จนคนที่แกล้งเมื่อสักครู่ไม่กล้ามอง "โทรศัพท์ในกระเป๋า" ชายหนุ่มกระซิบบอกหญิงสาวเบาๆ

"รุ่นพี่ก็หยิบเอาสิคะ"

"ตอนนี้มือชาไปหมดแล้ว ล้วงมันออกมาเดี๋ยวนี้"

สโนไวท์ก็เลยทำตาม ล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงให้

"ส่งสติ๊กเกอร์ไลน์ไปบอกสายลม" สองคนกระซิบกระซาบพูดคุย โดยไม่ให้ผู้ใหญ่ได้ยิน

สโนไวท์รู้จักสายลมเป็นอย่างดี เพราะทั้งสองอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน

พอสายลมได้รับสติ๊กเกอร์ ก็รีบพานายทะเบียนเข้ามาในห้อง

"หึ" ศิลาเห็นสายลมเข้ามาพร้อมนายทะเบียน ก็รู้ได้ในทันทีว่าพี่กับน้องคงรู้กัน

"ทำไมเป็นเราล่ะ" กองทัพมองหน้าสายลม จนอีกฝ่ายไม่กล้าสบตา

"เสร็จงานแล้ว ผมไปก่อนนะพี่" สายลมรีบชิ่งหนีไปก่อน

"สวัสดีครับท่านนายพล" ยุคนี้ไม่มีใครไม่รู้จักนายพลกองทัพและนายพลศิลา "พอรู้ว่าจะได้รับใช้พวกท่านทั้งสอง ผมดีใจมาก" นายทะเบียนรีบหยิบใบทะเบียนสมรสออกมา

"พวกท่านเซ็นต์ตรงนี้เลยครับ" เด็กที่อายุต่ำกว่า 20 ต้องให้ผู้ปกครองเซ็นต์ยินยอมการจดทะเบียนสมรส และนายทะเบียนก็ให้เกียรติพวกท่าน ยื่นไปให้พวกท่านได้เซ็นต์ก่อนคู่สมรส

กองทัพรู้ดีว่าต่อหน้านายทะเบียนจะพูดอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากหยิบปากกาขึ้นมาเซ็นต์ชื่อลงไป ศิลาเห็นกองทัพเซ็นต์ก็เลยเซ็นต์ตาม

"ผมไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นข่าว คุณคงเข้าใจนะ" พอทุกอย่างจบลง ก่อนจะให้นายทะเบียนกลับกองทัพได้ย้ำเรื่องนี้เป็นพิเศษ

"ผมเข้าใจดีครับ และเรื่องนี้ผมจะไม่แพร่งพรายออกไป"

"ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณที่สนับสนุนความรักของเราทั้งสองคน" พอนายทะเบียนออกไปแล้วเทวินหันมาขอบคุณพ่อของเธอ ที่จริงไม่คิดว่าเรื่องมันจะง่ายขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ

แต่ถ้าเขาไม่ใช่ลูกชายเพื่อนรัก มันก็คงไม่ง่ายแบบนี้หรอก

"เปลี่ยนคำขอบคุณ ให้เป็นคำสาบานว่าจะดูแลน้องให้ดี"

"ขะ..ครับ ผมจะดูแลเธอให้เป็นอย่างดี"

"อย่าเพิ่งให้แม่รู้เรื่องนี้ล่ะ" กองทัพหันไปพูดกับลูกสาวบ้าง ถ้าเมียรู้มีหวังไม่ให้เข้าบ้านแน่

"ค่ะ"

"พ่อไปล่ะ" จะให้ทานข้าวต่อคงทานไม่ลงแล้ว กองทัพลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตู แต่จังหวะที่กำลังจะเปิดประตูเขาก็นึกได้เรื่องหนึ่งก่อน คนเป็นพ่อค่อยๆ หันกลับมาหาทั้งสองใหม่ "เราคุมกำเนิดกันแบบไหน น้องอายุยังน้อย คงเข้าใจนะ"