Pingyaoi - เรื่องของ Pingyaoi

นักเขียน

Pingyaoi

นิยาย

ข้ามภพมารัก(Yaoi)

6.0K·Pingyaoi

ใครจะคิดว่าแค่คำทำนายของพี่ชายจะทำให้เขานั้นข้ามภพข้ามชาติมาอยู่ในยุคจีนโบราณและได้มาเจอกับฮ่องเต้ที่มีฉายาว่าเหี้ยมโหด เลือดเย็นไร้ใจ และต้องพบเจออุปสรรคเคราะห์กรรมของตัวเองมารุมเร้า ปมปริศนามากมายที่ต้องไขให้กระจ่างเพื่อหาวิธีกลับไปหาคนที่ตัวเองรักสุดหัวใจ

นิยายYaoiจบแล้ว

เกียร์แลกเกียร์แลกหัวใจนายวิศวะ(Yaoi)

17.0K·Pingyaoi

บทนำยุคสมัยนี้เขาว่าเรียนคณะวิศวะแล้วจะเท่ สาวๆจะตามเป็นพรวนผมว่าจริงมากก็ดูอย่างพี่ชายผมสิ พี่เส้นสุดหล่อของผมอย่างเท่สาวๆนี่ตามเป็นพรวน ตามมาทวงหนี้อ่ะนะ อ่ะล้อเล่นๆ แต่พี่ผมสาวเยอะจริงๆไม่ได้ล้อเล่นนะครับ แถมพี่ผมยังได้แฟนเป็นถึงดาวมหา'ลัยเชียวนะ พี่ผมหล่อขนาดไหนอ่ะคิดดูแฟนพี่ผมชื่อเจ๊กานครับฉายาสวยสะพรึง ฉายานี้เจ๊แกได้มาเพราะความน่ากลัวเวลาที่เจ๊แกพึ่งเผางานเสร็จอ่อเจ๊แกเรียนคณะศิลปกรรมครับ เวลาเผางานต่อกันสามสี่วันความสวยที่มีมันก็กลายเป็นความสยองได้เหมือนกันเรื่องนี้ผมสัมผัสมันมาแล้ว แถมเจ๊แกยังเป็นสาววายอีกด้วยนะครับ มีงานมีตติ้งดาราวายที่ไหนเจ๊แกก็ชอบลากผมไปด้วยตลอดจนสาวๆผมหายเกลี้ยงอ่ะ ล่าสุดก็เห็นตามติดชีวิตเดือนวิศวะคนหนึ่งอยู่ด้วยผมล่ะเพลียกับเจ๊แกจริงๆ ผมน่ะใฝ่ฝันอยากเรียนคณะวิศวะมานานแล้วนะ เพราะมีพี่ชายเป็นไอดอลที่สุดแสนจะเพอร์เฟคไปซะทุกอย่างแต่พี่ผมมันดันห้ามผมซะงั้นอ่ะ คนหล่อเซ็ง"น้องกราฟสุดรักสุดหวงของพี่เส้นได้โปรดเลือกคณะใหม่เถอะนะน้องนะ"อยากจะแหมไปเชียงใหม่เคยได้ยินไหมยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุอ่ะ"ทำไมวะพี่เส้น ก็ผมอยากเรียนวิศวะอ่ะ""มันไม่ใช่อ่ะกราฟ มึงมันไม่เหมาะกับคณะนี้"พี่มันว่าแบบนั้นพร้อมกับจับหน้าผมพลิกซ้ายพลิกขวาอย่างกับหน้าหนังสือเลยครับแม่งคอผมจะเคล็ด ผมเลยปัดมือพี่มันออก"ผมไปสอบมาแล้ว ถ้าผมสอบไม่ติดก็ค่อยว่ากันเนอะเฮีย"เรื่องของเรื่องที่พี่มันมาอ้อนวอนผมแบบนี้ก็เพราะผมเลือกสอบเข้าคณะวิศวะมหา'ลัยเดียวกับพี่มันนี่แหละครับ ผมก็เข้าใจว่าหน้าผมมันหวานมาก หวานได้แม่มาเต็มๆความเข้มของพ่อไม่มีติดมาเลยซักนิดเพราะไอ้พี่เส้นแม่งเอาไปหมดเลยไงที่เข้มนี่ไม่ใช่หน้าตาคมคายอะไรนะครับแต่เป็นสีผิวต่างหากที่เข้ม ฮ่าๆๆ ผมน่ะขาวตี๋ขยี้ใจสาวแต่ติดที่หน้าหวานมากไปนี่แหละครับทำสาวหายหมดเลย ผมจึงตั้งใจจะเข้าคณะวิศวะให้ได้แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้นเมื่อ2เดือนก่อนตอนที่ผมได้ตัดสินใจเลือกเส้นทางชีวิตของตัวเองใหม่ที่พร้อมจะก้าวไปเป็นเฟรชชี่น้องใหม่แห่งคณะวิศวะที่จะมีสาวๆมาตามกรี๊ด"ป๊า ม๊า พี่เส้น กราฟจะเข้าคณะวิศวะเครื่องกลนะ"พอผมพูดออกไปแบบนั้นอีพี่เส้นที่มันกลับมาจากหอพอดีก็พูดขัดผมเลยครับ"คิดใหม่ดีไหม นิเทศก็น่าสนนะกราฟ""อย่าขัดใจบอสอย่างผมนะพี่เส้นเดี๋ยวเจ็บเดี๋ยวเจ็บ""คร๊าบๆบอสกราฟผู้ยิ่งใหญ่""ผมถ้าผมติดคณะวิศวะนะผมจะตั้งใจเรียน ถ้าจบเมื่อไหร่ผมจะเข้าทำงานที่ SKกรุ๊ปให้ได้เลย รับรองเลี้ยงป๊าม๊าได้สบาย แถมกราฟจะได้มีลูกสะใภ้มาฝากป๊า ม๊าด้วยดีป่ะ""เอาที่สบายใจเลยไอ้ลูกชาย มีปัญญาเรียนป๊าก็มีปัญญาส่งอยู่แล้ว"ป๊าผมพูดออกมาแต่คือเหมือนไม่ใส่ใจไอ้กราฟคนนี้เลยอ่ะยังมัวแต่อ่านหนังสือพิมพ์อย่างเดียวเลยอ่ะ ไอ้กราฟน้อยใจแต่ก็เอาเถอะยังไงป๊าก็สนับสนุนผมล่ะนะ"ขอบคุณครับป๊า รักป๊าที่สุดเลยครับ"ผมตรงเข้าไปกอดป๊าพร้อมกับหอมป๊าฟอดใหญ่แล้วหันไปทำหน้าตากวนบาทาใส่ไอ้พี่เส้นแทน"ไม่ดีมั้งกราฟพี่ว่าเปลี่ยนใจเหอะ กูว่าแทนที่มึงจะได้สะใภ้กูกลัวมึงจะได้เขยกลับมาแทนมากกว่าน่ะสิ""นั่นปากหรอพี่เส้น น้องพี่ออกจะหล่อปานโอปป้าเกาหลีแบบนี้ พี่เส้นเหอะที่ต้องระวังเจ๊กานหาผัวให้ไม่ใช่กราฟซะหน่อย""นั่นปากหรอว่ะ แล้วก็นะกระจกห้องมึงคงส่องจนกระจกแตกหมดแล้วสิท่าถึงไม่เห็นว่าตัวเองหน้าตายังไงน่ะห๊ะไอ้น้องรัก"ดูดิครับทุกคน นี่มันพี่ชายผมจริงดิไม่เคยเข้าข้างผมเลยอ่ะ"ม๊า!พี่เส้นว่าผมไม่หล่ออ่ะ ผมหล่อเนอะม๊าเนอะ""ครับๆลูกม๊าหล่อจนสาวหนีเลยจ๊ะ"แงงงม๊าก็ยังไม่เข้าข้างเลยอ่ะครับกราฟเสียใจ"ม๊าอ่ะ!กราฟงอนและไปอ้อนป๊าดีกว่า ป๊าคร๊าบถ้ากราฟสอบติดกราฟอยากไปอยู่หอใกล้มหา'ลัย ให้กราฟไปนะครับ""แล้วจะไปอยู่หอทำไม มหา'ลัยก็อยู่ใกล้บ้านแค่นี้เอง"ป๊าถามผมด้วยเสียงแปลกใจ"คือป๊า กราฟสอบเข้ามหาลัยของพี่เส้นอ่ะ""อะไรนะ!"พี่เส้นแม่งอุทานดังลั่นบ้านลั่นช่องเลยอ่ะผมนี่หูแทบแตกแล้วเนี่ย"จะเสียงดังทำไมเจ้าเส้น น้องก็แค่จะไปเรียนมหา'ลัยเดียวกับแก แบบนั้นก็ดีออกแกจะได้ดูแลน้องด้วย ป๊ากับม๊าอีกสองอาทิตย์ก็ต้องไปจีนแล้วด้วย""ไม่ได้นะป๊าคณะผมมีแต่คนเถื่อนๆทั้งนั้นเลย ผมกลัวน้องมันจะเป็นอันตราย"พี่เส้นแม่งเว่อร์ตลอดผมก็ผุ้ชายป่ะจะกลัวอะไรนักหนา"แกเป็นพี่ก็ต้องดูแลน้องสิ"ไงล่ะผมบอกแล้วผมน่ะบอสกราฟเชียวนะ ยังไงป๊าม๊าก็ต้องตามใจผมอยู่แล้ว"ครับๆผมจะดูแลน้องเอง แล้วมึงจะไปดูหอตอนไหน ห้องกูแชร์กับคนอื่นแล้วมึงอยู่ห้องกูไม่ได้หรอกนะแต่หอกูยังเหลือห้องว่างอยู่แต่มันแพงนะมึง เหมือนห้องกูเนี่ยต้องหารูมเมทมาแชร์"พี่เส้นแม่งตอบแบบขอไปทีอ่ะแต่กราฟผู้นี้ไม่สนอยู่แล้ว"เรื่องนั้นหายห่วงเลยพี่ผมได้ห้องแล้วที่เหลือก็แค่ขอป๊าพอเป็นพิธีเท่านั้นเอง ค่าห้องเดือนละหมื่นสองไม่รวมน้ำไฟครับป๊าทางนั้นเขาตกลงมาแล้วว่าค่าห้องหารคนละครึ่ง น้ำไฟต้องดูตามการใช้ว่าใครใช้เยอะกว่าก็ต้องจ่ายเยอะกว่าอ่ะครับ ในห้องมีสองห้องนอนมีห้องน้ำในตัว มีห้องครัวสามารถทำอาหารได้ด้วยแค่นี้ผมก็ไม่อดตายแล้วถ้าตุนไข่กับมาม่าเอาไว้ทำกิน"ผมบรรยายการวางแผนเรียบร้อยเลยครับทำเอาป๊ากับม๊าผมยังแอบขำอ่ะก็ทำไงได้อ่ะผมทำกับข้าวไม่เป็นนี่ ทำพอกินได้นิดๆอ่ะนะ"วางแผนดีมากเลยนะครับคุณชายกราฟ""ของมันแน่อยู่แล้วพี่เส้น"หลังจากวันนั้นผมก็สอบติดจริงๆครับถึงจะไม่ติดท็อปแต่ก็ไม่ได้อยู่ในอันดับที่น่าเกียจอะไร พี่เส้นมันก็มาตื้อให้ผมเปลี่ยนคณะ ผมเองก็อยากรู้ว่ามันจะเถื่อนซักแค่ไหนกันเชียวแล้วก็ไม่ทำให้ผมผิดหวังจริงๆครับ เถื่อนเชี่ยๆเลยไหนใครว่าเท่วะ นี่อย่างกับรวมพลคนบ้าเลือดในที่เดียวกันเลยนะครับเนี่ย หน้าตาแม่งอย่างโจร มีดูดีก็คงพวกพี่ว๊ากปี3เนี่ยแหละที่ดูหน้าตาดีแต่หน้าตาไม่รับแขกซักคน อย่างกับอยากจะแดกหัวปี1อย่างพวกผมเลยครับ เปลี่ยนคณะทันไหมครับ คงไม่ทันแล้วสินะให้ตายเหอะไอ้กราฟฝันสลายหายไปกับอากาศเลย"ไงมึงอึ้งทึ่งเสียวเลยสิ กูบอกมึงแล้วว่าให้เข้าคณะอื่นก็ไม่เชื่อกู"น่ะมีการซ้ำเติมกันไปอีก"เออซ้ำเติมกันเข้าไปพี่มึง ไม่ปลอบใจน้องบ้างเลยนะอีพี่เส้นเดี๋ยวก็ฟ้องป๊าเลยนี่""โธ่ไอ้เด็กขี้ฟ้อง กูจะซ่อมมึงให้คางเหลืองเลยคอยดูไอ้น้องรัก ไปเข้าแถวซะไป""โหดร้ายจริงกับน้องกับนุ่งเนี่ย โธ่คนเราทำเป็นเข้ม โอ๊ะลืมไปพี่ก็เข้มอยู่แล้วนี่หว่าเข้มทั้งตัว ฮ่าๆๆ""ไอ้กราฟไอ้น้องเชี้ย!!"ผมรีบวิ่งมาเข้าแถวเลยครับไม่งั้นผมคงโดนไอ้พี่เส้นมันเตะแหงๆ ผ่านไป10นาทีการรับน้องก็เริ่มขึ้น ผมขอบอกเลยว่าพวกพี่ปีสามว๊ากกันโหดมากผมนี่สะดุ้งเฮือกไปหลายทีแล้วเนี่ย จนได้เวลาพักเบรคผมก็มานั่งอยู่ข้างลานเกียร์แล้วผมก็หันไปเห็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆผม หล่อมากแต่โคตรเซอร์อ่ะอย่างกับเด็กศิลป์มาผิดคณะเปล่าวะมึง"พี่ๆมาผิดคณะเปล่า คณะศิลป์อยู่อีกทางนะพี่""พี่บ้านมึงดิ กูปี1คณะวิศวะโยธาและกูนี่แหละเดือนวิศวะคนต่อไปไอ้แว่นหวาน"ไอ้ผมก็หวังดีแต่แม่งเสือกปากดีใส่ผมอีกนะมันแต่มันด่าผมแว่นหวานวะคือไรว่ะ"อะไรคือแว่นหวานวะ แล้วมึงอ่ะหลงตัวเองชิบหายเลย มั่นหน้ามากที่บ้านไม่มีกระจกหรอไอ้หน้าหนวด หน้าอย่างมึงสาวที่ไหนจะแลวะ"จริงนะหน้ามันอย่างเถื่อนอ่ะแต่ก็หล่อมากอยู่ดีผมอิจฉา"หยาบคายสัสๆนะมึง สาวกูน่ะเยอะอยู่แล้วมึงไม่ต้องห่วง แล้วแว่นหวานที่มึงถามก็หมายถึงมึงหน้าหวานแล้วก็ใส่แว่นไงโง่จริงๆ""มึงอยากจะไฝว้กับบอสกราฟหรอวะ"ปรี๊ดครับปรี๊ดไอ้กราฟจะไม่ทน!!"กูไม่อยากมีเรื่องกับเด็กประถมหรอกนะ ไปดีกว่าเดี๋ยวเด็กบ้าจะกัดเอา"มันว่าผมเด็กประถมนี้มันหมายถึงสมองหรือความสูงของผมว่ะแบบนี้ต้องมีเคลียร์"มึงว่าใครไอ้หนวด""ใครอยากรับก็รับไปสิ รุ่นพี่เรียกแล้วไปเหอะ"ผมล่ะอยากเอาเล็บเท้าข่วนหน้ามันจริงๆ แล้วผมก็ผมเดินตามหลังมันไปติดๆเลยครับ แต่แปปเดียวแม่งหายไปและ ผมก็เลยไปเข้าแถวตามเดิมแบบแยกสาขาเพราะพี่ๆเขาจะมีให้แนะนำตัว พอหันกลับมาด้านข้างก็เจอไอ้หนวดที่มันว่าผมเมื่อกี้มันมาได้ไงวะเนี่ยขวัญเอยขวัญมา มันนั่งอยู่ข้างผมแต่แรกแล้วหรอวะผมไม่เห็นจำได้"ไงหน้ามึงเอ๋อดีนะ ยิ่งใส่แว่นยิ่งดูเอ๋อวะ"มันเริ่มกวนตีนผมอีกแล้วครับ"เงียบปากมึงไปเลยไอ้หนวดกูไม่อยากโดนซ่อม""เฮ้ยคุณสองคนที่กำลังคุยกันอ่ะลุกขึ้นสิแล้วแนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จักด้วย!!"เสียงมารมาแล้วกูอยากกระโดดกัดหูมึงจริงๆไอ้หนวด โดนเรียกจนได้ พอผมยืนขึ้นพี่หน้าม่อคนหนึ่งที่ผมจำได้ว่าเป็นเพื่อนกับพี่เส้นก็ทักผมขึ้น"อ้าวก็นึกว่าใครสุดสวยของพี่โดมนี่เอง"แม่งไอ้พี่โดมพูดเฉยๆก็ไม่ได้นะ แต่ผมก็ต้องแอบขำออกมาเมื่อไอ้พี่เส้นมันเดินเข้ามาใกล้ไอ้พี่โดมแล้วถีบก้นไอ้พี่โดมกระเด้งเลยอ่ะ แม่งอย่างฮาพลั่ก"เชี่ยใครสะกิดก้นกูวะ"พี่โดมมันหันหาใหญ่เลยครับ"กูเองกรุณาอย่าแซวนั่นน้องกู"โคตรรักพี่เส้นเลยคร้าบ"เชี้ยเส้นถีบมาได้นะมึงเจ็บชิบหายเสียการปกครองหมด"พี่ชายผมน่ารักที่สุดเลยถีบไอ้พี่โดมกระเด็นหน้าแทบทิ่มพื้นเลยครับสะใจเป็นบ้า แต่พี่มันก็หันกลับมาหน้าเข้มตามเดิมล่ะ"เอ้าแนะนำตัวครับ""ผมนายปกรณ์ เลิศสกุลครับชื่อเล่นกราฟ คณะวิศวะเครื่องกล รหัส624568ครับ""เสียงดังดีใช้ได้ คนต่อไป""ผมนายสงคราม เหมสกุลชื่อเล่นคราม คณะวิศวะโยธา รหัส627098ครับ!""หี้วๆ!!"โฮ้ เสียงเชียร์มันเต็มเลยวะ มันเป็นใครวะเนี่ยนั่นยังมีการมายักคิ้วข้างเดียวให้ผมอีกนะกวนตรีนชะมัดเลย ผมนี่คันเท้ายิบๆเลย"เงียบๆครับน้อง เอาล่ะพวกคุณนั่งลงได้"หลังจากนั้นพวกพี่เขาก็ให้พวกผมแนะนำตัวแล้วก็ทำกิจกรรมอีกเล็กน้อยพวกพี่ๆเขาก็ปล่อยพวกผมไปกินข้าวกลางวันแล้วครับ ผมอยากจะกลิ้งเเทนเดินเลยล่ะครับ เป็นการรับน้องที่โหดมาก ทั้งลุกนั่งทั้งวิดพื้น ขนาดพวกผู้หญิงที่มีอยู่น้อยนิดยังโดนเลยแต่พวกเธอโคตรสตรองกว่าพวกผมอีกทึกกันชิบผมเลือกเดินมานั่งอยู่ข้างลานเกียร์เหมือนเดิมเพราะไม่อยากเดินไกลเดี๋ยวตอนบ่ายก็ต้องมานั่งทำกิจกรรมตรงนี้เหมือนเดิมแต่ระหว่างที่เดินไปนั่งผมก็เดินสะดุดขาใครไม่รู้ครับ หน้าผมแทบทิ่มวัดพื้นแล้วครับแต่ขาผมดิแม่งเจ็บอ่ะ พอมองไปที่ตัวต้นเหตุ มันนอนหลับหรือมันซ้อมตายวะกูเดินสะดุดขามันขนาดนี้ยังไม่ตื่นเลยอ่ะครับ แล้วกลุ่มพี่ผม5-6คนก็เดินมาพอดีซึ่งก็คือกลุ่มพี่ผมนั่นแหละ พี่เส้นมันเห็นผมกองที่พื้นก้รีบเดินเข้ามาหาผมเลยครับ"กราฟมึงเป็นไรวะ"พี่เส้นดูตกใจโคตรเว่อร์อ่ะ"กราฟสะดุดขาใครก็ไม่รู้อ่ะพี่เส้น ตายรึยังเขี่ยๆดูหน่อยดิ"ผมหยิบไม้แถวนั้นยื่นให้ไอ้พี่เส้นแต่พี่ผมมันไม่เอาไงเดินเข้าไปเขย่าตัวของคนใส่ชุดกราวน์เองเลย"เฮ้ยมึง ตายยังวะถ้ายังตื่นดิมานอนอะไรตรงนี้วะ"เหมือนจะรู้จักกันเลยแหะ"อืมห่าว มีอะไรหรอครับ โอ๊ะคนเยอะแยะเลย ว่าแต่พวกคุณมีอะไรกับผมรึเปล่าครับเส้น"เฮ๊ยๆ!อย่างหล่ออ่ะอยากตามไปอยู่ที่คณะด้วยเลยครับผม หล่อเชี้ยๆ"ไอ้แต๊งค์มึงเองหรอวะ มานอนเป็นซากเน่าอะไรที่คณะกูเนี่ยห๊ะ!"โอ๊ะรู้จักกันจริงๆด้วยครับ"ผมมารอเจอน้องครับเส้น น้องผมมาเรียนคณะนี้ อ่านั้นไงมาแล้ว สงครามครับเรามีเรื่องต้องคุยกันหน่อยนะครับ"พี่ผมรู้จักคนหล่อๆนอกจากคนเถื่อนๆด้วยเว้ยเฮ้ย แหมๆแบบนี้ต้องตีซี้ซะหน่อยแล้ว แต่ผมจะเลิกตีซี้กับคนหล่อก็ตอนที่เห็นน้องพี่เขานี่แหละครับ"สงครามครับทำไมไม่เข้าคณะแพทย์ล่ะครับ"เสียงโคตรนุ่มละมุนเลยอ่ะไอดอลคนที่สองของไอ้กราฟเลยครับ"ผมพอใจ พี่กลับไปห้องดับจิตของพี่เถอะผมไม่มีอะไรจะคุย"เชร็ด พี่น้องกันจริงดิ หน้าต่างกันราวฟ้ากับเหว พี่นี่อย่างกับเทพบุตร ส่วนน้องนี่อย่างกับขยะเปียกเลยเว้ย"ครับ งั้นก็ขอให้สนุกกับสิ่งที่เลือกนะครับสงคราม.... คุณเส้นครับคืนนี้ผมขึ้นเวรนะครับคงไม่ได้กลับห้องไม่ต้องทำข้าวเผื่อนะครับ"คืออะไรวะความแม่บ้านในตัวพี่ผมเนี่ย ทำไมพี่แต๊งค์เขาต้องพูดแบบนั้นกับพี่ผมอ่ะ ผมหันไปมองหน้าพี่เส้น พี่แกก็แค่กระแอมไอแล้วพูดขึ้น"ไอ้แต๊งค์มันเป็นรูมเมทกูเองแหละ อย่ามองกูด้วยสายตาแบบนั้นนะไอ้กราฟ แฟนกูก็มี"ร้อนตัวว่ะ"ผมมองพี่ด้วยสายตาแบบไหนวะ ผมก็แค่สงสัยพี่ทำกับข้าว ทำงานบ้านเป็นด้วยหรอ อยู่บ้านเห็นขนขึ้นหลังตลอดร้อนตัวว่ะเฮีย""มันเป็นข้อตกลงโว้ย!""แล้วจะตะคอกน้องทำไมเนี่ยพี่เส้น ผมก็แค่ถามมีพิรุธนะพี่เนี่ย โอ๊ย!เจ็บๆๆ พี่เส้นขาเขาเจ็บอ่ะ เห้ยเขียวอี๋เลยพี่เส้น"พี่ผมแม่งอยู่ๆก็ตะคอกกันซะงั้นแถมยังมาทำร่างกายผมอีกเจ็บครับเจ็บ"ไปๆ ไปห้องพยาบาลก่อน""เชี้ยเส้นจะคุยอีกนานไหมวะมาทำงาน""เออๆ กูกำลังไปไอ้ครามมึงพาน้องกูไปส่งห้องพยาบาลทีกูต้องไปแล้ว"เฮ้ย!ทิ้งกันแบบนี้เลยหรอวะพี่ นี่รักน้องจริงป่ะเนี่ยแล้วทำไมไอ้พี่โดมมันถึงมาเรียกพี่ผมตอนนี้วะผมไม่อยากไปกับไอ้หน้าหนวด!!>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

นิยายYaoiจบแล้ว

น้องเฉิ่มสถาปัตย์กับพี่โหดวิศวะ

22.0K·Pingyaoi

บทนำ "อีเปรี้ยว!!อีนังลูกเวร มันให้มึงอุ้มท้องให้มันแล้วสุดท้ายมันก็จะมาฆ่าหลานกูเนี่ยนะ กูไม่ยอมหรอกนะ!!"หญิงวัยกลางคนด่ากราดลูกสาวคนเดียวของเธอที่ปล่อยให้ตัวเองท้องตั้งแต่ยังเรียนม.5จนตอนนี้คลอดเด็กชายตัวอ้วนออกมา แต่พ่อของเด็กกลับบอกว่าต้องการเพียงเด็กไม่ได้ต้องการตัวแม่และบอกถึงสาเหตุที่ต้องการตัวเด็ก ที่ทำให้หญิงวัยกลางคนถึงกับเสียอาการ หลานของเธอที่พึ่งคลอดออกมากลับต้องมามีชะตาชีวิตที่ต้องตายเพราะพ่อของเด็กต้องการเพียงไขกระดูกของเด็กเท่านั้น ทำให้เธอนั้นยอมไม่ได้จริงๆ "มึงจะทำต่อไปยังไงนังเปรี้ยว"พ่อของเปรี้ยวถามด้วยเสียงเครียด "หนูจะให้เพื่อนที่ไว้ใจได้ของหนูช่วยเรื่องลูกเองแต่คงต้องพึ่งพี่ปันแล้วในเรื่องนี้" (หอพักเจริญสิน) ในโลกยุคดิจิตอลแบบนี้ เรื่องมหัศจรรย์อะไรก็เกิดขึ้นได้ แม้กระทั่งไม่เคยมีอะไรกันคุณก็สามารถทำผู้หญิงท้องได้ ทำได้ก็บ้าแล้ว!!ถ้าคุณไม่พึ่งทางการแพทย์ นั่นมันก็แฟนตาซีเกินไป คนบ้าอะไรไม่เคยแม้แต่จับมือกันแต่ดันท้องด้วยกันได้ แต่เรื่องแบบนี้ดันมาเกิดขึ้นกับผมไง ผมพึ่งจะเรียนจบม.6มาได้แค่ 3 เดือนเอง พึ่งจะอายุ18ปีมาได้แค่10 กว่าวันเอง แล้วผมก็ต้องมาฟังประโยคที่เหมือนโดนผีหลอกจากพี่ชายของเพื่อน เพื่อนที่ว่าก็คือเปรี้ยวเพื่อนสนิทของผม เธอลาออกไปตอนม.5กลางเทอมเพราะท้อง ผมกับเธอสนิทกันในระดับหนึ่งเลยแหละ แต่ก็ไม่ได้สนิทถึงขั้นจะเอามาเป็นเมียซะหน่อย แล้วไยพี่ปัน พี่ชายของเปรี้ยวถึงมายืนบอกให้ผมรับผิดชอบน้องตัวเองได้วะครับ "ไอ้โฟร์มึงทำน้องกูท้องมึงต้องรับผิดชอบ" นั่นเป็นประโยคฟ้าผ่ากลางแจ้งที่ผมได้ยินจากพี่ชายของเพื่อนที่ผมเคารพนับถือ ผมอยากจะรู้จริง ๆ ว่ามันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมก็แค่เด็กผู้ชายอายุ17ปีธรรมดาๆ คนหนึ่งที่เพิ่งจะ18 ได้ไม่กี่วันเอง ผมที่ไม่มีอะไรโดดเด่นแถมยังกำพร้าพ่อแม่ ผู้หญิงก็ไม่เคยแลผมด้วยซ้ำ แถมไอ้เรื่องอย่างว่าผมก็รู้แค่ทฤษฎีที่เขามีสอนในโรงเรียน เคยดูคลิปบ้างเล็กน้อย แต่ทางปฏิบัติผมเคยทำซะที่ไหนผู้ชายจืดๆอย่างผมยังเป็นผู้ชายเวอร์จิ้นอยู่เลยนะคุณแล้วผมจะไปทำใครท้องได้ไงวะ ผมหละโคตรงง แต่ดีนะที่ผมจบม.6แล้ว ไม่งั้นซวยแน่เลยครับแถมพี่แกดูจะมั่นใจมากเลยด้วย ให้ตายเหอะนี่มันมัดมือชกกันชัดๆเลยนี่หว่า แต่ผมก็อธิบายเหตุผลเพิ่มเพราะผมคงยอมไม่ได้ที่ต้องมาเลี้ยงลูกใครก็ไม่รู้ "ขอโทษนะพี่ปันแต่ผมไม่เคยมีอะไรกับเปรี้ยว ผมคงทำเธอท้องไม่ได้เชิญพี่ลองไปถามพี่โอเด็นดูดิเห็นน้องพี่ควงกันอยู่ไม่ใช่หรอ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะพี่" "มึงจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นมึงต้องรับผิดชอบน้องกู"ดื้อด้านมาก "แม่งพี่จะบ้าหรอวะให้ผมรับผิดชอบน้องพี่ ทั้งๆที่ผมยังไม่เคยนอนด้วยเนี่ยนะพี่มึงเอาอะไรคิดวะห๊ะ"ผมเริ่มโมโหแล้วนะ แล้วไอ้อาการหวาดระแวงนั้นมันอะไรกันเหมือนกลัวโดนใครเจองั้นแหละ แล้วอยู่ๆพี่แกก็พุ่งประชิดตัวผมพร้อมกับกระซิบข้างหูผม "กูขอล่ะนะโฟร์มึงช่วยเห็นแก่เด็กตาดำๆด้วยเหอะ เปรี้ยวมันบอกว่ามึงเป็นที่พึ่งเดียวของลูกมันแล้ว หลานกูกำลังจะโดนพ่อมันฆ่าช่วยเปรี้ยวมันซักครั้งเถอะนะ" "ห๊ะ!"ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยินอย่างมากผมไม่คิดว่าคนเป็นพ่อเด็กจะใจดำอำมหิตได้ขนาดนั้น แล้วนั่นก็เป็นบทสนทนาสุดท้ายของพี่ปันที่คุยกับผม พอเดือนต่อมาเปรี้ยวเธอก็หอบเด็กมาให้ผมที่บ้านเช่า เด็กเหมือนพึ่งจะเกิดเลยครับตัวโคตรจะเล็กอ่ะ แค่คิดว่าผมอุ้มไม่ดีมีหวังกระดูกได้หักกันบ้างแหละงานนี้ "อะ เอาเด็กไปอยากจะทำอะไรกับมันก็เชิญ ฉันไม่ต้องการให้มันมาทำชีวิตดาวรุ่งในมหา'ลัยของฉันพัง" เปรี้ยวที่ผมไม่ได้เจอมานานตะคอกผมเสียงดังเธอเล่นใหญ่มากจนคนข้างห้องออกมามอง เธอวางเด็กในอ้อมแขนให้ผมอย่างเบามือพร้อมซองจดหมายที่ถูกปิดด้วยผ้าแล้วตะคอกผมซ้ำอีกทีแต่ประโยคสุดท้ายเธอพูดเสียงเบาๆออกมาให้ได้ยินแค่ผมกับเธอ น้ำตาเธอร่วงพร้อมมองหน้าเด็กเป็นครั้งสุดท้าย "อย่าพามันมาให้ฉันเจออีก!!... ฝากลูกเราด้วยนะโฟร์ ปกป้องเขาแทนเราที" พอเธอพูดจบก็เดินสะบัดตูดออกไปเลยครับ พอส่งเด็กและของใช้เด็กอีกหอบใหญ่ให้ผมเสร็จ คือมึงไม่เกรงใจมือกูเลยพะรุงพะรังเหมือนคนบ้าแล้วเนี่ย "อีผู้หญิงเลว!! ทิ้งได้แม้แต่ลูกตัวเอง กลับมาให้กูถีบก่อน!!" ผมด่าเธอไล่หลังไปเพื่อความสมจริง เฮ้ย!แล้วผมจะทำไงต่อวะเนี่ยเด็กแม่งนอนมองผมตาแป๋วเลยน่ารักอ่ะ!! ผมว่าผมกำลังโดนเด็กตกซะแล้วล่ะครับ แล้ววันต่อมาผมก็ได้ยินข่าวว่าครอบครัวของเปรี้ยวเดินทางออกจากหมู่บ้านไปแล้วครับ ซวยผมจริง ๆ เลย เมื่อคืนผมก็แทบไม่ได้นอนเพราะกังวลเรื่องเด็กจนแทบบ้าแต่เด็กเลี้ยงง่ายครับไม่งอแงซักนิด เป็นผมที่กังวลไปเองซะมากกว่าจนตาผมโหลหนักมาก แล้วสองวันต่อมาผมก็ได้รับจดหมายจากทางบ้านเด็กกำพร้าที่ผมเคยอยู่ ว่ามีคนเขาให้ทุนเรียนฟรีกับผมเพราะเขาดันไปเห็นภาพวาดของผมเข้าเขาเลยอยากให้ผมเรียนต่อทางด้านการออกแบบ แล้วค่าเรียนทุกอย่างเขาจะออกให้ผมเอง มีที่อยู่ให้ผมด้วยแค่ผมย้ายไปเรียนที่กรุงเทพเท่านั้น แล้วเด็กหละผมจะเอาไงดีหรือฝากแม่ฝ้ายที่บ้านเด็กกำพร้าเลี้ยงดีนะ พอคิดได้แบบนั้นผมก็รีบไปที่บ้านแม่ฝ้ายที่ผมไม่ได้ไปนานมากแล้วทันที แต่ผมก็ได้รับข่าวร้ายอย่างสุดๆ เมื่อแม่ฝ้ายกำลังจะขายบ้านปิดสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าลงเพราะสู้กับค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ไม่ไหว แต่ผมว่ามันคือข้ออ้างเสียมากกว่าเหมือนแม่ฝ้ายกำลังจะหนีมากกว่านะผมว่า วันต่อมา ผมตัดสินใจโทรไปตอบตกลงรับทุนของเขา ส่วนเรื่องเด็กน้อยผมว่าจะค่อยๆคิดอีกทีแต่เป็นเรื่องที่ผิดคาดมาก พอผมตอบตกลงไปเขาก็ให้ผมเก็บของเลย พอผมเก็บของเสร็จออกมาก็เจอผู้หญิงคนหนึ่งกระโดดกอดผมแบบเต็มแรงเลยหละครับผมนี่ถึงกับเซ "น่ารักจังเลย!!" "เหวอ ขอโทษนะครับคุณเป็นใครครับมากอดผมทำไม"ผมแม่งโคตรตกใจ ดีนะที่ไม่ได้อุ้มเด็กออกมาด้วยไม่งั้นผมคงปล่อยเด็กหลุดมือแน่ "อุ้ย!ตายจริง ฉันขอโทษจ๊ะที่ทำให้เธอตกใจ ฉันชื่อสินีนะจ๊ะว่าแต่เห็นฝ้ายบอกว่าเธอมีเด็กเล็กด้วยนี่ใช่ไหมจ๊ะ"คุณสินีเธอสวยมากเลยครับจนคุณเขาถามหาเด็กผมเลยตอบคุณเขา "ครับ พอดีแม่เด็กเลี้ยงเด็กไม่ได้น่ะครับ เธอกลัวว่าถ้าเด็กอยู่กับเธอแล้วเด็กจะเป็นอันตรายน่ะครับ เห็นว่าพ่อเด็กพยายามจะฆ่าเด็ก..."อยากจะบอกเขานะว่าผมโดนมัดมือชก แต่ก็ช่างมันเหอะชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันต่อไปไงครับ "ตายจริงช่างน่าสงสาร งั้นฉันจะขอเลี้ยงเด็กน้อยให้เธอเองนะจ๊ะระหว่างที่เธอไปเรียนส่วนที่พักของเธอ ฉันจัดการให้แล้วนะ นี่กุญแจและคีย์การ์ดส่วนอันนี้ที่อยู่ของเธอนะ ขอให้โชคดีนะจ๊ะน้องโฟร์ ส่วนถ้าเธอคิดถึงหนูน้อยคนนี้ก็มาหาเขาได้ตลอดเวลาเลยนะ" ช่างเป็นคนที่ใจดีจริง ๆ ครับ ถือว่าผมยังมีโชคอยู่บ้างทีนี้เจ้าหนูซิกของผมก็คงไม่ต้องมาลำบากกับผมอีกแล้ว พอคุยเสร็จคุณหญิงคนนั้นก็เข้าไปอุ้มน้องซิกในบ้าน แล้วสั่งให้คนเก็บของของน้องซิกไปหมดเลยครับ แล้วพวกเขาก็ขึ้นรถจากไป อยากถามว่าแค่เนี่ยหรอ ผมแม่งคิดเป็นบ้าเป็นหลังมาทั้งคืนเพื่อ!! ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับคนขับรถอีกคันที่รอไปส่งผมยังจุดหมาย อ่อ! ผมลืมบอกผมเป็นคนจังหวัดกาญจนบุรีนะครับพ่อแม่ผมทิ้งผมไว้ที่หน้าบ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่ผมยังแบเบาะเห็นแม่ฝ้ายว่าแบบนั้นนะครับ แล้วแม่ฝ้ายก็คือคนที่เลี้ยงผมมาจนผมโตอายุ16ปี แม่ฝ้ายก็ให้ผมออกจากบ้านเด็กกำพร้า แล้วเช่าห้องให้ผมอยู่แทน มันก็มึนๆงงๆหน่อยอ่ะนะแต่สุดท้ายผมก็รอดมาได้ด้วยการทำงานพาร์ทไทม์ทุกอย่าง 2 ชั่วโมงผ่านไป เอี๊ยด! เสียงรถเบรกดังขึ้นพร้อมกับตัวรถที่จอดสนิทอยู่หน้าตึกสูงซักที่ในกรุงเทพ ผมอยากถามเขาเหลือเกินว่าเขามาส่งผมผิดที่ป่ะเนี่ย มันดูหรูหรา ใหญ่โตยังไงไม่รู้สิ "ถึงแล้วนะครับ งั้นผมขอตัว ขอให้คุณโชคดีนะครับ"เดี๋ยวนะทำไมพูดเหมือนพาผมมาปล่อยป่าแบบนี้วะ เขาพูดแค่นั้นแล้วไปเลยอ่ะทำให้ตอนนี้ผมกระชับเสื้อตัวใหญ่โคร่งของตัวเองเสร็จก็เดินเข้าตึกอย่างมั่นใจมาก พลั่ก ตุ้บ "แม่งเชี่ยเอ้ยเจ็บสัด"งงดิว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมไม่อยากจะพูดโคตรน่าอายเลย ก็ผมเดินชนกระจกใสจนตัวกระเด้งล้มก้นจ้ำเบ้ายังไงหละครับ แล้วแม่งคนดันเยอะไงเขาหัวเราะผมกันตรึมเลยดิบางคนนี่ถึงกับยกมือถือขึ้นมาถ่ายคลิปด้วย อายคนอื่นชิบหายเลยครับ จะเอาหน้าไปไว้ไหนหละมึงไอ้โฟร์ขายขี้หน้าเขาจริง ๆ ผมเลยรีบเดินตัวลีบเข้าลิฟต์แล้วกดชั้นที่28เลยครับไม่ไหวหน้าผมแม่งไหม้เกรียมหมดแล้วเนี่ย บ้านนอกเขากรุงจริงๆเลยตรู 10นาทีต่อมา ผมมาถึงชั้นที่ต้องการแล้วครับแต่ผมยังลังเลไงว่าจะเข้าห้องดีไหมเพราะพอออกจากลิฟต์มาแม่งเจอประตูห้องแค่บานเดียวเองอะ นั่นแสดงให้เห็นว่าทั้งชั้นคือของผมงั้นดิ ตื่นเต้นกับบ้านใหม่ของตัวเองชิบหายเลยครับ แล้วผมก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปและสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าแม่งทำผมช็อคกระปงกระเป๋าร่วงหล่นลงพื้นหมดเลยครับ "เชี่ย!!/เชี่ยมึงเป็นใครวะ!!" ทั้งผมและชายตัวใหญ่สูงอย่างกับเสาไฟต่างอุทานออกมาพร้อมกันและนี่คือครั้งแรกที่ผมได้พบกับยักษ์ตัวเป็นๆ >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

นิยายรักโรแมนติกจบแล้ว