Chapter 5 : ANIME

I was once a beggar in the street. My family abandoned their own child, my love have been killed by I-don't-know-syndicates.

I am hopeless, no home, no one to run for and nowhere to go. But I'm no such beggar, dahil kung tutuusin mas pahirap pa ako sa mahirap. Kulang nalang ay lamunin ko na ang lupa.

But hunger, cold and thirst never bothered me. It came to a point that I wanted to give up. Then there she is, someone came. I saw a black car in front of me or I should say a black Lamborghini Veneno. I saw a man in like-a-business suit open the door for her. She offered me a jacket. Pero hindi ko iyon pinansin.

"You must live in order to overcome everything. The goals, dreams, desire and

revenge... "

Muli akong napatingala sa babaeng hindi katandaan. Nakasuot siya ng black na coat hanggang tuhod.

I don't know her but I can feel and I can tell that she know me more than I know myself. And her voice – gave me the will to live again . I saw those pair of eyes seem to be familiar but what caught my attention is that her aura is different. This is not a new feeling. It's like a lost child found by her own mother.

Warm and Calm.

'Who is this woman?' dahil halos isang buwan na naging palaboy at walang kinain ni isa ay walang lumabas sa aking bibig na boses.

Tinulungan niya ako. Parang muning ngunit ako ang klase ng muning na nawala at hindi na mahanap ang daan pabalik at naghahanap na ng bagong bahay na tatanggap sa akin.

Ako' y inalagaan, pinatira sa kaniyang tahanan, pinakain, pinaliguan, pinag aral at tinanggap sa kaniyang buhay. Hindi sapat ang salitang salamat sa lahat ng kaniyang ginawa.

One time I asked her, "Kilala niyo po ba ako?"

"I have a daughter, the same age as you now. She always follow my orders, she didn't even think to disobey me. She always wanted me to be happy and to be proud to her."

"Asan na po siya?"

"She went to a far far place. No one can visit." lungkot ang nakita ko sa kanyang mata. Akala ko buhay pa ang anak niya ngunit napag-alaman ko na patay na pala ito.

At noong isang araw na kaarawan niya ay binisita namin siya. Habang tumutulong akong nag aayos ng mga bulaklak sa harap ng puntod niya ay biglang siyang nagsalita.

"She always follow my words with no doubts and no complaints. She is the little sun rays that wanted to light everyone's dark path. Then one day, she said that she wanted to be an agent, to help people. Yet, here I am her own mother who only thinks for herself. I didn't support her and the last thing that I know is that I was rushing to the hospital because of a sudden call. She is was one of the victim of an ambush and was killed by a syndicate .I hated myself because I didn't save her and the fact that I can't save her from death even if I am an influential person. This keeps torturing me. Walang kwenta ang kayamanan. "she said with her eyes full of pain, sorrow and lastly

regrets...

Pagkatapos noon ay linakasan ko na ang aking loob na magpaalam na mag aral sa ibang bansa. Pumayag siya at hindi niya ako pinigilan.

"Vivre" (live) ito yung huli kong narinig mula sa kanya.

'I must exist not just live... '

Tagaktak ang pawis ko dahil nasa training room ako at araw-araw akong nag-eensayo. Hindi sapat na alam mo lang dahil kailangan parin ng ensayo.

"If there is one thing that you only know. Hone it to perfection" (until no one can surpass that one thing but only you) narinig ko lang ito sa batang nanonood sa plaza kaya nilapitan ko siya para tanungin kong ano ang pinapanood niya.

"Yes Miss? " biglang dumating si Roy dahil pinatawag ko siya.

"Anime"

"Ano po Miss?" sabi niya na nagtataka at kunot ang noo.

"A-ni-me" inulit ko.

"Alam ko po ang Anime Miss, ano pong gagawin ko?"

"Bumili" napaiwas ako ng tingin at napabuntong hininga, "I saw a kid watching it," I paused and shallow really hard.Really? Mas madali pang makipaglaban at humawak ng baril kesa sabihin ito. Nakita ko ang lihim na pagtawa ni Roy, I loaded the gun and pointed to him. Agad siyang nagtaas ng dalawang kamay.

"Miss naman, bibilhan ko na po lahat ng bagay na may Anime na makikita ko" agaran niyang sabi. Ibinaba ko ang aking baril at nag iwas ng tingin.

"Hindi naman i-yon ang gusto kong sabihi-n" nauutal na sabi ko. Narinig ko ang lakas na pagtawa niya kaya agad kong itinaas ang aking baril ngunit nakita ko na siyang lumabas sa training room.

"Paminsan-minsan Miss okay lang sabihin ang mga bagay na gusto mo" natatawang sabi niya habang tumatakbo.

Napailing ako dahil sa kakulitan ni Roy. Pero napangiti rin dahil sa trabaho seryoso siya. Inayos ko ang mga nagamit ko sa pag eensayo at siniguro na lahat ito ay safe, inilagay ko ito sa kanilang lagayan. At agad na pumunta sa aking kwarto para maligo at magpalit.

Pagkatapos ng isang oras na pagbababad ko sa bathtub ay agad kong narinig ang mga tawanan, sigaw at gulat na boses sa baba. Dali-dali akong nagdamit ng plain na tshirt at nagsuot ng jogging pants. Inayos ko ang aking buhok tsaka ako bumaba na sana pala ay hindi ko ginawa. Agad na hinanap ng mata ko ang salarin at nakita kong ang maiyak-iyak na mukha ni Roy habang tumatawa.

"Miss" agad na tawag niya. Habang ang mga kasamahan niya ay agad na napatigil noong nakita nila ako at si Roy nalang ang naiwang tumatawa. Tinignan ko lahat ng binili niya.

"Miss D, kailan ka pa naging bata?" biglang salita ni Mitch. Agad kong kinuyom ang aking dalawang kamay. Marami ng beses kong pinatay si Roy sa utak ko dahil sa ginawa niyang ito.

Ano nga ba ang ginawa niya? Binili niya lang naman lahat ng mga bagay na may anime gaya ng sabi niya kanina. May iba't ibang unan na may design na anime, mga iba't ibang larawan ng anime characters nakaframe, tarpaulin, stickers at iba pa. May balloons, laruan,malalaki at maliliit na stuffed toys, baso, plato, bedsheets, cd, mga malalaking figurines ng mga iba't ibang karakter ng anime at mababaliw na ako sa dami nila.

"Magbibilang–" hindi ko pa naitutuloy ang sasabihin ko ay agad silang nagsitakbuhan sa sobrang bilis ay ang nakita ko nalang na naiwan ay ang tatlong ito.

Tinignan nila ako ng may pagtataka.

"You got it wrong. Gusto ko lang manood ng anime hindi ko alam na ganito ang bibilhin sakin ni Roy" agad ko siyang tinignan gamit ng matalim kong mata.

"I know what your thinking. Hindi nga kase! Gusto ko lang manood ng anime. That's it. Yun lang yun hindi ako fan. Hindi ako fan ng kahit ano. Nakita ko lang yung bata na nanonood kaya na curious ako. That's it I'm just curios. Nilapitan ko yung bata at tinanong siya pero ayaw niyang sabihin kaya binigyan ko siya ng isang libo para sabihin niya sakin. It's just my curiosity! " mahabang paliwanag ko dahil tinitignan lamang nila ako.

Magpapaliwanag pa sana ako dahil hindi parin sila nagsasalita. Nagkatinginan sina Mitch, Roy at Jazz akala ko maniniwala na sila at sasabihin na naniniwala sila pero...

isang malakas na hagalpak ang narinig ko sa kanilang tatlo. Sabay-sabay silang natawa at halos hindi na makahinga. Nagpupunas ng luha si Mitch sa sobrang tawa, si Roy naman hinahampas ang sofa at si Jazz tumatawa habang hawak hawak ang tyan niya.

"Seriously? Tinatawanan niyo ako?" naiinis na sabi ko.

"Miss, so-sorry talaga, tagalang binigyan mo ng isang libo yung bata para sabihin yung pinapanood niya buti hindi mo pinagbantaan ang buhay niya" natatawang sabi ni Jazz. Hindi parin sila nagsasawa sa pagtawa. Kaya agad akong tumayo at tinalikuran sila.

"Teka Miss, yung mga pinabili mo!" biglang sigaw ni Roy, siya ang may pinakamalakas na tawa sa kanilang tatlo.

"Itapon niyo na!" sigaw kong pabalik habang paakyat sa hagdan.

"Sayang Miss, ipapahatid namin ang mga ito sa kwarto mo" natatawang sabi ni Jazz.

Napailing ako sa sobrang hiya.

"Bahala kayo dyan!" inis kong sigaw sa kanila.

"Miss mga koreano rin ang mga sikat ngayon baka gusto mo? Bibili –"

"Tahimik Roy, puputulin ko ang dila mo" naiinis na sabi ko kay Roy. Talagang gustong gusto nila akong pagtawanan.

Iniwan ko silang tatlo na tawa ng tawa parin. Akala mo naman nakakatuwa. Mawalan sana kayo ng hangin at malagutan ng hininga dahil sa pagtawa niyo. Agad akong humiga sa kama at naghandang matulog dahil sa inis.

(to be continued)