ตอนที่3

ตอนที่3

น้ำค้างยกแก้วค็อกเทลชูขึ้นก่อนจะส่งยิ้มให้ผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะไม่ไกล เมื่อเขาส่งยิ้มมาเธอจึงได้ส่งยิ้มตอบกลับไป วันนี้เธออยากปล่อยอารมณ์

“ขอนั่งด้วยนะครับ” ไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายอนุญาต ต่อให้บอกว่าที่ตรงนี้ไม่ว่างเขาก็จะนั่ง

“เชิญค่ะ” น้ำค้างเหล่มองเล็กน้อย ที่ตรงนี้ไม่ใช่ของเธอเสียหน่อย จริงๆ เขาไม่เป็นต้องขออนุญาตจากเธอเลย

“มาคนเดียวเหรอครับ ผมเห็นคุณดื่มคนเดียวมาสักพักแล้ว”

“ค่ะ” คราวนี้น้ำค้างหันมามองอีกฝ่ายเต็มตา

“ผมดื่มเป็นเพื่อนได้ไหม”

“ดูคุณไม่น่าจะเหงา” น้ำค้างอยากจะพูดว่าดูทรงแล้ว แบบเขาไม่ได้มาคนเดียว แม้จะใส่เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว แต่ตราที่ปักบนอกเสื้อบอกได้ทันทีว่ามาจากแบรนด์ดังระดับโลก แต่ก็ไม่แปลกอะไรๆ คืนนี้ทั้งคืนเธอเหเห็นผู้ชายในคลับนี้ใส่เสื้อแบรนด์นี้สี่ห้าคนแล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ผู้ชายคนนี้ดูเหนือกว่าคนอื่นๆ คงจะเป็นนาฬิกาข้อมือนั้น หน้าปัดทำเป็นระบบสุริยะ ประดับด้วยอัญมณี ไม่ใช่ว่าเธอมีความรู้เรื่องนาฬิกาหรู แต่เพราะนักร้องเกาหลีคนดังที่เธอชอบใส่มันแล้วออกข่าวดังอยู่ช่วงหนึ่ง

“ผมขอเลี้ยงเหล้าคุณได้ไหม ผมภูรินทร์ครับ”

“ได้สิค่ะ น้ำค่ะ” เธอไม่ปฏิเสธที่จะทำความรู้จักกับชายหนุ่ม ไม่ใช่เพราะเขาดูรวย แต่เพราะเป็นเพียงคนเดียวในคืนนี้ที่กล้าเดินเขามาคุยกับเธอ คนอื่นๆ ทำเพียงหมาหยอกไก่ส่งยิ้มมาให้เธอเท่านั้น

“นั่งตรงบาร์สั่งน้ำเปล่าได้อย่างไรกัน ลอง old fashioned สักแก้วไหมครับ บาร์เทนเดอร์ที่นี่ได้รางวัลชนะเลิศมาจากหลายเวทีเลย” ภูรินทร์เสนอ

“คิกคิกๆ” น้ำค้างขำ เธอคงพูดไม่เคลียร์เอง “ฉันหมายความว่าฉันชื่อน้ำค้าง หรือจะเรียก น้ำ ก็ได้ค่ะ เอา old fashioned อย่างที่คุณเสนอมาก็ได้ค่ะ เริ่มเบื่อบลูมาการิต้าแล้ว”

ภูรินทร์แก้เก้อโดยการหันไปสั่งค็อกเทลให้หญิงสาวแล้วสั่งบรั่นดีให้ตนเอง บรั่นดีขวดนี้ลูกน้องเขาถือลงมาจากห้องวีไอพี เขามีเหล้าที่ชอบดื่มอยู่แล้วจึงต้องให้มนัสถือลงมา ปกติเขาก็ไม่เคยลงมาดื่มปะปนกันใครข้างล่าง

น้ำค้างรับแก้วเครื่องดื่มมาแล้วหันไปชนแก้วกับเจ้ามือ

“ในที่สุดผมก็ได้ดื่มเหล้ากับคุณ” ภูรินทร์ยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ ตาคมมองใบหน้าสวยไม่วางตา จากที่เคยเห็นไกลๆ เพียงแวบแรกเขาก็สนใจเธอ พอมานั่งใกล้ๆ เธอสวยมากจริงๆ ปากนิดจมูกหน่อย เครื่องหน้าทุกอย่างประกอบเข้ากันอย่างลงตัว ผิวเรียบเนียนขาวราวกับไข่ปอก แต่สิ่งที่เขาชอบที่สุดคงจะเป็นนัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อน ดูแล้วเป็นสีดวงตาแท้ไม่ใช้คอนแทคเลนส์ เธอคู่ควรกับการล่าของเขาจริงๆ

“คุณภูรินทร์พูดเหมือนรอจังหวะเขามานั่งดื่มเป็นเพื่อนน้ำนานแล้ว” น้ำค้างยิ้มบาง ผู้ชายคนนี้น้ำเสียงทุ้มน่าฟังใบหน้านิ่งติดไปทางเย็นชาเสียด้วยซ้ำ แต่แววตาที่มองเธอกลับวิววับน่าดู

“ไม่ผิดครับ ผมรอจังหวะนี้มา 1 ปีเต็มๆ คุณรับปากกับลูกน้องผมว่าจะขึ้นไปดื่มกับผมบนห้องวีไอพี แต่คุณก็ไม่ไปตามนั้น ผมนั่งรอคุณอยู่นานเลยรู้ไหม” ภูรินทร์เฉลย มุมปากหนายิ้มเพียงเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าตื่นตกใจของเธอ

เดี๋ยวนะ คุณภูรินทร์คือคนเมื่อปีที่แล้วงั้นเหรอ มันจะบังเอิญเกิดไปไหมเธอมาที่นี่แค่ปีละครั้งเอง

“อ่อ น้ำขอโทษด้วยนะคะ พอดีวันนั้นน้ำมีธุระด่วนเลยรีบกลับก่อน เอาแบบนี้ไหมค่ะ วันนี้น้ำจะนั่งดื่มเป็นเพื่อนคุณเพื่อไถ่โทษ” น้ำค้างเสนอทางออก วันนั้นเธอก็ผิดจริงๆ นั้นล่ะ ถ้าไม่อยากไปก็ควรปฏิเสธให้ชัดเจน แต่ตอนนั้นมาคนเดียวกลัวว่าเรื่องจะจบลงไม่สวย แต่วันนี้ภูรินทร์เดินมาหาเธอเอง และเธอเองก็อยากมีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อน หรือเป็นมากกว่านั้นก็ได้

ภูรินทร์มองท่าทีที่เปลี่ยนไปของผู้หญิงตรงหน้า เธอคงเห็นแล้วว่าเขาคือใคร ถึงยอมสานสัมพันธ์ต่อด้วย ผิดจากหนก่อน ก็แน่ล่ะเขาคือใคร ภูวินทร์ โตอมรทรัพย์ เชียวนะไม่มีใครเห็นเขาแล้วปฏิเสธได้หรอก

สองหนุ่มสาวแปลกหน้านั่งคุยกันไปพลางยกแก้วขึ้นจิบไปพลางมือหนาแตะที่ปลายคางมนก่อนจะโน้มใบหน้าลงมา ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้น้ำค้างหันตามแรงดึงแม้แรงนั้นจะแผ่วเบาแต่เธอกับรู้สีกถึงแรงดึงมหาศาล เมื่อริมฝีปากหนาประทับลงมาแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆ รุนแรงและเรียกร้องอย่างเอาแต่ใจ ร่างบางก็แทบละลาย

ภูรินทร์ถอนจูบออกมาอย่างแสนเสียดาย แต่ตรงนี้ไม่เหมาะจะทำอะไรมากไปกว่านี้ใบหน้าคมเข้มเลื่อนไปกระซิบข้างๆ ใบหูเล็ก

“น้ำอยากไปดื่มค็อกเทลคอนโดมิเนียมของไหมครับ”

ปกติภูรินทร์ไม่เคยพาใครไปที่พักของตนเองเลย เพราะคือพื้นที่ส่วนตัว ทุกครั้งจะใช้บริการโรงแรมแทน แต่หนนี้เขาอยากกินผู้หญิงตรงหน้าให้เต็มคราบ กินให้สมอยาก ครั้งแรกที่เขาเห็นเธอเพียงแวบแรกก็อยากครอบครองเป็นเจ้าของ ยิ่งได้นั่งคุยกันกลิ่นตัวหอมๆ เสียงหวานๆ ภูรินทร์แทบจะรอคำตอบจากเธอไม่ไหว