04 เดือดร้อน

เวลาผ่านไป

"คุณเชน!" ผู้จัดการพูดขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเดินลงไปด้านล่าง เพราะปกติถ้ามีเรื่องอะไรเขาจะเป็นคนให้ลูกน้องลงมาจัดการให้เอง

"ขนมล่ะ"

"ขนมไหนคะ?"

"ก็เด็กที่เธอส่งขึ้นไปให้ฉันเมื่อหลายวันก่อนไง!"

"อะ อ๋อๆ เธอลางานค่ะเห็นบอกว่าไม่สบาย"

"โทรเรียกให้มาที่นี่ด่วน"

"คะ?"

"...." ชายหนุ่มยืนนิ่ง แววตาของเขาสาดประกายอำมหิต ทำให้ผู้จัดการต้องรีบคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมือที่สั่นเทาแล้วโทรออกไปหาคนที่เจ้านายต้องการตัวทันที

______________________

ครืด ครืด ครืด

"อือ..." ฉันปรายตามองไปที่โทรศัพท์ของตัวเองก็เห็นว่ามันเป็นเบอร์แปลก ฉันจึงไม่ใส่ใจอะไรจนกระทั่งตัวเองนอนหลับไปต่อ

และตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนเย็นของอีกวันแล้ว

ใช่! หลังจากที่ฉันมีอะไรกับเขาเสร็จกลับมาก็ดันเป็นไข้หนักไปเรียนไม่ได้ นอนซมอยู่ในห้องของตัวเอง 2-3 วันแล้ว ส่วนแม่ก็ได้ขุนมันช่วยดูแลอยู่ ฉันก็เลยพอหายห่วงไปบ้าง

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น วันนี้ฉันว่าจะแวะเข้าไปที่ร้านแล้วบอกผู้จัดการสักหน่อยว่ายังไม่หายดี คงยังกลับไปทำงานต่อไม่ได้หรอก

ครืด ครืด ครืด

โทรศัพท์ของฉันมันมีสายเรียกเข้ามาอีกแล้ว เป็นเบอร์เดิมที่โทรเข้ามาเมื่อช่วงกลางวัน และก็มีประวัติโทรเข้ามาอีกหลายสายจนน่าตกใจ

ไม่น่าจะเป็นพวกเพื่อนของฉันหรอก เพราะพวกนั้นฉันมีเบอร์โทรกันหมดแถมยังบันทึกชื่อเอาไว้ด้วยไม่ใช่เบอร์แปลกแบบนี้

"สวัสดีค่ะ"

( ขนม! โธ่เอ้ยกว่าจะรับสายได้ เธอทำเอากับฉันเครียดจนทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ )

"เดี๋ยวนะคะนี่ผู้จัดการหรอ?"

( ใช่ฉันเอง คุณเชนให้เธอมาหาด่วน )

"คะ? แต่ขนมยังไม่หายดีเลย ตอนแรกก็ว่าจะแวะเข้าไปอยู่เหมือนกัน จะไปลางานกับผู้จัดการอีกสักสองสามวันค่ะ"

( จะยังไงของเธอก็ช่างเถอะแต่ตอนนี้เธอช่วยมาที่นี่ก่อนได้ไหม เธอทำเอาทุกคนจะเดือดร้อนกันหมดแล้วเนี่ย แค่เธอมาแค่นั้นก็พอโอเคไหม )

"ค่ะๆ แต่อาจจะไปสายหน่อยนะคะ ขนมเพิ่งตื่นยังไม่ได้ทำอะไรเลย"

( เออๆ ยังไงก็ขอให้มาเถอะ )

"ค่ะ แล้วจะรีบไปนะคะ"

ฉันกดวางสายจากนั้นก็ลุกออกจากที่นอนไป แต่ก็ยังงงอยู่กับคำพูดของผู้จัดการ จู่ๆ ก็บังคับให้ฉันไปที่นั่นแต่ก็ไม่ยอมบอกว่าให้ฉันไปทำอะไร

ผ่านไปสักพัก

"แม่จ๋า ขนมขอออกไปทำงานก่อนนะ พอดีว่าผู้จัดการที่ร้านเขาโทรมาเรียกให้ไป ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า" ฉันเดินเข้าไปหาแม่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โยก

"ทำไมรีบไปล่ะยังไม่หายดีเลยไม่ใช่หรอ?"

"ยังเลยจ้ะแม่ แต่ผู้จัดการเขาโทรให้ไปด่วนเลยขนมไม่รู้เหมือนกันว่าเขามีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า ถ้าลางานได้ขนมจะรีบกลับมานะ ส่วนกับข้าวเดี๋ยวขนมจะบอกให้ขุนมันซื้อมาจากตลาดก่อน จะได้ไม่ต้องยุ่งยากกว่ามันจะกลับมาจากโรงเรียนอีก"

"เออๆ ยังไงก็ได้แม่ไม่ใช่คนเรื่องมากขนาดนั้น เดินทางไปดีๆ ล่ะ"

"จ้ะแม่ มีอะไรก็โทรไปหาขนมได้ตลอดเลยนะ"

"เอ้อๆ"

ฉันลุกขึ้นแล้วรีบเดินออกจากบ้านไป มุ่งหน้าไปยังที่ทำงานของตัวเอง ในขณะที่สภาพร่างกายก็ยังไม่ได้กลับมาหายดีเท่าไร

ไม่นานก็มาถึงยังที่ทำงาน ฉันรีบเดินเข้าไปด้านในก่อนจะตรงเข้าไปหาห้องทำงานของผู้จัดการด้านใน

"ขนมมาแล้วค่ะผู้จัดการ"

"ฟู่ว...โถ่เอ้ยขนม" ทันทีที่ได้เห็นหน้าฉันผู้จัดการก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง สีหน้าบ่งบอกว่าโล่งอกมากๆ ยังไงยังงั้น

"มีอะไรหรือเปล่าคะทำไมถึงโทรเรียกขนมมาด่วนแบบนี้ล่ะ" จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรหรอก ไม่รู้ว่าก่อนหน้าที่ฉันจะมาถึงเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"คุณเชนน่ะสิเขามาถามหาเธอ"

"อ่าว ก็ไหนเขาบอกว่าให้ขนมกลับไปรักษาตัวให้หายดีก่อนไงคะ" เขาเป็นคนพูดกับฉันเอง ก่อนที่ฉันจะกลับไปนอนซมไข้เขาบอกให้ฉันรักษาตัวให้หายดีแล้วค่อยกลับมาหาเขา

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่เคยเห็นคุณเชนเขาตามเด็กเองแบบนี้เลย ปกติมีแต่คนอยากเข้าหา เขาไม่เคยต้องตามใครเลยนะ"

"...."

"แล้วนี่เธอเป็นยังไงบ้าง"

"ดีขึ้นบ้างแล้วค่ะแต่ก็ยังไม่ดีขึ้นทั้งหมด ตอนแรกก็กะว่าจะมาลางานกับผู้จัดการนี่แหละค่ะ"

"เรื่องนี้ฉันคงตัดสินใจให้เธอไม่ได้แล้วล่ะเธอต้องขึ้นไปบอกกับคุณเชนเอาเอง"

"เขาอยู่ด้านบนหรอคะ?"'

"อื้ม.." ผู้จัดการพยักหน้าให้กับฉันเบาๆ

"งั้นเดี๋ยวขนมขึ้นไปบอกกับเขาเองก็ได้ค่ะ แต่ขอไปหาพี่เดือนก่อน"

"ตามใจ อย่าให้คุณเชนต้องรอนานล่ะเดี๋ยวเธอจะเจ็บตัวเอาเปล่าๆ"

"ค่ะ" ฉันหันไปพยักหน้าให้กับผู้จัดการก่อนจะเดินไปทางหลังร้าน

"พี่เดือน.."

"อ้าวขนม หายดีแล้วหรอทำไมถึงมาได้ล่ะ?"

"ก็โดนเรียกตัวให้มาน่ะสิพี่"

"มีอะไรหรือเปล่า?"

"ไม่รู้เหมือนกัน คุณเชนเขาให้ผู้จัดการโทรไปหาขนมให้มาหาที่นี่"

"แล้วทำไมถึงแวะมาหาพี่ที่นี่ล่ะทำไมถึงยังไม่รีบขึ้นไปอีก ถ้าคุณเชนรู้ว่าเรามัวแต่มาอ้อยอิ่งอยู่ตรงนี้จะเดือดร้อนกันไปทั้งหมดนะ"

"ขนมแค่จะมาบอกพี่เดือนว่าขนมคงไม่ได้มาทำงานตรงนี้แล้ว เพราะคุณเชนเขา...ให้ขนมขึ้นไปทำงานข้างบน"

"เออๆ พี่เข้าใจ แต่ยังไงก็ระวังเนื้อระวังตัวด้วย อย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวมากเข้าใจไหม"

"พี่ไม่รังเกียจขนมหรอ?"

"ทำไมพี่ต้องรังเกียจเราด้วยล่ะ"

"ก็ขนมขายตัวไง"

"มันไม่ได้เกี่ยวกันนะ เท่าที่พี่รู้จักเราเราก็เป็นเด็กน่ารักนิสัยดีขยันทำงาน อีกอย่างการที่คนเราทำงานอะไรมันไม่ได้หมายความว่าคนคนนั้นจะไม่ใช่คนดีนะ เพราะบางคนต่อหน้าสังคมทำงานขาวสะอาดแต่ลับหลังทำงานสกปรกก็มี อย่าไปตัดสินตัวเองแบบนั้นเลยพี่ไม่รังเกียจเราหรอก"

"ขอบคุณพี่เดือนมากนะคะที่ไม่รังเกียจขนม"

"เออๆ รีบขึ้นไปเถอะก่อนที่คุณเชนเขาจะลงมาเจอ พี่กับพวกนี้ไม่อยากจะเดือดร้อนกันนะ"

"ค่ะ ถ้ามีโอกาสขนมจะลงมาหาพี่อีกนะ"

"อื้ม..."

หลังจากคุยกับพี่เดือนเสร็จฉันก็รีบเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง เดินผ่านผู้ชายตัวใหญ่น่ากลัวสองคนที่กำลังยืนเฝ้าหน้าประตูอยู่ จากนั้นก็เปิดประตูแล้วก้าวขาเข้าไปด้านใน

ทว่า...ภาพตรงหน้ามันทำให้ฉันไม่กล้าที่จะก้าวขาเข้าไปต่อ