บทที่ 6

คิ้วได้รูปของดรุณีสาวเพียงยักขึ้น ดวงตาหวานเจือดุหรี่มองพร้อมกอดอก ไอ้ต้าวหัวขโมยตัวเล็กหลุบตาลงอย่างคนไม่กล้าสู้หน้า ในขณะที่ผู้สูงวัยกว่าเตรียมจะฟาดไม่ยั้ง

"ลื้อมีปัญหาอะไรหรืออาจินจิน หรือคิดจะเข้าข้างอาตี๋ของลื้อ"น้ำเสียงข่มขู่ ทั้งคำเรียกขานของเจ้าของบ้าน เรียกสายตาประหลาดใจจากหญิงสาวได้ไม่น้อย ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยความครุ่นคิด..ไอ้ต้าวหัวขโมยรู้จักเธอ?

“พวกคุณกล่าวหาว่าเด็กคนนี้เป็นหัวขโมย...มีหลักฐานหรือเปล่า?”

“นี้ไง เงินที่อาเทียนขโมยไป..แล้วพวกเพื่อนๆอั้วก็เห็นอีขโมยเงินด้วยจริงมั้ย?”คำท้ายของเด็กชายอายุมากสุดในกลุ่ม หันไปขอความเห็นกับบรรดาพวกลิ้วล้อ พวกนั้นเพียงพยักหน้ารับ แต่หากล้าสู้หน้ากับเจ่เจ้คนสวย..เพราะประวัติความดุร้ายของจินเยว่ขึ้นชื่อลือชาในชุมชนชาวจีนไม่ใช่น้อย

“เหรอ แต่เงินไม่ได้อยู่ในมือเด็กนั้นนี้ แต่อยู่ในมือนาย”

“นี้อาจินจิน ลื้อจะหาว่าลูกชายอั้วเป็นคนขโมย อาตี๋เล็กบ้านอั้วนี้นะจะขโมย? ถ้าอีอยากได้..อีก็ขออั้วแล้ว ไม่เห็นจำเป็นต้องขโมยเงินเลย...ไม่เหมือนกับไอ้เด็กเหลือขอน้องชายลื้อหรอก ที่บ้านฐานะก็ยาจก ขโมยของชาวบ้านเขาไปทั่ว”

คำว่า ‘น้องชาย’ ส่งผลให้คนตัวเล็กนิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนดวงตาคมคู่สวยจะมองสำรวจร่างเล็กๆ นั่น..ไม่มีส่วนไหนของเด็กชายแม้แต่เศษเสี้ยวเดียวที่จะเหมือนเธอ เว้นแต่ ‘แววตาเฉลียวฉลาด’

ไอ้คนโดนด่าว่าเป็นหัวขโมยแทบร้องไห้ เด็กชายผอมเกร็งพยายามดิ้นรนจากมือหนาใหญ่ของคนอายุมากกว่า

“เปล่า อั๊วไม่ได้เอาไป เจ่เจ้จินจินเชื่ออั้วนะ”

“ไอ้เด็กเหลือขอนี้ ยังจะโกหกอีก!!”เจ้าของบ้านฟาดหลังเข้าให้เต็มแรงไปหนึ่งที เรียกเสียงร้องเจ็บปวดของเด็กชายได้ทันที

“ฉันบอกให้หยุดไง!! งั้นเรามาพิสูจน์กันมั้ยละว่าเด็กคนนี้ขโมยเงินไปจริงมั้ย”น้ำเสียงหวานใสเจือดุเริ่มโมโห เธอเกลียดความรุนแรงในเด็กมากที่สุด

"พิสูจน์ ลื้อจะพิสูจน์ยังไง?"

ร่างบอบบางไม่ตอบ เธอเพียงแต่เดินไปหาชายหนุ่มรุ่นเดียวกัน ผู้ที่กำลังนั่งจิบชาไปด้วย เสพเหตุการณ์ตรงหน้าไปด้วยอย่างคนอารมณ์ดี..ดวงตาชั้นเดียวมองพฤติกรรมของยัยตัวร้ายหน้าสวยแห่งตรอกหมายเลขแปดด้วยความสนใจ ซึ่งหญิงสาวเองแทบจะไม่ชายตามองคนตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ

จินเยว่จัดการหงายถ้วยน้ำชาที่ยังไม่ใช้ทั้งสองถ้วยขึ้น พร้อมรินน้ำชาใส่ถ้วย นิ้วเรียวสวยกระดิกเรียกเด็กชายที่มีอายุมากสุด อาจเพราะดวงตาหวานดำขลับเจือดุ...บุคลิกเต็มไปด้วยอำนาจ ร่างอวบอ้วนของเด็กชายวัยสิบสองจึงเดินเข้ามาอย่างเสียไม่ได้

“เหรียญที่เด็กนั่นขโมยคือเหรียญที่นายถือถูกมั้ย?”เสียงอาเจ้สุดสวยเรียบเรื่อย ร่างอวบอ้วนพยักหน้ารับหงึกหงัก เด็กชายเกร็งโดยไม่รู้ตัว

“งั้นนายเอาเหรียญนั่นใส่ถ้วยใบนี้..ส่วนนายมานี้ซิ”จินเยว่สั่ง และหันไปเรียกไอ้ต้าวที่ถูกเรียกว่าน้องชายให้เดินเข้ามาหา พร้อมหยิบเหรียญอีกอันจากกระเป๋ากางเกงยื่นให้เด็กชายตัวเล็ก

การกระทำของหญิงสาวคนสวยสร้างความแปลกใจกับทุกคนได้ไม่น้อย แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าอาเจ้สุดสวยจะมาไม้ไหน...เด็กชายคู่กรณีจึงหย่อนเหรียญในมือลงถ้วยชา..ในขณะที่คนมีฐานะเป็นน้องชายผู้กำลังกำเหรียญแน่นก็หย่อนเหรียญลงอีกถ้วย

เจ้าของบ้านวัยกลางคนนามว่าเหมยรีบเข้ามาดูด้วยความสนใจ ก่อนที่เจ้าหล่อนจะเบิกตากว้าง เหตุเพราะถ้วยของลูกชายเธอนั่นปกติดี แต่ถ้วยของเด็กชายที่ถูกกล่าหาว่าขี้ขโมยกับมีน้ำมันใสๆ ลอยขึ้นมา

“นี้..คืออะไร อั้วไม่เข้าใจ”ซ้อเหมยตั้งคำถามขึ้นทันที

“แบมือให้อาซ้อแกดูซิ”ยัยตัวแสบหันไปสั่งคนเป็นน้องชาย เด็กชายเองก็ตกใจไม่น้อย..ก่อนจะรีบปฎิบัติตาม...ภาพตรงหน้าที่ผู้สูงวัยเห็นคือมือเล็กๆ หยาบด้านแวววาวเต็มไปด้วยน้ำมัน

“หยิบปาท่องโก๋ที่อยู่ในกระเป๋าให้อาซ้อดูด้วย”เธอยังคงสั่งต่อ และอีกเช่นเคยเด็กชายยังคงปฎิบัติตาม ดวงตาคมคู่สวยมีเสน่ห์หรี่มองเย็นชา ริมฝีปากรูปกระจับบิดขึ้นเล็กน้อย

“ถ้าเด็กคนนี้ขโมยเงินซ้อจริง เหรียญต้องมีน้ำมันเคลือบ เพราะอีพึ่งกินปาท่องโก๋ไป..ทีนี้คงรู้ตัวหัวขโมยตัวจริงแล้วใช่มั้ย?”น้ำเสียงหยามเยาะ เล่นเอาใบหน้าผู้สูงวัยกว่าขึ้นสีด้วยความอับอาย ก่อนร่างอวบอ้วนจะกระโจนเข้าหาคนเป็นลูกพร้อมบิดหูของเจ้าหัวขโมยตัวจริง

“ไป..เข้าบ้านกับอั้ว อายุแค่นี้ริอาจขโมย อั้วจะตีลื้อให้ขาหักเลยคอยดู!!”

“โอ้ยยยย อั้วเจ็บ ม๊าเบาๆ หน่อย”เสียงร้องโอดโอยของเด็กชายนิสัยไม่ดีลั่นไปทั้งตรอกเล็กๆ แห่งนั้น ดวงตาคู่สวยแต่คมกริบกับมองสองแม่ลูกด้วยความสมเพช..ร่างเพรียวระหงรั้นแขนผู้สูงวัยไว้ก่อนที่เจ้าหล่อนจะพาลูกชายเข้าบ้าน...ใบหน้าอวบอ้วนเต็มไปด้วยริ้วรอยมองกลับด้วยความสงสัย

“เดี๋ยว...หยุดก่อน”

“...”

“เมื่อกี้ซ้อตีอาตี๋ของอั้วไปหนึ่งที”ทันทีที่เสียงเย็นชาของแขกผู้ไม่ได้รับเชิญพูดจบ กลับกลายเป็นเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นในความเงียบ...มือเรียวยาวราวลำเทียนสะบัดเล็กน้อย เพราะคำว่าออมมือไม่มีอยู่ในสารบทของเธอ...ในขณะที่รอยแดงบนแก้มของเด็กชายตัวโตเป็นรอยฝ่ามือขึ้นสีทันทีเช่นกัน พฤติกรรมดุร้ายของหญิงสาวทำคนบริเวณรอบๆ เงียบงัน

“นี้..ลื้อ..ลื้อกล้าตบหน้าลูกอั้ว”

“อื่อ ทำไมอั้วจะไม่กล้า..ทีลื้อยังตีเด็กคนหนึ่งโดยไม่หาข้อเท็จจริงเลย..เพราะฉะนั้นเราก็หายกันแล้วอะเนอะ”น้ำเสียงคนตัวเล็กกว่าเหี้ยมเกรียมเอาจริง ดวงตาคมหวานแสนดุส่งผลให้คนอายุมากกว่าพูดไม่ออก และกว่าจะรู้ตัวหญิงสาวก็ลากน้องชายกลับไปแล้ว

กลางตรอกร่างเพรียวระหงที่ดูบอบบางกำลังลากคอเด็กชายผอมเกร็งมาตามทาง...ไอ้ต้าวน้องชายที่เธอเองยังจำไม่ได้ ร้องโวยวายมาตามทาง บัดเดี๋ยวอ้อนวอน บัดเดี๋ยวขอร้อง...สักพักก็เริ่มข่มขู่

"เจ่เจ้อย่าทำกับอั้วแบบนี้นะ ไม่งั้นอั้วจะไปฟ้องอาม่าแน่" และเช่นเคยคำขู่ที่กาลก่อนไม่เคยได้ผลฉันใด ปัจจุบันไอ้ต้าวต่างภพผู้ซึ่งไร้ความทรงจำในอดีตก็ยังคงจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด ก็ย่อมไม่กลัวฉันนั้น...ยิ่งขู่เหมือนเธอจะยิ่งลากคอเขาแรงขึ้น เล่นเอาเด็กชายแทบร้อง

"เจ่เจ้จินจิน เบาๆ อั้วเจ็บ"

"รู้จักเจ็บด้วยเหรอ...ไอ้เด็กหัวขโมย"เสียงขู่ฟ่อเหี้ยมเกรียม เต็มไปด้วยความโมโหหิว...อีกทั้งหงุดหงิด

"อั้วขอโทษ เจ่เจ้อย่าทุบตีอั้วเลยนะ ไม่งั้นตอนเย็นอั้วไปช่วยงานที่โรงน้ำแข็งไม่ไหวแน่"เด็กชายเริ่มกลับมาอ้อนวอนอีกรอบ อาจเพราะรู้รสมือรสเท้ากันดี...พี่สาวตัวเล็กแต่ใจยักษ์ของเขาเห็นตัวเล็กๆ แบบนี้แต่มือไม้หาได้เบาไม่...เพราะคำว่า 'ทุบตี' ทำให้หญิงสาวชะงัก..มันทำให้เธอชักสงสัยแล้วว่าร่างเดิมในอดีตของเธอคงเป็นพวกชอบใช้ความรุนแรงไม่ใช่น้อย

"งั้นนายตอบฉันมาก่อน ทำไมต้องขโมยด้วย?"

"ก็อั้วหิวนี้ เมื่อวานอั้วได้กินข้าวแค่สองมื้อเอง"น้ำเสียงเศร้าสร้อยของเด็กชายตัวผอม ส่งผลให้คนที่ถูกเรียกว่า 'เจ่เจ้' งงงัน มือเรียวสวยปล่อยคอเสื้อ ดวงตาคมกริบกวาดมองคนตรงหน้าจากหัวจรดเท้า...เสื้อผ้าที่เด็กชายตัวจ้อยที่สูงเพียงอกเธอสวมใส่คือเสื้อยืดสีน้ำตาลหม่นๆ ที่ดูแลผ่านการซักมาหลายรอบ จนสีจางและบางลง..กางเกงสีดำเข้มสั้นเต๋อ ถ้าสังเกตดีๆ ก็มีรอยปะชุนไม่น้อย

ถ้าเธอกับเด็กคนนี้เป็นพี่น้องกันจริง...ทำไมเด็กชายถึงดูยากจนข้นแค้น สวมเสื้อผ้าเก่าๆ ทั้งยังเป็นหัวขโมยด้วยเล่า?