ตอนที่ 16 : ความสำคัญของตัวประกัน

          ฮิโรชิวางสายไปแล้ว แต่สมองเอ๋อๆ ของผมยังไม่พร้อมตอบรับคำขู่ของอีกฝ่าย อยู่ไกลกันข้ามประเทศยังมีหน้ามาสั่งอีกนะ มาเฟียมันเอาแต่ใจทุกคนเลยรึไงวะ!

          "ดูพี่จะอารมณ์เสียไม่น้อย"

          นายว่าพลางขณะคีย์ข้อมูลบางอย่างลงไปบนโน๊ตบุ๊คอย่างรวดเร็วจนแทบดูไม่ออกว่ากดปุ่มไหนไปบ้าง

          "ก็ดูสิ ไอ้เด็กงี่เง่ากล้าสั่งพี่ด้วยล่ะ"

          เสียงหายใจฟึดฟัดอย่างคนถูกขัดใจของผมทำเอานายกุมท้องหัวเราะ ผมงงนะ จู่ๆ ก็ระเบิดเสียงดังลั่นทั้งที่สถานการณ์ตอนนี้เปล่าจะยิ้มหรือนั่งขำกับสิ่งไม่จำเป็น

          "ตลกอะไร"

          "ผมยอมรับคำขอแล้วล่ะ ต่อไปผมจะไม่หวงพี่ เห็นแบบนี้ผมก็ไม่ได้ใจแคบ กีดกันความรักใคร"

          พูดแบบนี้หมายความว่าไง แล้วไอ้เรื่องกีดกันนั่นฟังไม่เห็นจะเข้าใจสักนิด จะคุ้นก็แค่ฮิโรชิฝากบอกนายว่าอย่าหวงพี่ชายเท่านั้น

มีแค่เรื่องนี้แหละที่ผมจะ...

          จริงดิ! นายได้ยินตอนที่ฮิโรชิพูดกับผมในห้องตอนนั้น!

          "นายแอบฟังใช่มั้ย!"

          "ก็แค่บังเอิญได้ยิน"

          จบประโยคนั่นหน้าผมกลับร้อนวูบขึ้นมา ไอ้อาการเขินเหมือนสาวน้อยเพิ่งรู้ตัวว่าแอบรักใครสักคนนี่มันอะไร! ผมไม่ใช่สาวน้อย! และฮิโรชิก็ไม่ใช่คนรักของผมสักหน่อย ความสัมพันธ์ของเราสองคนเป็นแค่เจ้านายกับลูกจ้าง เป็นแค่ลูกศิษย์กับครู แม้การกระทำของเขาอาจจะดูเป็นใจหลายๆ อย่าง แต่เขาก็ไม่เคยบอกชอบผมสักครั้ง

          เพราะงั้นตั้งสติให้ดีกว่านี้หน่อยพะพาย!

          ก่อนที่ผมจะกลายเป็นตัวตลกเรียกเสียงฮาไปมากกว่านี้ สัญญาณเตือนภัยของลูก้าก็เรียกสติเราสองคน ทุกเสียงขบขันพลันหายสนิท ใบหน้ากลับเครียดขึงอย่างที่ควรจะเป็น

          เห็นได้ชัดว่ากลิ่นอายของไอแห่งการสังหารกำลังคลืบคลานเข้ามาใกล้

____________________________________

Hiroshi part.

          สายปลายทางจากต่างประเทศถูกตัดขาด แต่หน้าจอยังคงแสดงจุดตำแหน่งของเป้าหมาย ผมจดจ้องภาพจุดสีแดงกระพริบถี่ๆ ในจอ คล้ายใจพลันกระตุกวูบไม่รู้ตัว

          คุณครูชอบทำตัวให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย

          "หน้าเครียดเชียวนะ"

          โออิมิยะ ชูเซย์ หรือมาเฟียสาขาตะวันออกเฉียงเหนือ ผู้ยิ่งใหญ่ด้านอุตสาหกรรมเทคโนโลยีล้ำหน้า กำลังกดแป้นพิมพ์รัวพร้อมกระตุกรอยยิ้มจางๆ 

          "หาพวกมันเจอรึยัง"

          "แน่นอนว่าเจอ"

          อีกฝ่ายตอบเพียงสั้นๆ 

          แต่ผมไม่สบายใจ และไม่อาจทนนิ่งอยู่ได้ 'พวกมัน' ต้องจ้องเล่นงานคุณครูพะพายอยู่แน่ ผมรู้ดีว่าคุณครูฝีมือไม่ได้ด้อยหรืออาจจะเก่งกว่าลูกน้องแถวหน้าของผมซะอีก แต่การเสียเปรียบด้านอาวุธและจำนวนคนก็สามารถพลิกให้อยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่ได้โดยง่าย 

          และผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้น

          "ติดต่อเครื่องบินส่วนตัว ฉันจะเดินทางไปไทย"

          พ่อบ้านตระกูลสึซึมิยะ ค่อมศีรษะลง จากนั้นใช้วิทยุสื่อสารเรียกเครื่องบินส่วนตัว

          "มาที่นี่ภายในสิบห้านาที ท่านสึซึต้องการเดินทาง"

Hiroshi end.

_____________________________________

          ตืด ตืด ตืด!

          สัญญาณเตือนดังถี่ขึ้นเรื่อยๆ นายสั่งให้ลูก้าออกรถด้วยความเร็ว ยังดีที่เข็มขัดนิรภัยถูกออกแบบใช้งานในระดับการหยุดรถสูง เพราะเมื่อรถออกตัวไม่ถึงครึ่งนาที กลับต้องหยุดชะงัก เบรคจนเรียกได้ว่า ถ้าไม่มีเข็มขัดนิรภัย คนในรถคงคอหักตายกันหมด

          "เบรคทำไม รีบไม่ใช่เหรอ"

          ผมท้วงขณะปรับระดับการหายใจให้สม่ำเสมอ ถ้าไม่เคยผ่านการฝึกให้จิตใจกับร่างกายแข็งแกร่ง กลัวว่าจะขวัญหนีดีฝ่อสติแตกไปซะก่อน

          [เราเจอทางตัน]

          เสียงลูก้าเอ่ยขึ้นทำให้ผมกับนายมองไปยังท้องถนนเบื้องหน้า ไกลออกไปไม่กี่ร้อยเมตรมีรถยนต์กับรถกระบะสี่ห้าคันจอดขวางทางจนเรียกได้ว่า ติดขอบเส้นขาว จะมีผ่านได้ก็แค่รถจักรยานยนต์เล็กๆ เท่านั้น 

          ผมกับนายมองหน้ากัน จากนั้นลูก้าก็สั่งให้รถถอยหลัง แต่สิ่งที่คาดการณ์ไว้แล้วก็เกิดขึ้น

          พวกเราถูกดักไว้ทั้งหน้าและหลัง เข้าขั้นวิกฤติของแท้เลยคราวนี้

          "พี่จะทำอะไร"

          เสียงนายกดต่ำจนแทบคำรามอยู่ในคอ น้ำเสียงเจือความไม่พอใจนั่นทำให้ผมต้องยิ้มเฝื่อนๆ ดูนายคงอยากจะสั่งให้เข็มขัดนิรภัยรัดตัวผมให้ติดเบาะนั่งไปชั่วชีวิต

           "คนของเรามีน้อย ยิ่งอาวุธไม่ต้องพูดถึง แต่การเจรจานั้นสำคัญ หากเรามีข้อแลกเปลี่ยนดีๆ บางทีภาวะความเสี่ยงอาจลดลง"

          "แล้วรู้เหรอว่าพวกนั้นต้องการอะไร ไม่แน่มันอาจต้องการชีวิตพี่ก็ได้ พี่จะยอมเหรอ"

          "ไม่ยอมหรอก..."

          นายทำท่าจะโต้เถียงกลับ ผมเลยชิงพูดก่อน

          "พี่ไม่ได้กระจอกขนาดนั้น เชื่อมือพี่บ้างสิ"

          "เพราะเชื่อ ผมถึงเกือบเสียพี่ไป"

          เกิดความเงียบ แต่ก็ไม่นาน จู่ๆ เมื่อฝ่ายของนักล่าเปิดตัวขึ้น หน้าตาคุ้นชินทำเอาเนื้อตัวสั่นไปด้วยความแค้น ไอ้ฆาตกรศัตรูที่ไม่สามารถเอาชนะมันได้ด้วยความยุติธรรม มีเพียงวิธีการเดียวกันเท่านั้นถึงสามารถล้างแค้นได้ 

          แต่สายตากลับมองเห็นตัวประกันที่ถูกเอาปืนจ่อหัวไว้ที่ไกลๆ แม้จะเห็นไม่ชัด แต่ความคุ้นเคยนั่นผมเคยสัมผัสมาก่อน 

          ผมปลดเข็มขัดนิรภัย พลักประตูรถอย่างแรง แต่มือของนายกลับดึงแขนไว้แน่น

          "พี่พาย อย่าไปเชียวนะ"

          แววตาสั่นน้อยๆ ไม่อาจหยุดผมไว้ได้ ตัวประกันนั่นมีความสำคัญกับผมมาก หรืออาจจะแค่เคยสำคัญ แต่ผมก็ไม่อยากปล่อยให้เรื่องมันแย่เกินแก้ไข

          "แต่เธอถูกจับตัวไว้ ถ้าพี่ไม่ไป พวกมันฆ่าเธอแน่"

          มันทำแน่ เหมือนที่มันทำกับครอบครัวของเรา

          ผมแกะมือน้องชายต่างสายเลือดที่เข้มยิ่งกว่าน้ำออก แต่เพียงแค่ขยับตัวลงจากรถ นายกลับเอ่ยบางอย่างที่ทำให้ผมต้องหยุดฟัง

          "ถ้าพี่ไป ผมจะบอกให้ฮิโรชิขังพี่ทั้งชีวิต!"

          ให้ตายสิ เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่ 

          ผมหันไปยิ้มให้นาย สายตาอบอุ่นและขอบคุณความห่วงใยส่งถึงอีกฝ่าย

          "จบเรื่องเมื่อไหร่ พี่จะไปให้เขาขังเอง"

_____________________________________

พะนาย จากเรื่อง...(YAOI) Virus infection.ฝ่าวิกฤตร้ายนายใหญ่มาเฟีย

ปล.เป็นคู่ของชูเซย์กับพะนาย กำลังเขียนอยู่นะจ๊ะ ;)