บทที่ 1

สี่เดือนผ่านไปไวราวกับกะพริบตา ทั้งแมนไคน์และซาตาน่าไม่มีเหตุการณ์กระทบกระทั่งเกิดขึ้นเลยสักครั้ง สถานการณ์ยังพอเบาใจได้บ้างทำให้โรซาเลียถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อหันมามองหญิงสาวตรงหน้าซึ่งกำลังเดินสูดอากาศอยู่ในสวนหลังปราสาท เธอก็คิดว่าดีแล้วที่ทุกอย่างเป็นปกติเพราะตอนนี้เอราเคียท้องได้หกเดือนแล้ว หน้าท้องนูนออกมาอย่างเห็นได้ชัด และถ้าเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น คงไม่ดีแน่ถ้าจะให้จอมมารออกไปสู้

“ไนเจลลัสล่ะ” วันนี้หญิงสาวยังไม่ได้เห็นหน้าลูกชายจากโลกเก่าเลย และคนที่รู้ดีที่สุดก็คือโรซาเลีย ซึ่งปกติจะไปไหนมาไหนกับจอมมารลำดับที่สิบหกตลอด

“ไปที่แมนไคน์ค่ะ จับตาดูเลโอนาร์ดเหมือนเดิม” สีหน้าของผู้กล้าสาวดูหงุดหงิดนิด ๆ คราวก่อนเธอตกลงกับเขาว่าจะไปติดตามเลโอนาร์ด ส่วนเขาก็อยู่เฝ้าผู้เป็นแม่ ทว่าพอถึงเวลาจริง เธอกลับเจอแค่ข้อความทิ้งไว้ว่าจะไปจับตาดูพ่อ ส่วนเธอก็เฝ้าแม่ของเขาไป

ก็เข้าใจว่าเป็นห่วงเธอ แต่ถ้ามีเหตุการณ์ไม่คาดฝัน เขาจะไม่โดนพลังศักดิ์สิทธิ์เล่นงานเอาเหรอ!

“ตอนนี้อีตาบ้านั่นสบายดีหรือเปล่า” อยู่ ๆ จอมมารสาวก็ถามถึงผู้กล้าคนที่เก้าขึ้นมา โรซาเลียไม่ได้รู้สึกว่าแปลกอะไร ต่อหน้าอาจจะไม่อยากยุ่ง แต่ใจจริงก็ห่วงเขาถึงได้ถาม

“ก็ปกติดีนะคะ”

“ปกติแน่เหรอ” เอราเคียไม่ค่อยอยากเชื่อมากนัก “ตลอดสี่เดือนที่เขาแอบมาหาข้า ข้ารู้สึกว่าเขามีเรื่องอะไรอยู่ในใจ แต่เขาก็ไม่พูดออกมา” แม้ว่าเธอจะไม่อยากให้เขามายุ่งแต่ใช่ว่าทุกครั้งจะไม่มองหาความผิดปกติจากอีกฝ่ายเผื่อว่ามีใครแอบสะกดรอยตามมา และนั่นทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าเลโอนาร์ดกำลังกังวลกับอะไรบางอย่าง

“ท่านแม่”

“กลับมาแล้วเหรอ” เมื่อเห็นว่าลูกชายจากต่างโลกเดินมาหา ใบหน้าของจอมมารสาวก็สดใสขึ้นทันตาเห็นแต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มเมื่อมองเลยไปด้านหลังและเห็นว่าใครมาด้วย

“เอราเคีย”

“ท่านน่ะไปไกล ๆ เลย อย่ามายุ่ง” เจ้าของเสียงหวานทำท่าเขยิบหนีไปนั่งห่าง ๆ ทันทีที่เห็นเลโอนาร์ดวิ่งเข้ามาในศาลาชมสวน แม้ปากบอกให้ไปไกล ๆ แต่สรรพนามที่ใช้เรียกเขาไม่ใช่คำว่า ‘เจ้า’ แต่เป็น ‘ท่าน’ แทน แสดงว่าเธอให้เกียรติและยอมรับเขาเป็นสามีแล้ว

“ได้ยินว่าเจ้าอยากกินกีวีแต่ในซาตาน่าไม่มีผลไม้ชนิดนี้ ข้าก็เลยเอามาให้” ชายหนุ่มปรบมือใช้พลังเวทเรียกถุงผ้าห่อผลไม้ออกมาก่อนจะยื่นให้อีกฝ่ายรับไปดูด้วยรอยยิ้มสดใส

“เราไปที่อื่นเถอะ” ไนเจลลัสเดินมาคว้าแขนโรซาเลียจากนั้นก็ลากออกจากศาลาไปเพราะไม่อยากอยู่เป็นก้างขวางคอ ทว่านัยน์ตากลับหันไปมองร่างโปร่งแสงที่ตามติดเลโอนาร์ดมาด้วย

“วางใจเถอะ ข้าไม่ก่อเรื่องหรอก” วิญญาณจอมมารตนแรกยังคงป้วนเปี้ยนอยู่รอบตัวผู้กล้า สี่เดือนก่อนเจ้าตัวโผล่มาอีกครั้งหลังชายผมทองกลับไปที่แมนไคน์ ไนเจลลัสตามไปเฝ้าดูทีหลังจึงเจอเข้าและรู้สึกว่าโอดิสเซียสไม่ค่อยน่าไว้ใจนัก แต่ตราบใดที่รายนั้นยังไม่ทำอะไร เขาก็ต้องจับตาดูต่อไป

หลังจากที่สองคนนั้นออกไปแล้ว ผู้กล้าหนุ่มก็ชำเลืองมองวิญญาณจอมมารที่กำลังหัวเราะเสียงดัง ทว่ามีเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้ยิน เพราะไม่อยากถูกมองว่าเป็นบ้าพูดอยู่คนเดียว เขาจึงทำเป็นหูทวนลมก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้เอราเคีย

“แอบมาหาข้าตั้งหลายครั้ง ไม่กลัวถูกจับได้เหรอ”

“กลัวสิ แต่ข้าเป็นห่วงเจ้าถึงยอมเสี่ยงมานี่ไง” ประโยคนั้นทำให้คนฟังถึงกับหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศ แต่แค่ครู่เดียว หญิงสาวก็ส่ายหัวไล่ความรู้สึกนั้นออกไปแล้วทำหน้าหงุดหงิดเหมือนเดิม “ที่จริง ที่ข้ามาหาเจ้าวันนี้ เพราะมีเรื่องอยากคุยด้วย”

“เรื่องอะไร”

“เคยมีมนุษย์ที่กลายเป็นปีศาจบ้างไหม”

“เท่าที่ข้าศึกษามา ไม่เคยมีกรณีแบบนี้มาก่อน ทำไมเหรอ มีอะไรเกิดขึ้นที่แมนไคน์ใช่ไหม” เอราเคียถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง คงเพราะรู้ว่าถ้ามีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้น ทุกคนจะเชื่อว่าเป็นฝีมือของฝ่ายซาตาน่าทันที

“ที่แมนไคน์ตอนนี้ปกติดี ไม่มีเรื่องอะไรหรอก ข้าก็แค่ถามเฉย ๆ น่ะ” เลโอนาร์ดยังคงไม่พูดความจริงเนื่องจากไม่อยากให้ใครต้องเป็นห่วง

“เจ้ามีเรื่องไม่สบายใจใช่ไหม เห็นหลายครั้งแล้วนะ” เธอรู้ว่าเขามีปัญหาแน่ ๆ เพียงแต่ไม่พูดออกมาและท่าทางจะยังไม่บอกคนของวิหารศักดิ์สิทธิ์ด้วย

“ปัญหาอะไร ไม่มีสักหน่อย แค่โดนผู้อาวุโสดุเอาบ่อย ๆ น่ะ จนถึงตอนนี้ข้าก็ยังจำอะไรไม่ได้เลย” ถ้าไม่นับความทรงจำตอนที่ปะทะกับโอดิสเซียส เลโอนาร์ดก็แทบจะกลายเป็นคนความจำเสื่อมโดยสมบูรณ์ “ข้าชักไม่อยากอยู่แมนไคน์แล้วสิ”

“เจ้าเป็นมนุษย์นะ”

“แต่ข้ารู้สึกไม่อยากอยู่ที่นั่นเลย ผู้กล้าก็ไม่อยากเป็น ข้ารู้สึกว่านี่ไม่ใช่ตัวข้า ข้าไม่ควรมาทำอะไรแบบนี้ ข้าควรทำอย่างอื่นมากกว่า ถ้าข้าหนีมาอยู่กับเจ้าที่ซาตาน่า ข้าอาจจะสบายใจขึ้นก็ได้” ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสของคนพูดทำให้เอราเคียนั่งเงียบ แต่ดวงตายังคงมองสบกับอีกฝ่ายโดนไม่คิดจะหันไปทางอื่น

ในความทรงจำจากโลกเก่า แม้มีบางเรื่องที่เธอจำไม่ได้ แต่อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าครั้งหนึ่งเคยสนใจผู้ชายบางคน ท้ายที่สุดเขาก็มีจุดจบไม่สวย แถมยังถูกตราหน้าว่าทรยศไปตลอดกาลด้วย

'ในโลกเก่า ข้ากับเขาแอบนัดเจอกันที่ชายแดน จากนั้นอีกหลายเดือน เขาก็ตายด้วยข้อหาทรยศ คราวนี้ข้าเจอเขาในโลกที่สอง ถ้าเขาไม่อยากอยู่ที่นั่น บางทีข้าควรจะให้เขาอยู่ที่นี่' จอมมารสาวกล่าวกับตัวเองในใจ คราวก่อนเธอเสียเขาไป แม้ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้โอกาสอีกครั้งในโลกนี้ แต่เธอจะไม่ยอมให้เหตุการณ์มันซ้ำรอยเป็นครั้งที่สองเมื่อวันนั้นมาถึง

“ถ้าเจ้าไม่อยากอยู่ที่นั่นจริง ๆ เจ้าจะมาอยู่กับข้าก็ได้” เธอเป็นจอมมารแห่งซาตาน่า ถ้าอยากให้ใครสักคนมาอยู่ด้วย เธอก็มีอำนาจพอจะทำได้

“เจ้าเห็นเหมือนข้าไหม สี่เดือนมานี้ ผู้กล้าเลโอนาร์ดเข้าออกปราสาทเป็นว่าเล่นเลย”

“ข้าได้ยินว่าพวกขุนนางปีศาจเริ่มไม่พอใจแล้ว”

“ไม่รู้ว่าผู้กล้าหลอกล่อท่านจอมมารด้วยอะไรถึงยอมให้เข้าออกที่นี่ได้”

“เป็นไปได้ไหม ที่ท่านจอมมารท้องน่ะ จริง ๆ แล้วผู้กล้าอาจจะเป็นพ่อเด็กก็ได้”

“เฮ้ย! นั่นท่านจอมมารนี่”

ทหารหนึ่งในสี่คนนั้นหันมาเห็นราชินีปีศาจนั่งคุยกับผู้กล้าในศาลาชมสวนพอดีจึงรีบหุบปากแล้ววิ่งหนีก่อนใคร เพื่อน ๆ อีกสามคนหันมาเห็นเข้าก็เบิกตากว้างจากนั้นก็รีบตามเพื่อนคนแรกไปอย่างไม่คิดชีวิตเพราะอาจถูกลงโทษข้อหานินทาจอมมาร

“ข้าว่าข้าไม่อยู่ที่นี่ดีกว่า เดี๋ยวเจ้าจะเดือดร้อน” เมื่อได้ยินคำนินทาเหล่านั้น เลโอนาร์ดก็รู้สึกว่าเขาเป็นภาระของฝ่ายหญิง และเขาก็ไม่ชอบแบบนี้เลย

“ข้าไม่เป็นไร”

“เอราเคีย ถึงเจ้าจะเป็นจอมมารแต่ถ้ามีคนไม่พอใจและรวมตัวกันต่อต้านเจ้าขึ้นมา บัลลังก์ของเจ้าอาจสั่นคลอนได้นะ อีกอย่างถึงข้ามาอยู่กับเจ้าโดยบริสุทธิ์ใจ คนอื่นก็คงคิดว่าข้าเป็นสายลับและมาหลอกล่อเจ้าอยู่ดี เท่าที่ข้ารู้มา ต้นตระกูลของเจ้าเป็นข้ารับใช้ของจอมมารโอดิสเซียส หากเขามีทายาท ตระกูลอาโครอสคงไม่ใช่จอมมารอย่างทุกวันนี้ และถ้าจะมีตระกูลไหนอยากมาแทนที่ก็คงไม่ใช่เรื่องยากหากมีคนสนับสนุน”

“เลโอนาร์ด”

“ข้าคงอยู่เป็นภาระให้เจ้าไม่ได้จริง ๆ” ผู้กล้าคนที่เก้าฝืนยิ้มให้คู่สนทนาจากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องคุย “จริงสิ ข้ามีเรื่องอยากถามเกี่ยวกับไนเจลลัส สงสัยมานานแล้ว”

“ไนเจลลัสทำไม”

“ไม่รู้สิ เห็นหน้าแล้วรู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเห็นเขาเป็นเด็ก อยากไปลูบหัว อยากเล่นด้วย บางทีก็คิดถึง ข้าคิดอยู่นานเลยสรุปว่าข้าอาจมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับเขา ข้าก็เลยอยากรู้ว่าไนเจลลัสเป็นใคร ต้องไม่ใช่ปีศาจธรรมดาแน่ ๆ ตอนบุกปราการคราวนั้น ข้ารู้สึกว่าระดับพลังของเขาสูงมากพอเป็นจอมมารได้เลย”

“อยากรู้จริง ๆ เหรอ” เอราเคียถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ถ้าได้ฟังแล้วอย่าตกใจล่ะ เขาเป็นเหมือนโรซาเลีย มาจากอีกโลกหนึ่ง”

“มาจากอีกโลกเหมือนกันเหรอ” ตอนที่รู้ว่าหลานสาวจอมมารคือผู้กล้าคนที่ยี่สิบสี่แห่งแมนไคน์ เลโอนาร์ดก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่เขาไม่ได้รู้สึกตกใจเลย อีกอย่างที่เขาอยากรู้คือประวัติของไนเจลลัสมากกว่า “แล้วเขาเป็นใครกันแน่ บอกข้าได้ไหม”

“เขาคือ...”