EP : 5

“...พี่มีสิทธิ์อะไรตัดสินว่าใครคุณภาพชีวิตสูงหรือต่ำ?”

“ไม่มีสิทธิ์หรอก แต่ฉันมองเห็นจากสภาพแวดล้อมของเธอนี่ไง หรือจะบอกมันดี?”

“มันก็ดีในแบบของมันแต่มันแค่ไม่ดีในอุดมคติของพี่ค่ะ ขอบคุณนะคะที่มากส่ง แต่คราวหลังไม่ต้องไปส่งใครแล้วดูถูกชีวิตเขานะคะ...หยาบ!”

ปัง!

“...” ผมมองคนที่เพิ่งตะโกนใส่หน้าผมแล้วลงจากรถแถมยังปิดประตูรถราคาสามสิบกว่าล้านของผมได้รุนแรงที่สุดเท่าที่ลูกรักของผมเคยโดนมา

เมื่อกี้ผมคงพูดรุนแรงไป ก็คงหยาบอย่างที่เธอว่าจริง ๆ นั่นล่ะ แต่จะให้บอกว่าคุณภาพชีวิตดีก็พูดไม่ลงความปลอดภัยอยู่ตรงไหนวะ? รปภ. แม่งก็นั่งตั้งวงเหล้ากับใครก็ไม่รู้สองสามคน

-เวลาต่อมา-

ก๊อก ๆๆ

ก๊อก ๆๆ

“...ฮ้าว~”

หมับ!

...01.45 น.

ใครมารบกวนเวลานอนของขมิ้นวะ! คนกำลังหลับสบาย! จะว่าเป็นเจ้เบเบ้ก็ไม่ใช่ หลังลงจากรถไอ้พี่แม็คเวลคนหล่อรวยแต่ใจหยาบคนนั้นฉันก็รีบโทรหาพี่รหัสทันทีแต่เจ้แกก็บอกว่าปลอดภัยดีกำลังจะโทรหาฉันอยู่เหมือนกันและเจ้แกก็กำลังจะกลับห้องซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ที่นี่

“พี่เขาบอกว่าเจ้อยู่กับผัวแล้วไม่ต้องห่วง”

“ฮะ?”

“เขาว่าพี่สุดหล่อคนนั้นเป็นผัวเจ้”

“ไอ้บ้า! ถ้าหล่อฉิบหายวายวอดแบบนั้นเป็นผัวฉันคนคงรู้กันทั้งโลกมนุษย์ทั้งปรโลกแล้วไอ้มิ่น แค่รุ่นพี่ที่รู้จักกันเฉย ๆ”

“...จริงด้วยค่ะ ระดับเจ้เบ้มีผัวหล่อแล้วไม่ประกาศโลกคงแตก พี่เขาคงพูดไปเรื่อยเนอะ”

“ฮ่า ๆๆ ก็ใช่น่ะสิ โอเตถ้าแกถึงห้องเจ้ก็สบายใจแล้ว พักผ่อนซะเจ้จะพักผ่อนเหมือนกัน”

“ค่า~”

“ว่าแต่ ตกลงไม่ได้แน่นะ ไม่ใช่แอบซุ่มนะยะนังมิ่น?”

“จะได้อะไรล่ะ มาส่งเห็นสภาพหอหนูพี่เขาก็ผวากลับคฤหาสน์ไปแล้ว ซิงหนูยังอยู่ดีมีสุขค่ะ”

“ฮ่า ๆๆ เออ ๆๆ เขาไม่ใช่คู่เรามั้ง ช่างเถอะเนื้อคู่แกอาจจะหล่อกว่านี้ก็ได้”

“ก็คงแบบนั้นล่ะค่ะ งั้นมิ่นไปอาบน้ำนอนแล้วนะเจ้เบ้” พูดไปแต่ก็ไม่หวังให้เนื้อคู่หล่อกว่านี้หรอก หน้าพี่เขาไม่เห็นมีจุดบกพร่องที่ต้องแก้ไขเลยสักนิดแล้วมันยังจะมีใครหล่อกว่านี้อีกวะก็เห็นมีแค่พี่สุดหล่อเพื่อนเขาคนนั้นที่ดูหล่อเท่าเทียมกัน -_-!

บทสนทนาของฉันกับเจ้เบ้จบลงไปแล้ว โดนถามว่าได้ไหมแต่ฉันไม่รู้สึกเซ็งเลยสักนิดเพราะเขาคงไม่ใช่คู่เราจริง ๆ นั่นล่ะ

ซินเดอเรลล่ากับเจ้าชายมันมีแค่ในนิยายเท่านั้นล่ะ

...คณภาพชีวิตต่ำ

เหอะ! ถึงคุณภาพชีวิตจะต่ำแต่เนินอกฉันสูงย่ะ! เสียใจด้วยนะไอ้คนคุณภาพชีวิตสูงที่นายไม่มีโอกาสได้มองนมสวย ๆ ของคนคุณภาพชีวิตต่ำอย่างฉัน!

-หนึ่งชั่วโมงต่อมา-

ก๊อก ๆๆ

ก๊อก ๆๆ

“เออ~ รู้แล้ว~ ใส่เสื้อในก๊อน~” เสียงเคาะดังมาเรื่อย ๆ ฉันเลยตะโกนให้รู้จะได้เก็บมือสักทีประตูมันยิ่งบอบบางอยู่ด้วย ฉันว่าต้องเป็นพวกอีสายสองกับอีโกโก้เมากลับมาจากร้านเหล้าแล้วแวะมาแกล้งชะนีสวย ๆ อย่างขมิ้นแน่เลย!

ฉันเดินงัวเงียไปเปิดไฟ คว้าเสื้อชั้นในตัวล่าสุดที่เพิ่งใส่และเพิ่งโยนมันลงตะกร้ามาใส่ลวก ๆ แล้วเดินไปหาประตูจากนั้นก็ส่องตาแมวทันที

...คุณภาพชีวิตต่ำงั้นเหรอ?

เชอะ! ถึงคุณภาพชีวิตต่ำแต่หอเก่า ๆ โทรม ๆ ก็ยังมีตาแมวเหมือนประตูพวกหอไฮโซแล้วกันวะ!

ฉันส่องตาแมวด้วยตาที่ม่านตายังไม่ค่อยขยาย คอนแท็คเลนก็ไม่ได้ใส่พอส่องดูก็เลยต้องเบิกตาให้กว้างขึ้น แล้วก็กว้างขึ้น กว้างขึ้นมากกว่าเดิม

ม่านตาขยายกว้างขึ้นมาเท่าไหร่ความงงและตกใจก็มากขึ้นตามเท่านั้น พอแน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาดคำอุทานน่ารัก ๆ มั้งนะก็ตามมา

“...เชี่ย~”

ฉันถอยออกจากประตูช้า ๆ เกร็งตัวเหมือนเห็นผีเจ้าที่ยืนอยู่หน้าประตู

...มาได้ไงวะ?

ก๊อก ๆๆ

“เปิด”

“...” เปิด? เสียงชัดเลย เสียงหล่อขนาดนั้นใครก็จำไม่ลืมหรอก

แต่บ้าเหรอใครจะเปิด!

ก๊อก ๆๆ

“เปิดประตู”

“...” ไม่เคยเกลียดหอนี้เลยนะ อยู่ได้ไม่มีปัญหาแต่วันนี้เกลียดว่ะ ทำไมเสียงเขาเหมือนพูดเบา ๆ แต่ได้ยินชัดเจนแบบนี้

เออแม่งคุณภาพชีวิตต่ำอย่างที่เขาดูถูกจริง ๆ นั่นแหละ! T^T

ก๊อก ๆๆ

“ไม่เปิดจะเคาะให้คนออกมาทั้งหอ”

นี่คือขู่ใช่ไหม เปิดแล้วยังไงเขาขึ้นมาทำอะไรยังไม่รู้เลย แต่ต้องไม่ได้ขึ้นมาทำเรื่องดี ๆ แน่นอน ฉันลงจากรถเขาตอนเกือบตีหนึ่งจนถึงเวลานี้มันน่าจะหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ ทำไมเขายังอยู่ แล้วที่สำคัญเขาขึ้นมาได้ยังไง?

...?

...??

...???

ในหัวขมิ้นมันมีแต่เครื่องหมายคำถามเต็มไปหมดเลย นี่มันอะไรกันวะ!

ก๊อก ๆๆ

...ไม่เปิด

ก๊อก ๆๆ

...ไม่เปิดเด็ดขาดต่อให้เสียงเคาะจะดังขึ้นก็ตาม

ก๊อก ๆๆ

...ไม่

ก๊อก ๆๆ

...ไม่เปิด!

ก๊อก ๆๆ

...ไม่เปิดโว๊ย!

ก๊อก ๆๆ

ก๊อก ๆๆ

ก๊อก ๆๆ

....โอ๊ย! เคาะอะไรนักหนาวะ!

เออ! เปิดก็เปิด!

กริ๊ก!

แอด~

ฉันเปิดประตูก่อนที่จะมีคนในหอเปิดประตูออกมาแหกปากด่าแต่ก่อนเปิดก็วิ่งไปคว้าสากมาซ่อนไว้ข้างหลังแล้วล่ะ ถ้าคิดจะปล้ำขมิ้นขึ้นมาสัญญาว่าจะฟาดให้เลือดอาบหน้าหล่อ ๆ ของเขาเลยคอยดู!

“มะ มีอะไรคะ” ฉันเปิดประตูแล้วรีบถอยหลังให้ห่างเขา อย่างน้อยก็อยู่ในระยะปลอดภัยไกลตัวเขาและมีอาวุธอยู่ในมือแต่เขากลับไม่ทำอะไรนอกจากยืนนิ่งมองฉันจากนั้นก็ถอยหลังออกห่างประตูช้า ๆ

...อะไรวะ?

“เห็นรึยัง”

“คะ? เห็นอะไรคะ” เห็นหน้าหล่อ ๆ จนน่าจะเป็นแม่พิมพ์ความหล่อของมวลมนุษยชาติเหรอ? เห็นสิ เห็นชัดเต็มตาเลยล่ะ

“เห็นว่าที่นี่มันไม่ปลอดภัยไง”

“ฮะ?”

“เห็นไหมว่ามีรปภ. นั่งอยู่ข้างล่างฉันก็ยังขึ้นมาได้ คนแปลกหน้าขึ้นหอพักของเธอที่มีกล้องวงจรปิด คีย์การ์ดแล้วก็รอรปภ. ตอนเกือบตีสองได้สบาย ๆ เห็นความปลอดภัยของเธอรึยัง”

“ก็...เห็นค่ะ” นี่อย่าบอกนะว่าขึ้นมาเพื่อแสดงให้ดูว่าหอฉันมันไม่ปลอดภัย ใช่เหรอคะเขาจะลงทุนทำอย่างที่ฉันคิดไปเพื่ออะไร

“อืม ถ้าเห็นก็ยอมรับซะว่าการอยู่หอที่ไม่มีความปลอดภัยเลยแบบนี้มันทำให้คุณภาพชีวิตของเธอต่ำ”

“นี่พี่ยอมรอตั้งนานเพื่อทำให้หนูรู้ว่าคุณภาพชีวิตหนูต่ำจริง ๆ เนี่ยนะ”

“...” นิ่ง?

“ว่าไงคะ ลงทุนขนาดนี้เพื่อตอกย้ำคุณภาพชีวิตของ... / ขอโทษ”

“...คะ?” คำตอบของพี่เขาทำให้ฉันพูดคำสั้น ๆ ออกมาแต่ดันผิดคีย์ได้

“ขอโทษที่พูดจาไม่ดี ฉันไม่ควรพูดแบบนั้นกับเธอ” หน้านิ่ง เสียงเย็นชา แต่สายตาของเขาทำไมดู...อ่อนโยนจังเลยนะ -///-

“เอ่อ...มะ ไม่เป็นไรค่ะ”

“แน่ใจ”

“แน่ใจค่ะ ช่างมันเถอะค่ะ ลืมมันไปแล้ว” ฉันพูดปัดไป ตอนแรกก็โกรธแต่เขาขอโทษแล้วเลยไม่รู้จะโกรธไปทำไมในเมื่อคุณภาพชีวิตของตัวเองมันก็ไม่ได้ดีอย่างที่เขาพูดจริง ๆ

“ถ้างั้นพักผ่อนเถอะ”

“คะ?”

“พักผ่อนไง”

“พี่...ขึ้นมาแค่นี้นี่นะ?” ฉันถามเพราะอึ้ง เจตนาของเขาต้องการแค่นี้จริง ๆ เหรอ โคตรจะลงทุนเลย ไม่ง่วงเหงาหาวนอนบ้างรึไงนะถึงได้ลงทุนรอนานขนาดนี้ พอโดนถามพี่แม็คเวลสุดหล่อของมิ่นก็ตีหน้านิ่ง เอามือล้วงกระเป๋าจากนั้นก็สาวเท้ามาหาฉันช้า ๆ แต่เพราะท่าทางเขาไม่ได้ดูคุกคามอะไรตั้งแต่แรกที่เปิดประตูฉันก็เลยวางใจ

“อื้ม”

“โห โคตรลงทุนเลยค่ะ”

“ทำไม? มันดูไม่คุ้มที่เสียเวลารอตั้งนานถึงขึ้นมารึไง”

“ก็ใช่น่ะสิคะ แต่ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ทำให้รู้ว่าที่นี่มันไม่ปลอดภัยเลย” แต่ก็คงต้องอยู่เหมือนเดิมแล้วก็เพิ่มความระวังให้มากขึ้น

“อืม แต่ก็จริงอย่างที่เธอพูด ฉันโคตรลุงทุนเลยกับเรื่องแค่นี้ ถ้างั้นทำอะไรที่มันคุ้มทุนหน่อยก็คงดีสินะ”

“คะ? คืออะไรเหรอ...”

หมับ!

“ว้าย! พี่จะทำอะ...อื้อ~”