Tea Time ชา(ม)รัก

“ฉิบ!”

เสียงสบถอย่างหยาบคายของประธานโรงแรม ‘รื่นรมย์’ โรงแรมชื่อดังระดับหกดาวแห่งเดียวในประเทศไทยเอ่ยขึ้น เมื่อรถสปอร์ตสุดหรูสีแดงเพลิงคู่ใจจู่ๆ ก็เกิดเกเรดับกลางทางซะงั้น

ซื้อมาหลายสิบล้าน คิดจะดับก็ดับเอาเสียดื้อ ๆ สงสัยจะต้องถอยเพิ่มอีกคันแล้วมั้ง!

“คนไปไหนหมดวะเนี่ย!?”

ชลศึกษ์ เจ้าของร่างสูงโปร่งร้อยแปดสิบสาม ผิวขาวเนียนราวผู้หญิง ดวงตาสีดำขลับ ใบหน้าหล่อคมคาย หัวเสียเป็นรอบที่สองเมื่อรถเขาดันมาดับในสถานที่ที่ราวกับซอยร้างไร้รถลาและผู้คนเดินผ่าน

ตู้ดดดด

มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาช่างประจำเพื่อให้มาดูอาการลูกรัก

“อะไรนะ อีกชั่วโมง!?”

ครั้นติดต่อคุยกันเป็นเรื่องเป็นราวเรียบร้อย ชลศึกษ์ยิ่งปวดหัวแถมเครียดเข้าไปใหญ่เมื่อช่างประจำแจ้งเวลาที่จะเดินทางมาถึงที่นี่อีกเป็นชั่วโมง เนื่องจากจุดที่รถของชลศึกษ์เสียนั้นอยู่ในพื้นที่ห่างจากจุดที่ช่างอยู่ค่อนข้างไกล

“นี่ยังอยู่ในกรุงเทพอยู่ไหมวะ?”

ครั้นวางสายช่างเสร็จชลศึกษ์ถึงกับบ่นอุบอิบอย่างหัวร้อน วันนี้ตนยิ่งรีบๆ อยู่ เพราะอีกไม่กี่วันจะมีทัวร์คณะใหญ่จากญี่ปุ่นมาพักที่โรงแรมเขา แถมทัวร์คณะนี้ยังรีเควสขอมุมจิบชาดีๆ รสชาติเลิศๆ อีกต่างหาก แบบนี้เขาจะไปหานักชงชามือดีได้ยังไงถ้าหากต้องมานั่งจับเจ่ารอช่างอีกเป็นชั่วโมง

อ้อ อีกอย่าง เรื่องหานักชงชามือดีใช่ว่าชลศึกษ์เพิ่งจะมาทำเอาตอนมีลูกทัวร์ใหญ่นะ แต่ก่อนหน้าเขาตะลอนหามาแล้วเป็นสิบคนเพื่อจ้างมาเปิดมุมจิบชาประจำที่โรงแรม แต่ไม่เคยมีคนไหนถูกใจลูกค้าเลยสักคน ทำให้ชลศึกษ์ต้องตะลอนหาจนจะทั่วเมืองกรุงแล้วตอนนี้

“อา... แถวนี้ไม่มีร้านกาแฟเลยหรือไง” หนุ่มใหญ่วัยสามสิบสี่หัวเสีย

ชลศึกษ์เป็นคนที่ติดกาแฟมาก คาเฟอีนเป็นอะไรที่ทำให้ร่างกายเขาตื่นตัวกระชุ่มกระชวย นั่นคือสิ่งที่เขารู้สึก

แล้ววันนี้เขาดันออกมาแต่เช้าตรู่เพื่อหวังจะมาหากาแฟสักแก้วกินเอาดาบหน้า ทำให้เมื่อเช้ากาแฟสักแก้วยังไม่ตกถึงท้อง

ก็อย่างว่า ของเคยกินทุกวันพอไม่ได้แตะก็เหมือนจะลงแดง รู้สึกสุขภาพจิตไม่ค่อยดี พร้อมจะฟาดงวงฟาดงาได้ทุกเมื่อ

“เดี๋ยวพ่อก็มาเปิดร้านกาแฟแถวนี้แม่งเลย!”

ยิ่งมองหาร้านกาแฟไม่เจอชลศึกษ์ยิ่งพาล ก่อนที่เขาจะหัวเสียมากไปกว่านี้ สายตาก็เหลือบไปเห็นร้านเล็กๆ ร้านหนึ่งที่อยู่อีกฝั่ง

ร้านที่ว่าตกแต่งเรียบๆ แต่ดูน่ารัก รอบๆ ตัวร้านตกแต่งด้วยกระจกใสทำให้มองเห็นด้านในร้านที่มีโต๊ะไม้วงกลมและแบบโซฟาบุนวมแยกแบ่งโซนให้เลือกนั่ง รอบๆ ร้านราวๆ ห้าสิบเมตรตกแต่งด้วยรั้วกุหลาบหลากสีสันทำให้ดูเตะตาผู้คนที่ผ่านไปมา

“ขอให้มีกาแฟขายที” คนติดกาแฟถูฝ่ามือสองข้างไปมาอย่างลุ้นๆ ก่อนจะเปิดประตูรถก้าวขายาวๆ ลงจากรถแล้วเดินดุ่มๆ ข้ามฝั่งมาที่ร้านเป้าหมายทันที

กรุ๊งกริ๊ง...

เสียงกระดิ่งรูปนางฟ้ามีปีกตัวน้อยในมือถือถ้วยน้ำชากระทบกับประตูกระจกใสมองเห็นด้านในดังเป็นสัญญาณเตือนคนด้านในร้านว่าตอนนี้มีลูกค้าเข้าร้านแล้ว

“ขอคาปูชิโน่ร้อนแก้วนึงครับ”

ชายหนุ่มรูปงามไม่ได้มองเมนูใดๆ ในร้านหรือแม้แต่ป้ายชื่อร้านเลยสักนิด พอเข้ามาถึงก็รีบเดินดุ่มๆ ไปสั่งออเดอร์ที่ตนตั้งใจจะมากินตรงหน้าเคาท์เตอร์ทันที

หญิงสาวหุ่นบอบบาง ผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนดัดลอนปลาย สวมชุดเดรสสีฟ้าสดใส ค่อยๆ หันกลับมาดูต้นตอของเสียงทุ้มนั้น

‘ชาวิมล’ เจ้าของใบหน้าสวยหวาน เอียงคอมองหน้าชายหนุ่มที่ ยืนไม่นิ่งอยู่ตรงหน้า ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนเมนูของที่ร้านให้เจ้าของออเดอร์คาปูชิโน่นั้นดู

“ห๊ะ! ร้านชา ฉิบ!”

เมื่อเห็นเมนูที่หญิงสาวยื่นมาให้ดู ชลศึกษ์ยิ่งหัวเสียหนักกว่าเก่าจนเผลอสบถหยาบคายออกมา

เมื่อกี้ตอนเข้ามาเขาก็ลืมดูชื่อร้านว่ามันคือร้าน ‘Tea Time’ ชื่อก็บอกอยู่ว่ามันคือร้านน้ำชาดีๆ นี่เอง