THE FLIRT : 00

“สวัสดีค่ะ ที่นี่รับพนักงานพาสไทม์ไหมคะ”

“อ๋อ ไม่ค่ะ”

ฉันเดินคอตกออกมาจากร้าน..นี่น่าจะเป็นร้านที่สิบของวันนี้ได้แล้วล่ะ ทำไมแถวนี้ถึงไม่มีงานพาสไทม์ให้ฉันทำเลยนะ แล้วฉันจะทำยังไงล่ะทีนี้ ฉันเป็นเด็กกำพร้าที่เสือกเก่งและฉลาด สอบชิงทุนเข้ามหาลัยระดับเซียนได้เฉย และคือมันก็มีแต่ทุนให้เรียน ส่วนอย่างอื่นฉันก็ต้องปากกัดตีนถีบไปวันๆ หาทำไปเรื่อยเอาทุกอย่างที่ได้เงิน...และตอนนี้ฉันก็ต้องการงานพาสไทม์มากๆ สวรรค์ช่วยลูกด้วยเถิด

ฉันยืนขอพรอยู่หน้าร้าน cafe ของคอนโดแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยและหอพักฉันเท่าไร ฉันสูดเอาลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะดันประตูเปิด แต่...ความซวยของฉันมันยังไม่หมดไง

ปึกกกก…

ตุ๊บบบบ...อ๊ะ

ฉันล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้นอย่างแรง ประตูเขาดึงออก...กูเสือกดันเข้า แล้วยังบังเอิ๊ญ..บังเอิญมีคนเปิดออกพอดี ประตูก็เลยตีกลับกระแทกหัวฉันอย่างจัง แม่งเอ๊ยยย..เจ็บทั้งก้น เจ็บทั้งหัว..

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ เป็นไรไหมคะ” ผู้หญิงคนที่เปิดประตูชนฉันรีบเข้ามาช่วยพยุงฉันขึ้นแล้วเอ่ยถามด้วยท่าทางที่ตกใจไม่น้อยเลยแหละ ไม่ตกใจก็บ้าแหละ ชนจนร้านสะเทือนขนาดนั้น

“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันโง่เองแหละ แหะๆ” ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้เธอพลางเอามือปัดเนื้อตัวที่ลงไปนั่งกับพื้นเมื่อกี้

“ค่ะ งั้นขอโทษอีกทีนะคะ” เธอเอ่ยบอกฉันอีกรอบก่อนจะรีบเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปเลยสงสัยจะรีบ ฉันเลยหันกลับมาจัดการกับเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่เข้าทางและเดินไปที่ประตูอีกรอบ แต่ยังไม่ทันจะเปิดประตูสายตาฉันดันเหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าตังค์วางอยู่ตรงเก้าอี้หน้าร้าน ฉันหันมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นมีใครสักคน เอ๊ะ...ของผู้หญิงคนเมื่อกี้รึเปล่านะ เธอวางไว้แล้วรีบไปช่วยฉัน ต้องใช่แน่ๆ

ฉันหยิบมือถือขึ้นมาแล้วลองกดดูรูปหน้าจอเพื่อความแน่ใจ ใช่จริงๆ ด้วย..ว่าแต่ ทำไมไม่ล็อกหน้าจอวะ แปลกคน...ฉันเลยถือวิสาสะกดดูเบอร์โทรออกล่าสุดจะได้บอกให้เธอมาเอาของแล้วก็ไปสะดุดกับชื่อที่โทรออกล่าสุด ผัว...เหอะ เมมชื่อซะตรงเชียว ไม่มีสรรพนามอื่นเรียกแทนกันรึไงวะ ฉันเลยกดโทรออกทันทีโดยไม่ลังเล

ตื๊ดดดดด….ตื๊ดดดดดด

“คือเธอลืมมือถือกับกระเป๋าตังค์ไว้ที่ cafe หน้าคอนโด G น่ะค่ะ……...อ๋อ ได้ค่ะ”

.......

ติ๊ด!!

พอวางสายเรียบร้อยฉันก็มองหาป้อมยามหน้าคอนโดก่อนจะเดินเอาของไปฝากไว้ให้ผู้หญิงคนนั้น แต่ก็ยังไม่ทันถึงก็มีใครที่ไหนไม่รู้เดินมาชนฉันอย่างแรง

ปึกกกก

ตุ๊บบบบ//

โอ้ยยยย…

วันนี้มันวันซวยอะไรของฉันวะเนี่ย...ซ้ำที่เดิมอีก ก้นฉัน..โอ๊ย เจ็บๆ ๆ ๆ ๆ ฉันล้มลงไปนั่งกับพื้นมือถือกับกระเป๋าตังค์เธอล้วงลงพื้นทันที เวรแล้ว ของเธอจะพังไหมนั้น ขณะที่ฉันกำลังเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์นั่นคนที่ชนฉันก็ก้มลงหยิบมันขึ้นมาซะก่อน

ฉันเงยหน้ามองเขาแล้วสตั้นไปห้าวิ โฮะ...นี่มันรุ่นพี่ยูตะ.. หนุ่มฮอตสุดหล่อมาดกวนของมหาลัย ไม่มีใครไม่รู้จักเขา ระหว่างที่ฉันกำลังอึ้งที่ได้เจอเขาใกล้แค่เอื้อมมืออยู่นั้น รุ่นพี่ยูตะก็กระชากแขนฉันขึ้นมาอย่างแรง

อ๊ะ...

“ทำไมถึงมาอยู่ที่เธอ” รุ่นพี่ยูตะถามขึ้นพลางเพิ่มแรงบีมแขนฉันจนเจ็บร้าวไปหมด

“โอ๊ยย เจ็บนะ”

“ตอบมา! ตัวแค่เนี่ยลิอาจเป็นขโมยเหรอ โดนดีแน่” เขาไม่รอฟังคำตอบจากฉันสักนิดแถมยังออกแรงลากฉันให้ตามเขาไปอย่างเอาแต่ใจอีก หล่อ...แต่นิสัยโคตรแย่ ไม่ไหวๆ

“ขโมยบ้าอะไร ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ฉันเจ็บ” ฉันพยายามขืนแรงเขาสุดๆ แต่ก็ไม่เป็นผลเลย คนบ้าอะไรวะ แรงควายชะมัด เขาลากฉันมาจนถึงรถเปิดประตูและพยายามดันฉันขึ้นไปนั่งบนรถเขา ฉันเลยอาศัยจังหวะนั้นรวบรวมแรงผลักแผงอกเขาจนแขนฉันหลุดเป็นอิสระ ส่วนร่างรุ่นพี่ก็เซถลาไปชนกันรถอีกคันที่จอดอยู่

พลั้กกก.....ตึงงงง///

ฉันไม่รู้จะทำไง อธิบายเขาก็คงไม่ฟังและดูเหมือนตอนนี้สถานการณ์มันแย่ลงไปอีก รุ่นพี่ยูตะดูโกรธมากกว่าเดิมอีก ฉันว่าไม่ปลอดภัยแล้วแหละ คิดได้ดังนั้นฉันก็หันหลังเตรียมวิ่งทันที

พรึบบบบบ

แต่แขนเขาดันคว้าเอวฉันได้ก่อนแล้วรั้งเข้าหาจนแผ่นหลังฉันชิดติดกับแผงอกเขา...นี่ รุ่นพี่เขากำลังกอดฉันงั้นเหรอ...อยากจะบ้าตาย เกิดมาไม่เคยใกล้ผู้ชายขนาดนี้ คุณแม่อธิการช่วยมิณด้วย

“จิ๊ ฤทธิ์เยอะจังวะ ฉันจับเธอส่งตำรวจแน่ ไม่ต้องห่วง” รุ่นพี่ยูตะส่งเสียงจิจ๊ะในลำคอก่อนพูดขึ้นอย่างหัวเสีย ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิตเพื่อให้หลุดจากอ้อมกอดเขา บ้าฉิบ...นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ เสียเวลาชะมัด

“ปล่อยนะ ปล่อยฉัน ฉันไม่ได้ขโมย”

“หึ ไปคุยที่โรงพักแหละกัน สาวน้อย” รุ่นพี่ยูตะพูดจบก็จับฉันยัดใส่รถสปอร์ตคันหรูที่ฉันคิดว่าชาตินี้จะไม่มีวันได้นั่ง...แต่ถ้าได้นั่งแบบสถานการณ์ดีกว่านี้ก็คงดี รุ่นพี่ยูตะปิดประตูแล้วกดล็อกจากรีโมทคอนโทรลในมือเขาทันทีก่อนจะเดินอ้อมไปอีกฝั่ง ฉันพยายามเปิดประตูไปก็เท่านั้นยังไงก็เปิดไม่ออกอยู่ดี

ฉันรอจังหวะที่รุ่นพี่ยูตะต้องกดปลดล็อกเพื่อขึ้นมาบนรถแล้วเปิดประตูออก...แต่ไม่ทัน คนอะไรไวเป็นบ้า เขาคว้าแขนไว้ได้ทันก่อน

“ฉันบอกว่าไม่ได้ขโมยไง หูหนวกรึไงห้ะ! ปล่อย!” ฉันโวยวายออกไปพลางแกะมือหนาของเขาออก แล้วฉันก็ต้องหยุดการกระทำนั้นลงทันทีเพราะเขาออกรถด้วยความเร็วมากกกกจนตัวฉันติดไปกับเบาะโดยอัตโนมัติและไม่กล้าขยับตัวไปไหน ได้แต่หลับตาแล้วสวดมนต์ภาวนาอยู่ใจ พระเยซูช่วยลูกด้วย…

เอี๊ยดดดดดดด

เสียงเบรกรถดังสนั่นหวั่นไหวพร้อมกับตัวฉันที่พุ่งไปข้างหน้าอย่างแรงดีที่มีมือหนาของรุ่นพี่ยูตะมากันตัวฉันไว้ ไม่งั้นฉันต้องซ้ำแผลเดิมที่หัวอีกรอบแน่ แล้วเขาก็ลงจากรถไปตอนไหนไม่รู้...รู้อีกทีก็มาเปิดประตูฝั่งฉันแล้วลากฉันลงจากรถอย่างแรง โฮะ..เนี่ยเหรอ ผู้ชายที่ผู้หญิงทั้งมหาลัยคลั่งนักคลั่งหนา ธาตุแท้ก็ซาตานดีๆ นี่แหละวะ ความเป็นสุภาพบุรุษก็ไม่มีสักนิด เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ ดีนะที่ฉันไม่ได้บ้าผู้ชายขนาดนั้น

แล้วเขาพาฉันมาที่ไหนเนี่ย ไม่ใช่โรงพักซะหน่อย ฉันก็ยังพยายามขัดขืนเขาจนได้ ฉันเอื้อมมือที่วางอยู่ไปจับลาวบันไดไว้แน่นก่อนเขาจะหันมาทำท่าทางหงุดหงิดใส่ฉัน

“ได้ จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม”

ฟอดดดดด////

พรึบบบบ

อยู่ดีๆ เขาก็โน้มหน้ามาหอมแก้มฉัน ช็อก...ช็อกไหมล่ะทีนี้ รู้ตัวอีกทีตัวฉันก็มาพาดอยู่บนบ่าของรุ่นพี่ยูตะเรียบร้อยแล้ว ไอ้บ้ากาม...กล้ามาขโมยหอมฉันได้ยังไง ฉันทุบรัวกำปั้นไปที่แผ่นหลังของเขาพลางโวยวายด่าทอสารพัด

ตุ๊บ...ตุ๊บ...ตุ๊บบบบ

“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้ากาม &$|%? ฿,;/;&@”

เพี้ยะ////

โอ้ยยย.....

ฝ่ามือหนาฟาดลงมาที่ก้นฉันอย่างแรงพร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอของเขา….แล้วคือมันซ้ำที่เดิมอีกแล้ว อร๊ายยยย อย่าให้หลุดไปได้นะ ไอ้บ้ากาม ฉันจะประจานความบ้ากามของเขาให้ทุกคนในมหาลัยรับรู้เลยคอยดู

“หึ ปากดีนักนะ อย่างอื่นดีด้วยไหมเนี่ย เสียดายของชะมัด”

“อร๊ายยยย ไอ้บ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!!

แกร่กกก...แอ๊ดดดด

ตุ๊บบบ

รุ่นพี่ยูตะเปิดประตูห้องแล้วโยนฉันลงบนโซฟาอย่างแรง..แม่งเอ๊ยยย ทั้งจุกทั้งเจ็บ ระบมไปหมดแล้วมั้ง วันเดียวเล่นซะอ่วมเลย

“เห่ยๆ ๆ อะไรวะ” ฉันได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่งถามขึ้น ในห้องมีคนอยู่งั้นเหรอ ฉันหันไปทางต้นเสียงแล้วพบว่าคนที่ถามคือรุ่นพี่ดิน และคนที่นั่งข้างๆ เป็นใครไปไม่ได้นอกจากรุ่นพี่ธาม ไม่มีใครไม่รู้จักสามจตุรเทพนี่แน่ๆ ฉันเจอหนุ่มฮอตพร้อมกันที่เดียวสามคนในขณะที่ฉันกำลังซวยสุดๆ กูควรดีใจไหมเนี่ย

“กูจับหัวขโมยมาส่งนายหญิง” รุ่นพี่ยูตะพูดขึ้นแล้วโยนมือถือกับกระเป๋าตังค์ให้รุ่นพี่ดิน ก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆ ฉัน

“ขโมย?” รุ่นพี่ดินชูของสองอย่างในมือเลิกคิ้วถามขึ้นอย่างสงสัยแล้วหันมามองฉัน

“เปล่านะ ฉันไม่ได้ขโมย”

“จับได้คาหนังคาเขาขนาดนี้ ยังจะปากแข็งอีกเหรอหะ!” รุ่นพี่ยูตะหันมาตวาดฉันเสียงดังลั่น แต่ฉันไม่กลัวหรอกนะ ฉันไม่ได้ทำ ฉันเองก็หันไปจ้องหน้าเขาอย่างไม่ลดละเหมือนกัน

“ไอ้ห่านี่ ไปแดกรังแตนที่ไหนมาวะ” รุ่นพี่ดินพูดขึ้นพลางหยิบน้ำแข็งปาใส่รุ่นพี่ยูตะ

“อ้าว ไอ้เวร กูอุตส่าห์ จับขโมยมาให้แม่งทำดีไม่ได้ดี สั่งเหล้ามาแดกดิ จิ๊ หงุดหงิดฉิบหาย”

“แดกเหี้ยไร พึ่งจะบ่ายสาม” แล้วรุ่นพี่ดินก็ตอบกลับมา แล้วคือกูยังอยู่ตรงนี้ไหม ช่วยสนใจกันหน่อย หรือไมก็ปล่อยฉันไปไหม ทำอะไรสักอย่างดิวะ

“กูจะแดก กี่โมงกูก็จะแดก มีไรไหมครับ”

“หึ เออ...เธอที่โทรหาฉันใช่ไหม” รุ่นพี่ดินทำหน้าเอือมระอาใส่รุ่นพี่ยูตะแล้วหันมาถามฉัน แต่โทรหารุ่นพี่ดินเนี่ยนะ ฉันหรอโทร บ้าไปแล้ว เขาคงเห็นฉันทำหน้างงๆ ก็เลยชูมือถือของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา

“ห๊ะ! ผู้หญิงคนนั้น...แฟนรุ่นพี่เหรอ” ฉันเผลอพูดออกมาเสียงดังจนทั้งสามคนหันมามองฉันเป็นตาเดียว ก่อนจะเอามือปิดปากตัวเองเพราะหลุดคำว่ารุ่นพี่ออกมา ซวยแล้วไหมล่ะ

“อืม”

“งั้นหมดธุระฉันแล้ว ขอตัวนะคะ” ฉันรีบขอตัวกลับทันที ตอนนี้ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่ ไม่ควรมาที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว

หมับบบบบ

“อะไร ปล่อยไปได้ไง ยัยนี่ขโมยของเมียมึงนะไอ้ดิน” รุ่นพี่ยูตะคว้าแขนฉันแล้วหันพูดกับรุ่นพี่ดิน ไอ้บ้ากามนี่พูดไม่รู้เรื่องรึไงนะ

“ฉันบอกว่าไม่ได้ขโมยไงเล่า เข้าใจภาษาคนไหมเนี่ย” ฉันโวยวายใส่รุ่นพี่ยูตะแล้วพยายามแกะมือเขาออก เขาหันมาทำหน้าเหวี่ยงใส่ฉันแต่ยังไม่ทันพูดอะไรก็โดนฝ่ามือของรุ่นพี่ดินฟาดเข้าที่หัวซะก่อน

ผั้วะ//

“ไอ้สัส มือหนักฉิบหาย กูโง่ก็เพราะพวกมึงเนี่ย แม่งเอ๊ยยย” รุ่นพี่ยูตะปล่อยแขนฉันพลางลูบหัวตัวเองแล้วหัวไปด่าเพื่อนตัวเอง เขาเล่นกันแรงขนาดนี้เลยเหรอ ซาดิสม์รึเปล่าวะ...ฮึ้ยยยย

ฉันเลยอาศัยจังหวะนั้นรีบวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต ความหายนะกำลังมาเยือนแล้วไหมล่ะ สามคนเนี่ยหยิ่งขั้นเทพ...แล้วถ้ามีคนรู้ว่าฉันได้มาเจอพวกเขาแบบนี้นะ ชีวิตสงบสุขของฉันหมดลงแน่ๆ งานก็ไม่ได้ เจ็บตัวฟรีแถมยังมาเจอคนที่ไม่ควรเจออีก ซวยกว่านี้มีอีกไหมวะ