บทที่ 3 เพื่อน

ณ โรงแรมใหญ่กลางกรุง ที่เป็นเบอร์หนึ่งของประเทศ แขกต้องจองกันข้ามเดือน ข้ามปีเพื่อเข้าพัก ดารานักร้องแนวหน้า แม้กระทั่งคนสำคัญระดับโลก ถ้ามาไทยต้องมาพักที่นี่เท่านั้น

นอกจากการบริการที่ยอดเยี่ยม วิวที่สวยล้ำ ความปลอดภัยเบอร์หนึ่งแล้ว ยังใช้ชื่อโรงแรมเป็นหน้าเป็นตาอวดคนทั้งโลกได้อีกด้วย เพราะไม่ใช่แค่จองก็จะเข้าพักได้ แต่ต้องรวย มีอำนาจ มีชื่อเสียง นามสกุลดังด้วย

ภามม์ขับรถมาจอดทางด้านหลังโรงแรมเพียงแค่รถจอดที่หน้าประตู พนักงานก็รีบวิ่งมาโค้งหัวและช่วยเปิดประตูรถให้

“สวัสดีครับคุณภามม์..”

พนักงานเอ่ยทักทายเจ้านาย(น้อย)ของเขา ทันทีที่เงยหน้าขึ้นมาเจอฉัน เขาก็ทำสีหน้าตกใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มทักทายอย่างสุภาพ

“สวัสดีครับคุณหนูปิ่นมุก”

“ค่ะ”

ฉันตอบรับเพียงสั้นๆ ภามม์เดินนำหน้าฉันไป จังหวะก้าวของเขาช้าลงกว่าปกติเล็กน้อย อย่างกับว่าเขาไม่อยากให้ฉันรีบเร่งเดินหรือกลัวฉันเดินตามไม่ทันเขา ทำให้ฉันแอบประทับใจว่าเขาก็มีมุมสุภาพบุรุษเหมือนกัน

“ทำไมไม่เข้าข้างหน้าโรงแรมหรอ”

“เดินไกล”

“ไกลจากอะไร”

“จากลิฟต์ส่วนตัวฉัน”

เขาตอบเพียงสั้นๆ พลางพยักหน้าไปทางลิฟต์ที่มีเพียงตัวเดียวในบริเวณนี้ หน้าลิฟต์ไม่มีปุ่มให้กดอะไรเลย นอกจากจอทัชแสกนเล็กๆ เขาวางนิ้วโป้งข้างซ้ายทาบบนหน้าจอ ไม่ถึงสามวินาทีลิฟต์ก็เปิดออกรับเขา

“เวอร์มาก นายใช้ลิฟต์ร่วมกับแขกไม่ได้หรือไง” ฉันแซวด้วยความหมั่นไส้

“ได้ แต่ไม่ชอบ”

“ทำไม? กลัวโดนแม่หม้ายตามหรอ”

“อืม ก็เคยโดนอยู่”

“นายควรจะชอบนะ เขาอุตส่าห์มาให้เอาถึงที่”

“ถ้าสวยแล้วนมใหญ่ ฉันก็ชอบอยู่”

“แหวะ...”

เพียงอึดใจเดียวที่หยอกเย้ากัน ลิฟต์ก็หยุดที่ชั้นบนสุด ฉันเริ่มใจเต้นระรัวเพราะตื่นเต้นว่าจะเจออะไรที่มันเวอร์วังฟุ้งเฟ้ออีก แถมยังเป็นพื้นที่ส่วนตัวของเขาด้วย

ติ้งงงงง

“ตามสบายนะ”

คำเชิญบอกแขกสนิทอย่างฉัน เขาผายมือไปทางโซฟากลางห้องโถงกว้าง ก่อนจะเดินหายไปอีกมุม ฉันย่างก้าวช้าๆ พิจารณาบรรยากาศที่แปลกไป ภายในตกแต่งด้วยโทนสีดำ เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น แต่ละชิ้นเป็นของนำเข้าราคาเกือบ 10 หลักทั้งนั้น

‘สมกับที่เป็นลูกเจ้าของโรงแรมเบอร์หนึ่งของประเทศ’

ชั้นบนสุดของยอดตึกถูกดัดแปลงให้เป็นคอนโดของ กำแพงห้องถูกทุบสร้างเป็นตู้ปลาพันธุ์หายากจากทั่วโลกหลายร้อยตัว และอีกฟากเป็นทีวีจอยักษ์ฝังผนัง พร้อมชั้นกระจกโชว์แผ่นเกมส์สมัยดึกดำบรรพ์ เลโก้ ของสะสมล้ำค่าวางโชว์เป็นระเบียบสวยงาม

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาห้องส่วนตัวของเขา และยังเป็นการเข้าห้อง(เพื่อน) ผู้ชายคนแรกแบบสองต่อสองอีกด้วย

‘...เราเป็นเพื่อนกันนี่ รู้จักกันตั้งแต่อนุบาลแล้ว จะให้มาคิดอะไรล่ะ’

ภามม์ถอดเสื้อโชว์กล้ามมัดของเขา รอยสักเลขโรมันที่บอกถึงวันเกิดที่ต้นคอ มือข้างหนึ่งถือแก้วเปล่า และอีกข้างถือขวดแอลกอฮอล์ยี่ห้อดัง

“โรมาเน มีคนเอามาเซ่นป๊า ฉันเลยขอมา”

“หึ ของหายากซะด้วย”

“ชิม..”

เคร้ง

แก้วไวน์ทั้งสองถูกชนกันเบาๆ เขายกดื่ม หลับตาพริ้ม เหมือนกำลังดื่มด่ำกับรสชาติที่ล้ำค่าสมราคาของไวน์แก้วนี้

“แรง” ฉันพูดเบาๆ แล้วหยีหน้าแสดงความฝาดที่ปลายลิ้น

“เล่นเกมส์ไหม”

“ปลูกผักหรอ”

“เธอกลับบ้านไปเถอะไป ฉันไม่คุยกับเด็กท้ายสวน”

“ล้อเล่นน่าาา เกมอะไร”

“Racing “ เขาชูแผ่นเกมส์รถแข่ง ยุค 90 ในชั้นสะสมให้ดู

“ชนะได้อะไร”

“แล้วแต่”

“7 หลัก” ฉันตอบพลางชูนิ้วโป้งและนิ้วชี้ที่บดบี้กัน แสดงความกระหายเงิน

“มากไปครับคุณหนู”

“6 ก็ได้”

“อย่ามาร้องไห้ที่หลังล่ะ”

เขายักคิ้วให้ฉัน แล้วส่งจอยไร้สายให้ เมื่อเหล้าแรงเข้าปากไม่ทันหมดแก้ว ความเมากระตุ้นความฮึกเหิม เกมส์ที่แขวนรางวัลด้วยเลข 6 หลัก กำลังท้าทายให้ฉันเลือดสูบฉีดจนแก้มแดงระเรื่อ

“....Ready Three Two One Let's go!!! ปื้นนนนน”

เสียงเตือนปล่อยตัวของรถแข่งดังสนั่นลั่นห้อง จอยไร้สายถูกบังคับปุ่มเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างสุดกำลัง ฉันนำหน้าภามม์ออกมาก่อน เขาไล่ตามมาติดๆ เราเร่งเก็บสกิลเพิ่มความเร็วรถอย่างไม่มีใครยอมใคร ในรอบแรกฉันชนะเขา รอบที่สองเขาตีเสมอชนะฉัน ส่วนในรอบสุดท้าย..

“...Over!”

“แม่งเอ้ย!!”

ตุ้บ

ฉันโยนจอยเกมลงพื้นด้วยความหงุดหงิด ยกไวน์ที่เหลือในแก้วขึ้นดื่มดับอารมณ์

“แพ้อย่าพาลดิวะ” เขายิ้มหยามพลางก้มไปเก็บจอยคืน

“นี่ชวนมาสนุก หรือยิ่งมาปั่นอารมณ์ฉันกันแน่”

“ดูบาร์บี้ไหมล่ะ ฉันจะเปิดให้”

“ไอ้….”

กรอดดดด

“หึๆ ค่อยสมกับที่เป็นเธอหน่อย” ไม่พูดเปล่า เขาจับหัวฉันโยกเล่นไปมา

“ฉันอยากเข้าห้องน้ำ”

“ในห้องนอนเลย ห้องน้ำนอกพึ่งเปลี่ยนกระเบื้องใหม่ ยังเข้าไม่ได้” เขาพูดโดยไม่มองฉัน และกดเกมส์แข่งกับระบบต่อ