บท 3 (2)

“ไม่น่าเลย เฮ้อ… ไม่น่าเลย” ขณะที่กำลังนอนอยู่ในห้องเพียงลำพัง จานินก็ได้พึมพำออกมาเบา ๆ พลางใช้มือลูบหน้าของตัวเองอย่างแรง เมื่อบทสนทนาระหว่างเขากับคุณชินกรได้ผุดขึ้นมาในความคิดอีกครั้ง

และเพราะบทสนทนาเหล่านั้น นั่นจึงทำให้เขาถูกเจ้าของบ้านไล่ตะเพิดให้ขึ้นมาอยู่ในห้องของตัวเองเช่นนี้

“แต่แบบนี้มันไม่เห็นจะยุติธรรมเลยแฮะ ทีตัวเองยังพูดจาไม่ดีกับคนอื่นได้เลย แต่คนอื่นห้ามพูดจาไม่ดีกับตัวเองเนี่ยนะ” จานินพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนที่ในเวลาต่อมาเขาจะโอดครวญขึ้นอีกครั้ง หลังใบหน้าของคุณหยาดผุดขึ้นมาในความคิด

“แล้วนี่เราจะได้เข้าใกล้เขาอีกไหมวะ” ว่าจบ จานินก็ถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจ

ในช่วงเกือบห้าทุ่มของวัน ระหว่างที่จานินกำลังนอนมองเพดานห้องอย่างใช้ความคิดอยู่นั้น มันก็ได้มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของเขา ซึ่งจานินก็คิดว่าความคิดนี้มันค่อนข้างใช้งานได้

นั่นก็คือการขอมีอะไรกับคุณชินกรแบบตรง ๆ เลย ไม่ต้องออกกลอุบายอะไรให้หนักหัวทั้งนั้น แล้วต่อรองกับอีกฝ่ายว่าขอมีอะไรด้วยแค่ห้าถึงหกครั้งตลอดทั้งสามเดือนนี้ก็พอ ซึ่งหลังจากที่ครบตามกำหนดแล้ว จานินก็จะไม่ไปวุ่นวายกับอีกฝ่ายเลย

“เดินไปเคาะห้องเขาตอนนี้เลยดีไหมวะ คุณชินจะหลับหรือยังนะ” จานินว่าเสียงแผ่วแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง เตรียมจะเดินไปเคาะห้องของคุณชินกร เพื่อยื่นข้อเสนอให้อีกฝ่าย

“เอาวะ!” หลังเดินมาหยุดที่หน้าห้องของอีกคนแล้ว จานินก็ได้พูดให้กำลังใจตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะกลั้นใจเคาะประตูห้องคุณชินกรอยู่สองสามที และยืนรอให้อีกฝ่ายออกมาเปิดประตูให้

“มีอะไร? โดนไล่ขนาดนี้แล้วนายยังไม่เข็ดรึไง หรือว่าจะต้องให้ฉันไล่นายอีก?” ทันทีที่อีกฝ่ายเปิดประตูห้องออกมาทั้งสภาพชุดพร้อมนอน คุณชินกรก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยสบอารมณ์นัก

อีกฝ่ายดูเหมือนคนขี้โมโหอยู่ตลอดเวลา จานินรู้สึกอย่างนั้น

“จ—ใจเย็นก่อนสิครับ ผมแค่มายื่นข้อเสนอให้คุณเอง” จานินว่า ซึ่งนั่นก็ทำให้คุณชินกรมองเขาด้วยสายตาที่ไม่ค่อยไว้วางใจทันที

“มีอะไรก็รีบพูดมา” คุณชินกรเอ่ยพลางยืนกอดอกนิ่งพร้อมจ้องจานินตาเขม็ง ทำเอาคนที่กำลังจะยื่นข้อเสนอให้ รู้สึกสั่นประหม่าอยู่ไม่น้อย

“มีอะไรกับผม…”

“นี่น่ะเหรอข้อเสนอของนาย งั้นก็กลับห้องไปได้แล้ว เพราะฉันไม่สนใจ” คุณชินกรไม่ว่าเปล่า แต่อีกฝ่ายยังตั้งท่าจะปิดประตูใส่หน้าจานินด้วย ทำเอาจานินเกือบจะดันประตูของอีกคนเอาไว้ไม่ทัน

“ตลอดทั้งสามเดือนนี้คุณมีอะไรกับผมแค่หกครั้งก็พอครับ แล้วผมจะไม่มายุ่งอะไรอีกเลย!!”

“มันมากไป”

“งั้นห้าก็ได้ครับ แค่ห้าครั้งก็พอ!” จานินรีบต่อรองต่อ

“ไม่ ฉันไม่รับข้อเสนอของนาย” ว่าจบ คุณชินกรก็ปิดประตูใส่หน้าจานินทันที ทำเอาคนที่เดินมาหาอย่างมีความหวังได้แต่เดินคอตกกลับห้องของตัวเองไป

“ปกติคุณชินจะชอบกินกาแฟดำตอนเช้าค่ะ แล้วก็ชอบกินแซนด์วิสหรือพวกเบเกอรีมากกว่าข้าว”

“อ๋อ แล้วเขาจะตื่นประมาณช่วงไหนเหรอครับ?”

“เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยค่ะ แต่ส่วนใหญ่แล้วคุณชินจะชอบเดินลงมาทานข้าวเช้าพร้อมไปทำงานช่วงแปดโมงค่ะ ซึ่งคุณชินก็จะพร้อมออกจากบ้านจริง ๆ ตอนประมาณเก้าโมงกว่า”

“แบบนี้นี่เอง” ระหว่างที่จานินกำลังช่วยแม่บ้านจัดโต๊ะสำหรับมื้อเช้าตามประสาคนว่างงานอยู่นั้น เขาก็ได้คอยซักถามและฟังเรื่องเล่าจากเธอไปด้วย ซึ่งเขาก็พยายามที่จะเก็บข้อมูลของคุณชินกรให้ได้มาก ๆ จะได้เอาไปคิดแผนการต่อ

เพราะจานินไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก

“แล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่งที่ผมอยากรู้ครับ คือผมอยากรู้ว่าช่วงเร็ว ๆ นี้คุณชินเขามีแฟนไหมครับ หรือว่าเขาเคยเอาใครมาที่บ้านหรือเปล่า?” คราวนี้จานินเอ่ยถามแม่บ้านเสียงแผ่ว เนื่องจากเขาไม่อยากให้ใครมาได้ยินด้วยและสาเหตุที่เขาถามออกไปเช่นนั้น ก็เพราะจานินคิดว่าคุณชินกรอาจจะมีคนที่กำลังศึกษาดูใจกันอยู่แล้ว อีกฝ่ายถึงได้บ่ายเบี่ยงขนาดนี้

และในคืนนั้นคุณชินกรก็อาจจะแค่เผลอตัวกับเขาก็ได้

“ป้าไม่เห็นเลยนะคะ แล้วถ้าคุณชินมี…ป่านนี้คุณหยาดคงจับให้แต่งงานกันแล้วล่ะค่ะ เธอคงไม่มาจ้างคนอุ้มบุญแบบนี้หรอก” คุณป้าแม่บ้านตอบ ก่อนที่เธอจะรีบพูดต่อ “ตอนนี้คุณชินกำลังเดินลงมาค่ะ”

ทันทีที่แม่บ้านเอ่ยเช่นนั้น จานินก็รีบมองไปทางบันไดโดยพลัน ก่อนที่ในเวลาต่อมาสายตาของเขาจะได้สบประสานกับเจ้าของบ้านด้วยความบังเอิญ

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณชิน” จานินเป็นฝ่ายเอ่ยทักทายก่อน ซึ่งมันก็เป็นอีกครั้งที่คุณชินกรพยักหน้าตอบกลับมา

“ไม่ทราบว่าวันนี้คุณชินจะรับอะไรดีครับ มีครัวซองต์กับเดนิชลูกเกด”

“นี่มันเป็นหน้าที่ของแม่บ้าน ไม่ใช่ของนาย” คุณชินกรตอบกลับมาเสียงนิ่ง ทำเอาจานินอยากจะยืนเท้าเอวใส่เสียให้รู้แล้วรู้รอด

“ก็ผมอยากช่วยแม่บ้านไงครับ ว่างงานขนาดนี้”

“ถ้านายอยากช่วยแม่บ้านนักก็คือไม่ต้องมาจุ้นจ้านเรื่องภายในบ้านฉัน นั่นคือการช่วยแล้ว”

“….”

“และฉันก็เคยเตือนไปแล้วนะว่าให้ต่างคนต่างอยู่” คราวนี้คุณชินกรพูดเสียงเข้ม ทำเอาจานินรีบหุบปากฉับโดยพลัน